Αυτός, ένας απ’ τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του, φορά το macho προσωπείο του Πολωνού μετανάστη Στάνλεϊ Κοβάλσκι βάζοντας πλώρη να υποτάξει την ευάλωτη Μπλανς Ντιμπουά. Εκείνη, μετά από χρόνια τηλεοπτικής περιπλάνησης νιώθει ότι επιστρέφει στη βάση της, στο θέατρο με μια ηρωίδα όπου μεταξύ ρεαλισμού και μαγείας επιλέγει το δεύτερο. Ποιος απ’ τους δυο, τελικά, θα νικήσει;
Του Πιερή Παναγή
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΠΑΥΛΙΔΟΥ
Μεταξύ ρεαλισμού και μαγείας η ηρωίδα που υποδύεσαι επιλέγει το δεύτερο. Εσύ;
Αναγκαστικά επιλέγω το ρεαλισμό… Θα ήθελα όμως να υπάρχει περισσότερη δόση μαγείας. Είναι όλα αυτά που ζούμε που δεν βοηθούν καθόλου… Προσγειώνεσαι στην πραγματικότητα.
Είναι απότομη αυτή η προσγείωση;
Το μαθαίνεις σιγά-σιγά και μ’ αυτό προχωρείς. Όταν έχεις κάποιες υποχρεώσεις, κάποιοι άνθρωποι εξαρτώνται από σένα δεν μπορεί να αιθεροβατείς. Ευτυχώς σε μας τους ηθοποιούς η δουλειά μάς δίνει διεξόδους απ’ την πραγματικότητα, είναι ένα παραθυράκι στη μαγεία.
Γιατί τώρα αυτό το έργο;
Θέλω πολλά χρόνια να το κάνω. Τώρα όμως είμαι στη σωστή ηλικία για να γίνει. Είμαι και εγώ σε μια φάση τέτοια όπου φεύγει η νεότητα, φεύγει η λάμψη… Ευτυχώς δεν είναι το κέντρο της ζωής μου, έτσι ώστε τώρα που φεύγει να πέσω στα πατώματα. Συμβαίνει όμως και με απασχολεί, το σκέφτομαι. Όπως συμβαίνει με μένα, πιστεύω, ότι συμβαίνει με πολλές άλλες γυναίκες.
Η δημόσια εικόνα σου πόσο σε ενδιαφέρει;
Πάντα με ενδιαφέρει… Θέλω να νιώθω καλά και δεν το κάνω για να με βλέπουν στο δρόμο και να λένε «α, καλά κρατιέται». Το κάνω για μένα, εγώ θέλω να είμαι καλά. Θέλω τα παιδιά μου να βλέπουν όμορφη τη μάμα τους να μηδουν ότι αφέθηκα.
Αλλάζουν και οι ρόλοι πια. Δεν έχεις το ρόλο της ενζενί.
Έχει πιο πολύ ενδιαφέρον… Δεν το υπολόγιζα για να είμαι ειλικρινής. Σου ανοίγει άλλες προοπτικές, άλλους δρόμους.
Έχεις βρει κοινά σημεία με την Μπλανς Ντιμπουά;
Η Μπλανς είναι ένας άνθρωπος των άκρων. Αυτό δεν ισχύει για μένα… Σε εκείνο που υπάρχει ομοιότητα είναι πως ούτε εγώ αντέχω τη βία. Δεν μπορώ να ακούω πρόστυχα λόγια, να βλέπω σκληρή συμπεριφορά. Θέλω να με αγαπούν, να υπάρχει μια τρυφερότητα, μια λεπτότητα. Ζούμε όμως στην εποχή της βίας. Είναι η σωματική βία, είναι η ψυχολογική, η λεκτική. Οι άνθρωποι ελλείψει πνευματικότητας ή άλλων διεξόδων που θα καλλιεργήσουν την ψυχή τους πολλές φορές καταφεύγουν σε ακραίες συμπεριφορές. Αυτό είναι πιο έντονο σε εκείνους που έχουν υποστεί βία. Η βία φέρνει βία…
Πες μου μια φράση απ’ το έργο που στριφογυρίζει στο μυαλό σου;
«Πάντα στηριζόμουν στην καλοσύνη των ξένων…». Αυτό συμβαίνει και σήμερα. Στις γυναίκες, στους κακοποιημένους ανθρώπους που δέχονται οποιαδήποτε μορφή βίας. Ένας θεατής που δεν είναι υποψιασμένος θα πει ότι η Μπλανς είναι μια κοινή γυναίκα. Δεν είναι έτσι. Είναι ένας άνθρωπος που έχει υποστεί ψυχική βία και αποζητά κάπου νακουρνιάσει, να την αγαπήσουν. Αυτό δεν το έζησε. Δεν είναι κρίμα να υπάρχουν άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν;
ΝΙΚΟΣ ΠΟΥΡΣΑΝΙΔΗΣ
Δεν είναι δύσκολο σε έργα που έχουν παιχτεί πολλές φορές, να βρεις κάτι καινούριο και εξίσου δυνατό να αρθρώσεις;
Ζώντας στο Λονδίνο για 3 χρόνια είδα σκηνοθέτες να επικεντρώνονται στο κείμενο που έχουν μπροστά τους. Δεν θέλουν να κάνουν κάποιο νεωτερισμό ή να κάνουν κάτι για να εξυπηρετήσουν το οποιοδήποτε καπρίτσιο τους. Αυτό το έργο λοιπόν θέλει μια ελευθερία για να ειπωθεί η αλήθειά του που είναι αρκετά σύγχρονη από μόνη της. Δεν χρειάζεται να φέρεις κάτι εσύ για να το καπελώσεις. Όσο πιο ειλικρινής είναι ο ηθοποιός τόσο πιο σύγχρονο θα είναι και το ανέβασμα.
