Ο διαγωνιζόμενος με την πιο φωτεινή ενέργεια στην ιστορία των ελληνικών τηλεοπτικών σόου και το νούμερο πέντε στην τελική κατάταξη του φετινού «MasterChef», μιλάει για τα παιδικά χρόνια στην Κύπρο, για το κόλλημα με τους Radiohead, για τις υπερπροσδοκίες στον έρωτα, αλλά και για τη μαγική ικανότητά του να ξορκίζει με το γέλιο τις ασχήμιες της ζωής.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΝΙΑ ΝΕΟΚΛΕΟΥΣ
Παρακολουθώντας σε όλο αυτό το διάστημα στο «MasterChef», μου δίνεις την εντύπωση ότι μπήκες στο παιχνίδι με σκοπό…
Με δύο σκοπούς. Ο πρώτος ήταν να εξελίξω τις γνώσεις μου στον χώρο της μαγειρικής και ιδιαίτερα στη ζαχαροπλαστική που με ενδιαφέρει περισσότερο και ο δεύτερος ήταν να στείλω τα δικά μου μηνύματα σε σχέση με το πώς αντιλαμβάνομαι τον κόσμο και την κοινωνία. Το γεγονός ότι η παραγωγή, όχι μόνο δεν επέλεξε να «κόψει» αυτά που ήθελα να πω, αλλά αντίθετα με ενθάρρυνε να είμαι ο εαυτός μου και να εκφράζομαι ανοιχτά, με έκανε να νιώθω φουλ κερδισμένος από την όλη εμπειρία. Ακόμα και να με ξεχάσει ο κόσμος σε δύο μήνες, δεν θα μου στοιχίσει καθόλου, γιατί εγώ και τις γνώσεις που ήθελα τις κέρδισα και τα μηνύματα που ήθελα να στείλω τα εξέφρασα.
Ήταν σημαντικό για σένα να μιλήσεις για τη σεξουαλική σου ταυτότητα, από την πρώτη οντισιόν;
Ναι, ήταν πολύ σημαντικό, γιατί η διαφορετικότητά μου είναι εκείνη που με σχημάτισε. Αν δεν ήμουν γκέι, δεν θα ήμουν πιστεύω ο άνθρωπος που είμαι σήμερα. Αυτό δεν ισχύει μόνο στην περίπτωση που κάποιος είναι ομοφυλόφιλος, αλλά σε κάθε άνθρωπο. Εμένα δεν μου αρέσει καθόλου η θεωρία του «Οκ είσαι γκέι, αλλά τι σχέση έχει με τον χαρακτήρα σου»; Φυσικά και έχει σχέση και γι’ αυτό ήθελα να το πω από την αρχή, γιατί θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό του εαυτού μου. Ταυτόχρονα, ήθελα να θίξω και το θέμα του ότι, ναι μεν, ως γκέι έχουμε κερδίσει σήμερα πολλά δικαιώματα, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε το ότι καθήκον όσων ζήσαμε στο περιθώριο, είναι να παλέψουμε και για άλλους ανθρώπους που βρίσκονται ακόμα στο περιθώριο, όπως είναι τα trans άτομα, οι μετανάστες, οι πρόσφυγες και γενικά κάθε κοινωνική ομάδα που υφίσταται καταπίεση. Όσοι ζήσαμε σε αυτό το περιθώριο, οφείλουμε, όχι μόνο να μην το ξεχνάμε, αλλά να αγωνιζόμαστε και για τους άλλους.
Ο ίδιος πότε ένιωσες στο περιθώριο;
Δεν είναι ότι είχα και μια ρόδινη ζωή σε σχέση με αυτό, αλλά από την άλλη δεν είχα και καμιά τραγική εμπειρία. Είχα τα κλασικά, ξέρεις, ο Παύλος που είναι γκέι, ο Παύλος που είναι γυναικωτός και λοιπά, που εντάξει δεν με επηρέαζαν και πολύ, γιατί ήξερα ποιος είμαι. Εμένα δεν με ενοχλεί να νιώθω στην απέξω. Με ενδιαφέρει το να χρησιμοποιούν το ότι είσαι στην απέξω για να μειώσουν τα δικαιώματα ή το είναι σου. Ας είμαι στην απέξω. Δεν χρειάζεται να είμαστε όλοι μέρος του συνόλου. Μπορεί ο καθένας να κάνει ό,τι θέλει.
