Είναι στην πιο δημιουργική της φάση, στο peak της αναγνωρισιμότητάς της και, παράλληλα, βρίσκει χρόνο για να φροντίζει το σπίτι της, την κόρη της και τον σύζυγό της. Σε μια εποχή όπου όλα καταρρέουν, η συμπατριώτισσά μας είναι μάλλον η εξαίρεση στον κανόνα.
Από τον Αλέξανδρο Πρίφτη
Είναι καθ’ οδόν για το σπίτι της και παράλληλα μιλάμε στο τηλέφωνο. Μόλις τελείωσε από το γύρισμα και πάει να μαγειρέψει – δεν έχει αποφασίσει ακόμα τι, αν και μου λέει πως είναι κουρασμένη. Παράλληλα, μου μιλάει για τις θεατρικές διασκευές που «τρέχει» αυτή την περίοδο, όπως στο «Μέγαρο Μουσικής» «Το φτερωτό άλογο του Καζαντζάκη» και στο «Θέατρο Τέχνης» τους «Ανθρωποφύλακες» του Περικλή Κοροβέση. «Ανάμεσα σε άλλα έκανα τη διασκευή στη “Ροδή και το χρυσό βεργί”. Βάλε και τα πολύωρα γυρίσματα για το “Έλα στη θέση μου”. Όχι, δεν μου φτάνουν οι 24 ώρες της ημέρας! Τρέχω και δεν φτάνω! Λέω, βέβαια, και δόξα τω θεώ που έχω και δουλειά, γιατί βλέπεις τι γίνεται γύρω μας…», μου λέει με μία αναπνοή.
Έχεις περάσει περιόδους που δεν είχες καθόλου δουλειά κι έμεινες χωρίς χρήματα;
Ναι – αν και μόνο δύο καλοκαίρια έμεινα εκτός. Δεν είχε χτυπήσει τότε το τηλέφωνο και ήμουν άνεργη. Και μετά, την περίοδο που επέλεξα να αφοσιωθώ στο παιδί μου. Ήταν τότε που έκανα τη Διώνη μου, αλλά απείχα συνειδητά. Ήταν δύσκολα οικονομικά, δεν τα βγάζαμε εύκολα πέρα, αλλά ψυχολογικά ήμουν καλά γιατί ήμουν μητέρα και δεν μου έλειψε η δουλειά. Έκτοτε δουλεύω διαρκώς και ασταμάτητα.
Επιστρέφοντας στα τηλεοπτικά σου, με αφορμή το «Έλα στη θέση μου», πιστεύεις ότι μία σειρά πρέπει να σταματάει όταν είναι στο peak της ή να συνεχίζει για όσο κάνει επιτυχία;
Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι κάτι πρέπει να σταματάει όταν αγγίζει την κορυφή του. Εγώ, βέβαια, είμαι ο τελευταίος τροχός της αμάξης που θα αποφασίσει, όμως, καλό είναι κάτι να σταματά όταν είναι μεγάλο. Φαίνεται ότι η σειρά αυτή έχει να δώσει πολλά ακόμα, έχει πάρει άλλη τροπή, πιο νεανική. Έχει ουσία ακόμα η ιστορία, δεν ήταν σε φθίνουσα πορεία. Ελπίζω να μη με διαψεύσει το ένστικτό μου.
Έχεις το άγχος μήπως το κοινό σε ταυτίσει τόσο πολύ με την Σύλβια κι αυτός ο ρόλος σε στιγματίσει για πάντα;
Αυτό το άγχος το είχα πάρα πολύ – ειδικά στην αρχή και με προβλημάτιζε. Δεν ήρθα από το… διάστημα, ξέρω τι μου γίνεται. Η Σύλβια είναι ένας ρόλος που βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού. Μάλλον με «έσωσε» η θεατρική μου πορεία και η εμπειρία που έχω. Ενώ γίνεται ο χαμός με τον τηλεοπτικό μου ρόλο, το καλοκαίρι με είδαν στο «Εθνικό Θέατρο», στις «Ικέτιδες». Κάτι εντελώς διαφορετικό. Με έσωσαν οι επιλογές μου. Δεν υποτιμώ τη Σύλβια – τη λατρεύω! Μου άνοιξε πόρτες και με γνώρισε μαζικά ο κόσμος. Αλλά στην αρχή είχα ανασφάλειες, μήπως ταυτιστώ πολύ με τη Σύλβια. Και η επόμενη τηλεοπτική μου δουλειά, πρέπει να είναι πολύ διαφορετική. Αυτό συμβουλεύω τον εαυτό μου.
