Η Θέα είναι από τις γυναίκες που ξέρουν καλά πού βαδίζουν κι αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κανείς συζητώντας μαζί της. Αποπνέει αισιοδοξία, ωριμότητα στη σκέψη και την ψυχή, βλέποντας τα πάντα με ρεαλιστική ματιά. Η γνωστή ηθοποιός από τα «Δίδυμα Φεγγάρια» του ΑΝΤ1 μιλά για τον τρόπο με τον οποίο οδηγήθηκε στα «μονοπάτια» της συγγραφής και εξηγεί με ποιο τρόπο η «Κούκλα» τη βοήθησε να βρει το πραγματικό νόημα της ζωής.
Του Παντελή Παναγιώτου
Τι ήταν αυτό που σε έκανε να πεις «θέλω να γράψω ένα βιβλίο»;
Tο γράψιμο ενός βιβλίου δεν ήταν αυτοσκοπός. Δηλαδή, δεν ξυπνάς ένα πρωί και λες «θέλω να γράψω ένα βιβλίο». Ήταν περισσότερο μια εσωτερική ανάγκη να μοιραστώ όλα αυτά που απασχολούν τη σκέψη, το μυαλό και την ψυχή μου. Η βαθύτερη ανάγκη μου, αν θέλεις, ήταν να μπορέσω να επικοινωνήσω με τον κόσμο μέσα από μια άλλη μορφή δημιουργίας.
Ήταν κάτι που σκεφτόσουν από καιρό;
Είχα αρχίσει να γράφω το συγκεκριμένο βιβλίο πριν από δέκα χρόνια. Όμως, το άφησα στο «συρτάρι» γιατί ένιωθα ότι εκείνη τη δεδομένη στιγμή δεν μπορούσε να ολοκληρωθεί, ασχέτως ότι το επεξεργαζόμουν. Οι χαρακτήρες, όμως, υπήρχαν στο μυαλό μου και όταν ένιωθα την ανάγκη να τους συναντήσω, επέστρεφα κοντά τους ανοίγοντας τα χαρτιά μου. Πέρσι, λοιπόν, αφού ένιωσα έτοιμη, αποφάσισα να το συνεχίσω. Ήξερα πού βρίσκεται η ιστορία και με ποιο τρόπο ακριβώς θα ολοκληρωθεί.
Γιατί χρειάστηκε να περάσει τόσος καιρός για να νιώσεις έτοιμη;
Όταν τα πράγματα ωριμάσουν μέσα σου, η ιστορία βγαίνει αβίαστα στο χαρτί. Έχω μια τρομερή διαίσθηση, γενικά, ως άνθρωπος. Οπότε, πιστεύω ότι για να ολοκληρωθεί τώρα, πάει να πει ότι αυτό ήταν το κατάλληλο timing.
Το γράψιμο, πάντοτε σε ενδιέφερε;
Το γράψιμο υπήρχε πάντοτε στη ζωή μου, απλά ήταν σε δεύτερη μοίρα. Με τον καιρό, όμως, είχα αρχίσει να αισθάνομαι την ανάγκη και ήθελα να ασχολούμαι περισσότερο. Η εσωστρέφεια της διαδικασίας του γραψίματος, όσο περνούσαν τα χρόνια, άρχισε να με ενδιαφέρει περισσότερο.
Τι σε οδήγησε, όμως, στην επιθυμία να εκδώσεις ένα δικό σου βιβλίο;
Ήταν μια τεράστια προσωπική ανάγκη. Ουσιαστικά, αυτά τα οποία επιθυμώ να αισθανθεί ο αναγνώστης είναι όλα όσα βίωσα γράφοντας αυτό το μυθιστόρημα. Ωστόσο, η επιθυμία του να εκδώσω ένα δικό μου βιβλίο, δεν έχει να κάνει με τη φιλοδοξία του να χαρίσω ένα ακόμα σημαντικό βιβλίο στη λογοτεχνία. Σπουδαία βιβλία γράφονται και θα γραφτούν. Αυτό που θέλω είναι να παραδώσω στους Κύπριους ένα βιβλίο που θα ταξιδέψει την ψυχή τους.
