Ο ηθοποιός και πρωταγωνιστής της σειράς του Alpha «Μην αρχίζεις τη Μουρμούρα» και της νέας θεατρικής αθηναϊκής παράστασης «Προσοχή, ο φίλος δαγκώνει», δίνει, για άλλη μια φορά, μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη.
Από τον Αλέξανδρο Πρίφτη
Μετά το τέλος της παράστασης «Προσοχή, ο φίλος δαγκώνει» της Κάρολ Γκριπ, το θέατρο «Ζίνα» παραμένει κατάμεστο – όλοι περιμένουν στο φουαγιέ για να συγχαρούν τον Βλαδίμηρο, τον Κρατερό Κατσούλη, τη Ναταλία Δραγούμη και την Ευαγγελία Μουμούρη. Ο Βλαδίμηρος παραμένει στο καμαρίνι του και περιμένει στωικά για να μιλήσει μέχρι και με τον τελευταίο θεατή. Η ώρα πια είναι περασμένη. Λίγα λεπτά μετά τη 01.00, μένουμε μόνοι. Δεν καπνίζει πια και αρκείται σε μία κούπα ζεστό τσάι για να ηρεμήσει από την ένταση – μετά από δύο ώρες ενός δύσκολου έργου, που έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, αναζητά την ησυχία. «Σπουδαίο πράγμα η σιωπή», μου λέει και προλαβαίνει το ανήσυχο βλέμμα μου. «Όχι, εντάξει. Θα είμαι άνετος στη συνέντευξη», προσθέτει ησυχάζοντάς με. «Όλοι δεν έχουμε στεναχωρηθεί από φίλους ή τους έχουμε πικράνει; Το έργο πατάει σε ρεαλιστικά μονοπάτια». Κι έχει δίκιο.
Έχετε πληγωθεί κι εσείς από φιλίες; Σε ποιο επίπεδο;
Φυσικά κι έχω στεναχωρηθεί πολύ – έχω προδοθεί κιόλας. Αλλά, η ζωή σού δείχνει με τον τρόπο της πως δεν είσαι μόνο θύμα, μπορεί να γίνεις και θύτης. Σίγουρα έχω στεναχωρήσει κι εγώ κάποιους. Βεβαίως, άθελά μου αλλά στεναχώρησα κι εγώ.
Πιστεύετε ότι η αντρική φιλία είναι πιο ισχυρή;
Όχι, καθόλου. Έχει αλλάξει πολύ η κοινωνία μας, δεν έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία της γυναίκας ή του άντρα, αλλά του ανθρώπου. Η γυναίκα, ως πιο αδύναμη μυϊκά από τον άντρα, έπρεπε να βρει άλλες τεχνικές για να κερδίσει κάποια πράγματα. Έτσι, οι γυναίκες έγιναν πιο «κολπατζούδες», πιο «υποκρίτριες» για κάποιους. Δεν είναι έτσι, ούτε ήταν ποτέ. Απλά, οι γυναίκες έχουν πιο πολύπλοκο μυαλό, βλέπουν πιο καθαρά κάποια πράγματα. Εμείς οι άντρες είμαστε πιο παιδιά, πιο παρορμητικοί κι έτσι φανταζόμαστε ότι κάνουμε πιο γερές φιλίες. Έχει να κάνει, τελικά, με το σκαρί του ανθρώπου, όχι με το φύλο του.
Εσείς, έχετε φίλους από τον χώρο σας;
Ναι, βέβαια. Κοιτάξτε όμως, αν καταλάβεις ότι έχουμε μία ανάγκη για να κατακτήσουμε ρόλους και έτσι μεγεθύνουμε καταστάσεις και πράγματα επί σκηνής, αυτό το μεταφέρουμε και στη σκηνή. Εμείς οι ηθοποιοί αγαπάμε, ζηλεύουμε, πιστεύουμε, αφοσιωνόμαστε και, εν τέλει, προδίδουμε υπερβολικά. Όλα στο «πολύ»! Από μία μεριά είναι αστείο. Είμαστε μεγάλα «παιδιά». Κάνουμε μία δουλειά που, ανά έξι μήνες, μας αφήνει άνεργους και πρέπει να δηλώνεις συνεχώς το «παρών» για να μη μείνεις εκτός. Γεμίζουμε εύκολα ανασφάλειες. Κι εκεί έρχεται η προδοσία. Όμως, έτσι έκανα και μεγάλες φιλίες μέσα από το θέατρο.
Πώς γίνεται αυτό; Προδίδεστε ή προδίδετε και μετά συγχωρείτε εύκολα;
Δεν γίνεται συνειδητά, σας πληροφορώ, η προδοσία. Δεν έχει πρόθεση. Συγχωρώ, όμως, εύκολα. Εκτός αν έχει γίνει κάτι τραγικό κι όχι γιατί είμαι μνησίκακος, αλλά δεν κρατάω κάποιον στη ζωή μου αν με έχει κουράσει πολύ.
