Μόνιμος κάτοικος Αμερικής; Ναι. Απών από τα ελληνικά καλλιτεχνικά δρώμενα; Όχι. Ο Στράτος Τζώρτζογλου ετοιμάζει πολλά, διαφορετικά και ιδιαίτερα ενδιαφέροντα πράγματα, καθώς διανύει, όπως εξομολογείται στο Hello! μία από τις πιο δημιουργικές περιόδους της ζωής του. Μας μιλά για όλα όσα ετοιμάζει, για τις μεγάλες αλλαγές στη ζωή του, ενώ μαζί με το γιο του μας αποκαλύπτουν τα μυστικά της συμβίωσής τους στη Νέα Υόρκη.
Της Μελίνας Κολιτσοπούλου
Σε τι φάση σας βρίσκουμε;
ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΖΩΡΤΖΟΓΛΟΥ: Είμαι σε μία πολύ δημιουργική φάση, ίσως μία από τις πιο δημιουργικές της ζωής μου. Ίσως γιατί βίωσα το «θάνατο» του παλιού μου εαυτού. Ήταν πολύ μεγάλη και πολύ σημαντική απόφαση αυτή που πήρα πριν από δύο χρόνια, να έρθω με τον Αλκιβιάδη στην Αμερική. «Πέθανε», κατά κάποιο τρόπο, ο Στράτος όπως είχα μάθει εγώ να τον αναγνωρίζω, μέσα από κινήσεις, πράξεις, καθημερινότητα και αναγεννήθηκε ένας διαφορετικός Στράτος, τον οποίο ανακαλύπτω κι εγώ μέσα από την ερμηνεία μιας νέας πραγματικότητας, μέσα από την πατρότητα, μέσα από τη δουλειά μου.
Τι ετοιμάζετε, λοιπόν; Αφορά την Ελλάδα;
Σ.Τ.: Μία και το όνομά μου είναι Εύ-στρατος, δηλαδή καλός δρόμος, αν μου ζητούσες να ζωγραφίσω αυτό που με χαρακτηρίζει, θα ζωγράφιζα μία γέφυρα. Νιώθω ότι ενώνω την Ελλάδα με την Αμερική και τον πατέρα με τον ηθοποιό. Ούτε έχω ξεκόψει από την Ελλάδα ούτε σκοπεύω να γίνω Αμερικανός ή να μείνω μόνιμα στην Αμερκή. Θα πηγαινοέρχομαι όσο χρειαστεί, προσπαθώντας να μεταφέρω τα καλύτερα και πιο ωφέλιμα στοιχεία της μίας χώρας στην άλλη. Τώρα θα κάνουμε εδώ στην Ελλάδα μία σειρά παραστάσεων με τη Βάνα Μπάρμπα με το έργο «Φιλουμένα Μαρτουράνο», του Ντε Φιλίπο, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Διαμαντόπουλου, και στη συνέχεια θα το παρουσιάσουμε στους Έλληνες του απόδημου ελληνισμού. Επίσης, παρουσιάζω τα κοσμήματά μου, «Ef-stratos», τα οποία αφορούν δώδεκα συν έναν θεούς της αρχαίας Ελλάδας, το Δωδεκάθεο συν τον Διόνυσο, το θεό του θεάτρου. Επέλεξα ακόμη δώδεκα συν έναν ορφικούς ύμνους να ντύσω δώδεκα συν μία μυθολογικές ιστορίες που δεν είναι γνωστές στον κόσμο. Σχεδίασα κοσμήματα, λοιπόν, ανδρικά και γυναικεία, σε λευκό και μαύρο ασήμι, που λένε ιστορίες, κυρίως γύρω από τον έρωτα.