Τους άλλους τους συμβουλεύεις;
Ναι. Μόνο! Δεν είμαι η ψυχή της παρέας, αλλά ήμουν πάντα ο άνθρωπος που θα έρθεις να του πεις το πρόβλημά σου. Γίνεται ένα λεφούσι γύρω μου από ανθρώπους, οι οποίοι με παίρνουν για να με ρωτήσουν για έναν γιατρό, για ένα γκομενικό θέμα, ένα άλλο οργανωτικό… Ακουμπάνε οι άλλοι πάνω μου. Μια χαρά δίνω συμβουλές, αλλά δεν τα ακολουθώ πάντα εγώ! Επειδή διδάσκω χρόνια τα παιδιά, με πιάνω να λέω στις μαμάδες των εφήβων: «Μα, πρέπει να δώσετε λίγο χώρο, να ακούσετε το παιδί σας!». Κι εγώ δεν το κάνω πάντα! Ή λέω «ρε συ, βρες χρόνο για τον εαυτό σου, έλα να πάμε για καφέ» και με κοροϊδεύουν, λέγοντάς μου: «Κοίτα ποιος μιλάει! Εσένα σε παίρνουμε τηλέφωνο κι όλο δουλεύεις!».
Εσύ, δίνεις καθόλου χώρο στην κόρη σου; Μιλάτε;
Ναι. Για να μπορέσει κι εκείνη να μου μιλήσει. Να μου ανοιχτεί και να την καταλάβω. Όμως, είμαστε στην εφηβεία και η κατάσταση είναι «εμπόλεμη». Μεταξύ γυναικών -μαμάς και κόρης στην εφηβεία- υπάρχει «πόλεμος». Κι εγώ τότε με τη μάνα μου ήμουν σε διαρκή «πόλεμο». Λογικό είναι. Εμείς, δεν έχουμε βγάλει ακόμα τα «μαχαίρια» και τους «πυραύλους», ακόμα το ελέγχουμε. Υπάρχουν σκαμπανεβάσματα.
Εσύ, ήσουν επαναστάτρια ως παιδί;
Ήμουν πιο ήσυχη από την κόρη μου. Βέβαια, ήταν άλλη εποχή. Άλλος χώρος, άλλος χρόνος κι άλλες συνθήκες. Η γενιά μου είναι πιο ήρεμη, σε σχέση με την τωρινή. Σήμερα, τα παιδιά κρατούν την εικόνα στα χέρια – εγώ δεν είχα εικόνες. Έπρεπε να βγω έξω για να δω έναν καταρράκτη, για παράδειγμα. Δεν τον είχα στο PC, γιατί δεν υπήρχαν τότε. Επίσης, ήταν τότε η μαύρη εποχή της εισβολής για την Κύπρο μας. Εγώ γεννήθηκα μετά την εισβολή, αλλά ο πατέρας μου έχασε όλο του το βιος τότε. Ήταν έμπορος και έχασε όλη την περιουσία του, μέσα από τα χέρια του.
Σας επηρέασε αυτό στην οικογένεια;
Εγώ δεν είχα μέτρο σύγκρισης, γιατί δεν ήξερα το πριν. Υπήρχαν χρήματα και χάθηκαν. Άρα, εγώ γεννήθηκα σε μία οικογένεια στην Αγλαντζιά, που δεν υπήρχαν πολλά. Δεν μπορούσα να ζητάω, αρκούμουν πάντα με τα λίγα. Το μόνο που ζήταγα ήταν τα βιβλία. Α, ναι, κι ένα ποδήλατο, το οποίο μου το πήραν – αλλά ήταν πολύ πιο μικρό και δεν ήταν στα μέτρα μου! Ακόμα, ξέρεις, μελαγχολώ με το θέμα της Κύπρου μας. Είναι πληγή μέσα στην καρδιά μου! Και, δεν ξέρω, αλλά όσο μεγαλώνω τόσο πιο δύσκολο μού είναι… Έχω πάει τρεις φορές στη ζωή μου στα κατεχόμενα μέχρι σήμερα. Την πρώτη ψάχναμε ένα σπίτι του ξαδέρφου μου, αλλά δεν μας άφησαν να μπούμε. Τη δεύτερη με τη μητέρα μου για μία δική της υπόθεση και άλλη μία με τον σύζυγό μου, τον Δημήτρη, που προσπαθήσαμε να περάσουμε για να πάμε στην Αγία Σοφία και με έπιασε ταχυπαλμία. Γυρίσαμε πίσω. Κάτι με πιάνει, δεν μπορώ…
Πριν από λίγες ημέρες ανέβασες μία φωτογραφία με τον σύζυγό σου, όπου γιορτάζατε τα 18 χρόνια του γάμου σας. Γιατί το ανέβασες;
Γιατί ήθελα να δείξω κάτι θετικό. Ότι υπάρχουμε κι εμείς, δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι που το πολεμάνε. Εννοώ ότι παντού υπάρχουν δυσκολίες και δεν είναι ως πρώτη επιλογή το «χωρίζω». Επηρεάστηκα από μία φίλη μου που χώρισε μετά από πολλά χρόνια σχέσης και είπα μέσα μου «γιατί;». Στεναχωρήθηκα. Το βλέπω λίγο παλιακά, μάλλον, νιώθω σαν εξαίρεση, μέσα σε αυτή την κοινωνία, όπου όλα διαλύονται με το παραμικρό.
