Η τηλεκριτικός, Αφροδίτη Γραμμέλη, τον χαρακτήρισε «τηλεοπτικό φαινόμενο της χρονιάς», αφού η εκπομπή του -πρώτη σε τηλεθέαση στη ζώνη της, στην Ελλάδα- τριπλασιάζει σχεδόν τον μέσο όρο τηλεθέασης στο νεοσύστατο «Open» όταν, στο ίδιο κανάλι, ο Λάκης Λαζόπουλος και η Έλλη Στάη μετά βίας φτάνουν στο 10%. Τελικά, τι «παίζει» φέτος με τον Νίκο Μουτσινά που κατάφερε να γίνει το αδιαμφισβήτητο τηλεοπτικό trend μιας «κουρασμένης» τηλεοπτικής σεζόν;
Από τον Γιάννη Χατζηγεωργίου
Το θέατρο είναι γεμάτο – εκείνος βρίσκεται συνεχώς στη σκηνή, ο κόσμος (το πιστό κοινό του) γελάει, επευφημεί, τον αποθεώνει στο χειροκρότημα του τέλους, είναι γι’ αυτούς «ο Νίκος τους», ο οικείος ευφυής «φίλος» τους, η «παρέα» τους. Καθόμαστε απέναντι από το «Βρετάνια», στο «Zonar’s» -έχει πάει πια μεσάνυχτα- αντιλαμβάνομαι την υπερέντασή του, την εξάντλησή του – τον ρωτάω αν θα ήθελε να βρεθούμε μια άλλη μέρα. Μου παίρνει το κασεττοφωνάκι από τα χέρια, με την οικειότητα των ετών συνεργασίας μας που προηγήθηκαν: «Ρώτα!».
Γιατί είναι δύσκολες οι σχέσεις σήμερα, θέμα αφετηρίας και στη «Βερβερίτσα»;
Ανέκαθεν οι σχέσεις ήταν ιδιαίτερες. Όταν έρχονται σε επαφή δύο υλικά, τα οποία δεν είναι ίδια, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει.
Συνήθως, συνυπάρχεις με υλικό ανόμοιο απ’ το δικό σου;
Σχεδόν πάντα. Γιατί, άμα πας να ψάξεις το ίδιο με σένα, δεν θα το αντέξεις.
Δεν υπάρχει σύγκρουση με το αντίθετο;
Μόνο έτσι, όμως, μπορείς να καταλάβεις τι δεν σου αρέσει. Αν πας με κάποιον άνθρωπο που είναι ακριβώς το ίδιο με σένα -έχει την προσωπικότητά σου, τον χαρακτήρα σου, τα ελαττώματά σου- νομίζω πως δεν θα το αντέξεις για πολύ.
Πόσο έχεις αλλάξει;
Χαίρομαι που το διαπιστώνεις. Έχω αλλάξει σε μεγάλο ποσοστό, ειν’ η αλήθεια. Αλλά δεν ήταν εύκολο.
Πώς ήσουν παλιά και πώς είσαι σήμερα;
Είμαι πιο υπομονετικός, καταρχάς. Σκέφτομαι πολύ περισσότερο πριν αποφασίσω ή πω κάτι. Δεν έχω την τρέλα τού να γίνουν πολύ γρήγορα τα πράγματα. Ξεκινάω έχοντας θετική σκέψη, ακόμη κι αν ξυπνήσω λίγο στραβωμένος για τους χι ψι λόγους. Προγραμματίζω τον εγκέφαλό μου ότι «θα είμαι καλά!». Βλέπω πολύ περισσότερο την καλή πλευρά των άλλων. Συγχωρώ λάθη. Έχω βρει τον τρόπο να έχω καλό αποτέλεσμα, χωρίς να είμαι αυστηρός ή ακραία απαιτητικός. Σου αρκούν; (χαμογελάει).
