Η σεναριογράφος της νέας σειράς του Alpha Kύπρου «Σαν οικογένεια», και αγαπημένη ηθοποιός, μας μιλά για τη ζωή της σήμερα, τη σχέση με τον γιο της που ζει πια στην Αμερική, τη μοναξιά, τη συντροφικότητα, τις χαρές και τις λύπες της. Όλα όσα, δηλαδή, την αποτελούν και τη συμπληρώνουν.
Tου Αλέξανδρου Πρίφτη
Μόλις έχει γυρίσει από τις διακοπές της και πριν λίγο αποχαιρέτησε το γιο της, Αλκιβιάδη, στο αεροδρόμιο. Δεν είναι η στιγμή, όμως, να μιλήσουμε γι’ αυτό το στιγμιότυπο. Πιο μετά. Δίπλα της έχει ανοιχτό το laptop. Είναι πλέον η προέκταση του χεριού της. Γράφει καθημερινά, αρκετές ώρες, το σενάριο για τη νέα καθημερινή σειρά του Alpha Κύπρου «Σαν οικογένεια», κι είναι, όπως μου λέει, πολύ χαρούμενη και αρκετά αισιόδοξη για το νέο της «παιδί», όπως το αποκαλεί. «Η ιστορία αφορά τέσσερα νέα παιδιά, που έχουν μεγαλώσει σε ένα ορφανοτροφείο. Μιλάμε για δύο αγόρια και δύο κορίτσια. Δεν γνώρισαν ποτέ τους γονείς τους. Το καθένα βρέθηκε εκεί για διαφορετικούς λόγους και ποτέ δεν υιοθετήθηκαν. Έτσι, έχουν για οικογένεια το ένα το άλλο. Ζουν σε ένα σπίτι όλοι μαζί και είναι ο ένας για τον άλλον. Στην πορεία θα προσπαθήσουν να αναζητήσουν τους γονείς τους και να μάθουν τον λόγο που τα πράγματα έγιναν έτσι. Όμως, το κάθε παιδί θα ψάξει τους γονείς του άλλου, έτσι ώστε αν κάτι δεν πάει καλά ή οι γονείς δε θέλουν επαφή με το παιδί τους, να προστατεύσουν τον φίλο τους. Θα γίνουν πολλές ανατροπές. Θα δείτε κωμικές, αλλά και δραματικές σκηνές»…
Τι είναι οικογένεια για εσάς;
Είναι ένα δίχτυ ασφαλείας, μία ομπρέλα προστασίας. Είναι οι άνθρωποι που είναι εκεί για εσένα όταν τους χρειάζεσαι και να σε σηκώνουν όταν πέφτεις. Έχουν την ιδιότητα να σου παίρνουν τον πόνο και να σου πολλαπλασιάζουν τη χαρά. Επίσης, είναι άνθρωποι που θέλουν ανιδιοτελώς την εξέλιξη της ζωής σου.
Έτσι σας αντιμετώπισαν και οι δικοί σας γονείς;
Σε μένα ήταν λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Δεν είχα μεγάλο δίχτυ ασφαλείας, ήμουν μοναχοπαίδι. Έτσι, όταν έχασα τη μητέρα μου σε πολύ μικρή ηλικία, το δίχτυ αυτό ράγισε. Είχε ρωγμές. Υπήρχε ανιδιοτέλεια, με λάτρευαν. Δεν κολλάω στον τρόπο ανατροφής ή στις κόντρες που είχαμε, αλλά υπήρχε μεγάλη αγάπη.
Αυτό ήταν που σας έκανε καλή μητέρα;
Δεν ξέρω αν είμαι. Προσφέρω στο παιδί μου, όλα όσα μπορώ και του χρειάζονται. Αγαπήθηκα πολύ από τους δικούς μου και έδωσα όλη μου την αγάπη στον γιο μου. Απεριόριστη αγάπη, φροντίδα και αποδοχή πήρε ο Αλκιβιάδης από εμένα. Ενηλικιώθηκε πια και χτίζει τον δικό του κόσμο.
