Πολλές φορές η Θέκλα Πετρίδου αναφέρθηκε μέσα από την εκπομπή της στο Σίγμα στον γιο της «που έγινε μια σημαντική αφορμή για να γράψει το τελευταίο της βιβλίο». Η Ελένη Μενεγάκη, κατά καιρούς, είχε αρκετές απορίες γι’ αυτόν και για τον τρόπο που μεγάλωσε, όταν η μητέρα του ήταν καλεσμένη στην εκπομπή της στον Alpha Ελλάδος. Αυτή, λοιπόν, είναι μια πρώτη γνωριμία με τον «διάσημο» (εν αγνοία του) 20χρονο γιο της Κύπριας ψυχολόγου και παρουσιάστριας.
Του Γιάννη Χατζηγεωργίου
Ο Λάζαρος είναι βέβαιος πως δεν είναι ευαίσθητος – το πιστεύει, μάλιστα, ακράδαντα και σχεδόν το διατυμπανίζει ως πλεονέκτημα της προσωπικότητάς του, έτσι όπως διαμορφώθηκε στα χρόνια και στις δυσκολίες, ακόμη και σε όσες στην αναφορά τους παρέμειναν ανείπωτες στο πλαίσιο μιας «σύμβασης», μιας συνέντευξης. Διαθέτει, άλλωστε, στον τρόπο που μιλάει και κινεί το σώμα του, όλο το περίβλημα εκείνο που θα μπορούσε να πείσει και τον πιο δύσπιστο -να τον «ξεγελάσει» έντεχνα- πως, πράγματι, ο μικρός είναι «σκληρό καρύδι». Καθισμένοι στον Δημοτικό Κήπο Λευκωσίας, εκείνο το πρωινό του προηγούμενου Σαββάτου, μου το επιβεβαιώνει: «Σπάνια κλαίω, δεν θεωρώ τον εαυτό μου “ευσυγκίνητο” με τη στενή έννοια του όρου ή έτσι όπως το εννοούν οι περισσότεροι. Είμαι, θα έλεγα, κυνικός και straight to the point». Με απασχόλησαν και τις επόμενες μέρες όλα εκείνα που τόσο αυθόρμητα μου είπε (όσα μπορούσαν να ειπωθούν δημόσια και εκείνα που υπονοούνταν ανάμεσα στις λέξεις), αλλά είχα, πλέον, ενστικτωδώς βεβαιωθεί: Ο Λάζαρος είναι ένα όστρακο γεμάτο κι όχι ένα κούφιο στον πυρήνα του παιδί.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Έρωτας στα 41! H Θέκλα Πετρίδου μάς συστήνει τον αρραβωνιαστικό της, Παναγιώτη (εικόνες)
«Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου τα έζησα στην Πάφο», ξεκινά να μου λέει. «Όταν ήμουν έξι χρόνων μετακομίσαμε στη Λευκωσία. Κατά τη διάρκεια του λυκείου, όμως, επέστρεψα στην Πάφο, στον παππού και στη γιαγιά μου, λόγω κάποιων διαφωνιών με τη μητέρα μου, αλλά και επειδή δεν άντεχα άλλο στη Λευκωσία».
Πώς το είπες στη μητέρα σου;
Σε μια από τις διαφωνίες μας με τη μητέρα μου, με τον παππού μου να είναι μπροστά, είπα: «Εγώ θα πάω στην Πάφο!». Στην αρχή, μάλλον, το είχα αναφέρει από πείσμα -ήμουν και σε μια ηλικία εφηβείας, μην ξεχνάς- αλλά μετά από μια βδομάδα το έκανα πράξη. Είχα πει στη μητέρα μου: «Θέλεις να μείνω στη Λευκωσία για να είσαι εσύ ευχαριστημένη, αλλά εγώ να μην έχω ένα αντρικό πρότυπο να ακολουθήσω, αφού ο παπάς μου δεν ζει μαζί μας και δεν έχουμε ουσιαστικές επαφές; Εγώ έχω τον παππού μου σαν τον παπά μου!». Τελικά, συμφώνησε. Την επόμενη βδομάδα, μάζεψα τα πράγματά μου κι έφυγα.