Εσύ με τον Δημήτρη, πώς τα καταφέρατε;
Εγώ τον Δημήτρη τον γνώρισα στη σχολή. Είμαστε μαζί 23 χρόνια και 18 παντρεμένοι. Δεν ήταν καθόλου εύκολα. Είμαστε και οι δύο καλλιτέχνες, άρα όχι απόλυτα νορμάλ. Δεν κάνουμε μία κανονική καθημερινότητα, με δουλειά γραφείου και μετά είμαστε σπίτι. Είμαστε δύσκολοι άνθρωποι, που δεν πατούν πάντα στη γη. Κάτι άλλο συνέβη σε εμάς. Μάλλον, βρήκαμε μία ισορροπία μεταξύ μας, ίσως το ότι δεν δουλεύουμε πάντα μαζί. Επίσης, αλληλοθαυμαζόμαστε ακόμα – με βλέπει στο θέατρο και στην τηλεόραση και με θαυμάζει, κι εγώ αντίστοιχα. Κάποτε είπα στη μητέρα μου: «Πού ήξερες ότι ο μπαμπάς ήταν ο άντρας της ζωής σου;». Και μου απάντησε: «Το ένιωσα!». Εν τω μεταξύ, μία φορά τον είδε πριν την εκκλησία κι άλλη μία στον γάμο. «Έλα τώρα, άσε τις αμπελοφιλοσοφίες!», της είπα, και μου απάντησε πως ένιωσε μέσα της ότι ήταν καλός άνθρωπος. Κάπως έτσι ένιωσα κι εγώ μέσα μου για τον Δημήτρη. Εγώ τον ερωτεύτηκα αμέσως, μου άρεσε πολύ. Εκείνου του περνούσα αδιάφορη. Μετά έγινε το κλικ και κολλήσαμε. Εγώ ερωτεύομαι ακόμα τον άντρα μου, κάθομαι και τον χαζεύω. Δεν ντρέπομαι να στο πω. Λέω «τι όμορφος που είναι, τι ωραία που τα λέει, τι καλά που παίζει!».
Δεν τσακώνεστε;
Εύκολα! Εγώ «ανάβω» με το παραμικρό, θυμώνω. Είμαι κυκλοθυμική. Δεν το κρατάω, αλλά θέλω τον χρόνο μου για να μου περάσει και μετά τα ξεχνάω όλα. Με τσαντίζει που ο Δημήτρης, όταν μιλάμε, με διακόπτει. Εγώ μπορώ να κάτσω να σε ακούσω όση ώρα θες, αλλά όταν πάω να μιλήσω με διακόπτει και τρελαίνομαι! Επίσης, είμαι μανιακή με τον χρόνο. Έχεις δει ποτέ γυναίκα να της λες ότι έχετε ραντεβού στις τρεις κι εκείνη να είναι έτοιμη και συνεπής στην ώρα της; Εγώ είμαι αυτή! Βαμμένη, φτιαγμένη, έτοιμη και περιμένω τον άντρα μου! Ο Δημήτρης, είναι με το πάσο του. Αργεί πολύ και με νευριάζει. Επίσης, είμαι σπάταλη. Ο άντρας μου με συγκρατεί κι αν τον πιάσει κι αυτόν η σπατάλη, μένουμε χωρίς λεφτά. Λέμε ας πούμε: «Θα πάμε στο τάδε εστιατόριο, γιατί το αξίζουμε κι εμείς μια φορά» και μπορεί να φύγουν 200 ευρώ. Την άλλη μέρα δεν έχουμε ούτε για γάλα. Εντάξει, γελάμε! Για βλακείες τσακωνόμαστε, αλλά λέμε «συγγνώμη». Είναι μεγάλο προτέρημα ένα ζευγάρι να ζητάει συγγνώμη, ο ένας από τον άλλον. Δεν κρατάμε εγωισμό. Αλλιώς, δεν θα μέναμε μαζί τόσα χρόνια. Έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον – κι ίσως βρεθήκαμε γι’ αυτό τον λόγο στη ζωή…
Info:Η τηλεοπτική σειρά «Έλα στη θέση μου» μεταδίδεται κάθε Σαββατοκύριακο στις 18.30, από τον Alpha Κύπρου.