Γιατί ήσουνα τόσο αυστηρός στο παρελθόν;
Για τον εαυτό μας γνωρίζουμε όσα μας λένε οι άλλοι. Αρχικά, ξέρουμε όσα μας αναφέρουν οι γονείς μας, στο πώς μας βλέπουν. Σου λένε π.χ. «είσαι έξυπνος», άρα θεωρείς πως είσαι έξυπνος – κι έτσι προχωράμε στη ζωή μας, έχοντας για τους εαυτούς μας την εικόνα που πιστεύουμε πως έχουν οι άλλοι για μας. Οπότε, ίσως κάποια πράγματα που «γνωρίζουμε» για μας να μην είναι πραγματικότητα, αλλά να τα απαιτούμε από μας ζορίζοντάς μας. Αυτό το κατάλαβα φέτος. Το να ήμουν ένας πεισματάρης Νικολάκης στα πέντε μου χρόνια είναι ok, στα 35 μου όμως αυτό μπορεί να έφερνε πρόβλημα. «Ξαναπρογραμμάτισα», λοιπόν, τον εγκέφαλό μου και πήγα σε πράγματα πιο βατά σε μένα, που με προχωρούν ως άνθρωπο και δεν με πάνε πίσω από βλακεία.
Μπορεί να ήσουν πεισματάρης και με νεύρα ενίοτε, αλλά υπήρξες πάντα καλοπροαίρετος με τους ανθρώπους…
Ναι, γιατί ήμουνα και μοναχοπαίδι. Αγαπώ πολύ την παρέα. Και ό,τι δουλειά έχω κάνει, την έχω αντιμετωπίσει ως «παρέα».
Απογοητεύτηκες πολύ από ανθρώπους;
Απογοητευόμουν πολύ εύκολα. Τώρα πια όχι τόσο. Γιατί έχω καταλάβει τι με απογοητεύει, οπότε κάπως το προστατεύω. Κοίτα, η σχέση που έχω με τη δουλειά μου είναι σχεδόν ερωτική. Οπότε, παθαίνω «ερωτική απογοήτευση», όταν βλέπω ότι ο άλλος δεν βάζει την ίδια δύναμη στη δουλειά που βάζω εγώ ή δω ότι βαριέται ή δεν συμμετέχει με χαρά. Εκλαμβάνω, λοιπόν, την απογοήτευση, σαν «ερωτευμένος» – κάτι που δεν είναι αμιγώς επαγγελματικό.
Υπήρξες και αλαζόνας στο παρελθόν;
Πριν ξεκινήσω την τηλεόραση.
Το αντίθετο θα περίμενε κάποιος…
Κι όμως… Πριν ξεκινήσω την τηλεόραση, είχα ένα ύφος… Θυμάμαι ότι έμπαινα σε μαγαζί, φορούσα ένα τέλειο μαύρο ημίπαλτο και σχεδόν αισθανόμουν ότι περνούσε αέρας (γελάει). Με την τηλεόραση, όταν πια ξεκίνησαν να με αναγνωρίζουν στον δρόμο, συνέβη το αντίθετο: Μαζεύτηκα. Ακόμη και φέτος, που έρχονται να με αγκαλιάσουν, να με φιλήσουν, να μου εκφράσουν τη χαρά τους, παραμένω πολύ μαζεμένος.
Επιτυχία τι είναι για σένα; Τα πολύ καλά νούμερα τηλεθέασης, το ότι γεμίζεις κάθε βράδυ το «Βρετάνια»;
Επιτυχία είναι να μπορείς να κάνεις αυτά που θέλεις. Γενικά, δεν έχω παράπονο στο κομμάτι αυτό: Κάνω θέατρο που το λατρεύω, η τηλεόραση μου αρέσει πάρα πολύ και πάντα βάζω κάτι θεατράλε μέσα σ’ αυτό, με τον τρόπο μου. Το απολαμβάνω, για παράδειγμα, που φέτος δίνω κάθε μεσημέρι «παράσταση» με την εκπομπή, αλλά και με όλο τον «θίασο»: Τους «Alcatrash», τη Ματίνα Νικολάου, τους τεχνικούς. Είμαστε μια παρέα, μαζί και με τον κόσμο που έρχεται – είναι σα να ‘χω γενέθλια κάθε μέρα και κάνω γιορτή!
