Ο γνωστός ηθοποιός -που επιστρέφει για τρίτη φορά στην καριέρα του στην τηλεόραση- μιλά, με αναπάντεχη ειλικρίνεια, για τη ζωή που δεν έζησε, τη μοναξιά, τον θάνατο, τον αποχωρισμό και εξηγεί γιατί αυτό που θέλει από τη ζωή είναι να τον βλέπει ο κόσμος και να χαμογελά.
Από τη Μαρίνα Χρυσοστόμου
Το ραντεβού μας δόθηκε σε μια καφετέρια στο κέντρο της Λευκωσίας. Αυτή ήταν και η πρώτη φορά που θα τον συναντούσα. Τον ήξερα μέσα από τις παιδικές παραστάσεις του «Νικολάκη» – του παιδικού ήρωα που μεγάλωσε γενιές και εξακολουθεί να προσφέρει γέλιο στα παιδιά. Με υποδέχθηκε με ένα πλατύ χαμόγελο. «Μου αρέσει που χαμογελάς, μου δίνεις ενέργεια», του λέω και με αγκαλιάζει. Κάρμα; Συγκυρία; Ο καθένας μπορεί να το μεταφράσει όπως θέλει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δίπλα του αισθάνθηκα άνετα, σαν να έπινα καφέ μ’ έναν κολλητό μου. Άνθρωπος έξω καρδιά, γεμάτος ενέργεια… Πολλές φορές, είπε, αυτό που θέλει από τη ζωή είναι να τον βλέπει ο κόσμος και να χαμογελά, να του δίνει χαρά και με τον δικό του τρόπο να παίρνει μακριά τις λύπες του. Παρόλα αυτά, η μοναξιά που αισθάνεται δεν είναι μεγαλύτερη απ’ αυτήν που νιώθεις όταν ζεις με κάποιον αλλά έχει χαθεί κάθε ίχνος επικοινωνίας.
Ισχύει αυτό;
Είναι μια μεγάλη αλήθεια. Είμαι μοναχικό άτομο. Μπορεί να φαίνομαι πολύ κοινωνικός, να μιλάω με όλους, όμως, την ώρα που μπαίνω στο σπίτι είμαι μόνος μου. Είναι οι στιγμές που χαλαρώνω, ξεκουράζομαι και κάνω τον απολογισμό μου. Βέβαια, αυτό που έχω συνειδητοποιήσει τα τελευταία χρόνια, είναι πως σε όλη μου τη ζωή έχω αφοσιωθεί ψυχή τε και σώματι στο θέατρο και για τον ίδιο μου τον εαυτό δεν έχω προσφέρει σχεδόν τίποτα.
Μετανιώνεις γι’ αυτό;
Τα χρόνια περνούν, μεγαλώνουμε, όμως, δεν μετανιώνω για τίποτα.
Σε φοβίζει ο χρόνος;
Όχι, έχω συμβιβαστεί με τον χρόνο. Ο χρόνος μάς δίνει περισσότερες εμπειρίες, μας κάνει πιο σοφούς και οι ρυτίδες μας είναι η απόδειξη των βιωμάτων που περάσαμε.
Μόνος από επιλογή ή οι συγκυρίες σε οδήγησαν σε αυτά τα μονοπάτια της μοναξιάς;
Είμαι μόνος από επιλογή. Μπορεί να φαίνομαι εύκολο άτομο, αλλά είμαι πολύ δύσκολος χαρακτήρας. Είναι πολύ όμορφο να ξυπνάς και να έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου ή μέσα στη μέρα να παίρνεις ένα γλυκό μήνυμα. Όμως, όταν είμαι ερωτευμένος με παίρνει πίσω από τη δουλειά μου, γιατί αφοσιώνομαι περισσότερο στον έρωτα και αφήνω πίσω όλα τα υπόλοιπα. Οπότε, προτίμησα τη δουλειά από τον έρωτα.