Το μετάνιωσες;
Ούτε στιγμή! Είχα αποφασίσει πως είναι καλύτερο για μένα να τελειώσω το σχολείο κοντά στον παππού και στη γιαγιά – δεν ήταν ότι πήγα να ζήσω μαζί με κάποιους «άγνωστους». Και, μέχρι σήμερα, όταν επιστρέφω από τις σπουδές μου, από το Portsmouth της Αγγλίας -σπουδάζω Sports and Exercise Science εκεί- συνεχίζω να ζω στην Πάφο. Όχι στη Λευκωσία, μαζί με τη μητέρα μου και την αδελφή μου.
Τη μητέρα σου πότε την έβλεπες;
Κάθε σαββατοκύριακο ερχόταν στην Πάφο. Αλλά και καθημερινά το τηλέφωνο χτυπούσε συνέχεια, με έπαιρνε στο skype, καταλαβαίνεις… (γελάει). Παρόλα αυτά, δεν ήταν ποτέ πιεστική. Και αυτό είναι κάτι που εκτιμώ πολύ σ’ εκείνη. Ήξερε να κρατάει τα όρια.
Πώς και δεν αποφάσισε η Θέκλα να σε ακολουθήσει στην Πάφο;
Το πρόβλημα δεν ήταν η πόλη. Ήταν οι συνθήκες ζωής, τις οποίες ήθελα να αλλάξω. Ή μπορεί και να μην ήθελα να τις «εξηγήσω» εκείνο το διάστημα. Εξάλλου, οι δουλειές της μητέρας μου και οι εκπομπές που δούλευε ήταν στη Λευκωσία – θα ήταν πολύ δύσκολο να μετακομίσει μαζί μας, λόγω της απόστασης.
Πώς ήταν αυτή η αλλαγή;
Μου άρεσε. Μου ταίριαζε περισσότερο η Πάφος. Κάποιες φορές επιθυμούσα τη μάνα μου, κάποιες άλλες δεν την έψαχνα και τόσο.
Τον πατέρα σου;
Ο πατέρας μου ήταν απών από τότε που ήμουν παιδί.
Με τη μητέρα σου τα προηγούμενα χρόνια πώς ζούσατε;
Είχαμε μια πολύ καλή σχέση. Όχι απαραίτητα την τυπική σχέση μάνας-γιου. Για να καταλάβεις, ήμουν εφτά χρόνων όταν της είχα πει πρώτη φορά: «Μάμα, σοβαρεύτου!» (γελάει). Αλλά πάντα ήμουν περήφανος για εκείνη. Μεγάλωσε, εμένα και την αδελφή μου, ουσιαστικά μόνη της, χωρίς καμιά βοήθεια – οικονομική ή άλλη. Είναι αγωνίστρια η Θέκλα.
Σε είχαν δεχτεί εύκολα τα υπόλοιπα παιδιά στο νέο σου σχολείο, στην Πάφο;
Πολύ! Στην Πάφο δημιούργησα καινούριες, δυνατές φιλίες, αισθανόμουν πιο ελεύθερος, πιο γεμάτος. Βέβαια, λόγω αυτής της μετάβασης, ίσως και λόγω κάποιου επιπλέον άγχους που είχα, απέκτησα, ξαφνικά στην πορεία, 20 παραπάνω κιλά. Έφτασα να ζυγίζω 92 κιλά. Τώρα, για να καταλάβεις, είμαι γύρω στα 70.
Ψυχολογικό ήταν…
Δεν το έψαξα, μπορεί.
Και πώς αποφάσισες να χάσεις αυτά τα κιλά;
Ήταν Απρίλιος, καθόμουν μπροστά από την τηλεόραση, μόλις είχα τελειώσει από μια πιατέλα cheesecake, κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και είπα: «Σε δύο μήνες έρχεται καλοκαίρι. Πώς είμαι έτσι;». Ένιωσα απέχθεια γι’ αυτό που αντίκρυζα! Παράλληλα με το σχολείο μου, λοιπόν, ξεκίνησα να κάνω γυμναστική -αρχικά μόνος μου στο σπίτι- συμβουλεύτηκα διατροφολόγο, κι έτσι έχασα σιγά-σιγά αρκετά κιλά. Πάντως, με όλη αυτή τη διαδικασία έφτασα να αγαπήσω ακόμη περισσότερο τη γυμναστική, γιατί ποτέ δεν ήμουν ένας fit και «αθλητικός» τύπος – θεωρώ, μάλιστα, πως δεν είναι τυχαίο που οι σπουδές μου σήμερα αφορούν στον συγκεκριμένο τομέα.
