Του Ανδρέα Δερμιτζάκη
Γεμάτη αυτοπεποίθηση, αισιόδοξη και σίγουρα ευχαριστημένη μ’ αυτά που έχει πετύχει, η Νικολέττα Ράλλη είναι κάτι ακόμα, που την κάνει να ξεχωρίζει στο χώρο τον οποίο υπηρετεί: χαμηλών τόνων και αυθεντικά ειλικρινής. Δε διστάζει να ξεγυμνώσει τη σκέψη της, είτε πρόκειται για τα προσωπικά είτε για τα επαγγελματικά της, χωρίς τα λόγια της να αποκτούν σκανδαλώδεις προεκτάσεις, ακριβώς λόγω του ότι βγαίνουν αβίαστα και φυσικά από το στόμα της. Και κάτι άλλο: είναι ξεκάθαρη ότι δεν ευθύνεται η τύχη για την καλή πορεία της, αλλά το γεγονός ότι φροντίζει να είναι αποτελεσματική με ό,τι κι αν καταπιάνεται. Τη συγκεκριμένη στιγμη, με μια απαιτητική καθημερινή εκπομπή.
Πού γεννηθήκατε και μεγαλώσατε;
ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ ΡΑΛΛΗ: Γεννηθήκαμε στην Αθήνα και μεγαλώσαμε στου Γκύζη
ΝΙΚΟΣ ΡΑΛΛΗΣ: Ήταν ωραία εποχή τότε, ανέμελα και χαρούμενα χρόνια, χωρίς έγνοιες.
Έχετε το ίδιο όνομα. Αυτό πώς συνέβη;
Ν.Ρ.: Όταν η μαμά μου ήταν έγκυος στο δεύτερο παιδί της, δηλαδή σ’ εμένα, ο μπαμπάς μου ήθελε να του δώσει το όνομα του πατέρα του. Κι έτσι πήρα το όνομα του παππού μου. Όταν όμως γεννήθηκε το τρίτο παιδί, που ήταν αγόρι, με… δημοκρατικές διαδικασίες πήρε το όνομα Νίκος!
Είναι λίγο αστείο όλο αυτό;
Ν.Ρ.: Πολύ. Από την άλλη, οι γονείς μας ονομάζονται Ανδρέας και Ανδρονίκη!
Τα παιδικά σας χρόνια πώς ήταν;
Ν.Ρ.: Πάρα πολύ ωραία! Έκανα αγγλικά, πιάνο, πήγαινα στους προσκόπους, σε παραδοσιακούς χορούς, έπαιζα μπάσκετ, κάναμε εκδρομές… Ό,τι δραστηριότητα υπήρχε στη γειτονιά ή στο πολιτιστικό κέντρο… η Βασίλω πρώτη!
Όταν σου ανακοίνωσαν ότι θα αποκτήσεις και άλλο αδερφάκι πώς αντέδρασες;
Ν.Ρ.: Ήμουν πολύ μικρή και δε θυμάμαι. Αλλά στις φωτογραφίες εκείνης της εποχής, σχεδόν σε όλες τον έχουμε αγκαλιά εγώ και η αδερφή μου. Ήταν το μωράκι μας.
Ν.Ρ.: Η Νικολέττα ήταν υπερπροστατευτική απέναντί μου, την ενδιέφερε τι θα κάνω στη ζωή μου.
Μήπως αρχικά τον αντιμετωπίζατε ως παιχνίδι;
Ν.Ρ.: Ειλικρινά, δε θυμάμαι. Νομίζω, όμως, ότι κάποιες φορές πρέπει να τον αντιμετώπισα σαν το παιδάκι που σ’ ενοχλεί και θέλεις να το χτυπήσεις!
Μεγαλώνοντας η σχέση σας πώς διαμορφώθηκε;
Ν.Ρ.: Κάποια στιγμή οι γλύκες και οι αγκαλιές σταμάτησαν, γιατί τα μικρά παιδιά θέλουν να είναι παντού. Να παίζουν μαζί σου, να βρίσκονται στο δωμάτιό σου, να έρχονται οι φίλοι σου και να είναι παρόντα. Βέβαια, μετά από τόσα χρόνια που το σκέφτομαι, τι ήθελε κι αυτός; Παρέα ήθελε.