Φοβήθηκες τον έρωτα;
Όταν είσαι επιτυχημένος ο άλλος φοβάται να σε προσεγγίσει. Από την άλλη, όταν με φλερτάρουν μπερδεύομαι. Αναρωτιέμαι αν με φλερτάρουν για τον Κώστα ή για την πορεία και την αναγνωρισημότητά μου.
Πώς θες να σε φλερτάρουν;
Επειδή στις εποχές μας έχει πάψει να υπάρχει το φλερτ, το οποίο ανήκει πια στους ρομαντικούς ανθρώπους κι επειδή εγώ έζησα τη γενιά του ρομαντισμού, θα ήθελα το φλερτ να είναι ρομαντικό κι όχι μέσα από τα social media.
Σου έχει τύχει κάτι τέτοιο;
Ναι, αρκετές φορές.
Και πώς αντιδράς;
Με ευγενικό τρόπο, κόβω την κουβέντα μέχρι εκεί.
Αγάπησες ποτέ αληθινά;
Φυσικά και αγάπησα αληθινά στη ζωή μου. Αυτός που δεν έχει αγαπήσει αληθινά, δεν μπορεί να βιώσει την έννοια του πραγματικού ερώτα και της αγάπης. Γιατί, έχουμε μπερδέψει την πραγματική αγάπη και τον ερώτα με το σεξ.
Ένα παιδί θα γέμιζε το κενό που αισθάνεσαι μέσα σου; Θα κάλυπτε τη μοναξιά σου;
Θα ήμουν ο τύπους του χαζομπαμπά που θα έδινε τα πάντα στο παιδί του, δεν θα του χαλούσα χατίρι μόνο και μόνο για να καλύψω το κενό που θα έλειπα πολλές ώρες από το σπίτι. Αλλά, θα ήταν κρίμα εκείνο το παιδί να μεγάλωνε με έναν πατέρα που δεν θα ήταν δίπλα του, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Ξέρω τον εαυτό μου. Και δεν μου λείπει αυτό, γιατί όλα αυτά τα παιδιά στο θέατρο τα θεωρώ και δικά μου. Εξάλλου, έχω και δύο βαφτιστήρια. Τώρα, δεν ξέρω πώς θα ήταν η κατάσταση αν είχα έναν γιο. Σίγουρα, θα τον καμάρωνα και θα βγαίναμε μαζί για διασκέδαση.
Πέρασες από κατάθλιψη;
Μπορεί να έχω περάσει και να μην το έχω καταλάβει. Μπορεί να περνώ και να μην το αντιλαμβάνομαι. Είμαι δυνατός χαρακτήρας. Μπορώ να στηρίξω άλλα άτομα και -ταυτόχρονα- να βοηθήσω τον εαυτό μου, παίρνοντας δύναμη μέσα από τις συμβουλές μου.
Η «Γαλάτεια», πώς μπήκε στη ζωή σου;
Έτσι ξαφνικά! Πάνω σε μια κουβέντα που είχαμε με τον σκηνοθέτη Κώστα Κωστόπουλο, του εξέφρασα την επιθυμία μου να συμμετάσχω στη σειρά κι έτσι έγινε. Όταν μου έγινε η πρόταση, είπα αμέσως το ναι.
Πώς σχολιάζεις, τότε, την απόφαση του Σίγμα να ολοκληρώσει άμεσα τον κύκλο μετάδοσης της σειράς;
Η «Γαλάτεια» δεν κόβεται, αλλά ολοκληρώνεται ο κύκλος της. Νιώθω πολύ όμορφα και πολύ συγκινημένος από την αντιμετώπιση που είχα από την παραγωγή της σειράς, αλλά και τους ιθύνοντες του σταθμού. Νιώθω πολύ χαρούμενος γιατί, μέσα από τη σειρά, γνώρισα πολλούς νέους και αξιόλογους συνεργάτες και ταυτόχρονα αισθάνομαι στενοχωρημένος, γιατί θα μου λείψουν τα παιδία που έπαιζα μαζί τους. Οι αγκαλιές τους, τα φιλία τους, οι κουβέντες μας και η αγάπη τους. Χαίρομαι που συμμετείχα έστω και στον τέταρτο κύκλο.