Μεγάλη θέληση για ένα παιδί, όπως ήσουν εσύ τότε…
Δεν είχα. Απέκτησα… Αναγκάστηκα να αποκτήσω! Γενικά, είχα πάρει πολλές αποφάσεις εκείνη την περίοδο.
Ο πατέρας σου πού βρισκόταν σε όλες αυτές τις αλλαγές που συνέβαιναν στη ζωή σου;
Στο εξωτερικό. Οι γονείς μου χώρισαν όταν εγώ ήμουν τεσσάρων χρόνων. Λειτουργούσα, όμως, ως εξής: Αν υπήρχε κάτι που να με ενοχλεί δεν έμπαινα στο βάθος του, δεν το ανέλυα – το έπαιρνα λίγο ξυστά. Ήταν, αν θες, η «άμυνά» μου.
Πώς έζησες τον χωρισμό τους;
Δεν τον θυμάμαι πολύ. Δεν μπορώ να σκεφτώ πώς ο πατέρας μου επηρέασε τη ζωή μου ώστε να πάρω μετέπειτα κάποιες αποφάσεις – δεν διαδραμάτισε αποφασιστικό ρόλο σ’ αυτήν. Αναγνωρίζω στη Θέκλα ότι εκείνη μας μεγάλωσε, όχι ο πατέρας μου.
Νιώθεις πως της χρωστάς πολλά;
Εκείνη γράφει στο βιβλίο της «Χαρούμενη μαμά = Χαρούμενα παιδιά. Ένα ανορθόδοξο εγχειρίδιο μητρότητας» πως οι γονείς είναι υποχρεωμένοι να μεγαλώσουν τα παιδιά τους για να γίνουν ευτυχισμένα στη ζωή τους και υγιή μέλη της κοινωνίας. Είμαι σίγουρος πως, με βάση τα δεδομένα που είχαμε στην οικογένειά μας, εκείνη το χειρίστηκε όπως έπρεπε. Την αγαπώ τη μάνα μου – κι ας της το λέω σπάνια.
Θα ήθελες να είχες μεγαλώσει με την ιδεατή εικόνα η μητέρα και ο πατέρας σου να είναι μαζί; Να ήταν αλλιώς τα πράγματα;
Σε ένα ιδανικό σενάριο, ναι.
Σε ποιες περιπτώσεις σου έλειπε ο πατέρας σου;
Κοίτα, μικρότερος, δεν μου έλειπε και τόσο πολύ. Εντάξει, με πείραζε που δεν τον είχα σε κάποιες γιορτές, αλλά μέχρι εκεί. Μεγαλώνοντας, όμως, αυτή η ανάγκη, αυτή η απουσία, μεγάλωνε.
Κι έτσι ο παππούς σου λειτουργούσε και ως πατρικό πρότυπο για σένα;
Ναι, ακριβώς. Τον παππού μου τον ένιωθα -και τον νιώθω- σαν πατέρα μου. Αυτό ήταν πάντα σαφές.
Έχετε επαφές σήμερα με τον μπαμπά σου;
Τυπικές. Ξέρω ποιος είναι ο παπάς μου. Δεν αλλάζει.
Έγινες παπαδοπαίδι με έναν παππού ιερέα;
(γελάει) Μπα, καμία σχέση. Μέχρι σήμερα έχουμε το εξής «πρόβλημα»: «Λάζαρέ μου, θα έρθεις αύριο Κυριακή στην εκκλησία;», «όχι παππού, απόψε είναι Σάββατο, θα βγω και δεν θα ξυπνώ το πρωί». Κατανοώ πως μπορεί να τον απογοητεύω κάποιες φορές, αλλά νομίζω πως το έχει συνηθίσει πια. Εξάλλου, πάντοτε μου έδειχνε εμπιστοσύνη, μου παρείχε ελευθερία, δεν είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να μου επιβάλει τον χριστιανισμό, δεν είναι πιεστικός. Αγαπώ πολύ τον παππού και τη γιαγιά μου – τους θεωρώ και αυτούς «γονείς» μου.
