Η Μαργαρίτα Ζαχαρίου δεν έχει σκοπό να αφήσει ξανά τη ζωή της να περνά. Και άλλες μικρές ιστορίες ενηλικίωσης για την οικογένεια που είναι όλη της η ζωή, για τον ιδιαίτερο ρόλο της στο «Κάμπινγκ» και για την επόμενη μέρα που εύχεται να ανατείλει στο θέατρο.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΝΙΑ ΝΕΟΚΛΕΟΥΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΤΤΗΣ
STYLING: SHONA MUIR
MAKE UP: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ (ILONA MAKE UP)
ΜΑΛΛΙΑ: ΑΝΤΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Από τα έξι περίπου μέτρα, που μας χωρίζουν από το ηχείο του καφενείου, παίζει δυνατά η «Ηλιόπετρα». Στο τραπέζι μας φτάνουν οι πρώτοι παγωμένοι καφέδες. Μπροστά περνάει ένα ποδήλατο. Δίπλα μια παρέα γελάει δυνατά. Δεξιά ο δρόμος. Αριστερά πάλι ο δρόμος. Είναι άνοιξη, σκέφτομαι, στην πρώτη επίσημη έξοδο της «επανεκκίνησης» και εκείνη χαμογελάει που το ρεφρέν του κομματιού έχει φτάσει πια στον στίχο «αλλάζει ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο». Για φαντάσου…
Την περίμενες καιρό αυτή τη μέρα;
Πάρα πολύ καιρό. Ειδικά τον τελευταίο μήνα έχω την εντύπωση πως στο σπίτι δεν είχαμε άλλη συζήτηση από το πότε θα ανοίξουν κάποιοι χώροι, να νιώσουμε λίγο άνθρωποι. Να δούμε φίλους ή έστω κόσμο να περπατά, να γελά κάπως ξέγνοιαστος μέσα σε όλα τα πρωτοφανή που ζούμε. Με όποια φίλη μου μιλούσα αυτό το διάστημα κανονίζαμε και από κάτι για το «όταν ανοίξουν τα μαγαζιά» και έτσι έβγαλα ένα πρόγραμμα για τον επόμενο μήνα που περιλαμβάνει τα πάντα.
Τι σου έλειψε περισσότερο αυτό το διάστημα;
Μου έλειψαν τα απλά πράγματα, όπως το να καθίσεις να πιείς έναν καφέ με έναν φίλο, να βγεις για μια μπύρα, να ακούσεις μουσική. Μου έλειψε αφάνταστα να πάω σε ένα live και γενικά να βρεθώ ξανά σε μια κανονικότητα. Αν μπορώ να βγάλω ένα θετικό συμπέρασμα για όλη αυτή την κατάσταση, είναι ότι πλέον έχω ακόμα περισσότερο πόθο και πάθος για τη ζωή από ό,τι είχα πριν από την πανδημία.
Αλλαγή δεδομένων, λοιπόν;
Εντελώς, γιατί πλέον συνειδητοποιώ ότι τίποτα δεν είναι «εκεί» για να με περιμένει. Κατάλαβα ότι εγώ είμαι υπεύθυνη να κυνηγώ τη ζωή και όχι απλά να την αφήνω να έρχεται ή να περνά. Με τον Στέφανο, τον σύζυγό μου, σκεφτόμαστε πλέον πράγματα τα οποία δεν είχαμε κάνει μέχρι σήμερα και εμπειρίες που θέλουμε να ζήσουμε ως οικογένεια, τις οποίες μπορεί πριν να αφήναμε την καθημερινότητα να τις αναβάλει. Πλέον νιώθουμε ότι δεν υπάρχει χρόνος για αναβλητικότητα, ούτε μέσα μας υπάρχει πλέον χώρος για να πούμε δεν πειράζει, ας μην το κάνουμε αυτό. Μας δημιούργησε η πανδημία και όλη αυτή η κλεισούρα μια ανάγκη να γευτούμε περισσότερο τη ζωή.
Η δουλειά κατάφερε να μπαλανσάρει τα πράγματα;
Η δουλειά, στην οποία επέστρεψα μετά το πρώτο lockdown, νομίζω ότι έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο να κρατήσω σώας τας φρένας, γιατί υπήρχε η κοινωνική επαφή, η καθημερινή ρουτίνα, η επικοινωνία με τους συναδέλφους και η αλλαγή παραστάσεων. Πράγματα τόσο απλά, μα και τόσο σημαντικά ταυτόχρονα. Επέστρεψα στη δουλειά με περισσότερη όρεξη από ό,τι πριν και με περισσότερο πάθος. Επίσης, βοήθησε πολύ το γεγονός ότι και οι δύο δουλειές μου, τα «Καμώματα κι αρώματα» και το «Κάμπινγκ» γυρίζονται σε υπέροχες τοποθεσίες, έξω στη φύση και κοντά στη θάλασσα αντίστοιχα. Αυτό λειτουργούσε πολύ θετικά στην ψυχολογία μου. Με βοηθούσε να γεμίζω τις μπαταρίες μου και να πηγαίνω πίσω στο σπίτι με περισσότερη δύναμη και περισσότερη ενέργεια για την οικογένειά μου.