Θες να μας μιλήσεις για τον χαρακτήρα που υποδύεσαι;
Ο συγκεκριμένος ρόλος είναι πολύ κοντά στον χαρακτήρα της αδερφής μου Βασούλας, που έχασα. Ήταν άτομο με πνευματική αναπηρία, που προήλθε μετά από πτώση σε λάκκο με πηλό. Κι ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή το παιδί ήταν μια χαρά, το χτύπημα στο κεφάλι τής δημιούργησε προβλήματα. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τον ήρωα που υποδύομαι στη σειρά. Όπως η αδελφή μου Βασούλα, έτσι και ο ρόλος που υποδύομαι έχει τεράστια αδυναμία στα παιδιά. Στην Ακανθού, όπου μεγαλώσαμε, η Βασούλα μου πρόσεχε τα παιδιά και έπαιζε συνέχεια μαζί τους.
Ποια ήταν η σχέση σου με την αδελφή σου;
Ήμασταν αυτοκόλλητοι. Κάθε φορά που βρίσκομαι στο γύρισμα, νιώθω σαν να κάνω μνημόσυνο στην αδερφή μου. Εξιλεώνομαι μέσα από αυτό τον ρόλο, γιατί μπαίνω στη δική της ιδιοσυγκρασία.
Σου λείπει;
Αρκετά. Όπως, επίσης μου λείπουν οι γονείς και ο μικρός μου αδελφός Νίκος, που πέθανε σε ηλικία 18 ετών. Ήταν στρατιώτης. Εκεί έγινε το κακό, στο στρατόπεδο.
Τι συνέβη;
Τότε, είπαν, ήταν ατύχημα. Δεν ήταν, όμως, κι αυτό το ξέρουμε μέσα από μαρτυρίες ατόμων που είδαν από κοντά τι είχε συμβεί. Αυτό ήταν που διέλυσε και την οικογένειά μας. Η μητέρα μας παρανόησε. Πηγαίναμε και τη βρίσκαμε τα μεσάνυχτα στο κοιμητήριο να κλαίει με λυγμούς.
Συγκλονιστικό…
Από εκείνο το συμβάν και μετά δεν συνήλθε ποτέ, μέχρι τη μέρα που έφυγε από τη ζωή. Πέθανε με τον καημό του γιου της. Όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα, πήγα στην Ακανθού, βρήκα το μνήμα του αδερφού μου από το οποίο είχε μείνει μόνο ένα κομμάτι που έγραφε το όνομά του. Πήρα το μάρμαρο και το έφερα στο κοιμητήριο, στη Λάρνακα, όπου βρίσκονται θαμμένοι οι γονείς μου και το έβαλα δίπλα στη φωτογραφία τους για παρηγοριά.
Πώς αντιμετωπίζεις τον θάνατο;
Ως μια φυσιολογική εξέλιξη, με αρχή, μέση και τέλος. Άλλοι φεύγουν στην αρχή όπως έφυγε ο αδελφός μου, άλλοι στη μέση όπως έφυγε η αδελφή μου κι άλλοι στο τέλος όπως έφυγε ο άλλος αδερφός μου και οι γονείς μου. Μέσα από το θέατρο έπαιρνα δύναμη κι αντιμετώπιζα τα πράγματα φυσιολογικά.
Τι σε φοβίζει περισσότερο;
Τίποτα. Θέλω να φύγω ήρεμος. Μπορεί να ακούγεται ρομαντικό, αλλά φεύγοντας θέλω να πουν ότι «ο Κώστας έβαλε το λιθαράκι του, για να γίνει ο κόσμος έστω και λίγο καλύτερος».
Τι πάει να πει για σένα «καλύτερος κόσμος»;
Να είναι πιο απλός, πιο φιλικός, να νοιάζεται για τον άλλον και να δίνει χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα.
Δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό σου η σκέψη να ασχοληθείς με κάτι άλλο;
Όχι! Η επιτυχία της Παιδικής Σκηνής Δώρου Κυριακίδη έγκειται στο γεγονός ότι όλα τα έργα που ανεβάζουμε είναι επίκαιρα και σύγχρονα. Δεν ανεβάζουμε κλασικά έργα. Αυτή είναι δουλειά του ΘΟΚ και κάποιων άλλων σκηνών. Εμείς ανεβάζουμε σύγχρονά έργα, μέσα από τα οποία δίνουμε σωστά μηνύματα στα παιδιά.
Έχεις κάποιο ανικανοποίητο όνειρο; Κάποιο απωθημένο;
Δεν έχω παίξει ποτέ σε κινηματογράφο. Θα ήθελα πάρα πολύ κι ας μην πρωταγωνιστήσω. Θέλω να δω τον τρόπο που γυρίζεται μια ταινία και να νιώσω αυτή την εμπειρία. Θέλω να πάρω λίγη από τη μαγεία της μεγάλης οθόνης.
Δεν στην πρόσφερε η συνεργασία σου με την Αλίκη Βουγιουκλάκη;
Η συνεργασία μου με την Αλίκη περιορίστηκε μόνο στο θέατρο. Ήμουν ο πρώτος, τότε, Κύπριος που έπαιξε μαζί της. Η Βουγιουκλάκη ήταν μεγάλη «σχολή» για εμένα.
Πώς είχε προκύψει η συγκεκριμένη συνεργασία;
Ήμουν στο δεύτερο έτος της δραματικής σχολής. Τότε, έπαιζα στο ιστορικό θέατρο της Αθήνας «Ακροπόλ», μαζί με σπουδαίους ηθοποιούς εκ των οποίων κάποιοι τύγχανε να ήταν και δάσκαλοί μου στη σχολή, όπως ο Φωτόπουλος και ο Ηλιόπουλος. Εκεί, με είδε ο χορογράφος της Αλίκης, Δημήτρης Παπάζογλου, ο οποίος στο τέλος της παράστασης με βρήκε και μου είπε ότι θα γινόταν οντισιόν για την καλοκαιρινή «Εβίτα» της Αλίκης Βουγιουκλάκη, και έψαχναν ηθοποιούς οι οποίοι θα μπορούσαν να χορεύουν και να τραγουδούν. Έτσι έγινε. Πήγα και μέσα από 300 περίπου άτομα, η Αλίκη με επέλεξε, μαζί με άλλους 7, για το θέατρό της.
Τι σε έχει διδάξει η συνεργασία μαζί της;
Οι έξι μήνες που δούλεψα μαζί της ήταν αυτοί που με έμαθαν να είμαι στρατιώτης στη δουλειά μου. Να σέβομαι τον εαυτό μου, τον κόσμο, κι αν αξίζω να κάνω και πρωταθλητισμό. Και ναι, στην παιδική μας σκηνή κάνουμε πρωταθλητισμό.
Τι θυμάσαι από εκείνη;
Την εξυπνάδα της, τη λαμπρότητα του βλέμματός της, την απλότητά της με αυτούς που συμπαθούσε αλλά -ταυτόχρονα- και την απόμακρη Αλίκη με άτομα που θεωρούσε ότι την πλησίαζαν για να κερδίσουν κάτι από αυτή.
Γιατί δεν επιδίωξες μια καριέρα στην Ελλάδα;
Μετά τις τρεις μεγάλες συνεργασίες που έκανα στο Ακροπόλ με την Αλίκη, τη Μαρία Αλιφέρη και τον Γιάννη Μπέζο, είχα πρόταση να συνεργαστώ με το καλοκαιρινό θέατρο «Μπουρνέλη», σε μια παραγωγή όπου θα έπαιζε η Μαίρη Χρονοπούλου και ο Στάθης Ψάλτης. Τότε, λόγω του νεαρού της ηλικίας μου, πίστεψα ότι ήμουν όνομα και αδιαφόρησα για τα λεφτά. Αρνήθηκα την πρόταση και ήρθα Κύπρο για διακοπές, με αποτέλεσμα να χάσω τις προτάσεις αλλά και τις νέες προοπτικές.
