Η αγαπημένη ηθοποιός αποφασίζει να μιλήσει, πρώτη φορά, με λεπτομέρειες για την πολυαναμενόμενη, διεθνών προδιαγραφών, σειρά που ετοιμάζεται για τη ζωή του Αγίου Παϊσίου, ενώ -με μεγάλη ευαισθησία αλλά και φιλοσοφώντας το γεγονός- αναφέρεται και στο θάνατο της μητέρας της -και σπουδαίας μας ηθοποιού-, Άλκηστις Παυλίδου, που πέθανε πριν από έξι μήνες.
Από τον Γιάννη Χατζηγεωργίου
Φωτογραφίες: Δημήτρης Βαττής
Σε τι αφορά αυτή η νέα σειρά που ετοιμάζετε μαζί με τον Γιώργο Τσιάκκα για τον Άγιο Παΐσιο; Περιγράφεται αμιγώς η ζωή του Αγίου σ’ αυτήν;
Ναι. Είναι μια παραγωγή του Ινστιτούτου «Άγιος Μάξιμος ο Γραικός», που είναι ένα πνευματικό και πολιτιστικό Ίδρυμα και αφορά στη ζωή του Αγίου – από τη γέννησή του, στα Φάρασα της Καππαδοκίας, μέχρι και μετά το θάνατό του. Αποτελείται από δύο κύκλους, των εννέα επεισοδίων ο κάθε κύκλος. Η ζωή του Αγίου, πραγματικά παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον – πέρα από την πνευματικότητα του θέματος. Μιλάμε για έναν άνθρωπο ο οποίος, με το που γεννήθηκε, ξεριζώθηκε, αφού η οικογένειά του μαζί με τους συντοπίτες του αναγκάστηκαν να φύγουν από την πατρώα γη, λόγω της ανταλλαγής πληθυσμών του 1924, περιπλανήθηκαν στην Ελλάδα για περίπου δύο χρόνια και κατέληξαν στην Κόνιτσα, όπου έφτιαξαν τη νέα τους ζωή. Στον πρώτο κύκλο, λοιπόν, δείχνουμε την πορεία από τη γέννησή του, τα παιδικά του χρόνια, την εφηβεία του, έπειτα τις εμπειρίες του στο στρατό, μέχρι και τη μοναχική του κουρά. Στον δεύτερο κύκλο, που δεν έχει γυριστεί ακόμα, είναι η μοναχική του πορεία, οι αγώνες του, οι πνευματικές του εμπειρίες, τα θαύματά του και, τελικά, η πορεία του προς την αγιότητα. Ξέρεις, για πολλούς ανθρώπους, η έννοια της αγιότητας είναι κάτι απρόσιτο, μακριά από τα ανθρώπινα, κάτι που πολλές φορές αγγίζει τα όρια του παραμυθιού. Οι άγιοι, όμως, ήταν άνθρωποι σαν εμάς -δεν ήταν «εξωγήινοι»-, ήταν άνθρωποι που κατάφεραν με πολύ αγώνα -σωματικό και πνευματικό- να φτάσουν σε ύψη αγιότητας. Ένα τέτοιο φωτεινό παράδειγμα, λοιπόν, υπήρξε και ο Άγιος Παΐσιος και το γεγονός ότι έζησε στις μέρες μας τον κάνει ακόμα πιο προσιτό και αγαπητό, ακόμα και σε ανθρώπους που δεν είναι κοντά στην εκκλησία.
Γιατί είναι σειρά αυτό που ετοιμάσατε και όχι ταινία; Πού στοχεύετε με τον Γιώργο;
Γιατί, καταρχάς, είναι ένα έργο που θα ήταν καλό να μπει στα σπίτια του κόσμου και, δεύτερον, δεν θα μπορούσε μία τόσο πλούσια σε εμπειρίες ζωή να χωρέσει μέσα σε μιάμιση-δύο ώρες, όσο διαρκεί, δηλαδή, μια κινηματογραφική ταινία. Ωστόσο, έχει γυριστεί με κινηματογραφικό συνεργείο και προδιαγραφές ταινίας. Κάναμε π.χ μία ολόκληρη μέρα γύρισμα για να βγάλουμε δύο μόνο λεπτά, είχαμε ένα συνεργείο 50-60 ατόμων, πολλούς κομπάρσους, έγινε μεγάλη έρευνα από πριν για το ενδυματολογικό και το σκηνογραφικό, δόθηκε μεγάλη σημασία στο μακιγιάζ, ενώ ο Γιώργος βρισκόταν πολλούς μήνες στην Ελλάδα, μαζί με τους συνεργάτες του, για την εξεύρεση των κατάλληλων χώρων κ.λπ. Επίσης, ήταν σημαντικό ότι τα ηνία μιας τόσο μεγάλης παραγωγής είχε ο εξαίρετος σκηνοθέτης -και πλέον πολύ καλός μας φίλος και στενός συνεργάτης-, Στάμος Τσάμης. Την εκτέλεση παραγωγής είχε η Green Olive Ελλάδος.