Με τι βαθμό τελείωσες το σχολείο;
Με άριστα.
«Φυτό», ε;
Τώρα με προσβάλλεις! (γελάει δυνατά). Διάβαζα όσο χρειαζόταν, τα περισσότερα τα θυμόμουν από την παράδοση.
Πώς αντέδρασες την πρώτη φορά που είδες τη Θέκλα στην τηλεόραση;
Η μάνα μου είναι από τότε που γεννήθηκα στην τηλεόραση, οπότε η σωστή απάντηση είναι «δεν θυμάμαι» (γελάει). Μεγάλωσα έχοντας ως δεδομένο ότι η μητέρα μου βγαίνει και στην τηλεόραση για τη δουλειά της. Δεν μου ήταν ποτέ κάτι «ξένο» αυτό. Δεν έγινε ξαφνικά για να πω πως «άλλαξε η ζωή μας».
Όταν την προσεγγίζουν για να της μιλήσουν ενώ βρίσκεστε μαζί, πώς αντιδράς;
Ειδικά τον τελευταίο καιρό, λόγω της εκπομπής της στο Sigma, κατάλαβα πως οι άνθρωποι τη θεωρούν πολύ «δική τους». Μου αρέσει που βγάζει αυτή την οικειότητα η μητέρα μου στον κόσμο. Είναι φορές που, ενώ τη γνωρίζουν για πρώτη φορά, ξεκινούν και της εκμυστηρεύονται τα πιο εσώψυχά τους. Κάθομαι και τους ακούω.
Εσύ, θα ήθελες να ασχοληθείς με την τηλεόραση;
Σε πρώτο στάδιο θα ήθελα να τελειώσω με τις σπουδές μου. Αυτός είναι ο στόχος μου. Μετά θα σκεφτώ για τα υπόλοιπα.
Χαίρεσαι που η μητέρα σου είναι μαζί με έναν σύντροφο τα τελευταία χρόνια;
Φυσικά! Θέλω να είναι ευτυχισμένη! Το θέλω οπωσδήποτε. Της αξίζει!
Υπάρχει κάτι σήμερα που να σε πληγώνει από το παρελθόν;
Όχι. Πέρασαν όλα.
Η Θέκλα Πετρίδου για τον γιο της:
«Ο Λάζαρος είναι ο πρώτος και μοναδικός μου γιος – τον απέκτησα, με πολύ μεγάλη λαχτάρα, στα 22 μου χρόνια. Μου άλλαξε τη ζωή! Συνεχώς τον μαθαίνω: Πρόσφατα επιβεβαίωσα ότι είναι πολύ ευφυής και διαθέτει πολύ καλή κρίση, χωρίς να σημαίνει ότι δεν το πίστευα προηγουμένως. Επίσης, τον θαυμάζω! Θεωρώ πως είναι καλύτερος άνθρωπος από μένα – είναι ένα παιδί που έχει μέσα του καλοσύνη, έχει υψηλό το αίσθημα του καθήκοντος και της κοινωνικής ευθύνης. Είναι γενναιόδωρος και δοτικός, έχει καλή ψυχή, δεν είναι εγωιστής και “παρτάκιας”. Πάντα είχα την αγωνία της μάνας που δεν θέλει να είναι καταστροφική η επίδρασή της στο παιδί της, γιατί γνωρίζω πως έχω έντονη προσωπικότητα, κι έτσι προσπάθησα να μην είμαι επικριτική, να μην τον συγκρίνω, να μην του γεμίζω το μυαλό του με υπερβολικά κομπλιμέντα με αποτέλεσμα να απογοητευτεί μετά στη ζωή του, να μην είναι ενοχικός – εύχομαι να τα έχω καταφέρει!».