Το ότι εσύ και η μεγαλύτερη αδερφή σου ήσασταν πιο κοντά ηλιακά σας έκανε να λειτουργείτε σαν «κόμμα», αφήνοντας τον Νίκο εκτός;
Ν.Ρ.: Νομίζω ότι τον αδερφό μου τον έχουμε βασανίσει αρκετά. Μέχρι και στο μπάνιο τον έχουμε κλείσει!
Ν.Ρ.: Κι όταν συνέβαινε αυτό, εγώ με τους φίλους μου κάναμε σκετσάκια, βάζαμε περούκες και την κοροϊδεύαμε. Προσπαθούσαμε συνέχεια να την υποδυθούμε. Φυσικά, κάποια στιγμή μας πήρε χαμπάρι και γέλαγε μ’ αυτά που κάναμε.
Η σύνδεση με τον αδερφό σου πότε προέκυψε; Στην εφηβεία;
Ν.Ρ.: Όσο μεγαλώνουν οι άνθρωποι, οι σχέσεις αλλάζουν. Δεν είναι ίδιες όπως όταν είναι παιδιά. Στην εφηβεία ήμασταν σχεδόν συνομήλικοι. Τα πράγματα ξεκίνησαν να παίρνουν την κανονική τους υπόσταση όταν ο Νίκος άρχισε να μου ζητάει συμβουλές για τις γυναίκες. Αυτό ήταν στην ηλικία των 15-16 ετών.
Εκεί, δηλαδή, που τον είχατε στην «απομόνωση», γίνατε σύμμαχοι;
Ν.Ρ.: Νομίζω πως περισσότερες φορές με έχει καλύψει ο Νίκος, παρά εγώ αυτόν.
Ποιος από τους δύο είχε λόγο στην εκάστοτε σχέση του καθενός;
Ν.Ρ.: Εγώ ασχολιόμουν πιο πολύ με τις σχέσεις της Νικολέττας απ’ ό,τι αυτή με τις δικές μου. Ήθελα ο άνθρωπος που είχε δίπλα της να είναι αξιόλογος και να περνούσε καλά. Πιο πολύ ανησυχεί ο αδερφός για την αδερφή του παρά το αντίθετο.
Τι είναι αυτό που θαυμάζεις στην αδελφή σου, Νίκο;
Ν.Ρ.: Θαυμάζω που έχει διατηρήσει την προσωπικότητά της παρά το ότι εργάζεται σ’ ένα χώρο όπου επικρατεί η υποκρισία. Η Νικολέττα είναι original και δεν έχει παρασυρθεί. Δεν έχει πονηριά μέσα της, είναι ο εαυτός της.
Υπάρχουν στιγμές που τη συμβουλεύεσαι;
Ν.Ρ.: Πλέον έχω σταματήσει να το κάνω. Θα τη συμβουλευτώ, αλλά σπάνια πια. Δεν ακούω κανέναν! Η αδερφή μου έχει καταφέρει να μου περάσει το ότι κάποια πράγματα δε χρειάζεται να τα αναλύουμε πολύ. Μου έχει εμπιστοσύνη. Αλλά ούτε κι αυτή περιμένει την έγκρισή μου όταν θέλει να κάνει κάτι.
Λένε ότι σε μια οικογένεια με τρία παιδιά το μεσαίο λειτουργεί ως ένα είδος «γέφυρας». Εσύ το ένιωσες αυτό Νικολέττα;
Ν.Ρ.: Σε μια οικογένεια με τρία παιδιά το μεσαίο λειτουργεί ως «σάκος του μποξ». Ό,τι βλακείες είχε κάνει η αδερφή μου, δεν τις έκανα εγώ ποτέ, γιατί τις είχε «λουστεί» η οικογένεια. Κι επειδή οι γονείς νιώθουν άσχημα επειδή ίσως καταπίεσαν το δεύτερο παιδί τους, αφήνουν το τρίτο εντελώς ελεύθερο. Γενικά, όμως, ο Νίκος είναι πολύ σοβαρό παιδί. Έχει κάνει κι αυτός τις βλακείες του, όπως όλοι μας, αλλά χωρίς να έχει ξεφύγει.