Πού τα βρίσκουμε;
Σ.Τ.: Μέσω της εταιρείας Prismart σε όλη την Ελλάδα εντός ολίγου. Για την ώρα υπάρχουν στην γκαλερί Μαρνέρη και πωλούνται μέσω του eshop www.F-stratos.com. Και είμαι σε συζητήσεις με Νέα Υόρκη, Παρίσι και Κίνα. Η αποδοχή είναι μεγάλη και είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό. Πάντα είχα λατρεία στο κόσμημα, πάντα θα με δεις να φορώ δαχτυλίδια ή κρεμαστά ή κάτι στο χέρι. Δεν είναι ζωγραφική, αλλά είναι τέχνη. Μάλιστα, έχουμε μετατρέψει και δώδεκα έργα τέχνης του Παναγιώτη Τανιμανίδη σε κοσμήματα, που είναι πραγματικά πολύ ιδιαίτερα. Δεν είναι στις προσιτές τιμές που είναι τα άλλα κοσμήματα, τα οποία απευθύνονται σε όλες τις τσέπες, γιατί είναι από χρυσό με διαμάντια και ρουμπίνια. Τα κοσμήματά μου με ενδιαφέρει να τα φορούν όλοι με την ευχή να τους φέρουν ευδαιμονία.
Τι άλλο κάνετε;
Σ.Τ.: Μία ταινία με τον Βάσο Γιώργα, ο οποίος έχει τη Βιβλιοθήκη «Μίνως Βολανάκης» στα Εξάρχεια, και εκεί θα φέρω το Σεπτέμβριο τα Actors Studio Master Classes. Υπάρχει μία κόουτς, η Μιχαέλα Μίχουτ, η οποία έχει την τεχνογνωσία του Actors Studio, του οποίου είμαι ισόβιο μέλος ως παρατηρητής και ίσως του χρόνου γίνω ισόβιο μέλος ως ηθοποιός για να παίζω εκεί τα κομμάτια μου. Αυτό, σε συνδυασμό με την εμπειρία μου από συναντήσεις με σκηνοθέτες, όπως ο Κάρολος Κουν, ο Μίνως Βολανάκης, ο Ζυλ Ντασσέν, ο Σπύρος Ευαγγελάτος αλλά και στον κινηματογράφο με τον Βούλγαρη, τον Αγγελόπουλο, τον Κακογιάννη, τον Μπρούνο Κόπολα αλλά και τα master classes που έκανα στο Λος Αντζελες, με κάνουν να πιστεύω πως έχω γνώσεις να μεταδώσω. Τα μαθήματα απευθύνονται τόσο σε σπουδαστές όσο και σε επαγγελματίες και θα πραγματοποιηθούν στο τέλος Σεπτεμβρίου.
Πείτε μου για την ταινία…
Σ.Τ.: Τιτλοφορείται «Τα θαλάσσια μπάνια» και παίζουν ο Δημήτρης Πουλικάκος, ο Τάκης Σπυριδάκης, η Λένα Δροσάκη, η Ελένη Ροδά. Η ταινία θα γυριστεί μέσα στο Σεπτέμβριο και περιγράφει τη ζωή της Ελλάδας όπως είναι τώρα, που είμαστε πρόσφυγες στην ίδια μας τη χώρα, σε μια Ευρώπη που διαλύεται. Ελπίζω ο νέος κόσμος που θα δημιουργηθεί μετά το χειρουργείο που χρειάζεται για να αποβάλλουμε τον οικονομικό και κοινωνικό καρκίνο από τη ζωή μας να είναι καλύτερος. Είναι μια τεράστια, παγκόσμια αλλαγή στην οποία η Ελλάδα παίζει κυρίαρχο ρόλο. Μπορεί η χώρα μας να μην είναι οικονομικά ισχυρή, είναι όμως πνευματικά ισχυρή. Η ταινία, σπονδυλωτή στην κατασκευή της, μέσα από χιούμορ αλλά και ένα ηθελημένα μελό κοινωνικό γαϊτανάκι σχέσεων περνάει από την Ελλάδα του ’50 και φτάνει στις μέρες μας, ενώ ερμηνεύω ένα ρόλο που θα εκπλήξει. Και εμένα τον ίδιο εξέπληξε όταν διάβασα το σενάριο. Βιώνουμε μια ζωή η οποία μπορεί να γίνει ποιητική, αν εμείς γίνουμε στον ελάχιστο βαθμό ποιητικοί, αν επενδύουμε αγάπη σε πράγματα και πρόσωπα, ακόμα και στους εχθρούς μας.
