Μεγαλώνοντας άλλαξε λέει. Η ψυχοθεραπεία την έκανε καλύτερο άνθρωπο, την ωρίμασε. Λίγο πριν την νέα της παράσταση στην Κύπρο, μιλάει για τις δυσκολίες που συνάντησε ερχόμενη εδώ για να πρωταγωνιστήσει στο ΘΟΚ και τη Λωξάντρα, για το Παραπέντε και την εκκωφαντική επιτυχία της σειράς, για τις κριτικές, για την τηλεόραση.
Του Πιερή Παναγή
Η εμπειρία με τη Λωξάντρα στον ΘΟΚ πώς ήταν;
Ήταν ένα στοίχημα που κερδίσαμε. Εν τέλει είμαι πολύ χαρούμενη που ήρθα και έκανα αυτή την παράσταση εδώ.
Γιατί το λέτε αυτό;
Το να βρεθώ με τόσους πολλούς ανθρώπους, σε μια ξένη χώρα και να προσπαθήσω να μιλήσουμε όλοι μια κοινή γλώσσα είχε μεγάλες δυσκολίες. Από τις περισσότερες δυσκολίες που έχω συναντήσει στη δουλειά. Περάσαμε από πολλά στάδια…
Εάν ρωτούσα τους συνεργάτες σας τι άνθρωπος είστε πάνω στη σκηνή τι θα μου έλεγαν;
Ότι είμαι σκύλος μαύρος. Πάνω στη δουλειά είμαι σκύλα αλλά με όλη την ελευθερία. Καταρχάς, ο ΘΟΚ με φώναξε να κάνω έναν ρόλο που ηγείται αυτής της παράστασης. Δεν είμαι όμως άνθρωπος που μπορώ να ηγηθώ χωρίς να μοιραστώ. Θα ηγηθώ αλλά θα είμαστε όλοι μαζί.
Απ’ την άλλη όμως δεν μπορείτε να αμφισβητείτε ότι υπάρχει πρώτο όνομα. Αυτό φέρνει τον κόσμο στο ταμείο.
Και το αναγνωρίζω αυτό. Οι άνθρωποι όμως έχουν μάθει να έχουν αρχηγούς που δεν μοιράζονται. Γι’ αυτό κι εδώ κοπίασα να πείσω τους συναδέλφους ότι μπορεί να είμαι αρχηγός αλλά πρέπει να είμαστε κι όλοι μαζί. Το θέατρο είναι παιχνίδι αλλά με πολύ αυστηρούς όρους και όρια. Και παρόλο που στην αρχή η παράσταση δεν ήταν έτοιμη να βγει στο κοινό, το κάναμε και καταφέραμε να την αγαπήσουν. Η Λωξάνδρα έγινε ένας θρίαμβος με παρατάσεις. Αυτό σημαίνει ότι κερδήθηκε το στοίχημα.
Ανάμεσα στα όσα ειπώθηκαν, μεταξύ άλλων, ήταν και το τι γυρεύει μια τηλεοπτική ηθοποιός, εσείς δηλαδή, σε ένα Εθνικό θέατρο.
Στην Αθήνα δεν το ακούω αυτό γιατί ξέρουν ότι είμαι ηθοποιός του θεάτρου. Γιατί όταν εγώ ξεκίνησα δεν υπήρχε ιδιωτική τηλεόραση. Είμαι θεατρίνα με την παλιά έννοια του όρου. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, μόνο αυτό ξέρω. Το ότι συναντήθηκα με κάποια πράγματα στην τηλεόραση ήταν ευτύχημα. Αλλά κανείς δεν ξέρει πόσα όχι έχω πει από το «Παρά Πέντε» κι έπειτα. Και μιας και μιλάμε γι’ αυτή τη σειρά ας πάρει αυτός που έγραψε ότι είμαι τηλεοπτική ηθοποιός και ας δει δυο επεισόδια απ’ το Παρά Πέντε. Βλέποντάς με δεν μπορεί να με πει τηλεοπτική ηθοποιό. Γιατί εγώ παίζω και όταν δεν μιλώ. Όταν δεν έχω ατάκες ο άλλος ξέρει πώς νιώθω, τι σκέφτομαι. Όπως ακριβώς γίνεται και στο θέατρο. Οι άνθρωποι όμως ζηλεύουν τις επιτυχίες και τους ανθρώπους που παίρνουν κάποια λάμψη έστω κι αν αυτή είναι εφήμερη.