Αυτή τη στάση είχες και στο παιχνίδι. Παρά τις έντονες συμπεριφορές που είχαν κάποιοι συμπαίκτες σου, έβρισκες πάντα έναν τρόπο να τις καταλαβαίνεις…
Ναι, γιατί από μικρός είχα αυτό το «ταλέντο». Κι ήταν κι ένας από τους λόγους που ακολούθησα τη Χημεία. Στην προσπάθειά μου να καταλάβω πώς λειτουργούν τα πράγματα σε μικροσκοπικό επίπεδο, έβρισκα ξαφνικά το νόημα των πραγμάτων. Βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον το να παρατηρώ και να αναλύω από πού πηγάζει μια συμπεριφορά. Θυμάμαι μικρός προσπαθούσα να εξηγήσω τι προκαλεί σε έναν άνθρωπο το γέλιο ή το κλάμα και έγινα αρκετά ενθουσιώδης στο να ανακαλύψω την ανθρώπινη ψυχή. Αυτή μου η ανησυχία με έκανε και μένα τον ίδιο να επαναπροσδιορίσω τον τρόπο που δουλεύει το μυαλό μου. Δεν είναι εύκολο, αλλά για να το κάνεις πρέπει να έχεις και χώρο μέσα σου.
Με τους κριτές ποια ήταν η σχέση σου;
Είναι τρεις άνθρωποι που τους αγαπώ πραγματικά και που με τον καιρό αρχίσαμε να αποκτούμε μια ουσιαστική επικοινωνία. Ο κύριος Κοντιζάς είναι ένα πραγματικό food geek, με απίστευτες γνώσεις, που μετά από κάθε δοκιμασία καθόταν και μας ανέλυε πώς έπρεπε να κάνουμε το ένα και το άλλο και μας βοηθούσε να εξελιχτούμε. Ο κύριος Ιωαννίδης, από την άλλη, είναι ένας άνθρωπος με τρομερό χιούμορ, χαλαρός και πάντα ευδιάθετος. Πιο διασκεδαστικός από αυτό που ίσως έβγαινε στην τηλεόραση. Για τον κύριο Κουτσόπουλο, που είναι μεγάλη αγάπη, νομίζω δεν έχω βρει ακόμα τα λόγια για να τον χαρακτηρίσω. Νομίζω θα πω «απλά υπέροχος».
Μεγάλωσες στην Κύπρο. Από τα παιδικά σου χρόνια τι κρατάς μέχρι σήμερα;
Τις αμέτρητες μετακομίσεις μας. Γεννήθηκα στη Λευκωσία και ο πατέρας μου δούλευε ως σεφ στο Hilton. Κάθε φορά που άλλαζε ξενοδοχείο μετακομίζαμε Λεμεσό, Πάφο και τέλος στο Πέρα Χωριό Νήσου, όταν ο μπαμπάς έπιασε δουλειά στη Louis Hotels. Στο χωριό υπήρχε η νοοτροπία της επαρχίας. Η μαμά μου δυσκολεύτηκε αρκετά να προσαρμοστεί και οι λίγες φίλες που έκανε ήταν γυναίκες που επίσης μετακόμισαν από την πόλη στο χωριό. Εμένα με θυμάμαι να είμαι αρκετά drama queen από τότε και να κλαίω συνέχεια χωρίς λόγο. Ήταν περίεργα χρόνια και οι φίλοι που είχα ήταν ελάχιστοι. Δεν κατάφερα ποτέ να νιώσω μέρος του χωριού. Η ισορροπία ήρθε όταν πήγα στο Λύκειο.
Πώς ήρθε;
Λόγω του ότι δεν υπήρχε Λύκειο στην περιοχή, αναγκατικά έπρεπε να πάω στην πόλη. Εκεί γνώρισα τον Νικόλα, τη Χριστιάνα και τον Αντρέα, τους τρεις κολλητούς που έχω μέχρι σήμερα, παρόλο που και οι τρεις ζουν πλέον μόνιμα στο Σαν Φρανσίσκο. Ήταν οι πρώτοι μου αληθινοί φίλοι. Θυμάμαι που μαζευόμασταν, βλέπαμε ταινίες, ήμασταν λίγο στην κοσμάρα μας. Ήμουν πολύ της μουσικής από τότε και θυμάμαι που αγόραζα συνέχεια CDs. Άκουγα πολλή Bjork, Radiohead, κλασική μουσική, έπαιζα και πιάνο όταν ήμουν μικρός, οπότε άκουγα πολλή μουσική. Μου άρεσε πολύ και το σινεμά και θυμάμαι που πηγαίναμε να παρακολουθήσουμε ταινίες 3D Animation και πολύ πειραματικό κινηματογράφο. Αυτά κρατώ από την εφηβική μου ηλικία.