Ωστόσο, από τα τρία αδέλφια εσύ είσαι που βγήκες η πιο «προχωρημένη», ας πούμε.
Ν.Ρ.: Και οι τρεις, και δεν ξέρω πώς έχει συμβεί αυτό, έχουμε καλλιτεχνική φύση. Όταν ήμασταν παιδιά, ανεβάζαμε πολλές παραστάσεις στο σπίτι με κοινό τους γονείς μας ή ακόμα και καλεσμένους τους. Ο αδερφός μου, αν ασχολούνταν με την υποκριτική, θα γινόταν κορυφαίος ηθοποιός. Τελικά, επέλεξε να δουλεύει τα καλοκαίρια στο χώρο της εστίασης και τον υπόλοιπο χρόνο να ταξιδεύει.
Ν.Ρ.: Δεν ασχολήθηκα με την υποκριτική, γιατί σπούδασα Διοίκηση Επιχειρήσεων. Μετά έφυγα για την Αγγλία, όπου άρχισα να δουλεύω και τα μυαλά μου άλλαξαν. Όταν μπλέξεις με κάτι, κάτι άλλο μένει πίσω.
Όταν εσύ μπήκες στο χώρο της σόουμπιζ και άρχισες να γίνεσαι αναγνωρίσιμη υπήρξαν αντιδράσεις από την οικογένειά σου;
Ν.Ρ.: Όταν ο μπαμπάς μου έμαθε ότι θα πάρω μέρος στα καλλιστεία, μου είπε: «Τι να σου πω, δεν το καταλαβαίνω. Κάνε ό,τι θέλεις». Βέβαια, όταν κέρδισα τον τίτλο και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ο πρώτος που συγκινήθηκε ήταν εκείνος.
Το ν’ ασχοληθείς με το χώρο της ομορφιάς ήταν κάτι που το ήθελες από μικρή; Ήσουν κοκέτα; Γιατί δείχνεις πιο πολύ αγοροκόριτσο.
Ν.Ρ.: Καλά τα λες. Ήμουν πρόσκοπος, έπαιζα μπάσκετ, συμμετείχα σε καταλήψεις στο σχολείο…
Η μεταμόρφωση πώς προέκυψε;
Ν.Ρ.: Στα καλλιστεία ήταν η πρώτη φορά που φόρεσα τακούνια. Το ότι δήλωσα συμμετοχή οφείλεται στους φίλους μου, οι οποίοι με παρότρυναν λέγοντας: «Δεν πας να γελάσουμε;». Να φανταστείς ότι η φωτογραφία που έστειλα για το casting ήταν από τα μπουζούκια.
Τελικά, κέρδισα και τίτλο!
Όταν βραβεύτηκες κι άνοιξε μπροστά σου ένας άλλος δρόμος, τι σκέφτηκες; Ότι θα τον πάρεις και όπου φτάσεις;
Ν.Ρ.: Μικρή σκεφτόμουν να γίνω αρχιτέκτων, για να βγάλω χρήματα, και στη συνέχεια να ανοίξω δικό μου θέατρο, γιατί μ’ άρεσε η υποκριτική. Τελικά σπούδασα Γεωλογία, αλλά αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, θα σπούδαζα θέατρο και μιούζικαλ. Τέλος πάντων, το κάνω κάθε μέρα μόνη μου.
Γιατί δε σπούδασες εκ των υστέρων;
Ν.Ρ.: Μετά τα καλλιστεία προέκυψε η υποκριτική, χωρίς να την επιδιώξω. Κι έτσι ξεκίνησα με τα σκετσάκια. Στη συνέχεια βρέθηκα στην παρουσίαση.