Είναι βασικό σας πιστεύω αυτό;
Σ.Τ.: Ναι. Και μάλιστα είχα διαβάσει το βιβλίο, «Ο νόμος της επιτυχίας», του Ναπολέοντα Χιλ, που μιλούσε ακριβώς γι’ αυτό. Και πόσο παράξενα έρχονται καμιά φορά τα πράγματα. Δέχτηκα μια πρόταση από έναν εκδοτικό οίκο και τώρα παρουσιάζω αυτό το βιβλίο σε όλη την Ελλάδα. Δε μιλά για το νόμο της επιτυχίας οικονομικά ή κοινωνικά μόνο, αλλά και συναισθηματικά. Αν θέλεις, ήταν ο πρώτος στον 21ο αιώνα που τα έβαλε σε νόμους – πράγματα βέβαια που είχαν πει ήδη ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Πυθαγόρας, ο Επίκουρος και αργότερα στην Κίνα ο Βούδας, στο Ισραήλ ο Χριστός. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή γύρω μας, αλλά μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο που ερμηνεύουμε τη ζωή. Τα εμπόδια είναι για να μας γυμνάσουν και είναι κρυμμένες ευλογίες. Αυτά και πολλά ακόμη εμπεριέχονται σε δύο τόμους και πιστεύω πολύ σε αυτά, γιατί ανακάλυψα μέσα γραμμένα πράγματα που είχα κάνει ασυνείδητα στη ζωή μου.
Όλα αυτά αφορούν τα σχέδιά σας στην Ελλάδα. Στη Νέα Υόρκη, όπου θα επιστρέψετε, τι θα κάνετε;
Σ.Τ.: Ετοιμάζει μια ταινία στην οποία συμμετέχω, η Χριστίνα Κάλλας, με ένα θίασο που στεγάζεται στο La Mamma Theater της Νέας Υόρκης: ονομάζεται Collective Group New York. Είναι επίσης μια σπονδυλωτή ταινία, που τιτλοφορείται «The rainbow experiment», όπου παίζω έναν Έλληνα, τον Νίκο Καζάν, ο οποίος είναι πρώην ιδιοκτήτης μπαρ και φεύγει από το Σικάγο για τη Νέα Υόρκη, όπου ανακαλύπτει ότι ο αδερφός του πουλάει ναρκωτικά σε παιδιά σε σχολεία. Η ταινία μιλάει για τη συγχώρεση αλλά και για το πώς είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για ό,τι καλό ή κακό συμβαίνει στη ζωή μας.
Όποτε έρχεστε εδώ, παραμένετε ο Στράτος Τζώρτογλου, ένα μεγάλο όνομα στα καλλιτεχνικά πράγματα. Στην Αμερική είστε μαθητής, έχετε ξεκινήσει από το μηδέν…
Σ.Τ.: Έχει πει κάτι ο Νίτσε: «Πέθανε τη σωστή στιγμή»… Αυτό σημαίνει πως πρέπει να ξέρεις πότε να φεύγεις. Για να μπορείς να ξαναγεννηθείς. Η ζωή είναι γεμάτη μικρούς θανάτους. Αν θυμηθώ τα παιδικά μου χρόνια… Ο πατέρας μου ήταν ναυτικός και σε τρυφερή ηλικία άλλαζα συνέχεια σχολεία. Είχα αλλάξει πέντε φορές σχολείο μόνο στο Δημοτικό. Αλλάζαμε γειτονιές. Κάθε χρόνο άλλαζα φίλους. Είχα φτάσει σε σημείο μόλις γνωριζόμουν με ένα παιδί και έλεγα «γεια» μέσα μου να λέω και «αντίο». Η δουλειά μου είναι επίσης γεμάτη μικρούς θανάτους. Κάθε βράδυ γεννιέται και