Ειλικρινής και γεµάτη εµπειρίες, η Ελληνίδα chef φωτογραφίζεται στο Παρίσι, για πρώτη φορά µαζί µε τους γιους της, Γιώργο και Στελιο Γρηγοριάδη, και ξετυλίγει στιγµές της πορείας της
Του Γιάννη Βίτσα
Κύριο χαρακτηριστικό της Ντίνας Νικολάου στην τηλεοπτική οθόνη είναι το πλατύ της χαμόγελο, το οποίο, εξ όσων μαθαίνουμε μετά απ’ αυτή την ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί της, οφείλεται σε πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Στην επαγγελματική της επιτυχία, ασφαλώς, αλλά κυρίως στην ευτυχισμένη ζωή της, δίπλα σ’ έναν άνδρα που υπεραγαπά, στα παιδιά της, που λατρεύει, στην οικογένειά της, που φρόντισε να τη μεγαλώσει με αρχές και αξίες, στη ζωή την ίδια, που την προίκισε με μια δημιουργική ανησυχία, την οποία διοχετεύει με πάθος σε ό,τι κι αν καταπιάνεται –αφήνοντας πίσω ό,τι την πληγώνει. Γιατί τη ζωή, πιστεύει, αξίζει να τη ζεις για την ομορφιά που μπορεί να σου προσφέρει.
Είσαι chef με περγαμηνές τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ελλάδα. Ποιες θεωρείς πιο δυνατές στιγμές της πορείας σου;
Τη δημιουργία του εστιατορίου «Evi Evan», στο Παρίσι. Πείσαμε τους Παριζιάνους ότι η ελληνική κουζίνα έχει ιστορία και αξίζει να τη γνωρίσουν όπως πραγματικά είναι και όχι στην τουριστική της εκδοχή. Τη θεωρώ πολύ σημαντική στιγμή στην καριέρα μου. Ήταν δύσκολο. Διεκδικήσαμε μια θέση στη «Μέκκα» της γαστρονομίας. Επιμείναμε μόνο με ελληνική κουζίνα. Δεν κάναμε ένα εστιατόριο μεσογειακών γεύσεων ευρύτερα. Θα ήταν πιο εύκολο αν πλασάραμε μια μείξη ιταλικής, ισπανικής και ελληνικής κουζίνας. Δώσαμε μεγάλη μάχη, κάναμε θυσίες και κερδίσαμε.
Δέχθηκες ρατσισμό στο Παρίσι;
Ποτέ. Το Παρίσι είναι μια μητρόπολη που αγκαλιάζει όλους τους κατοίκους της.
Δοκιμάστηκε πολύ έντονα αυτόν το χρόνο.
Δοκιμάστηκε και δοκιμάζεται συνεχώς. Είναι μια πόλη που άλλαξε σε ελάχιστους μήνες. Περπατάς στους δρόμους και βλέπεις πρόσωπα σκυθρωπά. Αισθάνεσαι το φόβο. Οι Παριζιάνοι δε βγαίνουν πλέον, δεν επισκέπτονται μουσεία, δεν παρακολουθούν συναυλίες.
Είναι φοβερό να ζουν με το φόβο οι πολίτες.
Ζούμε με φόβο όλοι. Η ζωή μας έπειτα από την τρομοκρατική επίθεση είναι διαφορετική.
Αλλάζω θέμα. Οι μεγαλύτερες δυσκολίες που έχεις βιώσει;
Επαγγελματικά σίγουρα ήταν και παραμένει πολύ δύσκολο να ορθοποδήσουμε στη Γαλλία. Δοκιμάζεσαι κάθε μέρα. Από την άλλη, δεν αθροίζω τις δυσκολίες στα επαγγελματικά. Αυτό που πρωτίστως μ’ ενδιαφέρει είναι να είναι καλά οι άνθρωποι που αγαπώ. Κυρίαρχο ρόλο στη ζωή μου έχει η οικογένεια. Χωρίς αυτήν δεν υπάρχω. Θα ήμουν δυστυχισμένη χωρίς τα παιδιά μου. Είναι η έμπνευσή μου, η χαρά μου, το νόημα της ζωής μου.
Ποιοι ήταν οι μεγαλύτεροι σκόπελοι της ζωής σου;
Τα πρώτα χρόνια στο Παρίσι, κάνοντας το μεταπτυχιακό μου στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο και σπουδάζοντας παράλληλα chef. Έκανα πέντε δουλειές ταυτοχρόνως για να επιβιώσω. Υπήρχαν μέρες που είχα ελάχιστα χρήματα. Μαχόμουν όμως. Δεν άφηνα τις συνθήκες να κυριαρχήσουν πάνω μου. Ζούσα σε μια γκαρσονιέρα στο ένατο διαμέρισμα και είχα κάθε μέρα την αγωνία της επιβίωσης. Όταν όμως είσαι νέος, δε σ’ ενοχλούν αυτά. Ονειρευόμουν όσα ήθελα να κατακτήσω. Αυτό θεωρώ ότι είναι το μεγαλύτερο πλήγμα σήμερα. Έχουν αφαιρέσει από τους νέους το δικαίωμα στο όνειρο.