Οι γονείς σου πώς ήταν ως ζευγάρι;
Δυο άνθρωποι τρελά ερωτευμένοι μέχρι και σήμερα. Σκέψου ότι η μαμά μου τον μπαμπά μου τον λέει αγάπη μου και ο μπαμπάς μου εκείνην βρέφος. Ακόμα και τσακωμένοι να είναι δεν θα μιλήσουν ποτέ άσχημα ο ένας στον άλλο. Ήμασταν όλοι αγαπημένοι. Επειδή ξέραμε τι θυσίες έκαναν, δούλευαν πολλές ώρες οι γονείς μου, οπότε από μικροί εγώ και ο αδερφός μου βοηθούσαμε πολύ μέσα στο σπίτι. Εγώ θυμάμαι σχόλναγα από το Δημοτικό και έμπαινα σπίτι και μαγείρευα για να σχολάσει ο αδερφός μου από το Γυμνάσιο και να έρθει σπίτι να φάμε. Μόνοι μας διαβάζαμε, μόνοι μας καθαρίζαμε και αυτό νομίζω μας έκανε από μικρούς πολύ ανεξάρτητους.
Πότε ήταν η πρώτη φορά που μαγείρεψες κάτι και σου άρεσε πραγματικά;
Η μέρα που έφτιαξα ένα κέικ με τριαντάφυλλο, το οποίο ήταν μια αρκετά δύσκολη συνταγή. Όταν το κατάφερα, είπα ουάου, όπως και τη μέρα που έφτιαξα ένα baked cheesecake με ginger. Όταν το δοκίμασε ο μπαμπάς μου, μου είπε, «Μόνο ένας χημικός θα έφτιαχνε ένα τέτοιο cheesecake χωρίς να σπάσει καθόλου».
Η χημεία πώς μπήκε στη ζωή σου;
Ήταν ένα μάθημα του σχολείου, που όταν το διδάχτηκα πρώτη φορά είπα στον εαυτό μου, εδώ είμαστε. Με τα υπόλοιπα μαθήματα του πρακτικού, αν και τα πήγαινα σχετικά καλά δεν ένιωσα να έχω την οποιαδήποτε κλίση. Ένιωθα ότι το μυαλό μου ήταν φτιαγμένο για τη χημεία, έτσι κατάφερα να περάσω εκεί που ήθελα, στη Θεσσαλονίκη και μετά να κάνω το μεταπτυχιακό μου στο Εδιμβούργο.
Πώς ήταν για σένα αυτές οι εμπειρίες;
Καθοριστικές για την υπόλοιπη ζωή μου, γιατί ειδικά στο Εδιμβούργο, συνειδητοποίησα ότι αν θέλεις, μπορείς να δείξεις ένα άλλο πρόσωπο και να είσαι τρυφερός και δοτικός, που έτσι κι αλλιώς ήμουν. Αυτό ήταν ένα πολύ μεγάλο μάθημα για μένα. Έμεινα έναν χρόνο εκεί, πέρασα καταπληκτικά και μετά πήγα στο Λονδίνο, όπου άρχισα να δουλεύω σε μια εταιρεία διανομής χημικών, τη μεγαλύτερη στην Ευρώπη. Εκεί γνώρισα και τον Πολ, με τον οποίο μείναμε μαζί στο Λονδίνο για τρία χρόνια, μέχρι τη στιγμή που μετακομίσαμε στο Βερολίνο.
Όλες αυτές οι μετακομίσεις και τα ταξίδια πώς λειτούργησαν μέσα σου;
Με επηρέασαν στο ότι μπορώ πολύ εύκολα να προσαρμοστώ στο οποιοδήποτε περιβάλλον. Ταυτόχρονα, όμως, είμαι και εγώ λίγο καχύποπτος. Θέλω αρκετό χρόνο για να νιώσω άνετα με ανθρώπους και να ανοιχτώ. Όσο και αν δεν πολυφαίνεται. Έμαθα ότι ακόμα και να είμαι στα πιο απόμακρα μέρη και στο πιο μικρό χωριό, μπορείς να βρεις τρόπο να περνάς καλά. Οι γονείς μου πάντα μου έλεγαν ότι πρέπει να βγεις έξω, να δεις τον κόσμο. Επειδή και ο πατέρας μου ήταν πολυταξιδεμένος, ήθελε πάντα να γνωρίσουμε τον κόσμο. Τώρα που ήρθα στην Ελλάδα νιώθω πολύ άνετα και θέλω να μείνω. Κουράστηκα, ρε παιδί μου, γιατί είναι πολύ δύσκολο να αλλάζεις χώρες και να μετακομίζεις.