Φέτος ήταν, νομίζω, και η πρώτη σεζόν που σε είδαμε σε δύο τηλεοπτικές σειρές. Ναι και ο λόγος ήταν ότι ένιωθα από την αρχή ότι αυτή θα ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά για το θέατρο και ότι ο κορωνοϊός θα άφηνε στη μέση τα επερχόμενα θεατρικά πρότζεκτ. Το τίμημα ενός τέτοιου ενδεχομένου θα ήταν βαρύτατο σε μένα και έτσι πήρα την απόφαση να βρεθώ, μετά από πάρα πολλά χρόνια, σε δύο τηλεοπτικές δουλειές, κάτι που δεν μετάνιωσα καθόλου, γιατί μου προσέφερε μια χρονιά γεμάτη.
Στο «Κάμπινγκ» πώς προέκυψε η συμμετοχή σου;
Από ένα τηλεφώνημα που δέχτηκα το περασμένο καλοκαίρι από τον αγαπημένο μου, παλιό συνεργάτη, Κλείτο Κλείτου. Όταν μου μίλησε για αυτό το πρότζεκτ, αποδέχτηκα την πρότασή του χωρίς δεύτερη σκέψη, διότι ήθελα πολύ να συνεργαστώ ξανά τόσο με τον ίδιο και τον Alpha, όσο και με τον Φώτη Γεωργίδη ως σεναριογράφο πια. Με τον Φώτη πάντα θέλαμε να δουλέψουμε μαζί, διότι είχαμε ανέκαθεν μια πολύ ωραία χημεία και τηλεοπτικά και θεατρικά. Αυτό από μόνο του, αλλά και το σενάριο, όπως μου το περίγραψαν, με είχαν ιντριγκάρει.
Το ίδιο και η «Σοφία»;
Τη «Σοφία» την αγάπησα πάρα πολύ ως ρόλο γιατί από τη μία είναι ένας αντιήρωας και από την άλλη ένας χαρακτήρας με φοβερές ποιότητες ως άνθρωπος. Θα έλεγα ότι είναι πολύ προσγειωμένο άτομο, με στόχους, η οποία οδηγήθηκε εκεί που οδηγήθηκε από την αντίδρασή της πάνω σε διάφορα που της συνέβαιναν. Και παρά το γεγονός ότι βρέθηκε σε ένα τέτοιο κύκλωμα, δεν αλλοιώθηκε ως άνθρωπος. Είναι μια γυναίκα από τη μία κυνική μέχρι το κόκκαλο και από την άλλη ένας άνθρωπος με απέραντο σεβασμό και αγάπη για όσους αγαπά. Βγάζει μια «μητρικότητα» απέναντί τους.
Βλέπεις στοιχεία της στη Μαργαρίτα;
Σίγουρα δεν είμαι καθόλου κυνική ως άνθρωπος, όπως σίγουρα είμαι πολύ μητρική. Με τους φίλους μου, με τα μωρά μου, θα έλεγα ότι είμαι αρκετά «μαμά». Και νομίζω ότι ήμουν μαμά, πριν ακόμα αποκτήσω παιδιά. Είχα πάντα την ανάγκη του μικρού κύκλου. Δεν ήμουν ο άνθρωπος ο φοβερά κοινωνικός, που είχε πολλούς φίλους, που πήγαινε σε ξέφρενα πάρτι. Μου ήταν αρκετό να έχω μία ή δύο κολλητές φίλες, με τις οποίες μπορούσαμε να μοιραστούμε τα πάντα. Το παράξενο είναι ότι όσο μεγαλώνω, τόσο πιο κοινωνική γίνομαι. Πλέον είμαι πολύ πιο ανοιχτή στο να γνωρίζω κόσμο και να κάνω καινούριες φιλίες.
