Για 44 χρόνια, η καριέρα του είχε προτεραιότητα. Πλέον, ο Γιώργος Ζένιος βάζει πάνω απ’ όλα τα εγγόνια του. Τα σαββατοκύριακα, ο κόσμος να χαλάσει, είναι αφιερωμένα σε αυτά, όπως κι εκείνο το Δευτεριάτικο απόγευμα που φωτογραφήθηκε αγκαλιά με την Εράσμω, τον Γιώργο, την Αλίκη και τον Ορφέα. Τις συνέχειες του, αφού κρυφή του ελπίδα είναι κάποιος από τους τέσσερις να γίνει ηθοποιός.
Της Κωνσταντίνας Γεωργίου
Πόσο συχνά βιώνετε τέτοιες οικογενειακές στιγμές, όπως η σημερινή, με το βαρυφορτωμένο πρόγραμμα που έχετε;
Τα σαββατοκύριακα είναι αποκλειστικά αφιερωμένα στα εγγόνια μου, που είναι όλη μου η ζωή. Τις Κυριακές, ειδικά, τους θέλω όλους στο σπίτι μου για φαγητό.
Πώς νιώσατε όταν κρατήσατε αγκαλιά το πρώτο σας εγγόνι;
Δεν μπορώ να το περιγράψω κι ας πέρασαν 11 ½ χρόνια από τότε που γεννήθηκε η Εράσμω. Μετά ήρθε ο συνονόματος, ο Γιώργος Ζένιος, ο οποίος σήμερα είναι 8 ½ ετών. Αυτά είναι τα παιδιά του Αντρέα, του μεγάλου μου γιου. Ακολούθησαν, η 6 ½ ετών Αλίκη και ο 8 μηνών Ορφέας, τα παιδιά του μικρότερου γιου μου, Νώντα. Κάθε φορά, το συναίσθημα ήταν εξίσου έντονο. Σαν να κέρδιζα δισεκατομμύρια στο λαχείο. Πρέπει να το βιώσεις για να καταλάβεις. Είναι μεγάλη κουβέντα να γίνεσαι παππούς.
Έχετε δηλώσει ότι από μικρός επιθυμούσατε να αποκτήσετε οικογένεια. Της αφιερώσατε, όμως, όσο χρόνο θέλατε;
Δυστυχώς, όχι. Το επάγγελμά μου, δεν μου το επέτρεπε. Είχα κι έχω πλάι μου, όμως, μια γυναίκα που με στηρίζει. Η Αλίκη ξέρει πόσο αγαπώ τη δουλειά μου και δεν γκρίνιαξε ποτέ. Έδωσε στα παιδιά μας σωστή ανατροφή. Για 44 χρόνια, η καριέρα μου ερχόταν πρώτη. Πλέον, τα εγγόνια μου είναι πάνω απ’ όλα. Ίσως επειδή χόρτασα την καριέρα μου. Συνάμα, τα εγγόνια μου, μου δίνουν ζωή. Κι εγώ είμαι πολύ ευχαριστημένος από τη ζωή μου.
Γκρινιάζετε στην κόρη σας, που δεν σας χάρισε ακόμη εγγόνι;
Θέλω οπωσδήποτε ένα εγγόνι από τη Μαρία. Παρόλο που θέλει και η ίδια να παντρευτεί, προς το παρόν έχει αφοσιωθεί στην καριέρα της. Μερικές φορές, την πιέζω. Της λέω: «Πέθανα -όταν έπαθα την ανακοπή- πήγα στον ουρανό και ο θεός μού είπε πήγαινε να παντρέψεις τη Μαρία και να έρθεις πίσω». Και εκείνη μου απαντά: «Αν είναι έτσι, να μην παντρευτώ ποτέ».
