Από τον Κωνσταντίνο Χάμπαλη
Φωτογραφίες: Μιχάλης Κυπριανού
Styling: Γιώργος Χρυσοστόμου
Η δυναμική πορεία του «La pasta pomilώri» στους πίνακες τηλεθέασης της Nielsen, το ταλέντο του να μπλέκει το δράμα με το χιούμορ και τα παιδικά του χρόνια στο Βουνί. Ο Λώρης Λοϊζίδης μιλά για όλα όσα του στέρησε η επιτυχία.
Θυμάσαι ποια ήταν η πρώτη σου δουλειά στην τηλεόραση;
Ήταν η σειρά που έγραψα με τη Χριστιάνα Αρτεμίου για το Σίγμα, το «Όταν Μεγαλώσω». Ήταν η πρώτη μας προσπάθεια με μία πολύ μέτρια και φθηνή παραγωγή και με απειρία στο σενάριο. Ήμασταν μωρά.
Πόσο χρονών ήσασταν;
Εγώ ήμουν 27 και η Αρτεμίου 25 χρονών. Τι εμπειρίες μπορούσε να είχε κανείς σε μια τέτοια ηλικία για να κτίσει ένα δικό του κόσμο στην τηλεόραση; Στην πορεία ήρθε η σατιρική εκπομπή «Πατάτες Αντιναχτές», η ερωτική κομεντί «Την Πάτησα» και μετά έγινε το μεγάλο μας μπαμ με την «Άγια Fuxia».
Γιατί πάντα επιλέγεις να γράφεις κωμωδίες;
Γράφω κωμωδίες με βάση ένα δραματικό στόρι.
Δηλαδή;
Υπάρχουν πολλοί δραματικοί χαρακτήρες που ζουν μέσα από το χιούμορ. Όπως και στη ζωή μας, που κάποιες δραματικές ή ερωτικές ιστορίες που μας στοιχειώνουν, αλλά καταφέρνουμε να επιβιώσουμε και να πάμε παρακάτω μέσα από το χιούμορ μας.
Συνήθως λένε ότι η πραγματική πηγή του χιούμορ δεν είναι η χαρά, αλλά η λύπη.
Δεν έχω μέσα μου κάποια λύπη, μού αρέσει η καλή κωμωδία και την προάγω μέσα πάντα από δραματικές στιγμές. Αν παρατηρήσεις ένα-ένα τους χαρακτήρες που κτίζω σε κάθε σειρά μου, θα διαπιστώσεις ότι όλοι έχουν ένα πολύ δραματικό υπόβαθρο.
Ακόμα και ο «Γιαννής ο special»;
Ακόμα και ο «Γιαννής ο special», που όλοι γελάνε μαζί του, είναι ένας δραματικός ρόλος. Δημιουργήθηκε μέσα από το δράμα του. Έχασε τους γονείς τους από πολύ μικρός, έχει τρομερές ανασφάλειες, δεν βρίσκει αγάπη, ούτε έρωτα, όλοι τον κοροϊδεύουν… Δεν δημιουργείς ένα χαρακτήρα από το τίποτα για να λέει μια-δυο μαλακίες για να γελάμε. Κτίζω τη ζωή του καθενός από τη μέρα που γεννιέται. Μαθαίνω πρώτα εγώ το στόρι του και ύστερα ο κόσμος.
Αυτό θα έλεγες ότι είναι το μυστικό της επιτυχίας σου;
Δεν έχω μυστικά από κανένα. Ένα πράγμα εξάλλου που μοιράζεσαι με τον κόσμο δεν είναι μυστικό αλλά η ανάγκη σου να επικοινωνήσεις μαζί τους, να μιλήσεις τη γλώσσα τους.
Τα καταφέρνεις;
Όπως φαίνεται ναι.
Θα υπάρξει τέταρτος κύκλος «La pasta pomilώri»;
Όχι, αρχές Ιουνίου, νομίζω, θα προβληθεί το 63ο και τελευταίο επεισόδιο.
Είσαι χαρούμενος για το αποτέλεσμα;
Τα νούμερα που καταγράφει κάθε Δευτέρα και Τρίτη βράδυ ο ΑΝΤ1 περιγράφουν και τη χαρά μου.
Δεν αισθάνεσαι ότι κουράστηκες όλα αυτά τα χρόνια;
Κάθε μέρα. Από τη στιγμή που θα αποφασίσω να κάνω κάτι θα μεγαλώσω την ημέρα για να γίνει.