Υπάρχουν στιγμές που νιώθετε την τηλεόραση σαν ρετσινιά;
Πας καλά; Την Ζουμπουλία την αγαπώ. Μου έχει δώσει τόση χαρά η τηλεόραση! Αποφεύγω να την κάνω κι έχω πει 500 όχι χάνοντας πολλά χρήματα.
Σας λείπει η τηλεόραση;
Όχι, καθόλου. Θα ξανακάνω άμα μου δοθεί η ευκαιρία να κάνω κάτι με ενδιαφέρον. Θέλω να κάνω κάτι κλασικό. Την Λωξάνδρα την παίδευα 10 χρόνια να την κάνουμε για την τηλεόραση αλλά προέκυψε το θεατρικό εδώ.
Αλήθεια, υπάρχουν στιγμές που βαριέστε να μιλάτε για το Παρά Πέντε; Για τη Ζουμπουλία, τις σχέσεις των 5 σήμερα, τη Μακρυπούλια, την εκκωφαντική επιτυχία της σειράς.
Η σειρά τελείωσε εδώ και μια 10ετία. Είναι κουραστικό να ρωτάνε, ναι. Θα ήθελα ένας δημοσιογράφος που σκέφτεται να ρωτήσει κάτι άλλο. Θα περάσει απ’ εκεί δεν λέω αλλά όχι για το κίτρινο του πράγματος. Καταλαβαίνω ότι κάποιος θέλει να πουλήσει αλλά δεν είμαι μόνο αυτό.
Αυτή η εκκωφαντική επιτυχία σας έκανε πιο καχύποπτη στις σχέσεις σας ή στους ανθρώπους που σας προσεγγίζουν;
Χάνεις λίγο το μπούσουλα, το τι γίνεται… Ούτε εγώ το διαχειρίστηκα σωστά γιατί δεν μπορούσα… Δεν ήθελα να μιλάω στο τηλέφωνο, δεν μπορούσα να βγω έξω ένα βράδυ. Ήμουν επιθετική ίσως και νευρική. Πέρασα διάφορα στάδια αλλά δεν νομίζω να κινδύνεψα να πάρουν τα μυαλά μου αέρα γιατί ήμουν σε μια ηλικία και έκανα χρόνια ψυχοθεραπεία. Αν έχεις απωθημένα όμως μπορεί να το πάθεις.
Η ταμπέλα «κωμική» – «δραματική» ηθοποιός πώς ηχεί μέσα σας;
Είμαι μια κωμική ηθοποιός βαθύτατα δραματική. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να είσαι κωμικός, να εκμαιεύσεις το γέλιο;
Λένε πώς οι κωμικοί ηθοποιοί κουβαλάνε θλίψη.
Μα το συστατικό του κωμικού είναι η θλίψη. Αυτός που έχει θλίψη θέλει να κάνει τους άλλους να γελούν. Και εμένα μου αρέσει να γελάει ο κόσμος. Ένα αστειάκι τόσο δα να έχω θέλω να το πω να χαρεί ο κόσμος.
Αυτή τη βδομάδα ανεβάζετε στον ΘΟΚ το μονόλογο που παίχτηκε για δυο χρόνια στην Ελλάδα, «Εγώ η Γωγώ». Είναι δυσκολότερος ένας μονόλογος από μια πολυπρόσωπη παράσταση;
Το κάθε είδος έχει τις δικές του δυσκολίες. Σε μια πολυπρόσωπη παράσταση μαζεύονται άνθρωποι που μπορεί να μην γνωρίζονται μεταξύ τους και πρέπει να συντονιστούν όπως έγινε στη Λωξάντρα. Στο μονόλογο πρέπει να συντονιστείς εσύ με το κείμενο και τον εαυτό σου. Και έχω την εντύπωση πως οι δυσκολίες του μονόλογου είναι τελικά περισσότερες απ’ το να βρεθείς ουσιαστικά με 15 άτομα. Έχεις μια συνεχή αγωνία πάνω στη σκηνή.