Παρά την περιπέτεια με την υγεία σας, δεν βλέπω να ελαττώσατε τους ρυθμούς σας…
Είμαι ερωτευμένος με τη δουλειά μου. Την ανακοπή την έπαθα από λάθος του γιατρού. Αυτό συνέβη πριν τέσσερα χρόνια, στις 23 Μαρτίου. Εκείνη τη μέρα, ήμουν ευδιάθετος. Μόλις είχα ολοκληρώσει τη σκηνή μου, είχα παραγγείλει καφέ και ξαφνικά με είδαν οι συνάδελφοί μου να γονατίζω. Ήμουν τυχερός που ήταν δίπλα μου ο Κώστας Βήχας -τον οποίο θεωρώ εξαιρετικό ηθοποιό- και μου παρείχε τις πρώτες βοήθειες μέχρι να φτάσει το ασθενοφόρο. Μου έσωσε τη ζωή. Εξοικειώθηκα, όμως, με τον θάνατο. Δεν τον φοβάμαι πια. Η πρώτη μου σκέψη όταν συνήλθα ήταν: «Μα, δεν θα ξανάβλεπα τα εγγόνια μου;».
Ποιο από τα τέσσερα, σας μοιάζει περισσότερο;
Ο Γιώργος Ζένιος, ο νεότερος. Σ’ αυτόν βλέπω τον εαυτό μου.
Πιστεύετε ότι το επίθετο Ζένιος, ήταν «βαρύ» κάποιες φορές για τα παιδιά σας;
Μπορεί, γιατί ποτέ δεν «χρησιμοποίησαν» το όνομά μου. Ειδικά η κόρη μου που εργάζεται στον χώρο της διαφήμισης, ποτέ δεν ανάφερε ότι είμαι ο πατέρας της. Μόνο μια φορά, όταν τη ρώτησε ένας φίλος αν έχει κάποια σχέση με τον ηθοποιό, κοκκίνισε και του αποκάλυψε ότι είμαι ο πατέρας της. Και οι τρεις τους, ό,τι έκαναν είναι με την αξία τους.
Οι γιοι σας, με τι ασχολούνται;
Ο Αντρέας είναι τοξικολόγος και ο Νώντας έχει επτά πτυχία στον κλάδο της μηχανολογίας.
Το έχετε παράπονο που κανείς τους δεν ακολούθησε τα χνάρια σας;
Μάλλον ένιωσα ανακούφιση. Αλλά, θέλω ένα από τα εγγόνια μου να γίνει ηθοποιός. Όταν είσαι νέος, νομίζεις ότι θα ζήσεις για πάντα. Τώρα που μεγάλωσα, θα ήθελα να συνεχίσει κάποιος το έργο μου.
Μετανιώσατε που ήρθατε στην Κύπρο, δεδομένης της πορείας που είχατε τότε στην Αγγλία;
Ναι. Στην Κύπρο όμως, ήρθα εξαιτίας μιας ερωτικής απογοήτευσης. Πολλές φορές, μου τηλεφωνούσε ο ατζέντης μου, πήγαινα, έκανα ένα ρόλο κι επέστρεφα. Από τη μια δεν μπορούσα χωρίς την οικογένεια μου και από την άλλη δεν ήθελα να την ξεσηκώσω. Τα είχα πουλήσει όλα κιόλας στην Αγγλία. Βέβαια, πήγαμε πίσω για 12 χρόνια, από το 1980 μέχρι το 1992, σπούδασαν και τα παιδιά μου και μετά επιστρέψαμε.
Με τη σύζυγό σας, πώς γνωριστήκατε;
Τότε, ερχόμουν στην Κύπρο με το πλοίο. Την είχα δει και μου είχε κάνει εντύπωση. Ήταν πολύ όμορφη. Κι εγώ ήθελα να παντρευτώ. Ήταν ο πόθος μου να αποκτήσω παιδιά!
Πώς καταλάβατε ότι ήταν η κατάλληλη, μιας και είχατε ήδη έναν αποτυχημένο γάμο στο ενεργητικό σας;
Ήταν ένα πλάσμα όμορφο -όπως σου είπα- και ήσυχο. Ήταν πολύ φτωχιά, αλλά εμένα δεν με ένοιαζε. Είμαστε 40 χρόνια παντρεμένοι και η Αλίκη αποδείχθηκε μια εξαιρετική μάνα και νοικοκυρά.