Αν δεν είχαν προηγηθεί οι αποτυχίες που έκανες στη δουλειά σου, δεν θα έκανες τώρα αυτή την επιτυχία;
Δεν μπορώ να στο πω με σιγουριά. Επιβεβαιώνεται, όμως, ένας κανόνας που πρέπει να έχει στο μυαλό του ο κόσμος για να του δίνει δύναμη: Όταν γίνεται μία μεγάλη βουτιά, μετά είναι μονόδρομος η ανάσα. Ήμουνα σε πένθος τρία χρόνια. Δεν είχα πια άλλη επιλογή. Η μοναδική μου επιλογή ήταν να πάω μόνο προς τα επάνω.
Μετά τον θάνατο της μαμάς σου, δεν σε ενδιέφερε να κάνεις επιτυχία στην τηλεόραση;
Ποια επιτυχία; Τι μου λες; Δεν με ενδιέφερε καμία «επιτυχία»! Δεν με ενδιέφερε τίποτα! Η αίσθησή μου ήταν σαν να παίζαμε σε μία παράσταση κι εγώ να περίμενα απλά να τελειώσει η παράσταση για να σηκωθώ και να φύγω. Σαν να χάθηκε η ουσία.
Στη «Βερβερίτσα», την παράσταση που έγραψες και σκηνοθέτησες στην Αθήνα, η Φρόσω, η μαμά σου, «πρωταγωνιστεί» με τον τρόπο της…
Φυσικότατα! Την αναφέρω πολύ συχνά… Αφού δεν θα μπορούσε να δει την παράσταση, γιατί να μην «παίξει» κι αυτή; Γιατί να μην την έχω «παρέα» κάθε μέρα; Να μην έχω και κάνα πρόβλημα μετά… Μην μπει σε κάποιον εφιάλτη μου και μου πει: «Νίκο, με ξέχασες!» (γελάει). Δεν γινόταν, όπως καταλαβαίνεις, να μην «παίξει» και η Φρόσω. Προφανώς, έγινε για να μη νιώθω τύψεις ότι την ξέχασα και προχώρησα. Γιατί προχώρησα!
Ενηλικιώθηκες μετά τον θάνατό της;
Ενηλικιώθηκα με όλη τη σημασία της λέξης. Πήρε μαζί της και τον ομφάλιο λώρο κι έφυγε. Αυτό που έπρεπε να είχε γίνει και δεν έγινε επειδή, όπως ξέρεις, είχαμε μία πολύ ιδιαίτερη σχέση, συνέβη μ’ αυτό τον τρόπο. Όταν φεύγουν από τη ζωή σου οι «ρόλοι», οι λέξεις «μαμά», «παππούς», «γιαγιά», αναγκαστικά πρέπει να αλλάξεις κι εσύ ρόλο. Δεν είμαι πια ούτε «γιος», ούτε «εγγονός». Αναγκαστικά, είμαι πια ο Νίκος.
Δεν μπορούν υποσυνείδητα να αντικατασταθούν αυτές οι σχέσεις με άλλες;
Σε ένα γενικότερο πλαίσιο, επειδή πάμε και μιμούμαστε τις σχέσεις της οικογένειάς μας, ναι. Αλλά, ουσιαστικά, όχι. Είναι άλλες οι δυναμικές. Θα λείπει πάντα κάτι.
Κοστούμι, shop&trade, Ζιβάγκο και pochette, massimo dutti
Έχεις χρεωστούμενα στη Φρόσω;
Όχι. Μου το είπε κιόλας. Όταν ήταν στο νοσοκομείο και δεν ήξερε ότι θα φύγει -κανείς, άλλωστε, δεν ήξερε ότι θα φύγει, μας έκανε τρελή «έξοδο»- γύρισε και μου είπε: «Τώρα κατάλαβα ότι μ’ αγαπάς!». Έπαθα τρέλα, του τύπου «τώρα, κυρία μου;». «Ε, να, που ήμουνα άρρωστη και μ’ έτρεξες στους γιατρούς, στα νοσοκομεία…», μου είπε. «Δεν έχω φάει τα νιάτα μου, τριάντα τόσα χρόνια, κυρία μου;», της απάντησα. Εκεί πέρα, όμως, το ένιωσε.
