Ο συνδυασμός του ταλέντου, της πολύ καλής εξωτερικής του εμφάνισης, αλλά και της αυθεντικής καλοσύνης του απέναντι στους ανθρώπους που τον περιβάλλουν, αποδεικνύουν πως τίποτα δεν έγινε τυχαία στη ζωή για τον νέο αυτό πατέρα δύο υπέροχων παιδιών.
Του Αλέξανδρου Πρίφτη
Καθισμένος στις κατακόκκινες καρέκλες του θεάτρου, λίγο πριν ξεκινήσει το musical «Billy Elliot» στο οποίο πρωταγωνιστεί, ο Αποστόλης με περιμένει με έναν καφέ στο χέρι. Προχωρώντας προς το καμαρίνι, τον παρατηρώ που περπατάει και χαμογελάει. Τα μάτια του λάμπουν – αυτά τα τόσο όμορφα και φωτεινά γαλάζια του μάτια! «Είσαι κάπως κουρασμένος, ε;», του λέω. «Όχι μωρέ, μια χαρά είμαι! Ήμουν σπίτι πριν με τα παιδιά και μόλις τελειώσουμε το θέατρο, θα ξαναπάω. Δεν βλέπω την ώρα!», μου απαντά. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, τον βλέπω που ρίχνει κλεφτές ματιές στο κινητό του για να δει αν όλα είναι καλά – κάποια στιγμή θα στείλει και ένα μήνυμα στη σύζυγό του και γνωστή φωτογράφο, Ρούλα Ρέβη. «Λοιπόν; Τι θες να με ρωτήσεις;», μου λέει και ξεκινάμε την κουβέντα μας.
Ήταν εύκολο για σένα το μιούζικαλ;
Ναι, ήταν. Η διαδικασία ήταν εύκολη και ευχάριστη. Από παιδί, άλλωστε, είχα επαφή και μία άνεση με το σώμα μου ενώ, από πλευράς τραγουδιού, ανέκαθεν είχα μία καλή και σωστή φωνή. Μικρός πήγαινα ωδείο, έκανα πολλά όργανα, μέχρι να καταλήξω στο βιολοντσέλο που το μελετούσα για τρία χρόνια. Ο συνδυασμός χορού, τραγουδιού και πρόζας είναι το δύσκολο. Όταν πας να τα βάλεις όλα κάτω, τότε λες, που πάω; Αλλά ok, ήταν όλα εντάξει. Βγήκε πολύ καλά.
Ισορροπείς άνετα ανάμεσα στο μιούζικαλ και σε μια καθημερινή σειρά, όπως το «Μπρούσκο» στον ΑΝΤ1;
Βέβαια! Αυτή, άλλωστε, είναι η δουλειά μας. Εύκολο είναι. Είναι άλλες οι απαιτήσεις του ενός από του άλλου – μην τα μπερδεύουμε. Το καθημερινό είναι δύσκολο, έχει καθημερινά και πολύωρα γυρίσματα, αλλά αυτό το ξεπερνάς και συνηθίζεις με την εμπειρία. Είναι καθαρά πρακτικό το επάγγελμά μας.
Τα παιδικά σου χρόνια σε βοήθησαν να καταλάβεις καλύτερα και να εμβαθύνεις στον ρόλο του Tony, τον αδελφό του ήρωα, που υποδύεσαι στο «Billy Elliot»;
Σαφώς! Και τον Billy καταλαβαίνω, αλλά και τον Tony. Μεγάλωσε σε μία κλειστή κοινωνία, περίεργη, που επικρατεί το «τι θα πει ο κόσμος!». Ωστόσο, από μικρός προσωπικά ήμουν πολύ άνετος. Ήθελα, όμως, από παιδί, να κάνω ενόργανη γυμναστική, αλλά το σκέφτηκα πάρα πολύ και τελικά δεν το έκανα.
Γιατί;
Ξέρεις, για τον χαρακτηρισμό «gay» και όλα αυτά… Ήμουν πιτσιρικάς τότε, δεν ήξερα, δεν είχα ιδέα. Αλλά υπήρχε ένα μικρό κόλλημα -μόνο από την πλευρά μου- και στον χορό, για παράδειγμα.
Τι κόλλημα υπήρχε, αφού ο πατέρας σου ήταν καλλιτέχνης, και μάλιστα από τους σημαντικότερους του ελληνικού θεάτρου και του κινηματογράφου; Δεν ήταν open minded η οικογένειά σου;
Από τη δική μου την πλευρά υπήρχε το κόλλημα, όχι από τους δικούς μου. Γιατί σε μία κλειστή κοινωνία, όλα είναι διαφορετικά. Οι δικοί μου δεν είχαν πρόβλημα στο να κάνω το οτιδήποτε, αλλά εγώ το είχα. Όχι πως με ενδιέφερε και πολύ τι θα πουν οι άλλοι, αλλά έτσι λειτούργησα τότε – ίσως και λόγω ηλικίας. Θυμάμαι πως εκείνη την εποχή, έκανα ένα δικό μου είδος παρκούρ. Μια φορά, μάλιστα, πέρασα κάτω από μία νταλίκα… Γενικά, μου άρεσε να κάνω επικίνδυνα πράγματα.