Υπήρχαν φορές που την πικράνατε;
Νομίζω πως στις αρχές ζήλευε που φιλούσα τη μια και την άλλη λόγω δουλειάς. Δικαιολογημένα όμως. Κι εγώ αν ήμουν στη θέση της, θα με πείραζε. Αλλά, δεν παραπονέθηκε ποτέ. Το έχω ξαναπεί. Θα έπρεπε να της στήσω άγαλμα και να την προσκυνώ. Εμφανιζόμουν μπροστά της, ξαφνικά, με μια βαλίτσα και της ανακοίνωνα πως έφευγα για Λονδίνο.
Νομίζετε ότι είστε δύσκολος άνθρωπος;
Ναι. Ήμουν λίγο περισσότερο αυστηρός με τα παιδιά μου απ’ ό,τι έπρεπε. Ίσως γι’ αυτό είμαι τόσο ελαστικός με τα εγγόνια μου. Στη δουλειά μου, πάλι, είμαι πολύ ιδιότροπος. Είμαι τελειομανής κι αυτό είναι λάθος. Κανείς δεν είναι τέλειος.
Είστε απαιτητικός με τους συναδέλφους σας;
Ναι. Υπήρξαν συνάδελφοι που έρχονταν αδιάβαστοι, αλλά όχι στις σκηνές που είχαν μαζί μου. Κάποιες φορές, αναγκάστηκα να πω σε συνάδελφο: «Εγώ φεύγω. Πάω Λεμεσό κι όταν γίνεις επαγγελματίας και μάθεις τα λόγια σου, τηλεφώνα μου να έρθω, να κάνουμε τη σκηνή μας». Δεν θα ξεχάσω κάτι που μου είχε συμβεί πριν χρόνια στην Αγγλία, όταν είχα έναν πολύ μικρό ρόλο σε μια κινηματογραφική ταινία. Είχα ραντεβού για μακιγιάζ στις 04:30 κι εγώ έκατσα στην καρέκλα στις 04:35 γιατί το σπίτι μου απείχε ενάμιση ώρα από εκεί που γινόταν το γύρισμα. Ήρθε ο παραγωγός και με έδιωξε. Μπορεί να άργησα μόνο πέντε λεπτά, αλλά με περίμεναν 50 άτομα. Αυτό το έχω πάντα στο μυαλό μου και σε κάθε γύρισμα πάω μισή ώρα νωρίτερα. Να προλάβω να πιω τον καφέ μου και να προβάρω τα λόγια μου με τον συνάδελφο που έχουμε μαζί σκηνή. Ορισμένοι με θεωρούν ιδιότροπο. Τους εξηγώ πως δεν είναι θέμα ιδιοτροπίας, αλλά πρέπει να σέβονται το συνεργείο. Δεν είναι ζώα, να τους περιμένουν να κάνουν μια σκηνή 15 φορές επειδή δεν έμαθαν τα λόγια τους. Εμείς στο «Μπρούσκο», του ΑΝΤ1, είμαστε τυχεροί. Έχουμε δυο καταπληκτικούς σκηνοθέτες. Τον Αντρέα Γεωργίου και τον Ελλαδίτη, Στάμο Τσάμη.
Γι’ αυτό συνεχίζετε για τρίτη χρονιά με τη σειρά;
Πριν χρόνια, έκανα στο ΡΙΚ το έργο «Ο γαμπρός της λευτεριάς». Είχα μια σκηνή, που χαστούκιζα έναν μικρό, γύρω στα δέκα. Όταν τελειώσαμε, επειδή αντιλήφθηκα πως άθελά μου τον χαστούκισα δυνατά, τον πλησίασα και τον ρώτησα τι θα γίνει όταν μεγαλώσει. Μου απάντησε: «Θέλω να γίνω ηθοποιός σαν εσάς». Εγώ τον συμβούλεψα να μάθει γράμματα και να αφήσει την υποκριτική. Αυτό το αγόρι ήταν ο Αντρέας Γεωργίου. Πραγματικά, αυτό το παιδί έχει τρομερή φαντασία. Για μένα, χαραμίζεται εδώ. Πρέπει να φύγει στο εξωτερικό. Η επιτυχία λοιπόν του «Μπρούσκο», βασίζεται στον Αντρέα και στον Στάμο, που είναι επίσης εξαιρετικός στη δουλειά του, καθώς και στο καλό σενάριο.