Τι δουλειές έκανες;
Ήμουν πωλήτρια σε παντοπωλείο, δούλευα σε εστιατόριο και καφέ, σε ατελιέ, έκανα την ξεναγό σε γκρουπ. Πηγαίνοντας στο Παρίσι ρούφηξα την κάθε γωνιά του. Έμαθα την πόλη μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Μια γνωστή μου ξεναγός, παρούσα σε μια βόλτα με φίλους μου που είχαν έρθει από την Ελλάδα, βλέποντας τον τρόπο με τον οποίο τους «σύστηνα» την πόλη, μου πρότεινε να το κάνω επαγγελματικά. Επίσης, αποκόμισα τεράστια εμπειρία δουλεύοντας στο ατελιέ του θείου μου. Συνεργαζόταν με όλους τους μεγάλους οίκους μόδας. Δούλευε το κασμίρι κι έκανε φασόν για τον Dior και τον Yves Saint Laurent μεταξύ άλλων. Είχα λατρέψει αυτή τη δουλειά. Θυμάμαι ακόμη πόσο χρόνο περνάγαμε ψάχνοντας να βρούμε ιδιαίτερα κουμπιά που θα ταίριαζαν με τα παλτό.
Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
Ευτυχισμένα. Μεγάλωσα σ’ ένα χωριό, σε μια οικογένεια δεμένη, με πολύ αγάπη. Ο πλούτος του παιδιού είναι μόνο αυτός.
Πότε ξεκίνησες να μαγειρεύεις;
Στα 11 μου! Στην περιοχή της Λαμίας καλλιεργούσαμε καπνό. Ξεκίνησα να μαγειρεύω γιατί δεν ήθελα να πηγαίνω στα καπνά. Το έφερα βαρέως να ξυπνάω στις τρεις και τέσσερις τα ξημερώματα για να μαζεύω καπνό. Μου ήταν πιο ευχάριστο να μαγειρεύω. Μη με ρωτήσεις πώς ήξερε ένα παιδί να μαγειρεύει. Ίσως γιατί στις αγροτικές οικογένειες υπήρχε πάντα καταμερισμός εργασίας και όλοι θεωρούσαν λογικό πως πρέπει να συνεισφέρουν. Από την άλλη, παρατηρώντας τη μαμά και τη γιαγιά μου, έμαθα να μαγειρεύω τα πάντα. Μου φαινόταν διασκεδαστικό.
Μέτρησε στα φλερτ σου η μαγειρική;
Η μαγειρική ήταν το όπλο μου στον έρωτα. Η μεγαλύτερη επιτυχία ήταν ότι μαγείρεψα στον άνδρα μου και νομίζω ότι μέτρησε πάρα πολύ. Παρόλο που όταν του το αναφέρω το αρνείται, εγώ θεωρώ πώς σίγουρα αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη.
Πώς γνωριστήκατε με τον Κωνσταντίνο Γρηγοριάδη;
Τυχαία, σ’ ένα φιλικό σπίτι. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Ο Κώστας είναι ο άνθρωπος της ζωής μου, το στήριγμά μου. Για τη σχέση μας θα έλεγα πως ισχύει ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν έρθει στη γη για να συναντηθούν. Θεωρώ πώς η ζωή θα τον έφερνε μπροστά μου, γιατί έπρεπε να τον γνωρίσω.
Τι σου έμαθε;
Να μην παραιτούμαι, να μην παραπονιέμαι και πως αξίζει ακόμη και τους ανθρώπους που σε πονούν να τους συγχωρέσεις.
Υπάρχουν άνθρωποι που σου έχουν κάνει κακό;
Ναι.
