Στην κοινή τους συνέντευξη στον Γιάννη Βίτσα και το περιοδικό HELLO! που κυκλοφορεί σήμερα, τα δύο αδέλφια μιλούν για την σχέση τους αλλά και τις κοινές επαγγελματικές επιλογές. Καταξιωμένος στην Ελλάδα και την Κύπρο εδώ και πολλά χρόνια ο Κωνσταντίνος Χριστοφόρου, στέκεται συμβουλευτικά και υποστηρικτικά στο πλευρό του αδελφού του, Στέφανου, ο οποίος ξεκινάει τώρα την καριέρα του, έχοντας ήδη κάνει αίσθηση στο χώρο της ραπ. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που κάνει το μεταξύ τους δεσμό άρρηκτο: η ενδοοικογενειακή βία, αισθητή κυρίως στον μεγαλύτερο Κωνσταντίνο, ο οποίος εξαιτίας της στάθηκε στον Στέφανο αδελφός και πατέρας μαζί, για να τον προστατέψει από όσα εκείνος έζησε. Που, ωστόσο, τα άφησε γενναιόδωρα πίσω του, προκρίνοντας τη συγνώμη ως πιο σωστή επιλογή.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ο Κωνσταντίνος Χριστοφόρου μόλις αποκάλυψε την εγκυμοσύνη γνωστής Κύπριας (φωτογραφία)
Τα παιδικά σου χρόνια στιγματίστηκαν από τη δύσκολη σχέση των γονιών σας. Το βίωσε και ο Στέφανος αυτό, Κωνσταντίνε;
Κ.ΧΡ.: Ευτυχώς, όχι όσο εγώ και η αδελφή μας, η Μαρία. Ήταν μέλημά μου να μην το βιώσει. Δύο χρόνια μετά τη γέννησή του οι γονείς μας χώρισαν. Όχι ότι είχαν ποτέ φυσιολογική σχέση. Ο πατέρας μου ήταν με το ένα πόδι έξω από το γάμο. Ήταν άλλες εποχές, δεν ήταν έτοιμη η κυπριακή κοινωνία να μιλήσεις για την ενδοοικογενειακή βία. Ήμουν κατηγορηματικά υπέρ του να χωρίσουν οι γονείς μου. Ο κυριότερος λόγος που συνετέλεσα σ’ αυτό, πείθοντας τη μαμά μου να το κάνει, ήταν ο Στέφανος. Δεν ήθελα να περάσει ούτε το ελάχιστο όσων βιώσαμε εγώ και η Μαρία. Βέβαια, έζησε κάποια πράγματα που αποτυπώθηκαν στο υποσυνείδητό του. Προσπάθησα όσο μπορούσα, όμως, να τον προφυλάξω.
Ποια ήταν η πιο σοκαριστική εικόνα που έζησες;
Κ.ΧΡ.: Δε θα ήθελα ν’ απαντήσω σ’ αυτή την ερώτηση. Μου είναι δύσκολο. Θα ήθελα να σεβαστώ τη μνήμη του πατέρα μου, που έχει φύγει πια από τη ζωή, αλλά και τη γιαγιά μου, τη μητέρα του, που ξέρω πόσο στεναχωριέται για όσα ζήσαμε.
Στέφανε, σε επηρέασαν οι δύσκολες σχέσεις των δικών σου;
ΣΤ.ΧΡ.: Εμένα δε μ’ επηρέασαν, ήμουν μικρός όταν χώρισαν, μόλις δύο ετών.
Σου λείπει ο μπαμπάς σου;
ΣΤ.ΧΡ.: Εννοείται. Κάθε μέρα. Ήταν δύσκολο να το δεχθώ, να αγκαλιάσω το πένθος. Ξέρω ότι με προσέχει απ’ όπου βρίσκεται, αλλά μου λείπει.
Συγχώρεσες τον μπαμπά σου, Κωνσταντίνε;
Κ.ΧΡ.: Ναι, τον συγχώρεσα. Ήταν ένα είδος λύτρωσης για μένα. Άφησα πίσω μου όλα τα φαντάσματα που με κυνηγούσαν από την παιδική μου ηλικία. Βλέποντάς τον πια αδύναμο –γιατί η αρρώστια τον είχε τσακίσει– ένιωσα πολύ άσχημα να κρατώ απέναντί του άσχημα συναισθήματα. Δεν άντεχε η καρδιά μου να μην του μιλάω. Ήθελε, άλλωστε, να έρθει σε επαφή μαζί μου.
Σου ζήτησε συγνώμη για όσα βιώσατε με την αδελφή σου εξαιτίας της βίας που ασκούσε στο σπίτι;
Κ.ΧΡ.: Όχι. Μου έκανε εντύπωση. Ακόμα και στα τελευταία του, ενώ ήθελε να είμαι εκεί, δε μου ζήτησε συγνώμη. Με βασανίζει το αν μετάνιωσε ή κατάλαβε ποτέ το λάθος του. Προτιμώ, όμως, να μην το σκέφτομαι. Έχω διαγράψει αυτές τις στιγμές. Μου φτάνει ότι τον συγχώρεσα εγώ. Ίσως και να ντρεπόταν να το πράξει.
Περισσότερα στο περιοδικό HELLO! που κυκλοφορεί με τον Φιλελεύθερο!