Ένιωθες διαφορετικός;
Σίγουρα! Αλλά με την έννοια ότι ο μπαμπάς ήταν ηθοποιός, η μάνα μου πολιτικός μηχανικός. Αισθανόμουν -και νιώθω- περήφανος γι’ αυτούς!
Κάνεις εύκολα φίλους και παρέες; Δείχνεις πολύ κοινωνικός…
Ναι, ναι, πολύ εύκολα. Ειδικά όταν ήμουν μικρός, τους έκανα αμέσως φίλους μου όλους (χαμογελάει). Ήμουν ένα ευχάριστο παιδί, ευγενικό και όλοι με δεχόντουσαν. Ακόμα και αυτοί που μου το έπαιζαν «σκληροί».
Παραμένεις τόσο κοινωνικός;
Ναι, αν και δεν πηγαίνω σε κοσμικά, δεν κάνω δημόσιες σχέσεις. Δεν μ’ αρέσουν αυτά! Αν και συμπεριλαμβάνονται στο «παιχνίδι» της δουλειάς – και το καταλαβαίνω. Η κοινωνικότητά μου, γενικά, είναι άλλη, άλλου είδους, πιο ουσιαστική. Βάζω ανθρώπους στη ζωή μου, αλλά δεν είμαι σε φάση αυτή τη στιγμή. Τώρα προτεραιότητα έχουν τα παιδιά και η οικογένειά μου. Αυτοί είναι το άλφα και το ωμέγα. Πάω στη δουλειά, στο θέατρο, στα γυρίσματα και μετά πίσω στο σπίτι. Δεν βγαίνω έξω συχνά. Δεν έχω ανάγκη, άλλωστε. Η ανάγκη μου είναι να είμαι μαζί με τα παιδιά μου!
Έχασες φίλους στη διάρκεια των χρόνων;
Αναγκαστικά! Όχι τώρα, πιο παλιά. Όταν πρέπει να προχωρήσεις και κάποιοι δεν σε βοηθούν να εξελιχθείς, όταν «δεν αρέσει» το ότι πας μπροστά, τότε παίρνεις τη ζωή στα χέρια σου. Μπορεί να μην είναι κι έτσι όπως σου το λέω, κι ίσως απλώς να ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και να έκλεισε ένας κύκλος…
Το πρότυπό σου στη ζωή είναι ο πατέρας σου;
Ναι. Ναι! Αυτός ήταν πάντα. Ο πατέρας μου με ενέπνευσε. Είναι αεικίνητος, δεν καθόταν με τίποτα, ψαχνόταν συχνά. Με επηρέασε πολύ, ειδικά η πρώτη ταινία που έκανε με τον Αγγελόπουλο. Πάντα ήθελα να αγγίξω το απλό και αληθινό παίξιμο του πατέρα μου… Αυτό με ιντρίγκαρε πολύ. Σκέψου ότι πήγαινα ακόμη και μόνος μου κινηματογράφο για να παρακολουθώ ταινίες και ενδόμυχα να μελετάω ό,τι έβλεπα, όταν οι φίλοι μου δεν ερχόντουσαν.
Υποχωρήσεις κάνεις στη δουλειά σου, ειδικά σήμερα που έχεις οικογένεια;
Μόνο αν ξέρω ότι θα με οδηγήσουν στο σωστό αποτέλεσμα. Όχι, δεν είμαι ιδιαίτερα υποχωρητικός. Όταν δεν πιστεύω κάτι, τότε δεν το κάνω! Πάντα συζητάω με τους άλλους κι έπειτα βλέπω τι θα κάνω. Κοίτα, σήμερα, είτε έχεις παιδιά είτε όχι, τα πράγματα στον χώρο μας, είναι ούτως ή άλλως πολύ δύσκολα. Σημασία όμως έχει να εξελιχθούμε, είτε οι συνθήκες είναι καλές είτε όχι. Απλά φοβάμαι μήπως οι επόμενες γενιές μείνουν μόνο στην εικόνα και ο λόγος πάει περίπατο…
Μιας που μιλάς για εξέλιξη, θυμάμαι που μου είχες πει παλιά ότι η σύζυγός σου, η Ρούλα Ρέβη, σε εξέλιξε ως άνθρωπο…
Πολύ! Πάρα πολύ…
Δηλαδή; Προηγουμένως ήσουν «κακό παιδί»;
Κακό παιδί δεν ήμουν. Σίγουρα όχι. Πάντα ήμουν ευγενής -θέλω να πιστεύω και καλός άνθρωπος- χαμηλών τόνων. Απλά ήμουν κάπως χύμα… Ως άνθρωπος ήμουν χύμα. Ό,τι να ‘ναι ήμουν τότε στη ζωή μου (γελάει). Στη δουλειά μου, όμως, ήμουν πάντοτε οργανωμένος.
