Βραζιλιάνικα cocktails, δυνατά γέλια, συζητήσεις για μπάλα και προσωπικές εξομολογήσεις, δίνουν μια πικάντικη εσάνς στην ατμόσφαιρα. Ο πρώην άσος του ΑΠΟΕΛ, Gustavo Manduca, προσκαλεί τους αγαπημένους του φίλους στο νέο του εστιατόριο στη Λευκωσία για ένα mens only πάρτι.
Της Τώνιας Σταυρινού
Πέντε ακαταμάχητα σέξι άντρες με ισπανική προφορά, ντυμένοι με φίνα κοστούμια, τσουγκρίζουν τα κοκτέιλ και τα κρασιά τους, ακουμπώντας χαλαρά στο μπαρ, γελούν σκαρώνοντας πλάκες ο ένας στον άλλο, λουσμένοι στο φως από τα λαμπιόνια… Υποθέτω ότι αυτή η εικόνα είναι ό,τι πιο κοντινό μπορείς να βρεις σε Παράδεισο. Ο Gustavo Manduca με πλησιάζει ευγενικά για να μου συστήσει τα «αδέλφια» του: ο Jeffrey Hoffens είναι σεφ και συνέταιρός του στο εστιατόριο. Ο Dima Stratan είναι το δεξί τους χέρι στο μαγαζί. Ο Nuno Morais είναι ποδοσφαιριστής στο ΑΠΟΕΛ, ο Marco Aurelio στον Άρη Λεμεσού και ο Andre Alves στην ΑΕΚ Λάρνακας.
Η φιλία τους είναι κάτι πολύ πιο δυνατό από τις ατέλειωτεςπλάκες και τα πειράγματα («εμείς οι Πορτογάλοι σας ανακαλύψαμε εσάς τους Βραζιλιάνους, αν δεν ερχόμασταν θα ζούσατε ακόμη στον Αμαζόνιο») τις εξαντλητικές συζητήσεις τους για ποδόσφαιρο («είδες εκείνο το πέναλτι, πραγματικά ο τύπος τους σκότωσε») και τις εκδρομές με τις συζύγους και τα παιδιά τους, τα πάρτι γενεθλίων με πολύχρωμα μπαλόνια καιτα barbequeστις αυλές με τους άντρες να τσουγκρίζουν τις μπίρες τους μπροστά από τα κάρβουνα.
Ο Manduca είναι πάστορας, έτσι η σχέση τους δεν είναι μόνο μια δυνατή φιλία. Είναι εμποτισμένη με την πνευματικότητα που τους προσφέρει η δυνατή πίστη στον Χριστό. «Ο Manduca μας δίνει δύναμη, μας εμπνέει… Μας δείχνει ότι όλα είναι δυνατά όταν πιστεύεις στο Θεό», λέει ο Aurelio και οι υπόλοιποι κουνούν το κεφάλι συμφωνώντας. «Θα περπατούσα έως την άκρη του κόσμου γι’ αυτόν» συνεχίζει και οι υπόλοιποι τον πειράζουν ότι θα πρέπει να περπατήσει τουλάχιστον μέχρι τη Λεμεσό για να χάσει τις θερμίδες που έφαγε… Ο Βραζιλιάνος σεφ RafaelZilliμε την παραδοσιακή στολή δεν σταμάτησε να κόβει λεπτές λωρίδες από βοδινό φιλέτο σιγοψημένοστα κάρβουνα μέσα στα πιάτα μας. Το εστιατόριο τους Fogo & Brasa Churrascaria είναι η πιο φίνα εκδοχή της βραζιλιάνικης κουζίνας.
«Δεν θέλαμε απλώς ένα εστιατόριο που να μας θυμίζει πατρίδα. Θέλαμε να φέρουμε την πατρίδα εδώ», λέει ο Manduca. Ο Jeffrey Hoffens ήθελε από καιρό να τον «ψήσει» γι’ αυτό το project. «Εκείνος όμως είχε το ποδόσφαιρο και δεν ήθελα να γίνομαι πιεστικός. Το άφησα πάνω του. Και πριν από έξι μήνες ήρθε και μου είπε ας το κάνουμε». Ο Nuno Morais είναι ο μοναδικός Πορτογάλος της παρέας και είναι ο πιο παλιός από τους φίλους του Manduca.«Έχουμε περάσει πολλά μαζί… Όπως μια φορά θυμάμαι που πήγαμε για κολύμπι με μάσκες στο νησί Μαδέρα κι ένας βράχος έσκισε το μεγάλο δάκτυλο του ποδιού του. Δυο μέρες μετά παίζαμε για champions league. Του έβαλαν τόσο αναισθητικό που δεν καταλάβαινε αν άγγιζε την μπάλα!».
Τους ζητάω με το χέρι στην καρδιά να μου πουν αν οι ποδοσφαιριστές πραγματικά πονούν όταν τραυματίζονται στο γήπεδο ή παίζουν θέατρο. «Αληθινά πονούν» απαντούν ομόφωνα. Εντάξει, ίσως κάποιοι να υπερβάλλουν και λίγο… Και πώς αισθάνονται στα μεγάλα παιχνίδια όταν τους παρακολουθούν εκατομμύρια μάτια; «Είναι καλύτερα να μη νιώθεις τίποτα!».Λιγότερο από όλους μιλά ο Andre Alves. Τον πειράζουν ότι δεν ξέρει καλά αγγλικά και εκείνος τους απαντά κάτι «περιποιημένο» στη γλώσσα τους.«Δεν θα μας ακούσεις να λέμε και πολλές σοβαρές κουβέντες, τις περισσότερες φορές πειράζουμε ο ένας τον άλλο» με ενημερώνουν. Τους ρωτάω τι τους συνδέει ποια είναι η πεμπτουσία της σχέσης τους. «Έχουμε τις ίδιες αξίες», σπεύδει ο Morais. «Η αγάπη μας για τα απλά πράγματα, τις μικρές χαρές της ζωής. Ξέρετε είμαστε όλοι πολύ μακριά από την πατρίδα μας, τους παιδικούς μας φίλους, τις οικογένειές μας. Κατά κάποιον τρόπο φτιάξαμε μια δεύτερη οικογένεια εδώ βρίσκοντας ο ένας τον άλλο. Το ποδόσφαιρο κάποια στιγμή θα το σταματήσουμε, αλλά αυτή η σχέση θα κρατήσει για μια ζωή». Τελικά δεν έπεσα και πολύ έξω. Αυτό που βλέπω είναι πολύ κοντινό σε Παράδεισο, αλλά για πολύ διαφορετικούς λόγους.
