Ο δημοφιλής ηθοποιός που εντυπωσίασε στο «Your Face Sounds Familiar» του ΑΝΤ1 με τις μεταμφιέσεις του, δίνει στο Down Town τη συνέντευξη της ζωής του.
Από τον Αλέξανδρο Πρίφτη
ΤΑ ΑΝΕΜΕΛΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Νέα Ιωνία. Μία γειτονιά προσφυγική, με πολλούς κατοίκους που ήταν πρόσφυγες. Οι δικοί μου δεν ήταν πρόσφυγες όμως, είχαν έρθει από την επαρχία, γνωρίστηκαν εδώ, στην Αθήνα, και έκαναν οικογένεια. Ο πατέρας μου, αργότερα, μου είπε ότι επέλεξε αυτό το μέρος για να μείνουμε, επειδή ήταν πιο ανθρώπινο από τα υπόλοιπα της Αθήνας. Δεν ήταν, δηλαδή, μία γειτονιά πνιγμένη στο τσιμέντο. Το σπίτι μας ήταν απέναντι από την μεγάλη πλατεία, είχε αλάνες. Υπήρχε πράσινο και ρέματα. Τα παιδιά τότε δεν ήμασταν εγκλωβισμένα σε διαμερίσματα. Μετά το σχολείο, θυμάμαι ότι γύριζα σπίτι, διάβαζα κι έπειτα έβγαινα με τους φίλους μου και παίζαμε έξω. Ξέρεις, τότε, ήταν πολύ φυσιολογικό για ένα παιδί να φεύγει από το σπίτι το μεσημέρι και να επιστρέφει το βράδυ. Κι εγώ, θυμάμαι, γύριζα πάντα μέσα στα χώματα. Παίζαμε μπάλα κι εγώ έπεφτα, χτύπαγα, είχα σημάδια. Αλλά, χαίρομαι που τα έζησα όλα αυτά! Σήμερα, τα παιδιά μεγαλώνουν με μία τηλεόραση, με laptop. Kι εγώ στα παιδιά μου προσπαθώ να τους τα προσφέρω όλα, ναι, να έχουν επαφή με την τεχνολογία, αλλά να μην ξεχνούν και το παιχνίδι έξω. Ακόμα έχω εικόνες στο μυαλό μου που, σήμερα, δεν υπάρχουν πια. Θυμάμαι, για παράδειγμα, τα απογεύματα περνούσε έξω από το σπίτι μας ο παγωτατζής που πουλούσε χύμα παγωτό. Το πρωί ερχόταν ο γαλατάς, επίσης τότε υπήρχε και το επάγγελμα του γανωτή. Όπως και του παγοπώλη. Σήμερα, έχει εκλείψει αυτό. Είμαι πολύ παλιός, όπως βλέπεις! (γελάει). Άσε που τότε δεν υπήρχαν “μανάβικα”. Περνούσε ο μανάβης, με ένα τρίκυκλο καρότσι κι έβαινε η μάνα μου και ψώνιζε ό,τι είχε. Μικρός, θυμάμαι, επίσης πως ήμουν άτακτος πολύ. Δεν μαζευόμουν! Ήθελα συνέχεια να παίζω έξω με τους φίλους μου. Στο σχολείο δεν ήμουν καλός μαθητής. Αν και τα έπαιρνα τα γράμματα, δεν ήμουν χαζός. Αλλά, δεν είχα καμία επιμέλεια. Δεν ήμουν, δηλαδή, το παιδί που θα γυρνούσε σπίτι και θα στρωνόταν στο διάβασμα. Μου έλεγαν οι δικοί μου να διαβάζω, αλλά δεν με πίεζαν πάρα πολύ. Τόσο όσο. Αφού έβλεπαν οι άνθρωποι ότι εγώ, δεν…».
«ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ»
«Οι γονείς μου δεν με πίεσαν ποτέ να γίνω κάτι όπως τότε συνηθιζόταν, όπως γιατρός ή δικηγόρος. Ήταν καλοί άνθρωποι και δεν ασκούσαν πίεση, δεν μας έπρηζαν. Υπήρχε μία αγωνία για το μέλλον των παιδιών, αλλά ποτέ εκφρασμένη έντονα. Μικρός ήθελα να γίνω καπετάνιος, τροχονόμος, να ρυθμίζω την κυκλοφορία στους δρόμους κι όλα αυτά που θέλει να κάνει ένα παιδί, που του τραβάει την προσοχή. Τον έναν χρόνο έλεγα αστροναύτης, τον άλλον δεν θυμάμαι κι εγώ τι… Το μυαλό μου δεν έπηξε ουσιαστικά ποτέ. Ούτε στην εφηβεία, ούτε και σήμερα. Ακόμα προσπαθώ. Όταν κάνεις τη δουλειά τη δική μας, είναι απαγορευτικό το να πήξει το μυαλό, με την έννοια ότι πάντα πρέπει να είσαι “ανοιχτός”. Να θες να παίζεις, να έχεις ακόμη την παιδικότητα. Είναι λάθος να σοβαροδείχνεις. Μπορεί να φέρεσαι σοβαρά και υπεύθυνα, αλλά πρέπει να διατηρείς την παιδικότητά σου. Εγώ έγινα από σπόντα ηθοποιός. Ποτέ δεν είπα “τώρα θα γίνω ηθοποιός!”. Από σύμπτωση έγινα. Κι αυτή τη σύμπτωση την υποστήριξα και με υποστήριξε. Είχα δώσει πανελλήνιες, δεν πέρασα κάπου κι ένας φίλος μου, μου είπε “δεν πάμε να γίνουμε ηθοποιοί;”. Και πήγαμε. Δώσαμε εξετάσεις στο “Ωδείο Αθηνών” και μας πήραν. Τον επόμενο χρόνο έδωσα ξανά πανελλήνιες, πέρασα σε μία οικονομική σχολή. Ασχολήθηκα μόνο μερικούς μήνες και την παράτησα. Πήρα μεταγραφή μετά, από το “Ωδείο Αθηνών”, στη σχολή του Καρόλου Κουν. Έτσι φτάσαμε στο σήμερα και κλείνω πια 35 χρόνια ηθοποιός. Η πρώτη μου δουλειά ήταν στον χορό των “Περσών”, θυμάμαι, στην Επίδαυρο, με 17.000 κόσμο κοινό. Είχε πεθάνει ο Κουν, κάναμε παραστάσεις στην Επίδαυρο και συμμετείχα κι εγώ. Όταν είδα το κοινό, μου κόπηκαν τα πόδια! Ζαλίστηκα! Έκανα τέσσερα λεπτά για να ισορροπήσω στα βήματά μου. Ήμουν 21 τότε. Πρωτοετής. Ήταν και ο Πέτρος Φιλιππίδης μαζί μας και πολλοί άλλοι. Τι εμπειρία… Όχι, δεν ξέφυγα ποτέ. Και πού να πάω; Τι να πω; “Ω, εγώ παίζω στην Επίδαυρο;”. Αστεία λες, μου φαίνεται. Εκείνη τη χρονιά έκανα “Πέρσες”, “Αγαμέμνονα”, “Όρνιθες” και “Αχαρνείς”. Αλλά, δεν μπορούσες να ξεφύγεις και να ψωνιστείς. Απαγορευόταν αυτό! Ήταν πολύ αυστηρά τα πράγματα, μας μάθαιναν να σεβόμαστε».
Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ, ΤΑ 90s’, Ο ΜΑΝΟΥΣΑΚΗΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΜΟΤΗΤΑ
«Τέλη της δεκαετίας του ‘90 ήρθε η ταινία “Βασιλική”, όπου βραβεύτηκα σε τρεις ηπείρους. Μη με ρωτήσεις αν ψωνίστηκα κι εκεί (γελάει). Όταν δουλεύεις το πρωί στην οικοδομή, για να βγάλεις τα προς το ζην, στο καπάκι φεύγεις και πας στο Κάιρο και σε βραβεύει ο Τζον Μάλκοβιτς και την επόμενη μέρα επιστρέφεις ξανά στην οικοδομή… Τι να πω; Είναι τεράστιο σχολείο! Δεν σήμαινε κάτι για μένα, μία δουλειά έκανα. Ok, βραβεύτηκα, ok έγινα γνωστός, αλλά είναι μία δουλειά σαν όλες τις άλλες. Δεν ισοπεδώνω τα πάντα, κάνω κάτι που έχει την αξία του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κοιτάω τον κόσμο από ένα βάθρο ψηλότερο. Έρχεται η ζωή, σου ρίχνει μία και σε βάζει στη θέση σου. Προέκυψε η τηλεόραση στα τέλη των 90s’, ο Μανουσάκης, το “Φύγαμε”, το “Για Σένα”, τα “Χωρικά Ύδατα”, η “Πρόκληση”. Ναι, υπήρξε ξαφνική και μεγάλη αναγνωρισιμότητα. Ωραίο είναι. Πλέον, μου φαίνεται περίεργο να μη με αναγνωρίζουν – όχι το να βγω και να μου μιλήσει ο κόσμος, έχει διαφορά. Εντάξει, δεν είναι πάντα ευχάριστο, όταν για παράδειγμα είσαι έξω και τρως κι έρχεται κάποιος και σου ρίχνει μια στην πλάτη και σου λέει “πού είσαι ρε, φιλαράκι;”. Δεν είναι όλες οι στιγμές ίδιες. Όμως, είναι πολύ ευχάριστο το να κάνεις συντροφιά στους άλλους. Να στο λένε και να το βλέπεις στα μάτια τους! Πάντως, ο κόσμος μού έχει φερθεί πολύ καλά, με σεβασμό. Κι εγώ το ίδιο. Συνεχίζω να δουλεύω, με την ίδια δίψα και το ίδιο πάθος. Πλέον, τα πράγματα είναι πιο εξελιγμένα. Έχουν πέσει τα χρήματα, αλλά ok. Συνεχίζουμε να δουλεύουμε. Εγώ φέτος έκανα θέατρο, ένα Δευτερότριτο, μία άλλη παιδική παράσταση και είχα και το “Your Face Sounds Familiar” στον ΑΝΤ1. Χρειάζομαι την ξεκούραση. Αλλά όχι για πολύ, δεν μπορώ να κάθομαι. Αυτό τον μήνα θα κατέβω με την παράσταση στην Κύπρο, που έχω και τόσους φίλους και, κάθε φορά, περνάω υπέροχα».
ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΣΧΑΛΗΣ…
«Α, δεν ξέρω τίποτα για τις γυναίκες! Τι να σου πω; (γελάει). Πιτσιρικάς, ήμουν εξαιρετικά ντροπαλός με τις γυναίκες. Δεν μιλούσα. Μπορεί να μου άρεσε μία κοπέλα, να ήξερα ότι της άρεσα κι εγώ, να μου το έδειχνε, αλλά δεν έκανα το πρώτο βήμα. Δεν ξέρω, κώλωνα μάλλον. Επίσης, έκανα διάλογο με τον εαυτό μου. Μιλούσα από μέσα μου και κατέληγα στο ότι δεν θα με θέλει μάλλον, οπότε δεν πήγαινα να μιλήσω (γελάει). Με ήθελαν, αλλά δεν το ήξερα. Μεγαλώνοντας, όμως, χαλάρωσα και το ξεπέρασα. Ξεθάρρεψα. Μη νομίζεις, βέβαια, ακόμα