Έγινες εξίσου ανοιχτή και με σένα τα τελευταία χρόνια;
Ναι, γιατί στο παρελθόν ήμουν πάντα ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού μου. Σήμερα εξακολουθώ να κρίνω αυστηρά τις δουλειές μου, με τη διαφορά ότι έμαθα να βλέπω κάπως πιο αντικειμενικά τον εαυτό μου, να τον συγχωρώ για αρκετά πράγματα. Άρχισα να γίνομαι ο γονιός του εαυτού μου, το οποίο είναι πολύ σημαντικό θεωρώ από κάποια ηλικία και μετά. Ειδικά όταν γίνεις μάνα και δεις πόση συγχώρεση έχεις μέσα σου ή πόση αγάπη έχεις μέσα σου, είναι κρίμα να μην το κάνεις αυτό και στον εαυτό σου και απλά να τον χτυπάς ανελέητα. Στα σαράντα μου αγάπησα τον εαυτό μου και με βλέπω πλέον με πιο πολλή επιείκεια.
Τα παιδιά σου βοήθησαν σ’ αυτό;
Οπωσδήποτε. Όταν γέννησα την κόρη μου και την κοίταξα ήταν σπαρακτικό, γιατί με έκανε να συνειδητοποιήσω το πόσο αθώοι ερχόμαστε στον κόσμο και πόσο λάθος καταλήγουμε να γεμίζουμε την ύπαρξή μας με τόσες αμφιβολίες και με το εγώ μας. Αυτό ήταν ένα πολύ μεγάλο μάθημα που πήρα από τα παιδιά μου.
Εσύ πώς ήσουν ως παιδί;
Εγώ ήμουν ένα φοβερά ντροπαλό, συνεσταλμένο και υπερευαίσθητο μωρό. Έκλαιγα πανεύκολα, αγαπούσα υπερβολικά. Τους γονείς μου, τον αδερφό μου. Δεν ήμουν το παιδί που θα φανταζόταν κάποιος ότι θα έβγαινα ποτέ στα φώτα. Ήμουν υπερβολικά συνεσταλμένη, της γωνιάς. Το πώς έγινα ηθοποιός, ακόμα αναρωτιέμαι.
Την επανάστασή σου πότε την έκανες;
Τώρα που μιλάμε. Με αυτή τη συγχώρεση απέναντι στον εαυτό μου, με το ότι δεν βάζω πλέον τόσα πρέπει απέναντί μου. Θεωρώ ότι αυτό είναι ένα είδος επανάστασης, γιατί 40 χρόνια κουβαλούσα αυτό το μαστίγιο. Οπότε το να πετάξω και να δώσω αυτό το συγχωροχάρτι στον εαυτό μου, για μένα είναι μια επανάσταση.
Στον χώρο του θεάτρου, μπορούμε να μιλάμε σήμερα για επανάσταση;
Ναι, διότι παρά την αίσθηση που προκάλεσαν σε ορισμένους οι καταγγελίες που γίνονται, δόθηκε η ευκαιρία να υπάρξει μια υγεία στον χώρο του θεάτρου και ο χώρος να λειτουργήσει σαν ένας καθρέφτης απέναντι στην κοινωνία. Σαφώς αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν μόνο στο θέατρο, απλώς εμείς είμαστε κάτω από τους προβολείς. Κάποιοι άνθρωποι και μπράβο τους, είχαν το θάρρος να βγουν και να πουν μου συνέβη αυτό, τέλος. Και με αυτόν τον τρόπο να πάρει θάρρος και οποιοσδήποτε άλλος δέχεται είτε σεξουαλική είτε ψυχολογική είτε σωματική παρενόχληση. Μακάρι ο οποιοσδήποτε μελλοντικός θύτης να έχει τον φόβο ότι τα πράγματα πλέον αποκαλύπτονται και μακάρι καμιά γυναίκα και κανένας άντρας, και κανένα παιδί να μην γίνει ξανά θύμα στη ζωή του. Να ξέρει ότι έχει τη φωνή είτε να το σταματήσει είτε να το καταγγείλει.
Σε σένα συνέβη να βρίσκεσαι σε ένα τέτοιο περιβάλλον;
Μου έχει τύχει φυσικά και μάλιστα αρκετές φορές όταν ήμουν στην Αθήνα. Ομολογώ ότι στην Κύπρο, ίσως επειδή ήρθα 30 χρονών και πλέον ήμουν πιο δυνατή μέσα μου, κατάφερα να προστατευθώ. Στην Αθήνα, έζησα πολύ άσχημα περιστατικά. Και ψυχολογικού πολέμου και σεξουαλικής παρενόχλησης.
Πώς τα διαχειρίστηκες;
Ήταν κάτι που μου στοίχιζε αφάνταστα, γιατί τα χρόνια εκείνα ήμουν πιο αδύναμη, πιο συνεσταλμένη. Ένιωθα ότι δεν είχα λόγο να τα καταγγείλω, απλώς προσπαθούσα να βρίσκω τον τρόπο να ξεγλιστρώ, ας το πω, χωρίς να το κάνω θέμα στον χώρο της δουλειάς μου, παρόλο που μέσα μου ήταν τεράστιο θέμα.