Έχεις βρει γενικότερα έναν τρόπο να διακωμωδείς ακόμα και το δράμα πολλές φορές, όπως είδαμε και στο παιχνίδι. Ή κάνω λάθος;
Ως οικογένεια και οι γονείς μου και εγώ και ο αδερφός μου είμαστε πολύ του χιούμορ. Πάντα είχαν ένα τρόπο να διακωμωδούν τα πράγματα και επειδή ακριβώς πέρασαν αυτά που πέρασαν νομίζω ότι δεν υπάρχει και διαφορετικός τρόπος για να το διαχειριστείς πέρα από το χιούμορ. Το χιούμορ ήταν πάντα ο μηχανισμός της οικογένειας και εγώ πάντα έτσι έμαθα να τα βλέπω τα πράγματα.
Όταν ερωτεύεσαι πώς είσαι;
Πάει πολύς καιρός να ερωτευτώ. Νομίζω ότι μου παίρνει αρκετό καιρό μέχρι να αφεθώ στον έρωτα. Επίσης λόγω του ότι είχα τους συγκεκριμένους γονείς, που είναι μέχρι σήμερα πολύ ερωτευμένοι, αυτό το πρότυπο λειτούργησε μέσα μου ως κάτι προβληματικό με την έννοια ότι είναι πολύ σπάνιο και σχεδόν ακατόρθωτο για να το ζήσεις ή για να το κυνηγάς. Η αλήθεια, είναι ότι μου λείπει αρκετά το να ερωτευτώ, όμως ξέρω πως όταν ψάχνεις κάτι, δεν έρχεται, γιατί πάλι περιορίζεσαι σε πρότυπα που βάζεις. Είναι σαν να δημιουργείς ουτοπικές προσδοκίες, οι οποίες αντί να σε απελευθερώνουν, σε φυλακίζουν. Οπότε προσπαθώ να είμαι γενικά λίγο πιο χαλαρός και λίγο πιο κοινωνικός, κάτι που ακόμα το παλεύω.
Σήμερα ποια είναι η φιλοσοφία σου στη ζωή;
Η φιλοσοφία μου στη ζωή είναι το να μην παίρνω τον εαυτό μου στα σοβαρά και το να προσπαθώ να βρίσκω πάντα τη θετική πλευρά σε αυτά που συμβαίνουν. Να προσπαθώ να έχω αυτοπεποίθηση και να μην αφήνω την ανασφάλειά μου να με παραλύει. Έχω μάθει γενικά να προσπαθώ και να κάνω ό,τι μπορώ στο μέτρο του δυνατού. Θέλω να νιώθω ότι ακόμα και αν δεν καταφέρω κάτι, ότι το πάλεψα όσο μπορούσα.
Ευτυχισμένος νιώθεις σήμερα;
Πολύ ευτυχισμένος. Ακόμα όμως και τις φορές που δεν είμαι καλά, δεν θα πέσω σε κατάθλιψη. Αντίθετα, θα το ζήσω με όλα τα κακά του μέχρι να τελειώσει. Νομίζω φάνηκε και στον διαγωνισμό αυτό. Είμαι από τους ανθρώπους που αν δεν είμαι καλά θα το πω, όσο παράλογος κι αν ακούγεται ο λόγος.
Έχεις σκεφτεί ποτέ να επιστρέψεις πίσω στην Κύπρο μόνιμα;
Η αλήθεια είναι πως όχι, γιατί παρόλο που μου αρέσει να έρχομαι για διακοπές, κάθε φορά που το κάνω δεν μπορώ να μείνω για περισσότερες από μία-δυο βδομάδες. Νιώθω να πνίγομαι. Αλλά προς το παρόν μου αρέσει να έρχομαι για διακοπές, να βλέπω τους γονείς, τους συγγενείς, να πηγαίνω θάλασσα, μου αρέσει αυτό το κομμάτι της Κύπρου.
Σχέδια για το καλοκαίρι κάνεις;
Τα σχέδια του καλοκαιριού είναι καταρχάς να έρθω Κύπρο, αλλά δεν ξέρω πότε θα τα καταφέρω, γιατί πρέπει να πάω πρώτα να εμβολιαστώ. Θα πάω σε ένα νησί με τους φίλους μου και ελπίζω να δω και τι θα κάνω από σεζόν.
Και κάτι για το τέλος. Εσύ ποιον θα ήθελες να δεις νικητή του «MasterChef»;
Εντάξει, νομίζω ότι όλοι έχουμε κάνει λίγο-πολύ ξεκάθαρο ότι θέλουμε τη Μαργαρίτα. Ξέρω ότι φαίνεται το ταλέντο της, όμως όταν είσαι εκεί και τη δεις να μαγειρεύει, είναι κάτι πολύ μαγικό. Έχει χάρισμα. Πέραν του χαρακτήρα που είναι καταπληκτικός, πέραν του ότι είναι αφιλτράριστη, πέραν του ότι δεν έχει καθόλου έπαρση, μαγειρικά η γυναίκα αυτή είναι ένα θαύμα.