πεθαίνει μια παράσταση. Κάθε τρεις ή έξι μήνες αλλάζουμε θίασο, φίλους, ανθρώπους με τους οποίους συνυπάρχουμε. Αυτό με έχει εξοικειώσει με τις αλλαγές στη ζωή μου. Για μένα η ζωή είναι μια ατελείωτη οροσειρά. Γεμάτη κορυφές να ανέβεις και κατηφόρες να πέσεις. Γι’ αυτό δεν έχει σημασία αν πέσεις, αλλά να μπορέσεις να ξανασηκωθείς. Εγώ, σε ό,τι αφορά τη ζωή μου στη Νέα Υόρκη, πιστεύω πως πεθαίνω και ξαναγεννιέμαι. Στην αρχή έχει πόνο, υπάρχει σκοτάδι και άγνωστο. Την ίδια στιγμή δένομαι σε καινούργια λιμάνια, όπως αυτό της πατρότητας. Ήμουν καλός πατέρας, έβλεπα τον Αλκιβιάδη… Αλλά τώρα βιώνω τελείως διαφορετικά τη συμβίωση μαζί του. Το να τον ζω καθημερινά. Με τα φλερτ του, τους φίλους του. Μαγειρεύουμε, παίζουμε, επιβιώνουμε μαζί σε μια άγνωστη ήπειρο. Στη Νέα Υόρκη, όπου υπάρχει πανσπερμία λαών, μια πολυπλοκότητα που μπορεί να σε τρελάνει. Η αγάπη σου για κάποιον άλλον είναι πολύ δυνατότερη από τους φόβους σου τελικά.
Πήρατε την απόφαση λόγω των σπουδών του Αλκιβιάδη στη Νέα Υόρκη, έτσι δεν είναι;
Σ.Τ.: Ναι, αυτός είναι ο βασικός λόγος. Παρότι το σκεφτόμουν από τα 21 μου, όταν είχα συναντηθεί με τον Καζάν και μου είχε πει πως μοιάζω με τον Γουόρεν Μπίτι και θα έπρεπε να είμαι από τα 17 μου στην Αμερική.
Αυτά τα δύο χρόνια στη Νέα Υόρκη πώς τα έχετε βιώσει;
Σ.Τ.: Νομίζω ότι ολοκληρώνω τον κύκλο της προσαρμογής. Ζω σε μια μεγάλη πόλη, όπου το πρώτο που είχα να αντιμετωπίσω ήταν το οικονομικό. Όλα είναι πάρα πολύ ακριβά, ειδικά η στέγη. Την ίδια στιγμή αγκαλιάστηκα από πολλούς Έλληνες, οπότε θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό. Και δεν πήγα μόνος μου, πήγα με το γιο μου και με μια εμπειρία 30 χρόνων σε μια δουλειά, που είναι το πάθος μου από τα πέντε μου χρόνια. Έκανα δύο παραστάσεις, μπήκα σε μια σχολή, γύρισα μια ταινία. Θα μπορούσα να πάρω και ένα καροτσάκι να πουλάω σουβλάκια. Δεν έχω πρόβλημα. Αλλά μέχρι στιγμής ζω από αυτό που αγαπάω και ζω με αυτούς που αγαπάω. Μεγάλη ευλογία. Σε ό,τι αφορά τις δυσκολίες, είναι θέμα αντιμετώπισης. Εδώ, και μία να μην είχα, πήγαινα να φάω στη μάνα μου και ήμουν μια χαρά. Στην Αμερική πρέπει να είσαι νικητής για να επιβιώσεις. Αυτό μάλιστα είναι το θέμα μιας άλλης ταινίας που ετοιμάζουμε με τη Χριστίνα Κάλλας, που λέγεται «Paris is inHarlem». Είναι τοποθετημένο σε ένα τζαζ μπαρ όπου μαζεύονται διάφοροι αποτυχημένοι ηθοποιοί. Η Χριστίνα Κάλλας αγαπά τις μειονότητες σε μια Αμερική που αγαπά τους winners.