Είστε ένας άνθρωπος εκτός «συστήματος». Δεν πηγαίνετε στα κοσμικά καλέσματα, δεν φωτογραφίζεστε με τη σύζυγό σας, απέχετε από τα πολλά «φώτα»…
Ναι, και θα σας πω γιατί. Έχει περάσει προς τα έξω η εντύπωση ότι, για να επιβιώσεις σε αυτόν τον χώρο, πρέπει να εκτίθεσαι παντού και στα πάντα. Αλήθεια, για ποιο λόγο; Σοβαρά τώρα; Όλα αυτά είναι υπερεκτιμημένα. Ζούμε με την αγωνία του κέρδους, με το άγχος του «τα θέλω όλα!», με τον βραχνά του «αν δεν με αναγνωρίζουν, δεν υπάρχω!». Αυτά είναι τα κακά της εποχής. Δεν ήρθαμε γι’ αυτόν τον λόγο στη ζωή, είναι καθαρά υπαρξιακό το θέμα. Δεν έγινα ηθοποιός για να γίνω γνωστός σε όλους. Ξεκίνησα ενώ δεν με ήξερε κανείς. Κι όταν θα φύγω από τη ζωή, όταν πεθάνω, επιθυμώ να μη με ξέρει κανείς! Δεν είμαι «σημαντικός». Σημαντικοί ήταν οι αρχαίοι τραγικοί, οι σημερινοί γενετιστές, βιολόγοι, που βοηθούν με το μυαλό τους την ανθρωπότητα. Κάνω μία δουλειά, η οποία βοηθά τον κόσμο να ξεχαστεί για μία, δύο ώρες, όταν έρθει στο θέατρο. Άντε και να προβληματιστεί λίγο μετά. Τελεία.
Δεν απολαύσατε ποτέ την επιτυχία σας;
Μα, φυσικά! Την ήθελα την αναγνωρισιμότητα. Την έζησα, την απόλαυσα, αλλά, προς θεού, δεν είμαστε κάτι σπουδαίο για να ασκήσουμε τη φιλαυτία και τον ναρκισσισμό μας με τα φλας και τους φωτογράφους. Είναι λάθος τακτική. Ζούμε στην Ελλάδα, είμαστε σαν τους φτωχούς συγγενείς της Ευρώπης -χωρίς να είμαστε, όμως, πραγματικά, οι πολιτικοί μας κατέστρεψαν- και μιμούμαστε αυτά που γίνονται έξω. Τα red carpets, δεν χρειάζονται πουθενά, ούτε καν στην Αμερική που τα εφηύρε, γιατί είναι illustration. Τελειώνουν και φθείρονται άμεσα. Το να πουλάω το στήθος, το μπούτι μου, την ομορφιά μου ή το αν έβαλα νέα μαλλιά, στο Instagram, αυτό δεν είναι δουλειά. Αυτά δεν τα θέλησα ποτέ.
Γι’ αυτό δεν έχετε Instagram; Θα μπορούσατε να χρησιμοποιήσετε για να προβάλλετε μόνο τη δουλειά σας… Δεν συμφωνείτε;
Δεν με ενδιαφέρει οτιδήποτε είναι μόδα. Ποτέ δεν πήγα με τη μόδα. Απέχω από αυτήν – από τον τρόπο που ντύνομαι, που τρώω, που συμπεριφέρομαι. Από την άλλη, τα social media, τα θεωρώ άκρως ναρκισσιστικά. Και στην τελική, δεν αφορά κανέναν αν έχω πάει με τους φίλους μου να φάω κολοκυθάκια και τα βγάζω φωτογραφίες. Ούτε το να πουλάνε τσάντα ή διάφορα άλλα. Είναι απόλυτα εγωκεντρικό αυτό το σύστημα και, για μένα, προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Είναι μία ψευδής εικόνα της πραγματικότητας! Η εικόνα της κοινωνίας, για μένα, είναι οι άνθρωποι που μοχθούν, που πάνε στα σκουπίδια να βρουν φαγητό – αυτό, δυστυχώς, συμβαίνει. Το να δω ανθρώπους που θα φορέσουν, θα κρατήσουν, μία τσάντα για να την πουλήσουν μέσω των social, εμένα με ενοχλεί. Επίσης, δεν είναι η δουλειά μου αυτή. Γιατί να με προβάλλω έτσι; Κάνω διακοπές με τη γυναίκα μου, γιατί να βγάλω φωτογραφία και να σας δηλώσω «είμαστε εκεί!»; Όσον αφορά τη δουλειά μου, όποιος θέλει ας έρθει στο θέατρο να με δει ή ας ανοίξει την τηλεόρασή του να δει τη «Μουρμούρα». Δεν χρειάζεται να με βλέπει καθημερινά. Τα social media, έχουν εκπαιδεύσει την κατάθλιψη των ανθρώπων. Ξεχνάς να συζητάς, δεν έχεις φίλους. Κάνεις chat και νομίζεις ότι είσαι κολλητός του άλλου. Είναι μία μάστιγα και κάτι ψευδές για μένα. Η ουσία δεν γράφεται στο Instagram, γράφεται στη ζωή.
