Τα τραγούδια γενικότερα κουβαλάνε μεγάλη μαγεία πάνω τους. Κρατάνε 5 λεπτά, σε σημαδεύουν για μια ζωή. Kαι λες, “τι έγραψε ρε συ ο άνθρωπος; Πόσο καιρό πρέπει να του πήρε να γράψει τέτοιο διαμάντι;”
Λοιπόν… Να… Όχι και τόσο… Ή τέλος πάντων, οι τέσερις τραγουδάρες που θα δεις παρακάτω, δεν χρειάστηκαν (στην πραγματικότητα) πάνω από ένα μισάωρο. Mισάωρο!
Satisfaction, Rolling Stones – 2λεπτά 40 λεπτά
Είναι νύχτα. Ξυπνάει ο Κιθ (ο Ρίτσαρντς, ντε) αλαφιασμένος στο ξενοδοχείο, από ‘να ριφ κι έναν στίχο που του σφυροκοπούσαν το κεφάλι. Πιάνει την κιθάρα του, πατάει την “εγγραφή” σ’ ένα μικρό κασετοφωνάκι κι αρχίζει να παίζει. Το ριφ ήταν μονόχορδο κι ο στίχος γκρίνιαζε: “I can’ t get no, satisfaction”. Ο Κιθ έπαιξε ολόκληρο το τραγούδι και ξανάκοψε τούφες! Το κασετόφωνο συνέχισε να γράφει ροχαλητά για 40 ολόκληρα λεπτά, μέχρι να σταματήσει η κασέτα. Την επόμενη μέρα, οι υπόλοιποι Stones σκέφτηκαν πως, ίσως πρέπει να κρατήσουν μόνο κάνα δίλεπτο στην αρχή. Εκεί που είχε κιθάρα και στίχους. Δεν γούσταραν πρωτοπορία…
https://www.youtube.com/watch?v=r9izw5I5jNg
Rock ‘n Roll, Led Zeppelin – 30 λεπτά.
Ήταν μαζεμένοι στο στούντιο για να δουλέψουν άλλα τραγούδια, όταν ο Τζον Μπόναμ άρχισε ξαφνικά να παίζει στα ντραμς την εισαγωγή του “Keep a Knockin'”. Κι ο Τζίμι Πέιτζ άρχισε να γρατζουνάει στην κιθάρα του ένα ριφάκι, πάνω σε 12 bar blues. Ε, πολύ θέλει; Μπήκαν κι οι άλλοι στο παιχνίδι κι ένας ύμνος – φόρος τιμής στο κλασικό “ροκ εν ρολ” ήταν γεγονός. Τέσσερις μαντραχαλέοι, μισή ωρίτσα αλλά… “it’s been a long lonely, lonely, lonely, lonely, time!”.
Losing my religion, REM – 10 λεπτά
Όλα ξεκίνησαν απ’ την παράλογη εμμονή του Πήτερ Μπακ να μην είναι κιθαρίστας. Καθόταν λοιπόν ο κύριος και δοκίμαζε διάφορα “λαϊκά” όργανα και προσπαθούσε να τα μάθει. Ένα απ’ αυτά; Το μαντολίνο! Οπότε, ανοίγοντας το κασετόφωνό του και παλεύοντας να παίξει μαντολίνο, ο Μπακ γέννησε μέσα σ’ ένα 10λεπτο, το τραγούδι που έμελλε να γίνει στάμπα μιας ολόκληρης δεκαετίας. Μετά ήρθε ο Στάιπ να του βάλει και δάκρυ στίχους.
Yesterday, The Beatles – 1 λεπτό
Τα λόγια είναι του ίδιου του ΜακΚάρτνεϊ: “Δεν έχω ιδέα πώς το ‘γραψα. Απλά ξύπνησα ένα πρωί και ήταν στο κεφάλι μου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω για σχεδόν δύο βδομάδες!”. Είναι περίπου η ίδια ιστορία με του “Satisfaction” μόνο που ο Πολ δεν ξανάριξε ύπνο μόλις το ‘γραψε. Τον πιστεύεις;