Τι δυσκολίες έχετε αντιμετωπίσει;
Σ.Τ.: Στην Ελλάδα μπορούσα να δραπετεύσω σε πολλές μικροχαρές. Στην Αμερική δεν έχω αυτή τη δυνατότητα. Άρχισα να ανακαλύπτω τη χαρά της μοναχικότητας, αφού πέρασα τον πόνο της μοναξιάς. Μοναξιά και μοναχικότητα είναι δύο πολύ διαφορετικά πράγματα. Πράγματα που θεωρούσα δεδομένα, όπως π.χ. η ερωτική συντροφιά ή το να βγω με φίλους, να πάω κάπου για φαγητό, στην Ελλάδα τα είχα ό,τι ώρα ήθελα. Στην Αμερική όλα αυτά πρέπει να τα σχεδιάσω. Ειδικά σε ό, τι αφορά την ερωτική συντροφιά από τη στιγμή που συγκατοικώ με τον Αλκιβιάδη. Επίσης είχα τον τίτλο του πατέρα αλλά ήμουν πατέρας του Σαββατοκύριακου. Όχι με την κακή έννοια, πάντα τα συζητούσαμε όλα και η σχέση μας είχε βαθιές ρίζες. Η σχέση ήταν χτισμένη και από εμένα και από τη Μαρία Γεωργιάδου, τη μητέρα του. Απλά τώρα είμαι απόλυτα συγκεντρωμένος στον Αλκιβιάδη. Σχεδιάζω τα πάντα με απόλυτη σοβαρότητα. Στην Αμερική διατρέχεις τον κίνδυνο να έχεις τα πάντα σήμερα και αύριο τίποτα. Υπάρχει μια πειθαρχία επιβεβλημένη όχι ηθελημένη. Καλύτερα να είσαι ζητιάνος στην Ελλάδα παρά ζητιάνος στη Νέα Υόρκη. Επίσης έρχεσαι σε επαφή με άλλες νοοτροπίες. Εμείς οι Έλληνες εξωτερικευόμαστε, είμαστε της αγκαλιάς, δίνουμε φιλιά. Όλα αυτά στην Αμερική θεωρούνται προσβλητικά. Πρέπει λοιπόν να σβήσεις από τον εγκέφαλό σου εγγεγραμμένες νοοτροπίες και να αποκτήσεις καινούργιες. Έπειτα, η μεγάλη πόλη σε καταπίνει. Μου είχε λείψει να βλέπω τα αστέρια.
Οπότε, απομυθοποιήθηκε η Νέα Υόρκη;
Σ.Τ.: Δεν την είχα μυθοποιήσει ποτέ. Κι ούτε τρελαινόμουν να πάω. Ήμουν καλοζωισμένος και ευλογημένος στη χώρα μου. Αυτό που με άλλαξε, που με ωρίμασε, είναι το ότι έγινα πατέρας. Όχι απλώς βιολογικά, αλλά με την έννοια πως ό,τι κάνω πια έχει συνέπειες στο πρόσωπο που αγαπάω περισσότερο. Έπειτα, στην Αμερική ο χρόνος είναι πανάκριβος. Αν δεν έχεις πόρους, μια μεγάλη περιουσία πίσω σου, έχεις πρόβλημα. Τίποτα δε χαρίζεται. Γι’ αυτό το πρώτο που πρέπει να κατακτήσεις είναι ο αυτοέλεγχος, να μάθεις να ελέγχεις το θυμό σου. Αυτή ήταν η δική μου πρόκληση. Αν θυμώσεις εδώ κάπως θα την γλιτώσεις. Εκεί οι επιπτώσεις είναι πολύ σοβαρές, η τιμωρία είναι αυτόματη και δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία. Η επιτυχία είναι τόσο υψηλή όσο οι ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης. Αν πέσεις από εκεί όμως τελείωσες.
Σας έχει λείψει η αναγνώριση στη Νέα Υόρκη;
Σ.Τ.: Όχι. Ήμουν ένα βράδυ σε ένα θέατρο με τον Ίθαν Χοκ. Κανείς δε χαιρέτησε εμένα. Κανείς δε χαιρέτησε και τον Χοκ όμως. Που σημαίνει πως, ακόμα και διάσημος να είσαι, στην Αμερική δεν έχεις την ίδια αντιμετώπιση. Στην Ελλάδα ο κόσμος σού δείχνει απλόχερα την αγάπη του.
