Στην ασπρόμαυρη φωτογραφία που κρατάει στα χέρια του, βρίσκεται μπροστά από μία σκηνή -μάλλον σε πάλκο- και κοιτάει ευθεία στον φακό με τη χαρακτηριστική έκφραση (εκείνη της βεβαιότητας του τι προηγήθηκε) ενός ήδη χορτασμένου από επιτυχίες, αγάπη και αναγνώρισης του ταλέντου του από τον κόσμο ανθρώπου – ποιος άλλος Κύπριος ηθοποιός, άλλωστε, έχει συνεργαστεί στην καριέρα του με τον Omar Sharif, τον Roger Moore, την Gina Lollobrigida, τον Sean Connery, τον Michael Caine (σαν άλλος «διεθνής» Μιχάλης Γιαννάτος, ακόλουθος κι αυτός στο αξίωμα που λέει πως «ουδείς προφήτης στον τόπο του»).
ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ
Στο wallpaper του κινητού του, μία φωτογραφία με τα τέσσερά του εγγόνια, τη «ζωή του όλη» – η 15χρονη Εράσμω τού έστειλε κάποιες παλιές φωτογραφίες του απ’ το viber της και τον βοήθησα να μου τις προωθήσει στο κινητό μου. «Τι άλλο να πούμε; Τα έχω πει όλα!», μου αναφέρει, καθισμένοι στην καντίνα του ΡΙΚ, στο «σπίτι» του, όπως μου το χαρακτηρίζει, καλεσμένος σε μία εκπομπή του Α’ Προγράμματος που μόλις είχα ακούσει. Πράγματι, ο Γιώργος Ζένιος δεν «φοβήθηκε» ποτέ τις λέξεις στις (δεκάδες) συνεντεύξεις του – ακόμη και στα πιο προσωπικά του. Σκέφτηκα, λοιπόν, να ξεκινήσω από μία πρόσφατη δήλωσή του σε τηλεοπτική εκπομπή, πως δεν πρόκειται ξανά να τραγουδήσει – χωρίς πολλές-πολλές εξηγήσεις από εκείνον. Κι ένα κενό. Εκεί, ναι, ίσως να υπήρχε κάποια ανείπωτη ακόμη ρωγμή…
Από πότε τραγουδάτε;
Πάντα μου άρεσκεν το τραγούδι. Όχι όπως την υποκριτική, αλλά με ικανοποιούσε. Στην Ελλάδα γραμμοφώνησα τον πρώτο μου δίσκο, την «Πρώτη γνωριμία». Πρέπει να ήταν το 1986, ήδη φτασμένος ηθοποιός εγώ, με συνεργασίες στην Κύπρο, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, για τις οποίες πάντοτε αισθανόμουν υπερήφανος – τις ξέρετε, άλλωστε. Γι’ αυτό τον πρώτο μου δίσκο, πρέπει να σου πω, με εβοήθησεν ο μακαρίτης ο Διονυσίου – το λέω και πάντα θα το λέω.
Ο Στράτος Διονυσίου εννοείτε;
Μάλιστα. Τραγουδούσα τότε σε ένα κέντρο, στο Λονδίνο, στο «La Primavera» -πρέπει να ήταν το 1984-, τζιαι αθυμούμαι που μας είπαν «να πάτε πιο νωρίς εσείς οι μιτσιοί, διότι θα έρτει απόψε μία φίρμα, ο Στράτος ο Διονυσίου». Ετρελάθηκα! Γιατί άκουγα ήδη τα τραγούδια του, μου άρεσκεν η φωνή του. Όταν επήαμεν στο μαγαζί, μου είπαν «θα πεις ένα τραγούδι εσύ, ένα τραγούδι ο άλλος, ο παράλλος, με τη σειρά». Λέω: «Εγώ θα πω το “Θάρρος”». «Όχι», μου απαντούν, «το “Θάρρος” δεν μπορείς να το πεις!». Τους ρωτώ «γιατί;». «Γιατί είναι του Διονυσίου και ο Διονυσίου θα είναι δαμαί». «Δεν με ενδιαφέρει», τους απάντησα, «είναι το τραγούδι που, έτσι κι αλλιώς, λέω στο κέντρο, εγώ αυτό θα πω!». Το είπα, ετέλειωσα, το ευχαριστήθηκα, και ήρτεν το γκαρσόνι και μου λέει: «Σε θέλει ο κύριος Στράτος μέσα». Πήγα. Ήταν η ώρα που έκαμνεν το τσιγαράκι του. «Ωραία φωνή, νεαρέ!», μου είπε. Έχασά τα προς στιγμής. «Με θυμίζεις κάπως», συνέχισε. Όντως. «Γιατί δεν έρχεσαι Ελλάδα;», με ρώτησε. «Δεν ενδιαφέρομαι», είπα αυθόρμητα εκείνη τη στιγμή. Παρόλα αυτά κρατήσαμε επαφή. Και τελικά πήγα στην Ελλάδα. Συστημένος από εκείνον. Τους στίχους, στον πρώτο μου εκείνο δίσκο, τους έγραψε η Σούλα Ζαφειρίου και τη μουσική ο Νάκης ο Πετρίδης. Στις ηχογραφήσεις, θυμούμαι που ήρθαν και μου είπαν: «Έχεις γρέζια». Διότι με είχε πονέσει ο λαιμός μου, συνέχεια και «ξανά και ξανά» το ίδιο τραγούδι – ήθελαν τη λεπτομέρεια από μένα. Επουληθήκαν, θυμούμαι, 10 χιλιάδες δίσκοι στην Αγγλία, άλλοι τόσοι στην Κύπρο, μετά κάτι έγινε με τα ποσοστά, τσακωθήκαμε, είπα τους «δεν ξανακάμνω τέτοιο πράγμα» και έφυγα. Ενδιαφέρθηκαν πολλοί, πάντως, για τη φωνή μου. Αλλά, σαν τον βλάκα, έλεγα «όχι». Έμεινεν, όμως, το μεράκι. Αν και ούλλοι ελέγαν μου «αν έκαμνες επαγγελματικά το τραγούδι, εμπορούσες να πετύχεις παραπάνω». Ήταν, όμως, έρωτας το θέατρο… Μεγάλος έρωτας! Εσπούδασα με υποτροφία στη Δραματική Σχολή -με είχε βοηθήσει τότε ο μακαρίτης ο Φαίδρος ο Στασίνος- ετέλειωσα το 1968 τις σπουδές μου, έπαιξα σε τόσα έργα, ουδέποτε εβαρέθηκα ή εκουράστηκα από αυτή τη μεγάλη αγάπη της ζωής μου. Το τραγούδι, όμως, ήταν κάτι άλλο…