Μόνο τότε;
Ξέρεις τι; Όλη η σχέση μας, μέσα στα χρόνια, ήταν η προσπάθειά μου να αποδείξω στη μαμά μου ότι την αγαπάω. Αυτός ήταν ο αγώνας μου! Η μαμά μου είχε πολύ μεγάλη ανασφάλεια, μήπως δεν την αγαπάω. Ενώ εγώ δεχόμουν ότι ασυζητητί μ’ αγαπάει, ο δικός μου αγώνας ήταν να δίνω συνεχώς κάποια τεστ στη μαμά μου. Δεν το ‘κανε με πρόγραμμα. Αλλά εγώ ήμουνα συνεχώς στο «δέκαθλο». Δεν σταματούσα!
Μα, να της αποδείξεις το αυτονόητο;
Ήταν δικό της το θέμα. Δεν ήταν δικό μου. Αυτό δεν το καταλάβαινε, δεν το ένιωθε ότι τη λάτρευα, φοβόταν μήπως δεν είναι αλήθεια. Κι εγώ «έτρεχα»…
Σαν «ζευγάρι»…
Ναι, κάποιο οιδιπόδειο υπήρχε. Αλλά, πιο πολύ, απ’ τη μεριά της μαμάς μου.
Πώς ξεπερνιέται ένας τέτοιος θάνατος, ενός ανθρώπου που ήταν τρόπον τινά το άλλο σου μισό;
Μεταποιείται. Είναι εκνευριστικό να σου λένε ότι ο χρόνος το μαλακώνει, αλλά τελικά είναι αλήθεια αυτό. Δεν ενδιαφέρεται καθόλου ο χρόνος γι’ αυτό που σου συμβαίνει μία δεδομένη στιγμή – θα προχωρήσεις, θες δε θες, θα σε συμπαρασύρει. Τα τρία χρόνια πένθους που σου ανέφερα προηγουμένως, είναι ο χρόνος που χρειάστηκε για να ξεριζώσω από την καθημερινότητά μου τη φυσική παρουσία του προσώπου που έφυγε, ώστε να μπορέσω να ξαναδώ, με τα δικά μου μάτια, αυτό που μου συμβαίνει. Ήθελα να έχει σημασία μία πρεμιέρα, κι ας μην είναι από κάτω η μαμά μου. Ήθελα να έχει σημασία κάτι ωραίο που θα μου συμβεί και δεν θα μπορέσω να της το πω – το οποίο είναι, πράγματι, ωραίο και δεν είναι άσχημο επειδή δεν γίνεται -εκ των πραγμάτων- να την πάρω τηλέφωνο και να της το αναφέρω. Αυτό μου έκαναν αυτά τα τρία χρόνια. Μου είπαν: «Αυτή είναι η νέα πραγματικότητά σου. Προχώρα μ’ αυτήν!». Παραμένει η σκέψη της, είναι μέσα στην καρδιά μου, είναι μέσα στον εγκέφαλό μου, η φωνή της έρχεται στο μυαλό μου, αλλά αυτά δεν μπορούν να σε σταματήσουν από το να ζεις. Θα ζήσεις! Οπωσδήποτε θα ζήσεις!
Αυτό είναι το σημαντικότερο τώρα στη ζωή σου;
Δεν ξέρω πώς θα ακουστεί, αλλά το σημαντικότερο πλέον στη ζωή μου είμαι εγώ.
Έχει διαφορά το σημερινό σου «εγώ», από το «εγώ» σου πριν από τρία χρόνια;
Πιο πολύ στην εξήγησή του. Πλέον, έχω αντιληφθεί ότι αν δεν με φροντίσω, αν δεν είμαι εγώ καλά και υπάρξει κάτι «άρρωστο» κάπου, θα κολλήσω και τους άλλους. Αλλά αν είμαι καλά εγώ μ’ εμένα, όπου κι αν με βάλεις, θα πηγαίνει κάτι θετικό. Δεν είναι εγωιστικό. Δεν εννοώ «είμαι εγώ και κανείς άλλος». Όχι. Αλλά θέλω να είμαι εντάξει μ’ εμένα, για να πραγματοποιήσω στόχους που έχω και να με βοηθήσω ανάλογα και στο μέλλον.