Σας ενοχλεί όταν εισβάλλουν στον χώρο σας άνθρωποι που μέχρι χθες ήταν άσχετοι με την υποκριτική, απλά τυχαίνει να είναι αναγνωρίσιμοι;
Δεν με ενοχλεί, γιατί δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Έτσι κι αλλιώς καταργήθηκε η άδεια του ηθοποιού, για χίλιες δικαιολογίες – και κακώς καταργήθηκε για μένα. Είμαι, όμως, ξεκάθαρος: Δεν κάνω την ίδια δουλειά με αυτούς τους ανθρώπους, που δεν έχουν σπουδάσει, δύο, τρία, τέσσερα χρόνια, σε μία δραματική σχολή και μπήκαν ως «αλεξιπτωτιστές» στον χώρο. Σίγουρα, δεν κάνουμε την ίδια δουλειά! Επί σειρά ετών επεξεργάζομαι τον εαυτό μου, τους ρόλους μου, διαβάζω την ψυχολογία μου, μπαίνω στους χαρακτήρες και μαθαίνω. Γυμνάζω τις τεχνικές μου. Αυτή είναι η δουλειά μου, για να γίνομαι καλύτερος, ώστε να πληρώσετε το αντίτιμο του εισιτηρίου και να πείτε «καλώς πλήρωσα και πήγα να δω αυτόν τον άνθρωπο». Γι’ αυτό και δεν είμαι συνάδελφος με αυτούς τους ανθρώπους! Όπως, επίσης, δεν κάνω την ίδια δουλειά με τους τραγουδιστές στα μπουζούκια, επειδή αυτός που το κάνει, ασχολείται με κάτι διαφορετικό. Αν είναι έτσι, ας μπει κάποιος σε ένα νοσοκομείο, να πάρει ένα νυστέρι και να χειρουργήσει κάποιον. Κι αν του πεις και κάτι, να σου πει: «Γιατί να σπουδάσω; Αφού κι εγώ νομίζω ότι μπορώ να το κάνω!». Η δουλειά μας έχει μόχθο και ακρίβεια χειρουργική. Όσοι μπαίνουν έτσι απλά, νομίζουν ότι είναι ηθοποιοί. Δεν είναι! Όμως, ακόμη κι αν κάποιος έρθει ουρανοκατέβατος κι έχει βλέψεις να μάθει, να μορφωθεί, να κοπιάσει και να εξελιχθεί, τότε, ναι, είναι καλοδεχούμενος. Το να πεις δυο ατάκες σε ένα σίριαλ, το κάνουν όλοι. Και ο μανάβης της γειτονιάς μου, αν τον βάλω, θα καταφέρει να πει δύο ατάκες.
Με τη σύζυγό σας, Έφη Μουρίκη, είστε πάνω από 30 χρόνια μαζί. Από μικρός οραματιζόσασταν να μοιραστείτε τη ζωή σας -για πάντα ίσως- με κάποιον ή σας προέκυψε;
Όχι, ο έρωτας είναι θέμα τύχης. Υπήρξα τυχερός. Δεν είχα στόχους και σχέδια. Στην περίπτωση τη δική μου και της γυναίκας μου, ισχύει το «βρήκε ο Φίλιππος τον Ναθαναήλ». Πορευόμαστε μαζί τόσα χρόνια και είμαστε μια χαρά. Για μένα, ο έρωτας ο μεγάλος, ο πραγματικός, συμβαίνει μόνο μία φορά στη ζωή. Όσο μεγαλώνω λέω «ζήστε για τον έρωτα, η αγάπη είναι ανθρώπινη εφεύρεση!». Υπέροχη είναι η αγάπη, αλλά, αγαπητέ μου, αν δεν υπάρχει έρωτας, δεν υπάρχει τίποτα! Με τον άνθρωπό σου πρέπει να παραμένεις ερωτευμένος, μέχρι να πεθάνεις. Να ερωτεύεστε την ίδια τη ζωή και όσα σας συμβαίνουν. Δεν είναι εύκολο, αλλά όχι και ακατόρθωτο.
Info: Η σειρά «Μην αρχίζεις την μουρμούρα» μεταδίδεται κάθε Σαββατοκύριακο στις 19.30 από τον Alpha Κύπρου. Η παράσταση «Προσοχή, ο φίλος δαγκώνει» παίζεται στο «Θέατρο Ζίνα» της Αθήνας (Λεωφ. Αλεξάνδρας 74, Εξάρχεια, τηλ.: 0030-2106424414).