Δίνεις την εντύπωση ότι είσαι πολύ ανεξάρτητη, μαγκάκι, άνθρωπος που δε διστάζει να πει τη γνώμη του. Αυτός ο χαρακτήρας, που δεν είναι και τόσο politically correct για την τηλεόραση, σε έχει βοηθήσει;
Ν.Ρ.:Έχεις απόλυτο δίκιο, είναι ακριβώς έτσι. Αλλά από την άλλη τι θα πει politically correct; Φυσικά και προσέχω τι θα πω, όχι για την επόμενη πρόταση που θα έχω, αλλά από σεβασμό στον τηλεθεατή που με βλέπει. Δέχομαι ακόμα προτάσεις για δουλειά και αυτό κάτι λέει. Σίγουρα καλό είναι να είμαστε προσεκτικοί στο τι λέμε στην τηλεόραση. Αυτό που δε θα αφήσω να συμβεί, είναι να παρασυρθώ από το προσωπικό μου συναίσθημα για κάτι που μπορεί να βιώνω τη συγκεκριμένη περίοδο. Αλλά για κάτι που μπορεί να με κάνει έξαλλη, δε θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου υποδυόμενη ένα ρόλο που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στην τηλεόραση.
Θεωρείς ότι ο κόσμος εκπαιδεύτηκε στην υποκρισία κάποιων ανθρώπων της τηλεόρασης;
Ν.Ρ.: Για ένα πράγμα χαίρομαι πάρα πολύ. Για το ότι εν έτει 2017 κάνω ακόμα τηλεόραση. Και μπορεί να μην παίρνω τα χρήματα που υπήρχαν παλιά, αλλά τη δεδομένη στιγμή το κοινό είναι το πιο έξυπνο που θα μπορούσα να είχα ζητήσει. Προτιμώ το έξυπνο κοινό από το να παίρνω τον καλύτερο μισθό που θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Και δε σημαίνει ότι επειδή κάνει κάποιος τηλεόραση έχει λύσει το πρόβλημα της ζωής του.
Η ανασφάλεια που έχει αυτή η δουλειά σε αγχώνει;
Ν.Ρ.: Πιο πολύ έχω ανασφάλεια να μη συμβεί κάτι και χάσω την όρεξη και την ενέργειά μου, παρά να κοπεί κάποια εκπομπή. Ή που περνάνε τα χρόνια και μεγαλώνω. Νιώθω ανασφάλεια για πράγματα για τα οποία δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.
Το χρόνο τον βλέπεις ανταγωνιστικά;
Ο χρόνος είναι φίλος κι έτσι τον νιώθω.
Η δημιουργία οικογένειας και η απόκτηση παιδιού σ’ ενδιαφέρει;
Ν.Ρ.:Εννοείται πως με ενδιαφέρει και θα το κάνω. Νιώθω έτοιμη να γίνω μητέρα, αλλά ένα παιδί θέλει δύο. Τα χαρτιά μου τα έχω ανοιχτά.
Είσαι αισιόδοξη για τη δουλειά και την προσωπική σου ζωή;
Ν.Ρ.: Σε αυτήν τη φάση είμαι πολύ αισιόδοξη και ασχολούμαι μόνο με τη δουλειά μου. Μέσα από το Μακεδονία TV μου δόθηκε μια ωραία ευκαιρία, θα πιάσω την πέτρα και θα τη στύψω.
Θεωρείς πως είσαι από τους τυχερούς του χώρου;
Ν.Ρ.: Αυτό που θα σου πω δεν είναι ψωνίστικο, αλλά επειδή είμαι 34 χρονών και όχι 19, θεωρώ ότι δεν είμαι τυχερή, αλλά καλή στη δουλειά μου.
Επιμέλεια: Χρήστος Αλεξανδρόπουλος
Μακιγιάζ-χτένισμα: Δημήτρης Σταματίου (D-Tales)
Ευχαριστούμε το «Fokianos Cafe», Βασ. Όλγασ 1, Καλλιμάρμαρο, τηλ. 210 3233973, για την ευγενική φιλοξενία.