Βρήκατε κοινά στοιχεία με την Γωγώ; Σας μοιάζει καθόλου αυτή η γυναίκα στον τρόπο που σκέφτεται και κινείται;
Μου μοιάζει… Και πολλές γυναίκες θα ταυτιστούν γιατί το έργο μιλάει για τον εγκλωβισμό της εργαζόμενης γυναίκας στο σημερινό μοντέλο που η ίδια δημιούργησε. Που πρέπει είμαστε καλές στη δουλειά μας, να φέρνουμε βόλτα το σπίτι, τα παιδιά, τον άντρα, την πεθερά, να μαγειρεύουμε. Αυτή την γκρίνια βγάζει η Γωγώ. Παράλληλα είναι σε ένα γάμο όπου ο άντρα της δεν την θέλει.
Ουσιαστικά η Γωγώ δεν αγαπάει τον εαυτό της.
Καθόλου. Και πρέπει να μας αγαπάμε. Είτε γυναίκες είμαστε είτε άντρες. Γιατί αν δεν αγαπάμε εμάς δεν μπορούμε να αγαπήσουμε τους άλλους. Δεν πρέπει να είσαι εγκλωβισμένος στο ρόλο της κοινωνίας. Πρέπει να κοιτάξεις και τον εαυτό σου, να παίρνεις χαρά για να μπορείς να δώσεις. Έτσι κι αλλιώς η χαρά είναι ανατροφοδότηση. Αν δεν σου δώσω πώς θα μου δώσεις;
Εσείς βρεθήκατε σε αυτή τη θέση; Να μην αγαπάτε τον εαυτό σας;
Φυσικά! Και για να αντεπεξέλθεις απ’ αυτό θέλει μια εσωτερική διεργασία. Τα πράγματα που σε οδηγούν να μην αγαπάς τον εαυτό σου είναι πολύ βαθύτερα. Δεν λύνονται μόνο με τους φίλους, θέλει παραπάνω δουλειά. Χωρίς ψυχοθεραπεία νομίζω δεν μπορείς να βρεις το δρόμο για να δεις.
Κάνετε συχνά απολογισμούς;
Κάνω ψυχοθεραπεία πάρα πολλά χρόνια. Πολύ θα ήθελα να έχω σταματήσει, να έχω φτάσει σε ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα αλλά… Η δύναμη της συνήθειας είναι πολύ μεγάλη. Γι’ αυτό οι άνθρωποι επιμένουν και μένουν σε νεκρούς γάμους παρά να χωρίσουν. Η συνήθεια καλύπτει τα πάντα. Κι εγώ έτσι είμαι. Λέω τη νύχτα ότι θέλω να σταματήσω το κάπνισμα γιατί με ενοχλεί στη δουλειά μου πια. Θέλω να είμαι αθλητής πάνω στη σκηνή, να είμαι υγιής. Και βλέπω ότι αυτός ο σατανάς με εμποδίζει. Αφού καπνίζω τώρα τι απολογισμό έκανα;
Ποια ήταν η αφορμή για να ξεκινήσετε ψυχοθεραπεία;
Έμπαινα σε μια άλλη φάση ζωής. Χώριζα, είχα κι ένα παιδί και πιεζόμουν πώς θα τα καταφέρω. Ένιωσα πολύ περίεργα. Δεν μπορούσα να σκεφτώ, να πάω μια σκέψη μου παρακάτω. Ήταν τρομακτικό. Κρατιόμουν από μια ανάσα για να μην πέσω κάτω. Αυτή ήταν η αφορμή. Στην ψυχανάλυση όμως πας για κάτι άλλο κι ανακαλύπτεις άλλα. Σιγά-σιγά ξεμπλέκεται ένα κουβάρι και νιώθεις καλύτερα. Ήμουν ένας άλλος άνθρωπος πριν την ψυχοθεραπεία.
Σε τι διαφέρει η μια Ελισάβετ απ’ την άλλη, της προ ψυχοθεραπείας;
Δεν ήμουν ψύχραιμη, ήμουν πιο επιπόλαιη. Σήμερα διαχειρίζομαι τα πράγματα διαφορετικά, έχω μεγαλύτερη ανοχή. Και το σημαντικότερο είναι πως πια αγαπώ τον εαυτό μου.
* H βραβευμένη παράσταση «Εγώ η Γωγώ», της Ελένης Γκασούκα θα φιλοξενηθεί στις Αποθήκες ΘΟΚ (πρώην Νέα Σκηνή ΘΟΚ) για τρεις παραστάσεις: 19 Φεβρουαρίου 2016 – 21 Φεβρουαρίου 2016. Για πληροφορίες: 7777 2717.