Θεωρείτε ότι η αγάπη διδάσκεται ή γεννιόμαστε μαθημένοι να αγαπάμε;
Μα και οι ήρωες για τους οποίους γράφω, δεν γνώρισαν γονείς. Δεν αγαπήθηκαν από την οικογένειά τους, όμως ξέρουν να αγαπούν ο ένας τον άλλο. Η αγάπη ναι μεν, μαθαίνεται, αλλά το έχεις και μέσα σου. Ας μην είμαστε απόλυτοι στο τι δημιουργεί την ανάγκη να αγαπήσουν κάποιον. Φαίνεται μία λογική συνθήκη το να αγαπάμε, όμως όσο έχεις στερηθεί την αγάπη, τόσο νιώθεις ότι θες να αγαπήσεις και να αγαπηθείς. Είναι ανάγκη μας. Γεννιέται και πεθαίνει μαζί μας. Αυτό που μαθαίνεται είναι ο τρόπος που στηρίζεις και προσφέρεις στον άλλον.
Δεν σας λείπει ο γιος σας, τώρα που είναι μόνιμα στην Αμερική;
Μου λείπει, αλλά η αλήθεια είναι ότι μιλάμε συχνά. Ευτυχώς, μας βοηθάει η τεχνολογία. Είναι διαφορετικό να μπορείς να πας σινεμά με το παιδί σου κι άλλο να μιλάς από απόσταση. Μου επιτρέπω να στεναχωριέμαι μόνο την ημέρα που επιστρέφω από το αεροδρόμιο, όταν έχω πάει να τον δω. Μία μέρα μόνο. Έπειτα γυρίζω στην καθημερινότητά μου και το αντιμετωπίζω ότι είναι μέσα στη ζωή. Χαίρομαι που, αν μη τι άλλο, το παιδί μου μεγαλώνει με υγεία.
Σπουδάζει;
Ναι, το αντικείμενό του έχει να κάνει με το filming production.
Επομένως η απόσταση και η εγκατάστασή του στο εξωτερικό ήταν αναγκαίο κακό, προκειμένου να έχει ένα καλύτερο μέλλον;
Ίσως και να είναι. Έχω πολλούς φίλους που αναγκάστηκαν να φύγουν, σαν οικονομικοί μετανάστες. Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα στην Ελλάδα. Αυτό που είναι σημαντικό είναι να κρατάμε τις σχέσεις μας ως έχουν, όπου κι αν είμαστε. Αν δεν μπορείς να λειτουργήσεις εδώ, τι θα κάνεις; Κι εγώ εδώ και τρία χρόνια εργάζομαι αποκλειστικά για την Κύπρο. Είμαστε ένα έθνος, αδελφές χώρες, αλλά δεν δουλεύω πια για την Ελλάδα. Παίρνω ένα αεροπλάνο και κάθε βδομάδα είμαι στην Κύπρο. Δεν το βλέπω αρνητικά.
Η συνεργασία σας στην Κύπρο είναι διαφορετική σε σχέση με ό,τι κάνατε στην Ελλάδα;
Είναι πιο οργανωμένα τα πράγματα στην Κύπρο. Εδώ έμαθα ότι μία παραγωγή μπορεί να αποτελείται από πολύ λιγότερα άτομα κι όμως όλα να λειτουργούν ρολόι. Κι έχουν έναν ενθουσιασμό που όμοιό του γνώρισα στο μεσουράνημα της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης. Απολαμβάνω τις στιγμές αυτές στην Κύπρο. Έχουν όρεξη, κέφι κι ενθουσιασμό.
Τώρα που κάνατε διακοπές, πώς ήσασταν στην καθημερινότητά σας με τον γιο σας;
Πηγαίναμε για μπάνιο, παίζαμε, μιλούσαμε πολύ και χαλαρώσαμε. Χαίρομαι την παρέα με τον γιο μου. Και μας αρέσει πολύ ο κινηματογράφος.