Με ποιο τρόπο;
Ανέτρεψαν επαγγελματικά μου σχέδια, έστησαν παγίδες, εκμεταλλεύτηκαν τις γνώσεις μου, αλλά εν τέλει θεωρώ πως πραγματικό κακό δεν μπορεί ποτέ να σου κάνει ένας άνθρωπος, παρά μόνο αν τον αφήσεις. Έχοντας πια την εμπειρία ως σύμμαχο, έχω καταλήξει πως ο μεγαλύτερος εχθρός και ο μεγαλύτερος φίλος μας είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Υπήρξες εχθρός του εαυτού σου;
Ναι. Έχει υπάρξει περίοδος που ήμουν πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου κι αυτό δε μ’ άφηνε να βγάλω προς τα έξω την αλήθεια μου. Όταν επικρίνεις για τα πάντα τον εαυτό σου, δεν είσαι ελεύθερος. Κάνοντας την αυτοκριτική μου, αντιλήφθηκα το απλό αλλά ουσιαστικό δεδομένο, πως η ελευθερία είναι το πρώτο αγαθό της δημιουργίας. Δέχθηκα επίσης ότι δε γίνεται ν’ αρέσεις σε όλους. Είναι η μεγαλύτερη ανοησία. Μου πήρε χρόνια να το καταλάβω και πιστεύω πως ήταν και μια από τις αιτίες που με κράτησαν και επαγγελματικά πίσω. Αν είχα απελευθερωθεί απ’ αυτές τις δεσμεύσεις από την αρχή της πορείας μου, θα είχα δημιουργήσει ακόμα περισσότερα.
Έκανες ψυχοθεραπεία την περίοδο που έκρινες με τόση αυστηρότητα τον εαυτό σου;
Όχι, δεν αναζήτησα βοήθεια. Απευθύνθηκα στους ανθρώπους που αγαπώ, στον άνδρα μου, στις αδελφές μου και τη μαμά μου.
Γιατί πολεμούσες τον εαυτό σου;
Επειδή είμαι τελειομανής και πάντοτε απαιτούσα πιο πολλά απ’ όσα μπορούσα να κάνω. Δεν τολμούσα να χαρώ τους στόχους που πραγματοποιούσα. Έτρεχα να προλάβω την επόμενη κατάκτηση. Ήταν ένα ατέλειωτο κυνηγητό. Δεν ευχαριστήθηκα ό,τι έχτιζα.
Έχεις βιώσει ανταγωνισμό από συναδέλφους σου;
Ναι. Είναι ανταγωνιστικό το επάγγελμά μας. Δεν ασχολήθηκα επί της ουσίας ποτέ όμως. Ηθελημένα, γιατί θα με έβαζε σε μια διαδικασία που δε θα μπορούσα να χειριστώ. Θεώρησα ότι ήταν καλύτερο να κρατήσω αποστάσεις, να τραβήξω το δρόμο μου και να βοηθώ όσο μπορώ, όποτε μπορώ, όποιον είχε ανάγκη. Πιστεύω στη νομοτέλεια του «Όσο δίνεις τόσο γεννάς». Αν δε δώσεις, δεν μπορείς να γεννήσεις. Γι’ αυτό έχω μεγάλη ανάγκη να βοηθώ νέους ανθρώπους. Έχω φτιάξει νέους επαγγελματικά και πλέον τους βλέπω και τους χαίρομαι. Είμαι αντίθετη με τους μη δοτικούς ανθρώπους. Δεν μπορεί κανείς να σου κλέψει τίποτα.
Έβγαλες χρήματα;
Όχι. Δεν είμαι πλούσια. Είμαι πολύ ευτυχισμένη όμως από την επαγγελματική μου πορεία. Στη ζωή μου δεν άντεχα να έχω αιχμηρές γωνίες, αλλά να δημιουργώ κύκλους. Κάθε φορά που έκλεινε ένας, άνοιγα τον επόμενο. Δε χρωστούσα τίποτα όμως στον προηγούμενο. Ήμουν ελεύθερη να κάνω το επόμενο βήμα.
Περάσατε κρίση ποτέ στη σχέση σας με τον Κώστα;
Ουσιαστικά όχι. Δεν είχαμε ποτέ διαφορετικά «θέλω» και άλλη θεώρηση ζωής. Ταξιδεύαμε στον ίδιο δρόμο. Ίσως σε στιγμές στην πορεία της κοινής μας διαδρομής εγώ να ήθελα να τρέξω πιο πολύ κι εκείνος να χαλαρώσει ή το αντίστροφο. Σ’ εκείνο το σημείο υπήρξαν κόντρες, αλλά πάντα στα λογικά πλαίσια δυο ανθρώπων που ζουν χρόνια μαζί. Ένα μυστικό για την όμορφη πορεία της σχέσης μας ήταν πως πάντοτε ο ένας έλεγε στον άλλο όσα ένιωθε. Η δουλειά στη σχέση είναι να μην αφήνεις κενά, να μην επιτρέπεις να περνούν τα χρόνια καλύπτοντας κάτω από το χαλί ό,τι δε σ’ αρέσει.