Γιατί «Κούκλα»;
Ο τίτλος είναι διφορούμενος. Δεν θα ήθελα να αποκαλύψω περισσότερα γι’ αυτό. Θα προτιμούσα να το ανακαλύψει ο αναγνώστης διαβάζοντας το βιβλίο. Πρόκειται για μια κεντρική ιστορία ανάμεσα στην οποία τρέχουν παράλληλα δυο άλλες. Κάποιες παράξενες συγκυρίες φέρνουν μια ομάδα ανθρώπων να συμβιώσουν κάτω από την ίδια στέγη για δέκα ημέρες. Μέσα από τις σχέσεις που δημιουργούνται, ξεδιπλώνεται μια ιστορία από το παρελθόν που αφορά στο 1940 και τότε όλοι ασχολούνται με αυτήν αλλά και όλα όσα τους συνδέουν. Ταυτόχρονα, κάνουν μια διαδρομή σε ολόκληρη την Κύπρο. Πρωτεύον συστατικό της γραφής μου είναι το χιούμορ, γιατί έτσι αντιμετωπίζω τη ζωή και πιστεύω πως αυτό θα κάνει αίσθηση στον αναγνώστη. Το επιθυμητό είναι να μπορέσω να κάνω τον κόσμο να ερωτευτεί, να ταξιδέψει και να γελάσει μέσα από το βιβλίο.
Προσωπικά βιώματα ή εμπειρίες, έχεις περάσεις -έστω και έμμεσα- μέσα από την υπόθεση του βιβλίου σου;
Δεν πρόκειται για πιστή καταγραφή των δικών μου προσωπικών βιωμάτων. Ωστόσο, νομίζω ότι αναπόφευκτα ήμουν επηρεασμένη και από δικά μου βιώματα. Βλέπω τα πράγματα με ρεαλιστικό τρόπο, άλλωστε. Δεν μου αρέσουν τα ροζ συννεφάκια και οι εξωπραγματικές ιστορίες. Πρόκειται μεν για ένα μυθιστόρημα βγαλμένο από μυθοπλασία, αλλά με ρεαλιστική ματιά. Όμως, προσπαθώντας να αναπτύξω σωστά την πλοκή, ίσως να… βούτηξα άθελά μου στα μύχια της δικής μου ψυχής.
Έχοντας περάσει από το κομμάτι του θεάτρου και της τηλεόρασης, το να μπαίνεις στα «χωράφια» της συγγραφής, σε κάνει να αισθάνεσαι ακόμα πιο δημιουργική;
Είμαι της άποψης πως πρέπει να βρίσκουμε τρόπους να δημιουργούμε καινούρια πράγματα και να επικοινωνούμε με τον κόσμο μέσα από εναλλακτικούς καλλιτεχνικούς ορίζοντες. Αν υπάρχει κάτι που με κάνει να αισθάνομαι ευτυχής, είναι γιατί, σε ό,τι έκανα στη ζωή μου, υπήρχε πάντα μια μεγάλη μερίδα κόσμου που μου κρατούσε το χέρι και με στήριζε.
Λένε πως το διάστημα της συγγραφής ενός βιβλίου, οι άνθρωποι περνάνε από διάφορα στάδια. Άλλοι απομακρύνονται, άλλοι κλείνονται στον εαυτό τους. Στη δική σου περίπτωση, τι από όλα αυτά συνέβη;
Η συγγραφή έχει έντονα το στοιχείο της απομόνωσης. Υπήρχε και στη δική μου περίπτωση, όμως, είναι ένα στοιχειό που με χαρακτηρίζει έτσι κι αλλιώς. Είμαι ένας άνθρωπος που, κατά κύριο λόγο, βγαίνει από το σπίτι μόνο για να πάει δουλειά. Δεν βγαίνω ούτε για να διασκεδάσω, ούτε για να συναναστραφώ με πολύ κόσμο. Το πιο ωραίο από όλη αυτή τη διαδικασία, ήταν το ότι υπήρχε καθ’ όλη τη διάρκεια μια έντονη ανυπομονησία. Περίμενα τη στιγμή που θα επέστρεφα στο σπίτι για να συναντήσω τους χαρακτήρες που είχα δημιουργήσει στα χαρτιά μου.