Προσωπική ζωή έχετε;
Σ.Τ.: Η προσωπική μου ζωή έχει να κάνει με τον Αλκιβιάδη και μόνο. Αλλά είμαι μέσα στον έρωτα με όλα όσα ζω. Δε μου λείπει κάτι.
Πώς φαντάζεστε τον εαυτό σας στα επόμενα χρόνια;
Σ.Τ.: Κι εδώ κι εκεί. Γλεντώντας την κάθε στιγμή. Το μόνο που με αφορά είναι να ζω το παρόν, δίνοντας όλη μου την καρδιά.
ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ ΤΖΩΡΤΖΟΛΟΥ
Πώς είναι η ζωή στη Νέα Υόρκη για έναν Έλληνα φοιτητή;
Α.Τ.: Σίγουρα είναι πολύ διαφορετική. Είναι μια τεράστια πόλη, που έχει τα πάντα. Στην αρχή μένεις με το στόμα ανοιχτό. Μετά από δύο χρόνια που ζω εκεί έχω ξεπεράσει τον αρχικό εντυπωσιασμό που προκαλεί. Τελείωσα την τελευταία χρονιά του Λυκείου και μόλις ολοκλήρωσα το πρώτο εξάμηνο στο CityCollege, μια σχολή που μου αρέσει πολύ, έχει καταπληκτικά μαθήματα και καθηγητές στη σκηνοθεσία και τη συγγραφή σεναρίου που σπουδάζω. Πραγματικά ονειρική επιλογή.
Και η συμβίωση με τον πατέρα σου;
Α.Τ.: Κι αυτό κάτι πολύ διαφορετικό, αλλά δε θα το άλλαζα με τίποτα. Είναι πατέρας μου, αλλά είναι και φίλος μου. Η σχέση μας είναι πιο βαθιά από ποτέ. Μοιραζόμαστε τη ζωή μας, το σπίτι μας, τα πάντα.
Το ότι επέλεξες να σπουδάσεις σκηνοθεσία και σενάριο οφείλεται στο καλλιτεχνικό περιβάλλον όπου έχεις γεννηθεί και μεγαλώσει;
Α.Τ.: Σίγουρα η οικογένειά μου έχει παίξει τεράστιο ρόλο. Αλλά πάντα μου άρεσαν πάρα πολύ οι ταινίες και οι σειρές. Κι αυτό που θέλω να κάνω είναι να λέω ιστορίες.
Τι σε γοητεύει περισσότερο στη Νέα Υόρκη;
Α.Τ.: Όλα είναι πάντα ανοιχτά και διαθέσιμα! Επίσης το ίντερνετ είναι απίστευτα γρήγορο! Λατρεύω το Central Park, τα σινεμά και τα θέατρα. Η Νέα Υόρκη είναι μια πολύ ωραία και πολύ up to date πόλη. Από την άλλη, είναι η πιο ακριβή πόλη στον κόσμο! Γι’ αυτό και επειδή σου παίρνει πολλά σου δίνει και πολλά. Δούλεψα busboy, ούτε καν σερβιτόρος, και έβγαζα 100 δολάρια την ημέρα. Όταν δουλέψεις στη Νέα Υόρκη, θα βγάλεις χρήματα. Επίσης, το άλλο αρνητικό για κάποιον στην ηλικία μου είναι πως, αν δεν είσαι 21, είναι δύσκολο να διασκεδάσεις. Δεν μπορείς να μπεις πουθενά. Είμαι 19, οπότε η διασκέδασή μου είναι να βρίσκομαι με φίλους σε καφέ ή σπίτια. Αλλά η Αμερική δεν είναι για διασκέδαση. Είναι για εκπαίδευση και δουλειά. Είμαι εδώ για να μαθαίνω.
Σκέφτεσαι να μείνεις μόνιμα;
Α.Τ.: Έτσι όπως πάει η κατάσταση στην Ελλάδα, ναι. Θέλω να λέω ιστορίες σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κοινό και όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένα. Στην Ελλάδα τίποτα δεν είναι οργανωμένο. Όλα γίνονται με δυσκολίες και φιλότιμο.