Παλτό, brooks brothers, Γραβάτα, massimo dutti, Πουκάμισο και παντελόνι, pull and bear
Δεν φρόντιζες τον εαυτό σου, όσο θα ήθελες, στο παρελθόν;
Δεν καταλάβαινα τον τρόπο. Τώρα ξέρω.
Εσύ, φοβάσαι τον θάνατο;
Όχι. Δεν έχω τη σκέψη αυτή. Και, γενικότερα, η προσπάθειά μου πια είναι να μην έχω φόβους. Έζησα τον φόβο μου ότι οι δικοί μου μπορεί να πεθάνουν, το έζησα επί τρία, αλλά είμαστε απόψε εδώ και τα λέμε, οπότε μια χαρά.
Με τον μπαμπά σου πώς είστε;
Είμαστε ωραία. Είναι μία σχέση δύο ανθρώπων που είναι ενήλικες, αλλά δεν μπορεί πια να χτιστεί το προηγούμενο που χάθηκε. Όχι από κακή πρόθεση, αλλά από κατασκευής. Η προσπάθεια είναι μιας καλής επικοινωνίας, αλλά δεν μπορώ να στο βαφτίσω «πατέρας-γιος». Έχουμε αγάπη μεταξύ μας, υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά δεν τον έχω φοβηθεί ποτέ, δεν τον έχω συμβουλευτεί ποτέ. Συζητάμε, χαίρεται πολύ μ’ αυτό που μου συμβαίνει, το νιώθω ότι είναι καθαρόαιμη η χαρά του, αλλά μέχρι εκεί.
Χάθηκε πολύτιμος χρόνος;
Χάθηκαν στάδια. Κι αυτά, δυστυχώς, δεν μπορούν να αναπληρωθούν. Αν πας κατευθείαν στην πίστα 15 και δεν έχεις περάσει τις προηγούμενες 15 πίστες, δεν είναι εύκολη η σύνδεση.
Έχεις καλή προσωπική ζωή τώρα;
Είναι υπέροχη.
Έχεις μείνει ποτέ μόνος;
Ε, βέβαια.
Πάντα σε θυμάμαι σε σχέση…
Όχι, έχω μείνει και μόνος. Αλλά, πράγματι, δεν μένω πολύ καιρό μόνος.
Δεν μπορείς να μείνεις μόνος;
Μπορώ πολύ καλά να μείνω και μόνος!
Παλτό και καπέλο από προσωπική συλλογή, Ζιβάγκο, scotch&soda, collective stores, Παντελόνι, trussardi jeans
Πια;
(χαμογελάει) Ναι. Πια. Παλιά πιο δύσκολα. Είμαι πολύ πιο cool πλέον. Και στις σχέσεις μου.
Υπάρχει κάτι που να φοβάσαι σήμερα;
Μπα, όχι. Τίποτα. Όχι πως είμαι ατρόμητος. Απλώς, βάζω τους στόχους μου, προσπαθώ να κάνω αυτά που θέλω, χωρίς να φοβάμαι.
Άλλαξες…
Χαίρομαι που το αναγνωρίζεις, επειδή με ξέρεις καλά. Έχω κάνει «δουλειά», το ‘χω προσπαθήσει… Έχω κάνει επανεκκίνηση, έχω κάνει restart. Και, χαίρομαι, που όλο αυτό αποτυπώνεται προς τα έξω. Μου είπες, προηγουμένως, για «επιτυχία». Δεν είναι τυχαίο ότι όλο αυτό, στο θέατρο, στην τηλεόραση με την εκπομπή, συνέβη τη δεδομένη στιγμή. Είμαι ήρεμος. Να, αυτό είμαι: Ήρεμος.
Με όλα;
Τσινάω μόνο όταν ξεπερνιούνται τα όρια. Γιατί βάζω όρια! Σε όλων των ειδών τις σχέσεις – επαγγελματικές, προσωπικές, φιλικές.