Αναρωτιέμαι τι μπορεί να προκαλέσει μεγαλύτερο άγχος: ο ρόλος ως τέτοιος ή η εικόνα του Κοβάλσκι απ’ τον Marlon Brandon;
Πρέπεινα επικεντρωθείς στο ρόλο. Είναι ένας δύσκολος ρόλος, πολύ απαιτητικός όπως και ολόκληρο το έργο.
Έχει αφήσει εποχή η ταινία όμως…
Ήταν η Vivien Leigh και η Kim Hunter που παίζουν με ένα συγκεκριμένο, κάπως παλιομοδίτικο τρόπο αλλά σύγχρονο για την τότε εποχή. Και μετά μπαίνει ο Brandon και παίζει όπως θα έπρεπε να παίζουν όλοι σήμερα, το 2015. Αυτό ήταν τεράστια τομή που έφερε έναν καινούριο τρόπο. Δεν γίνεται να ξεπεράσεις λοιπόν το ρόλο αλλά και ολόκληρο το έργο. Θα ήταν άδικο να συγκριθεί οποιαδήποτε παράσταση με την ταινία ή ο θεατής να θέλει να δει στο θέατρο την ταινία. Αυτό που έχει ο ρόλος είναι η ορμή. Και αυτό θέλω να καταφέρω. Αν το κάνω θα είναι μια νίκη.
Αφορά σήμερα το έργο;
Πάρα πολύ! Μιλά για πράγματα που δεν έχουν να κάνουν με τον Αμερικάνικο Νότο ή μια συγκεκριμένη εποχή. Μιλά για ένα πάθος που οι άνθρωποι προσπαθούν να χαλιναγωγήσουν και να ξεπεράσουν. Αυτό όμως υπάρχει μέσα τους κι είναι αυτό που κινεί τα πράγματα. Για μένα αυτό είναι το κυριότερο… Ζούμε σε μια εποχή όπου βλέπουμε να γίνονται γύρω μας πολύ άσχημα πράγματα.
Πάντα δεν γινόντουσαν;
Ναι αλλά τώρα έχουμε περισσότερη εικόνα. Είναι ένας φοβερός ρεαλισμός που δεχόμαστε. Σήμερα ρίχνουν αεροπλάνο, γίνεται όλο αυτό με το ΙSIS, σπάνε τα αρχαία, ρίχνουν βόμβες, άνθρωποι πνίγονται στη θάλασσα και τα βλέπουμε live στην τηλεόραση και στο ίντερνετ. Ψάχνουμε να βρούμε κάτι να μαγευτούμε. Αυτός είναι και ο πόλεμος της παράστασης όπου η Μπλανς θέλει μαγικό, ενώ ο Κοβάλσκιθέλει ρεαλισμό. Έτσι καταλήγουν να αντιμάχονται οι δυο κόσμοι.Αυτό δεν γινόταν πάντα όμως;
* Η παράσταση «Λεωφορείο ο Πόθος», σε σκηνοθεσία Αλίκης Δανέζη-Κνούτσεν, ανεβαίνει στο Δημοτικό Θέατρο Λατσιών. Πληροφορίες 70000146.
Επιμέλεια: Shona Muir
Μακιγιάζ:Crystal Michael
Μαλλιά: Αντρέας Χριστοδούλου