Τσακώνεστε;
Δεν είμαστε ίδιοι. Μπορεί ν’ ακολουθούμε την ίδια πορεία, αλλά από διαφορετικό δρόμο ο καθένας. Στην τελική, αυτό μας έδεσε πολύ. Για το ίδιο θέμα μπορεί να έχουμε διαφορετικές απόψεις. Έχουμε όμως το ίδιο σημείο εκκίνησης.
Επί πολλά χρόνια ζούσατε χωριστά, εξαιτίας της εργασίας του στο εξωτερικό.
Βλεπόμασταν δύο φορές το μήνα. Πηγαινοερχόταν. Αν εξαιρέσεις τις αντικειμενικές δυσκολίες, του ότι επωμίστηκα μεγαλύτερο βάρος, γιατί έπρεπε να λειτουργήσω εκατό τοις εκατό με τα παιδιά, να στηρίξω την καριέρα μου και να κρατήσω ζωντανή τη σχέση μου, υπήρξαν δυσκολίες, αλλά είχε και γοητεία η απόσταση. Είναι αλατοπίπερο στη σχέση. Δε βαριέσαι τον άνθρωπό σου, γιατί σου λείπει.
Πώς είσαι ως μητέρα;
Εύχομαι να είμαι καλή. Είχα την τύχη να έχω την πιο τέλεια μητέρα του κόσμου. Της οφείλω τα πάντα. Αν δεν ήταν εκείνη, δε θα είχα κάνει καριέρα. Ήταν το στήριγμά μου. Όνειρό μου είναι τα παιδιά μου να αισθάνονται όπως εγώ για τη μαμά μου.
Ποια είναι η μεγαλύτερη χαρά που σου έχουν προσφέρει τα παιδιά σου;
Έχω δύο απίστευτα αγόρια. Νομίζω ότι η πιο ωραία φράση που έχουν πει είναι, «Ακόμα κι αν ξαναγεννιόμασταν, θα θέλαμε εσείς να είστε οι γονείς μας». Τα παιδιά, όσων ετών κι αν είναι, αυτό που θέλουν είναι αγάπη. Να έχεις δυο μεγάλα αυτιά να τ’ ακούς και μια μεγάλη αγκαλιά να τα κλείνεις!
Γιώργο, τι αγαπάς περισσότερο στη μητέρα σου;
ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ: Είναι μια υπέροχη μαμά. Ένας ζεστός, τρυφερός άνθρωπος. Μου έδωσε τα πάντα. Είναι μητέρα, φίλη, συνοδοιπόρος. Είναι ένας ελεύθερος, ανοιχτόμυαλος άνθρωπος.
Εσύ Στέλιο;
ΣΤΕΛΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ: Υπάρχουν γονείς που μεγαλώνουν τα παιδιά τους και γονείς που μεγαλώνουν μαζί με τα παιδιά τους. Η μαμά μου μεγάλωσε μαζί μ’ εμάς. Οι γονείς μου, ο αδελφός μου κι εγώ αισθανόμαστε ο ένας κομμάτι του άλλου. Δε σημαίνει ότι στα πελάγη της ζωής είμαστε στο ίδιο καράβι, απλά τα καράβια μας έχουν ίδια πλεύση.
Ζείτε στη Γαλλία. Επιθυμείτε να μείνετε μόνιμα εκεί;
Γ. Γ.: Όχι, δε σκεφτόμαστε να μείνουμε. Στόχος μας είναι να γυρίσουμε μετά από μερικά χρόνια στην Ελλάδα, ως αναγνωρισμένοι επαγγελματίες.
Πώς είναι οι μεταξύ σας σχέσεις;
Γ. Γ.: Έχω αδυναμία στον αδερφό μου, του συγχωρώ τα πάντα.
Σ. Γ.: Είμαστε διαφορετικοί. Ο Γιώργος είναι πιο πατρικός, αλλά και πιο καλλιτεχνική φύση. Καταλαβαινόμαστε χωρίς να μιλήσουμε. Είμαστε νοητικά και συναισθηματικά δεμένοι.
Styling: Ιωάννα Σαλαμούρα
Κεντρική φωτο: Κι αν δε δραστηριοποιούνταν επαγγελματικά στο Παρίσι, η Ντίνα Νικολάου θα το επισκεπτόταν συχνά, για να συναντήσει τους γιους της, που σπουδάζουν στη γαλλική πρωτεύουσα – στην Αρχιτεκτονική ο Γιώργος (αριστερά) και στην Ιατρική ο Στέλιος (δεξιά).
Από πάνω: Σακάκι, πουκάμισο και παντελόνι, όλα Mango H.E. Παπούτσια, Migato. Φόρεμα, DVF. Γόβες, Sante Shoes. Σακάκι και πουκάμισο, Mango H.E. Παντελόνι G-Star, Collective. Παπούτσια, Migato.