Μετάνιωσες;
Όχι, δεν έχω μετανιώσει γιατί αποδείχθηκε ότι εδώ ανήκω, στον τόπο μου. Αν δεν ερχόμουν πίσω, δεν θα γνώριζα τον Δώρο Κυριακίδη, δεν θα φτιάχναμε την παιδική σκηνή και δεν θα υπήρχε ο «Νικολάκης».
Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σου σχέδια;
Αυτή την περίοδο ανεβάζουμε τη χριστουγεννιάτικά μας παράσταση «Ο Νικολάκης, ο Αη Βασίλης και τα σκυλάκια τους», όπου δίνουμε οργανωμένες παραστάσεις για διάφορους φορείς, δήμους και κοινότητες. Παράλληλα, ετοιμάζουμε το δεύτερο έργο της Παιδικής Σκηνής Δώρου Κυριακίδη που θα είναι οι «Πιτζαμοήρωες 3», με καινούριες περιπέτειες. Παράλληλα με την παιδική σκηνή, παρουσιάζουμε σε γυμνάσια και λύκεια το έργο «Είμαι άνθρωπος και εγώ», με κύρια θεματική τα άτομα με αναπηρίες.
Τι σημαίνει για σένα «άνθρωπος»;
Αυτός που έχει συνειδητοποιήσει ότι στη ζωή είμαστε περαστικοί και όπως ήρθαμε έτσι θα φύγουμε. Γι’ αυτό, δεν χωράνε κακίες και μισαλλοδοξίες.
Απέκτησες όλα όσα ονειρεύτηκες;
Όχι. Γιατί, καθημερινά κάνω όνειρα για το μέλλον και πιστεύω ότι ο άνθρωπος που θα σταματήσει να ονειρεύεται δεν έχει σκοπό στη ζωή του και παραδίδεται στη μοίρα του.
Πες μου για το μυθιστόρημα που γράφεις.
Θα ονομάζεται «Στίγμα». Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα, βγαλμένο από τη ζωή μου. Αποτελείται από 10 κεφάλαια, όσα και τα άτομα της οικογένειας μου. Το γράφω όταν δεν είμαι καλά. Αυτό, ευτυχώς, δεν συμβαίνει συχνά καθώς τον τελευταίο καιρό έχω ξεσκαρτάρει από τη ζωή μου πολλά άτομα, τα οποία μου αποσπούσαν τη θετική μου ενέργεια. Τώρα που είμαι καλά, το έχω αφήσει λίγο στην άκρη. Κάποια στιγμή, όμως, θα επανέλθω.
Τι σε οδήγησε σε αυτό το ξεσκαρτάρισμα;
Οι τοξικοί άνθρωποι που μας παραστάνουν τους φίλους και απομυζούν από εμάς όλη τη θετική ενέργεια και μας καθοδηγούν στα δικά τους σκοτεινά μονοπάτια.
Σε ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι για σένα;
Όταν ήμουν νεότερος με ενδιέφερε, τώρα πια με ενδιαφέρει μόνο το τι κάνω εγώ για εμένα κι όχι το τι λένε οι άλλοι για εμένα. Είναι φυσικό να ασχολούνται μαζί μας από στη στιγμή που είμαστε δημόσια πρόσωπα. Τα αρνητικά τα προσπερνώ, γιατί αν τα κρατούσα θα με έπαιρνα πίσω και ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη. Κρατώ τα θετικά και προχωρώ.
Τι τίτλο θα έδινες σ’ αυτή τη συνέντευξη;
«Η ζωή που δεν έζησα»! Δεν λειτούργησα ποτέ ανθρώπινα, με την έννοια να κάνω αυτά τα απλά πράγματα, που κάνουν οι άνθρωποι της πόλης και της υπαίθρου. Μου λείπει πολύ η ζωή που έζησα μέχρι τα 12 μου στο χωριό, γιατί αφοσιώθηκα ολοκληρωτικά στο θέατρο. Ίσως, κάποια στιγμή καταφέρω να ζήσω και για εμένα.