Ποιος υποδύεται τον Άγιο Παΐσιο;
Τον Άγιο ενσαρκώνει ο υπεταλαντούχος Προκόπης Αγαθοκλέους, που πραγματικά η ερμηνεία του είναι εξαιρετική και η ομοιότητα του με τον Άγιο, σε νεαρή ηλικία, είναι σχεδόν σοκαριστική! Το καστ συμπληρώνει μία πλειάδα πολύ γνωστών και καταξιωμένων ελλαδιτών ηθοποιών, όπως ο Νικήτας Τσακίρογλου, ο Δημήτρης Ξανθόπουλος, ο Γιάννης Στάνκογλου, η Σμαράγδα Σμυρναίου, ο Γιώργος Αρμένης, ο Δρόσος Σκώτης κ.α. Μιλάμε για μία πολύ μεγάλη παραγωγή…
Ο δικός σου ρόλος ποιος είναι;
Εγώ κάνω τη μητέρα του Αγίου – ένας ρόλος με πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και πνευματικό βάθος. «Γνωρίζοντας» αυτή τη γυναίκα, συνειδητοποίησα πόσο πολύ συνέβαλε στην διαπαιδαγώγησή του και στην μετέπειτα πορεία αυτού του ανθρώπου, αφού ήταν και η ίδια άνθρωπος βαθιάς και ακλόνητης πίστης, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στη ζωή της. Από υποκριτικής πλευράς, με ιντρίγκαρε επίσης το γεγονός ότι έπρεπε να ενσαρκώσω έναν χαρακτήρα από την ηλικία των 39-40 χρονών, μέχρι τα 72 που πέθανε.
Και ο Γιώργος;
Ο Γιώργος υπογράφει το σενάριο. Η μεγάλη έρευνά του κράτησε δύο χρόνια, διάβασε ό,τι υπήρχε για τον Άγιο, συνομίλησε με ανθρώπους που τον έζησαν, που τον γνώρισαν, με συγγενείς του, και όλοι μοιράστηκαν μαζί του τις εμπειρίες τους.
Να υποψιαστώ πως υπάρχουν βλέψεις για ένταξη της σειράς και σε διεθνείς πλατφόρμες προβολής σειρών, όπως αυτή του Netflix;
Απ’ όσο ξέρω τηρήθηκαν όλες οι διεθνείς προδιαγραφές που θέτει το Netflix όμως, λόγω της θεματολογίας, ίσως να μην είναι μέσα στα πλαίσια μίας τέτοιας πλατφόρμας. Όμως, υπάρχει ήδη μεγάλο ενδιαφέρον από ξένες αγορές, όπως η Ρωσία, η Ρουμανία κ.λπ και, γενικά, από Ορθόδοξες κοινότητες που γνωρίζουν πολύ καλά τον Άγιο Παΐσιο.
Από κάποιο ελληνικό ή κυπριακό κανάλι θα προβληθεί τη νέα σεζόν η σειρά; Κάπου διάβασα πως ο ΑΝΤ1 Ελλάδος, έχει ήδη δείξει ενδιαφέρον…
Δεν μπορώ να απαντήσω συγκεκριμένα αυτή τη στιγμή, αλλά σίγουρα η σειρά θα προβληθεί από τον Οκτώβριο και σε ελλαδικό και σε κυπριακό κανάλι. Αυτό είναι βέβαιο. Ήδη υπάρχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.
Τι σε έφερε τόσο κοντά στον Χριστιανισμό, τα τελευταία χρόνια, Χριστίνα; Συνέβη κάτι;
Επειδή μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον και σε ένα σπίτι που δεν υπήρχε καμιά θρησκευτικότητα, είχα κι εγώ, όπως πολύς κόσμος, την -λανθασμένη- εντύπωση πως ο Χριστιανισμός εμπεριέχει μόνο «όχι», «μη» και «πρέπει». Όμως, στα 24 μου, γνώρισα έναν άνθρωπο, έναν χαριτωμένο και ταπεινό γέροντα, που άλλαξε από την μια στιγμή στην άλλη τη θεώρησή μου για τη ζωή και για τη θρησκεία και μας φανέρωσε -μαζί με τον Γιώργο- με απίστευτη διακριτικότητα, τρυφερότητα και αγάπη, τα όσα πρεσβεύει η θρησκεία μας. Από τότε, κάθε μέρα, ευχαριστώ το Θεό που αξιώθηκα να βιώσω αυτό το «άγγιγμα» που μου γέμισε το κενό που αισθανόμουν πριν -αν και, φαινομενικά, «τα είχα όλα»- και το οποίο δεν το συνειδητοποιούσα.