Σας λείπει η παιδική του ηλικία, τότε που εξαρτιόταν 100% από εσάς;
Κάποιες φορές, ναι. Λέω «αχ και να ήταν πάλι μωρό!». Όμως έζησα τόσο έντονα τη βρεφική, παιδική και εφηβική του ηλικία που δεν νιώθω έλλειψη. Ήμουν εκεί, πάντα δίπλα του. Θυμάμαι δύσκολα πράγματα, αρρώστιες, διαβάσματα, άγχη, οπότε τον χαίρομαι σήμερα έτσι όπως είναι. Περάσαμε πολύ ωραία μαζί. Ούτε στην εφηβεία του με παίδεψε.
Σήμερα, νιώθετε καθόλου μοναξιά;
Δουλεύω πολύ, γράφω τη σειρά, έχουμε πρόβες για ένα θεατρικό. Έπειτα θα κάνω και δεύτερο θεατρικό. Δεν έχω χρόνο για μένα, ούτε για να σκεφτώ. Πόσο μάλλον να νιώσω μόνη. Δεν μου φτάνουν οι 24 ώρες την ημέρα.
Επομένως δεν υπάρχει ο χρόνος και η ανάγκη για συντροφικότητα;
Πώς δεν υπάρχουν; Η συντροφικότητα είναι μία ανάγκη, από την άλλη όμως, όταν δεν υπάρχει χρόνος, οι δικοί σου οφείλουν να κατανοούν.
Είναι μοναχική διαδικασία το γράψιμο για εσάς;
Ναι, πολύ.
Δεν σας λείπει η τηλεόραση, το θέατρο; Τα τελευταία χρόνια δουλεύετε αμιγώς στο κομμάτι των σεναρίων…
Γι’ αυτό και φέτος θα κάνω δύο παραστάσεις. Δεν έφυγα και χρόνια από την υποκριτική. Δεν κάνει να παραπονιέμαι. Φέτος, θα είμαι στο «Μόλις χώρισα» κι έπειτα θα κάνω ένα Δευτερότριτο. Αγαπώ το θέατρο και δεν το αφήνω. Αλλά δεν μπορώ να κάνω σίριαλ στην Κύπρο, να γράφω και να κάνω εκατό πράγματα μαζί. Βάζω προτεραιότητες. Ελπίζω φέτος να τα καταφέρω.
Τι αλλαγές παρατηρείτε στον εαυτό σας όσο ωριμάζετε;
Είσαι πολύ ευγενικός που χρησιμοποιείς το ρήμα «ωριμάζω» (γελάει). Όσο ωριμάζω, ηρεμώ. Υπάρχουν αγωνίες που υποχωρούν, ενώ παλιότερα θα επέμεναν και θα επέμενα κι εγώ να βασανίζομαι. Το μέλλον μου, τα χρήματα, η δουλειά, η υγεία, όλα… Όλα αυτά που σκεφτόμουν εμμονικά και δεν είναι απαραίτητα στο χέρι μας.
Είστε ευτυχισμένη;
Υπάρχουν όμορφες στιγμές που αισθάνομαι χαρούμενη. Κάνω μία δουλειά που αγαπώ, είμαι μητέρα ενός παιδιού που λατρεύω και είμαι περήφανη γι’ αυτό, έχω τους φίλους μου, που με ικανοποιούν. Όλα αυτά προϋποθέτουν μία καθημερινή μάχη, μία διεκδίκηση. Πλέον, διεκδικώ την ηρεμία και τη γαλήνη μου. Ναι, όταν τα έχω όλα αυτά, νιώθω ευτυχισμένη. Μπορεί όχι ολοκληρωμένη ή πλήρης, αλλά νιώθω καλά. Έχω ένα πλαίσιο που μου προσφέρει ηρεμία.