Τουλάχιστον δεν έχεις θέματα στις «συγνώμες»…
Ναι, τη λέω τη «συγνώμη». Τώρα πια πιο συνειδητά. Γιατί, μέσα στα χρόνια, είχα αναπτύξει έναν μηχανισμό -«καθικοποίηση» λέγεται- που μιλούσα με τέτοιο τρόπο στον άλλον, ώστε να τον κάνω να αισθανθεί ότι φταίει. Δυστυχώς. Θέλω να το αποβάλω κι αυτό, αλλά μάλλον έχει καταγραφεί στον εγκέφαλό μου ως «ταλέντο» (γελάει). Οπότε, μπορεί να τρελαίνω μερικές φορές τους ανθρώπους. Αλλά, ναι, και «συγνώμη» λέω και «μπράβο» λέω – δεν τα τσιγκουνεύομαι. Και στον εαυτό μου και στους άλλους. Θεωρώ τον εαυτό μου γενναιόδωρο, αλλά όχι Χριστό.
Παλιά μου έλεγες ότι στα όνειρά σου, στους στόχους σου, ήταν και η απόκτηση ενός παιδιού. Παραμένει;
Είμαι πιο σίγουρος από ποτέ. Γιατί μεγαλώνω κιόλας…
Πόσων χρόνων είσαι;
28… Γιατί γελάς; 41 και το ξεχνάς!
Σακάκι, massimo dutti
Τι θα πρόσθετε στη ζωή σου ένα παιδί;
Με τον θάνατο της μητέρας μου έγινε μία αναδιάταξη, αυτό το γεγονός έφερε τα πράγματα σε μία πολύ ωραία ισορροπία ιεραρχώντας τα σημαντικά από τα ασήμαντα και, νομίζω, πως ένα παιδί στη ζωή μου θα έκανε άλλη μία γενική «καθαριότητα». Ένα καλύτερο ξεσκαρτάρισμα στα πιο σημαντικά.
Ποια είναι τώρα τα ασήμαντα που παλιά ήταν σημαντικά;
Ανόητοι καβγάδες, τηλέφωνα, «γιατί δεν με πήρες», «δεν πήγε καλά η εκπομπή», γιατί έγινε αυτό και το άλλο… Ασήμαντα! Ασήμαντα!
Σε ενοχλεί όταν οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν το χιούμορ σου;
Ε, όχι δα! Θα ήθελα να το καταλαβαίνουν όλοι βέβαια, γιατί κάνω χιούμορ για να γελάσουμε, αλλά δεν με ενοχλεί αν δεν συμβεί.
Γιατί δεν απαντάς ποτέ σε αυτούς που ενοχλούνται με το χιούμορ σου, όπως συνέβη πρόσφατα με την Εύη Βατίδου;
Γιατί, γενικά, δεν απαντάω. Είναι στάση αυτό. Το ξέρεις κι απ’ το «Δέστε Τους». Επειδή δεν μπορώ να γνωρίζω σε τι φάση βρίσκεται ο άλλος, για ποιο λόγο μπορεί να τον ενόχλησε κάτι ή να τον πείραξε. Ξέρω τη δική μου πρόθεση, η οποία είναι πάντοτε καλή. Δεν έχω ποτέ ούτε κακή πρόθεση, ούτε προσβλητική. Και πάντοτε σχολιάζω κάτι που έχει πει ο άλλος. Δεν ξυπνάω το πρωί και λέω «αμάν, τώρα θα πάω να βάλω στο μάτι το Γιάννη!». Δεν ζω μ’ αυτή τη δουλειά που κάνω, όλο το υπόλοιπο 24ωρο.
Info: Η εκπομπή «Για την παρέα» μεταδίδεται κάθε μέρα στις 15:30 από το Omega. Η θεατρική παράσταση «Βερβερίτσα» που έγραψε, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί ο Νίκος Μουτσινάς, παρουσιάζεται στο θέατρο «Βρετάνια», Πανεπιστημίου 7, Αθήνα, τηλ.: 0030-2103221579.
Επιμέλεια – Styling: Ανδριάνα Λύρου
Grooming: Κατερίνα Μητροπούλου