Δεν θέλετε κάποια στιγμή να βάλετε μια άνω τελεία και να ηρεμήσετε λίγο;
«Αρρωσταίνω» όταν κάθομαι. Φέτος, μάλιστα, θα κάνω και θέατρο -θα ανεβάσουμε με την ΕΘΑΛ, την παράσταση «Άντε ψυχούλα μου, σκότωσέ με», του Αζίζ Νεσίν- που το λατρεύω. Για μένα είναι σαν μια τονωτική ένεση. Πλέον, είμαι σε μια φάση της ζωής μου που με παίρνει να σταματήσω να δουλεύω και να συνεχίσω να ζω άνετα. Αλλά, παρόλο που κουράζομαι σωματικά, την επομένη ξυπνώ γεμάτος ενέργεια. Κάποτε, ένας δάσκαλος μου στη Βασιλική Σχολή, μου είχε πει πως «ο ηθοποιός δεν έχει ημερομηνία λήξης». Μερικές φορές, σταματώ έξω από τα καφενεία και παρακολουθώ τους θαμώνες, ηλικίας 55, 60, 65 χρονών. Αναρωτιέμαι, τι περιμένουν αυτοί οι άνθρωποι. Τον Χάρο, να έρθει να τους πάρει; Δηλαδή, ξοφλάς μετά από μια ηλικία; Γιατί εγώ θεωρώ πως όσο μεγαλώνει ένας ηθοποιός, τόσο καλύτερος γίνεται.
Το ότι δεν μείνατε ποτέ χωρίς δουλειά, θεωρείται πως σας έκανε αντιπαθή σε συναδέλφους σας;
Βεβαίως. Το άκουσα, κιόλας, μια-δυο φορές. Δεν το έλαβα, όμως, υπόψη μου. Είχα ρωτήσει, μάλιστα, έναν συνάδελφο: «Γιατί εγώ πάντα δουλεύω κι εσύ όχι;». Γυρνά και μου λέει: «Γιατί; Εσύ είσαι καλύτερος ηθοποιός από μένα;». Του απάντησα: «Όχι, εσύ είσαι καλύτερος. Αλλά εσύ έρχεσαι αδιάβαστος και δεν είσαι ποτέ στην ώρα σου. Ο χρόνος στην τηλεόραση είναι χρήμα». Δυστυχώς, όμως, δεν έχουμε πολλούς επαγγελματίες. Έχουμε τόσους καλούς νέους ηθοποιούς, αλλά δεν έχουν συνειδητοποιήσει πόση σημασία έχει να είναι και σωστοί επαγγελματίες.
Καταφέρατε όλα αυτά τα χρόνια να αποκτήσετε αδελφικές φιλίες στον χώρο;
Πολλές. Δεν πιστεύω ότι έχω αντιπάθειες. Κι αν έχω, είναι από ζήλια και όχι επειδή πίκρανα κανέναν.
Εσείς, δεν ζηλέψατε συναδέλφους σας;
Ποτέ. Όταν έβλεπα κάποιον καλύτερο από μένα, προσπαθούσα να μάθω από εκείνον. Το κατόρθωμα είναι να μπορείς να φθάσεις εκείνον που είναι καλύτερος από σένα γιατί πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι κατώτεροι και ανώτεροι από εμάς. Το θέατρο και η τηλεόραση είναι ομαδική δουλειά. Αυτός είναι ακόμη ένας λόγος που το «Μπρούσκο», του ΑΝΤ1, σημειώνει επιτυχία. Πρώτη φορά αισθάνομαι ότι είναι λες και δουλεύω στο εξωτερικό. Υπάρχει μια τάξη. Οι ηθοποιοί έρχονται διαβασμένοι και βοηθά ο ένας τον άλλον. Υπήρξε φορά, που ένας νεότερος συνάδελφος ήθελε καφέ και του είπα: «Πήγαινε, κάνε την σκηνή σου και θα σου φτιάξω εγώ». Δεν έχει σημασία αν είμαι μεγαλύτερος ή αν είμαι ο Ζένιος. Είμαστε σαν μια ποδοσφαιρική ομάδα. Πασάρει ο ένας στον άλλο για να βάλουμε γκολ!