Σε τι βαθμό άλλαξε τη ζωή σου, ο ερχομός των παιδιών σου;
Πάρα πολύ. Άλλος είσαι πριν και άλλος μετά. Αλλάζουν οι προτεραιότητες! Βάζεις τη ζωή σου στην άκρη όταν γίνεσαι πατέρας, γιατί και τα παιδιά ακόμα είναι ένα μάθημα που μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Τα παιδιά μου με έκαναν καλύτερο άνθρωπο.
Γέμισες φοβίες για τα παιδιά σου από τότε που ήρθαν στον κόσμο, όπως συνήθως συμβαίνει με τους νέους γονείς;
Δεν μπορώ να το πω σίγουρα αυτό. Αλλά σίγουρα δεν θα ήθελα να έρθουν σε επαφή με τον κίνδυνο. Ποτέ όμως! Είμαι λίγο σε συναγερμό όταν βγαίνουμε βόλτες, είμαι «πρωτόγονος» στα συναισθήματά μου.
Όταν όμως εσύ περνούσες κάτω από νταλίκες εν κινήσει όταν ήσουν μικρός, πώς θα πεις μετά στα παιδιά σου «μην κάνεις το ένα, μην κάνεις το άλλο»;
(γελάμε) Ε, άλλο εγώ άλλο τα παιδιά μου. Ναι, εντάξει, υπάρχουν αυτά. Είναι το κλασικό λάθος των γονιών. Όσοι είχαν μία «τρελή» παιδική ηλικία ή έκαναν κάποιες χαζομάρες, φοβούνται μην κάνουν το ίδιο και τα παιδιά τους, ακριβώς επειδή εκείνοι κάποτε εκτέθηκαν σε κίνδυνο.
Θα είσαι αυστηρός πιστεύεις μαζί τους;
Δεν ξέρω, δεν φαντάζομαι κιόλας… (γελάει). Σίγουρα, όμως, δεν θα αλλοιώσω την προσωπικότητά τους. Άμα θέλει ένα παιδί να κάνει κάτι, θα το κάνει έτσι κι αλλιώς. Το θέμα μου είναι να κάνουν κάτι με τον ασφαλή τρόπο. Και θα σου φέρω και ένα παράδειγμα: δεν πάω ούτε πέντε μέτρα με το αμάξι, αν δεν φορέσω ζώνη. Μπορεί να ακούγεται χαζό για κάποιους, όμως για μένα είναι τεράστιας σημασίας.
Απολαμβάνεις το μεγάλωμά τους ή κουράζεσαι με το πολύ πρωινό ξύπνημα και την όλη διαδικασία;
Είσαι καλά; Πάρα πολύ το χαίρομαι! Και δεν με εξαντλεί, παρόλο που είναι κουραστικό. Μου δίνει μεγάλη χαρά, ζωή και με ανανεώνει το να είμαι με τα παιδιά μου και να τα φροντίζω. Ανέκαθεν, άλλωστε, λάτρευα τα παιδιά και ήθελα να γίνω πατέρας. Και είμαι συνειδητοποιημένος με αυτή μου την απόφαση. Αν κάποιος δεν θέλει να κάνει παιδιά, θα σε ξενερώσει που θα κλαίει και θα σε ξυπνάει το πρωί. Αν όμως το θέλεις, τότε το χαίρεσαι! Κι εγώ το απολαμβάνω! Να σου πω κι ένα περιστατικό: τις προάλλες είδα έναν πατέρα στο δρόμο που μάλωνε το παιδί του, επειδή δεν έμπαινε στο αυτοκίνητο. Πήρε το χέρι του παιδιού και το βάραγε… Εκείνη την ώρα ήμουν σε φάση να τον σκοτώσω, αλλά ξέρεις, δεν μπορείς να επέμβεις σ’ αυτά.
Σου μοιάζουν τα δίδυμα;
(χαμογελάει) Οι γνώμες διίστανται. Άλλοι λένε ναι. Αλλάζουν μέρα με την ημέρα όμως, γιατί είναι μικρά ακόμη. Όμως και τα δύο έχουν χαρακτηριστικά και δικά μου, αλλά και της Ρούλας.
Τι ένιωσες την πρώτη φορά που τα αντίκρισες, Αποστόλη;
…Ξέρεις, αυτό δεν περιγράφεται με λόγια. Ήταν τόσα πολλά τα συναισθήματα… Υπερβαίνουν τα πάντα!
Το «Billy Elliot The Musical» του Lee Hall, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη και με την πρωτότυπη μουσική του Elton John, παρουσιάζεται στο Θέατρο Παλλάς (Βουκουρεστίου 5, Αθήνα, τηλ: 0030-2111000365. Η τηλεοπτική σειρά «Μπρούσκο» μεταδίδεται καθημερινά στις ……από τον ΑΝΤ1.