ντροπαλός είμαι. Όχι τόσο, αλλά είμαι συνεσταλμένος. Ξέρω, εσείς με βλέπετε στην τηλεόραση, να υποδύομαι ρόλους σκληρών αντρών, καρδιοκατακτητών, γυναικάδων. Δεν είμαι, όμως, αυτό. Αυτοί είναι οι τηλεοπτικοί ρόλοι που μου έχουν “φορέσει”. Απέχουν από εμένα. Έχει βολέψει το σύστημα αυτή η εικόνα και με τακτοποιεί ανάλογα. Με πουλάει και με χρησιμοποιεί έτσι. Στο “Your Face Sounds Familiar”, φέτος, έδειξα κι άλλες πλευρές μου, όχι μόνο το “βαρύ αρσενικό”. Τελοσπάντων. Θα σου έλεγα πως είμαι από τους ανθρώπους που ζουν και χωρίς τον έρωτα. Μπορώ να τον αντικαταστήσω με τη χαρά της δουλειάς μου, της δημιουργίας. Ναι μεν ο έρωτας είναι ένα όμορφο συναίσθημα που σε ανεβάζει, αλλά είναι και μία μάχη. Είναι εγωιστής, αδηφάγος και σκληρός, πολλές φορές, ο έρωτας. Άλλο πράγμα είναι η συντροφικότητα. Ο έρωτας είναι μία βάρβαρη κατάσταση. Ανθρωποφαγικός. Καταναλώνεις πολλή ενέργεια και αφήνεις πράγματα στην άκρη. Έχω ερωτευτεί πάνω από μία φορά στη ζωή μου και προσπαθώ να κάνω πράγματα που δεν έχω ξανακάνει, πολλές φορές, εις βάρος του έρωτα. Αλλά με αποδέχομαι, έτσι όπως είμαι. Ας πούμε, θεωρώ ότι ο άνθρωπος δεν χρειάζεται τον γάμο. Αυτή είναι η άποψή μου. Γίνεται πια για κοινωνικούς λόγους. Μία σχέση μπορεί να είναι ουσιαστική, χωρίς να υπάρξει γάμος. Δεν ορίζει κάτι. Είναι μία “φόρμα”, ένα “καλούπι” που πρέπει να μπούμε για λόγους στερεοτύπων».
Η ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ
«Έχω δύο παιδιά. Δεν ξέρω αν είμαι καλός πατέρας, αλλά προσπαθώ να είμαι. Αυστηρός γίνομαι κάποιες φορές, όχι υπερβολικά, αλλά βάζω όρια. Η κόρη μου είναι πολύ μικρή ακόμα. Η Αλεξάνδρα είναι 2,5 ετών – τι αυστηρός να είμαι μαζί της; Ο γιος μου, ο Αχιλλέας, είναι 13. Στην πραγματικότητα, με σέβονται πολύ, δεν με φοβούνται, αλλά με παίρνουν στα σοβαρά. Με υπολογίζουν. Η πατρότητα θα σου έλεγα πως με άλλαξε αρκετά. Πλέον, σκέφτομαι ότι οι επιλογές μου δεν επηρεάζουν μόνο εμένα, αλλά υπάρχει αντίκτυπο και σε άλλους ανθρώπους. Όταν έγινα γονιός, κατάλαβα ότι δεν είμαι πια το πρώτο βιολί της ορχήστρας. Ό,τι και να κάνεις, το κάνεις ενστικτωδώς, υπό το πρίσμα της άλλης ύπαρξης. Δεν έγινα φοβικός, αλλά πιο υπεύθυνος. Ωστόσο, δεν μου απαγορεύεται να κάνω και λάθη – άνθρωπος είμαι. Όμως, σκέφτομαι δύο και τρεις φορές πριν δράσω. Θέλω τα παιδιά μου να μεγαλώσουν με αγάπη, όπως κάνουν ήδη. Κι από εκεί και πέρα, ας κάνουν ό,τι θέλουν στη ζωή τους. Θέλουν να γίνουν ηθοποιοί, μηχανικοί, αγρότες; Ό,τι θέλουν και τους ευχαριστεί! Υγιείς κι ευτυχισμένοι άνθρωποι θέλω να γίνουν. Όπως ήμουν κι εγώ. Όπως είμαι κι εγώ».