Ήταν και θέμα αυτοεκτίμησης;
Φυσικά, γιατί άρχισε να μπαίνει μέσα μου η αμφιβολία κατά πόσο αξίζω στη δουλειά μου ή αν ο λόγος που με προσέλαβε κάποιος σκηνοθέτης ήταν γιατί ήθελε κάτι «παραπάνω». Αυτές οι σκέψεις με έκαναν να νιώθω πάρα πολύ μειονεκτικά, αλλά όταν έβγαινε η παράσταση και μετά, επειδή ήμουν μόνο εγώ με τους συναδέλφους μου και το κοινό, απελευθερωνόμουν. Οι πρόβες, όμως, ήταν βασανιστικές. Πολύ βασανιστικές.
Σήμερα νομίζεις ότι θα το χειριζόσουν διαφορετικά;
Πολύ διαφορετικά, παρόλο που η δική μου περίπτωση είχε να κάνει όχι με σωματική, αλλά λεκτική βία. Όταν είσαι 22 και σου συμβαίνουν αυτού του είδους οι συμπεριφορές πολλές φορές σκέφτεσαι ότι μπορεί να φταις εσύ ή να αισθάνεσαι ντροπή για αυτό. Ε λοιπόν, δεν πρέπει να αισθάνεσαι. Αυτό πρέπει να ξέρουν και τα νέα παιδιά και να μην φοβούνται να μιλήσουν.
Σε προσωπικό επίπεδο η συνύπαρξή σου με έναν καλλιτέχνη εντείνει ή απαλείφει τις ανασφάλειες;
Σε καμία περίπτωση δεν τις εντείνει, αντίθετα με τον Στέφανο πάντα στηρίζουμε ο ένας τον άλλο άμα θέλει να κάνει ένα νέο βήμα ή ακόμα αν θέλει να κάνει ένα βήμα πίσω. Δηλαδή, αν ένας από τους δύο δεν θέλει να κάνει ένα βήμα καλλιτεχνικό, γιατί δεν τον ευχαριστεί, αλλά θα έπρεπε να έρθουν λεφτά στο σπίτι για να επιβιώσουμε θα πει ο άλλος, είναι εντάξει, μην το κάνεις για οικονομικούς λόγους, θα δουλέψω εγώ τώρα περισσότερο, να καλύψουμε αυτό το κενό. Προσπαθούμε να μην κάνουμε εκπτώσεις στην τέχνη μας. Σαφώς θα κάνουμε κάποια πράγματα, γιατί πρέπει μπουν λεφτά σπίτι, αλλά προσπαθούμε όσο γίνεται να μην κάνουμε εκπτώσεις.
Ο κινηματογράφος σού έλειψε;
Παρόλο που δεν έκανα και τόσες πολλές δουλειές κινηματογραφικά, αυτή την περίοδο συμμετέχω στην ταινία «Ιμάν» της Κόριννας Αβρααμίδου και του Κυριάκου Τοφαρίδη, τα γυρίσματα της οποίας ξεκίνησαν και θα ολοκληρωθούν το καλοκαίρι. Είμαι πάρα πολύ ενθουσιασμένη και ανυπομονώ για τα γυρίσματα.
Είσαι ο άνθρωπος που θέτει μακροπρόθεσμους στόχους;
Είμαι, ναι. Παραδόξως δεν έχουν να κάνουν με τη δουλειά μου, αλλά οι στόχοι μου είναι να βρω έναν τρόπο να γεμίζω τον εαυτό μου, με πράγματα που είναι πέρα από τη δουλειά μου. Επειδή είμαι άνθρωπος που έχω πάρα πολλή ανάγκη την υποκριτική για να έχω μια ηρεμία μέσα μου, πλέον προσπαθώ να βρίσκω και άλλους τρόπους να γεμίζω τον χρόνο μου, έτσι ώστε να μην είναι τόσο εξαρτώμενη η ψυχολογία μου από τη δουλειά. Ένας άλλος στόχος: Να μην αφήνω απλά τον χρόνο να περνά. Στα 40 καταλαβαίνεις ότι ο χρόνος δεν είναι ανεξάντλητος. Η πανδημία μας έφερε και λίγο αντιμέτωπους με τη θνητότητά μας, με το τι κάνουμε στον κόσμο, με το για πόσο θα μπορούμε να το κάνουμε, οπότε νιώθω ότι δεν θέλω πλέον να αφήνω καθόλου χρόνο χαμένο.