Αυτή σου η πίστη είναι που σε κρατά τόσο ψύχραιμη απέναντι και σε πολύ δυσάρεστα γεγονότα της ζωής σου, όπως είναι ο θάνατος της μητέρας σου;
Σίγουρα μία τέτοια μεγάλη απώλεια, όπως είναι ο θάνατος ενός τόσο αγαπημένου μου προσώπου, της μητέρας μου, με την οποία ήμασταν πάρα πολύ συνδεδεμένες, ήταν από τις πιο δύσκολες «εξετάσεις» που κλήθηκα προσωπικά να δώσω. Η Άλκηστις όμως, με τον τρόπο που αντιμετώπιζε η ίδια την αρρώστια αλλά και την «αναχώρησή» της, με τόση παλικαριά και θάρρος, αγόγγυστα, χωρίς ποτέ να παραπονεθεί, δεν μας άφησε ποτέ το περιθώριο να λυγίσουμε… Έφυγε «έτοιμη»… Έφυγε ειρηνικά, ήσυχα, αφήνοντάς μου μια αίσθηση θα ‘λεγα χαρμολύπης· από τη μία φυσικά και λυπόμουν που δεν θα την βλέπαμε ως φυσική παρουσία ξανά αλλά, από την άλλη, είχα μία χαρά μέσα μου ότι πάει κάπου πραγματικά καλύτερα, κάπου που δεν θα υποφέρει, κάπου που δεν θα πονεί… Αλλά όχι κάπου αόριστα. Πιστεύω ότι με τη χάρη του Θεού, βρίσκεται κοντά Του. Και, ξέρεις, η ίδια, με τη στάση της, μας βοήθησε ώστε να έχουμε όλοι, ακόμα και τα μικρά της εγγονάκια, αυτή την αντιμετώπιση. Δεν μας άφηνε κανένα περιθώριο να θρηνήσουμε…
Δεν σου λείπει;
Βέβαια. Φυσικά! Όσο περνάει ο καιρός μου λείπει, γιατί υπάρχουν και στιγμές δύσκολες, στιγμές θλίψης…Αλλά δεν κρατάνε πολύ…
Πώς γίνεται αυτό;
Γιατί η ίδια μου «στέλνει» αυτή την «ειρήνη» και την πεποίθηση ότι είναι καλά και θέλει και εμείς να είμαστε καλά. Ο θάνατος, Γιάννη, είναι μέσα στη ζωή μας – είναι το αδιαμφησβήτητο γεγονός που θα συμβεί κάποτε σε όλους μας. Αν τον αντιμετωπίσουμε ως «το τέλος», δεν αντέχεται. Η σιγουριά, όμως, ότι υπάρχει ζωή πέρα από το θάνατο, τότε αυτό προετοιμάζει για την μετάβαση και τον άνθρωπο που φεύγει, αλλά και τον άνθρωπο που μένει. Αλλιώς, ο θάνατος, και ιδιαίτερα ο θάνατος ενός πολύ αγαπημένου προσώπου, είναι ό,τι πιο επώδυνο μπορεί να βιώσεις στη ζωή.
Πώς τη σκέφτεσαι σήμερα;
Μέσα στο φως! Και χαρούμενη…
Θυμάσαι πράγματα που σου έλεγε στις τελευταίες της στιγμές – τις παρακαταθήκες της;
Αυτό που με συγκλόνιζε ήταν η απίστευτη στωικότητα που έδειξε καθ’ όλη την διάρκεια αυτών των 14 χρόνων που πάλευε με τον καρκίνο…Ιδιαίτερα, όμως, όταν μπήκαμε στο λεγόμενο «τελικό στάδιο», που πραγματικά ήταν πλέον γεμάτη και το σώμα της είχε κυριολεκτικά λιώσει… Ποτέ δεν παραπονέθηκε, ποτέ δεν δυσανασχέτησε… Αντίθετα, στις επίμονες ερωτήσεις μας, αν υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε για να την ανακουφίσουμε κάπως, απαντούσε πάντα με ένα γλυκό χαμόγελο… Επίσης, μέχρι -στην κυριολεξία- την τελευταία της αναπνοή, με συγκλόνιζε η ακλόνητη πίστη της στο Θεό και η προσευχή της.