Το να αποφασίζει, όμως, ένας ηθοποιός να μπει και σε αυτού του είδους τα μονοπάτια δεν αποτελεί ρίσκο;
Ρίσκο είναι γι’ αυτούς που φοβούνται την αρνητική κριτική. Απεναντίας, οτιδήποτε αρνητικό κι αν ακούσω, θα υποκινήσω το μοχλό της σκέψης μου για να γίνω καλύτερη. Και η κριτική, πάντα με έκανε καλύτερη. Οπότε, θα αρπάξω την πρόκληση, θα κάνω όσο πιο καλά μπορώ αυτό που ανέλαβα και η κριτική είναι καλοδεχούμενη.
Η σειρά του Αntenna «Δίδυμα Φεγγάρια», στην οποία πρωταγωνιστείς, βασίζεται σε βιβλίο. Θα ήθελες να συμβεί κάτι ανάλογο και στην περίπτωση του δικού σου βιβλίου;
Δεν είναι κάτι που αποκλείω ούτε και βρίσκεται στα άμεσα σχέδιά μου. Αυτό που επιθυμώ είναι ο κάθε αναγνώστης να δώσει τη μορφή που αυτός θέλει στους ήρωες του βιβλίου μου.
Έχεις σκεφτεί, μελλοντικά, να παρατήσεις την υποκριτική και να αφοσιωθείς στη συγγραφή;
Ναι. Μάλιστα, θα ήθελα -κάποια στιγμή που θα έχουν περιοριστεί οι υποχρεώσεις απέναντι στα παιδιά μου- να εγκατασταθώ μόνιμα στο χωριό μου στην Πάφο, μαζί με τον άντρα μου, ώστε να μπορέσω να αφοσιωθώ στο γράψιμο. Να βρίσκομαι μακριά από την πόλη, με έντονο το στοιχειό της φύσης, έχοντας λίγα και ουσιαστικά πράγματα.
Δεν ένιωσες ποτέ τον φόβο της αποτυχίας;
Στο πίσω μέρος του μυαλού μου, μπορεί να υπήρξε. Απλώς, ποτέ δεν τον άφησα να με παρασύρει. Θέλω να πιστεύω ότι είμαι αρκετά αισιόδοξη, βαδίζοντας πάντοτε με αργά και σταθερά βήματα.
Αυτή τη στάση ζωής έχεις περάσεις και στα παιδιά σου;
Το πρώτο μου μέλημα, δεν ήταν να παραδώσω στην κοινωνία σπουδαίους επιστήμονες. Αυτό που θέλω είναι να γίνουν καλοί άνθρωποι και όλες τους οι πράξεις να βασίζονται στην καλή τους ψυχή. Να ανακαλύψουν την πραγματική ουσία της ζωής. Να αγαπούν και κάθε μέρα που περνά να επιδιώκουν την ευτυχία τους, μακριά από την αρένα της επιτυχίας και της κοινωνικής καταξίωσης. Κι αν μπορέσουν να αγαπηθούν όσο τους αγάπησε η μητέρα τους, αυτό θα ήταν το ιδανικό.
Info:
Το βιβλίο «Κούκλα» της Θέας Χριστοδου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Εν Τύποις» και θα παρουσιαστεί το Σάββατο 8 Απριλίου, στις 18:00, στο Θέατρο Μελίνα Μερκούρη.