Σε συνεντεύξεις σου πάντως, όλα αυτά τα χρόνια, λίγα πράγματα διάβασα για τον πατέρα σου, τον γραφίστα, Άντρο Παυλίδη. Πώς ήταν η σχέση σας;
Ο πατέρας μου είναι σήμερα 82 σχεδόν ετών – και εξακολουθεί να είναι ένας άνθρωπος με χιούμορ, με κριτική σκέψη, διαύγεια πνεύματος και αίσθηση του μέτρου. Υπήρξε πάντα πολύ διακριτικός. Η μητέρα μου, όμως, ήταν τόσο καταλυτική ως παρουσία που ο πατέρας μου, με δική του απόφαση -γιατί αυτό επιθυμούσε κι ο ίδιος-, ήταν λίγο πιο πίσω πάντα. Η σχέση μου με τον πατέρα μου, αν και -πράγματι- λίγοι με ρώτησαν γι’ αυτήν, ήταν πάντοτε εξίσου δυνατή. Και, μπορώ να σου πω, πως έγινε ακόμη πιο δυνατή τώρα – και κατά τη διάρκεια της αρρώστιας της μάμας, αλλά και μετά το θάνατό της. Ξέρεις κάτι; Λένε «εν τη ενώσει η ισχύς»… Η αρρώστια, λοιπόν, της μάμας μάς ένωσε ακόμα περισσότερο -τον πατέρα μου με εμένα και την Κύνθια-, και ακόμα παραπάνω μετά, ο θάνατός της. Αυτό, λοιπόν, ήταν το μεγάλο δώρο της μάμας μου προς εμάς: Φεύγοντας, μας άφησε αυτή την άρρηκτη σχέση που είναι η δύναμη και η παρηγοριά μας.
Ήταν ωραία τα παιδικά σου χρόνια; Είχαν εξωστρέφεια περισσότερο ή εσωτερικούς κραδασμούς; Πώς τα θυμάσαι;
Τα παιδικά και τα εφηβικά μου χρόνια τα έζησα μέσα στο θέατρο. Κι ήταν συναρπαστική αυτή η ζωή, όπως καταλαβαίνεις, για ένα παιδί. Ζούσα στο καμαρίνι της μάμας, ήμουν στα παρασκήνια, στις τουρνέ, ήταν σαν προδιαγεγραμμένη η δική μου πορεία. Κι έχω να θυμάμαι υπέροχα πράγματα! Η μάμα μού λέει… Συγνώμη, η μάμα μού έλεγε -συνεχίζω, πολλές φορές, να μπερδεύω ακόμη τον αόριστο με τον ενεστώτα- ότι ήμουν ένα ντροπαλό και εσωστρεφές μωρό, αλλά φαίνεται πως το ξεπέρασα μέσα από το θέατρο, με την συναναστροφή μου με ηθοποιούς από την ηλικία των τριών ετών, για παράδειγμα. Κάπως έτσι διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας μου.
Την μητέρα σου, «μάμα» την φώναζες ή «Άλκηστη»;
Μάμα! Ή και «μάμμυ», κάποιες φορές. «Άλκηστη» στην αναφέρω στη συνέντευξη, γιατί έτσι την αγάπησε ο κόσμος.
Έπειτα από πολλές επιτυχίες αλλά και κάποιες αποτυχίες, πώς ορίζεις σήμερα πια την επιτυχία, Χριστίνα;
Η επιτυχία συνήθως έχει να κάνει με την αποδοχή του κόσμου σ’ αυτά που κάνεις, με μία διάρκεια μέσα στο χρόνο. Όμως, έχω δουλέψει και σε υπέροχες θεατρικές δουλειές, οι οποίες μπορεί να μην είχαν τόσο μεγάλη απήχηση στο ευρύ κοινό, δεν θεωρήθηκαν εμπορικές επιτυχίες, αλλά εγώ τις θεωρώ πιο σημαντικές γιατί με προχώρησαν ως ηθοποιό, με έφεραν μπροστά στη δυσκολία τού να προσεγγίσω ένα ρόλο και με έμαθαν τι σημαίνει σωστό θέατρο.
Στην έννοια του «καλού θεάτρου» υποθέτω πως συμπεριλαμβάνεται και η κλασσική πια παράσταση «Το θαύμα της Άννι Σάλιβαν» που θα ανέβει σε λίγες μέρες στο Σατιρικό Θέατρο, έτσι;
Ναι, είναι μία ευτυχής συγκυρία. Είναι μια πολύ δυνατή παράσταση, σε σκηνοθεσία του Νίκου Νικολαΐδη. Πρόκειται για ένα έργο που περιγράφει την ιστορία μιας κωφής και τυφλής κοπέλας, της Έλεν Κέλερ, όπου μετά από την επιμονή και το δόσιμο της δασκάλας της, Άννι Σάλιβαν, καταφέρνει το ακατόρθωτο: Μεγαλώνοντας, έγινε μία συγγραφέας και ταξίδεψε σχεδόν σε όλο τον κόσμο κάνοντας διαλέξεις -με την βοήθεια της δασκάλας της- για το πόσο μεγάλη είναι η δύναμη του ανθρώπου που μπορεί να υπερνικήσει κάθε εμπόδιο. Εγώ υποδύομαι την μητέρα.
Πάντοτε η σχέση σου με το κοινό ήταν καλή, Χριστίνα;
Πάντα. Και αυτό οφείλεται επίσης στη μητέρα μου. Η οποία ήταν τόσο απλός και τόσο προσιτός άνθρωπος, τόσο ταπεινή, παρόλη την αναγνωσιμότητα και τις μεγάλες επιτυχίες, που μας μετέδωσε ότι πρέπει να θεωρούμε «δώρο», ευλογία, το γεγονός ότι ο κόσμος μας δείχνει την αγάπη του, γιατί αυτή η σχέση είναι αμφίδρομη – ό,τι δώσεις, θα πάρεις.
Τις δυσκολίες της ζωής σου πώς τις ξεπερνάς πια;
Πιο μεγάλη δυσκολία από ένα θάνατο δεν υπάρχει…Σίγουρα με την πίστη μου στο Θεό και με την προσευχή. Προσεύχομαι…
Τα παιδιά σου πόσων ετών είναι σήμερα;
Ο Άλκης είναι 24 ετών, η Αντιγόνη είναι 22, η Μαρία είναι 18 και η Ελένη 12.
Μεγάλωσαν…
Όλοι μας! (γελάει).
Πώς είναι πλέον η σχέση σας;
Εκρηκτική (γελάει). Η αλήθεια είναι πως έχω ωραία σχέση και με τα τέσσερα παιδιά, είμαστε πολύ κοντά, αλλά μέσα σε ένα σπίτι με τέσσερα παιδιά, διαφορετικών ηλικιών, δεν μπορείς να είσαι όλη την ώρα ψύχραιμος και σε νιρβάνα (γελάει). Υπάρχει και ένταση, υπάρχουν και φωνές, αλλά όλα καταλήγουν στην αγάπη που τα θεραπεύει όλα.
Υπάρχει κάποιος από τους τέσσερεις που να συνεχίζει την θεατρική πορεία;
Η Μαρία. Από μικρή είχε δείξει την έφεσή της. Και μπορώ να σου πω πως υπάρχει και ταλέντο – αν και είμαι πολύ αυστηρή μαζί της. Νομίζω πως θα τα καταφέρει και θα περάσει σε μια αξιόλογη σχολή. Τώρα είμαστε στη διαδικασία της προετοιμασίας για τις εξετάσεις, και τελώ χρέη δασκάλας.
Εσύ, είσαι ευχαριστημένη από την πορεία σου μέχρι σήμερα;
Δεν έχω απωθημένα. Έκανα αρκετά, σημαντικά, ίσως να μπορούσα να κάνω και άλλα, αλλά με τα δεδομένα της ζωής μου -δημιούργησα μια μεγάλη οικογένεια, έμεινα στην Κύπρο- νομίζω πως κάθε άλλο πάρα παράπονο θα μπορούσα να έχω.
Ενώ, αν παρέμενες στην Αθήνα μετά τις σπουδές σου;
Ίσως να έκανα περισσότερα πράγματα. Αλλά ίσως να μην ήμουνα τόσο ευτυχισμένη όπως είμαι τώρα – και με τη δουλειά μου και με την οικογένεια που δημιουργήσαμε με τον Γιώργο. Ευτυχία, κατά τη γνώμη μου, είναι να κάνεις αυτό που αγαπάς, αλλά να υπάρχει και η βάση που σε κρατά σε ισορροπία – και που, για μένα, είναι η οικογένεια.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ-STYLING: ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΜΑΚΙΓΙΑΖ-ΜΑΛΛΙΑ: ΑΝΤΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
ΜΑΚΙΓΙΑΖ: ΑΜΑΛΙΑ ΖΑΝΝΕΤΟΥ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟ THE ROYAL GOAT FARM ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ.
Περιοδικό “Down Town”, τεύχος 743.