Ποιο είναι το επόμενό σου βήμα;
Σκέψεις πολλές, συζητήσεις πάρα πολλές, θα δούμε. Δεν έχω καταλήξει κάπου συγκεκριμένα.
Ούτε για το «Παραμύθι Αλλιώς»; Θυμάμαι ότι από πέρσι προσπαθείς να το επαναφέρεις στην τηλεόραση.
Είναι κι αυτό μια από τις προτάσεις μου με την ελπίδα να γίνει.
Δεν είσαι σίγουρος ακόμα;
Πρόκειται για ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα με συγκεκριμένο αριθμό επεισοδίων και υψηλό προϋπολογισμό. Είναι καιρός όμως να αλλάξουν τα πράγματα αν θέλουμε να μην τελειώσει η κυπριακή τηλεόραση.
Υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο;
Αν τα κανάλια συνεχίσουν να στηρίζουν τις φθηνές λύσεις στο πρόγραμμά τους κάποια στιγμή ο τηλεθεατής θα εγκαταλείψει.
Προσωπικά διακρίνω μεγάλη αλλαγή στην κυπριακή τηλεόραση σε σχέση με προηγούμενες χρονιές.
Αλλάζουν κάποια πράγματα κι αυτή η σειρά θεωρώ ότι θα την οδηγήσει ένα ακόμα βήμα πιο μπροστά.
Τι λες να φταίει;
Σε κάποιες σειρές αλλάζει η ποιότητα παραγωγής και σε κάποιες άλλες όχι. Κάποια στιγμή πρέπει να μπει μια τελεία. Δεν μπορείς να εργάζεσαι περισσότερο από εκείνο που πρέπει.
Εσύ τι κάνεις γι’ αυτό;
Αυτό που θα κάνω για την επόμενή μου σειρά είναι ο αριθμός των επεισοδίων της να μην είναι τόσα όσα είναι της τωρινής κι αυτών που προηγήθηκαν.
Εσύ θέτεις τους όρους του παιχνιδιού ή το κανάλι;
Ο καθένας όπως το βλέπει. Εκείνο που ζητώ από τον εαυτό μου, πρώτα απ’ όλα, είναι να μην αναλωθώ σε πάρα πολλά επεισόδια. Να δημιουργήσω εκείνα τα επεισόδια που να αντιπροσωπεύουν καλύτερα τους καλλιτέχνες που θα συμμετάσχουν στη σειρά.
Υπάρχει περίπτωση να μείνεις εκτός τηλεόρασης;
Σίγουρα δεν θα δεχθώ να κάνω κάτι απλά για να το κάνω. Μπορεί να βρω άλλο τρόπο για να είμαι στην τηλεόραση.
Όπως για παράδειγμα η παρουσίαση κάποιας εκπομπής;
Όχι, δεν είναι η παρουσίαση, δεν μου αρέσει εξάλλου αυτό το κομμάτι της τηλεόρασης.
Γιατί το απορρίπτεις;
Δεν μπορώ να είμαι παρουσιαστής. Είμαι ηθοποιός. Ο παρουσιαστής πρέπει να είναι έξω καρδιά, λαλίστατος σε αντίθεση με εμένα. Είμαι πολύ εσωστρεφής για την τηλεόραση. Εξάλλου, δεν με ελκύει ούτε το ραδιόφωνο ούτε η παρουσίαση. Είχα αρκετές προτάσεις στο παρελθόν αλλά είναι κάτι που δεν μου αρέσει.
Είναι στη μόδα οι ηθοποιοί να γίνονται παρουσιαστές.
Είναι δικαίωμα του καθενός από τη στιγμή που υπάρχει η σχετική πρόταση να την σκεφτεί και να αποφασίσει αν θα την αποδεχθεί ή όχι. Δεν είναι για μένα αυτός ο ρόλος.
Σε τι άλλο θα ήθελες να δοκιμαστείς;
Είμαι καλός, πιστεύω, στο σενάριο, στην υποκριτική, στη σκηνοθεσία του θεάτρου και της τηλεόρασης, είμαι καλός στη σωστή διανομή των ρόλων και να ψαρεύω από τους ηθοποιούς τα καλύτερα στοιχεία τους.
Θα άλλαζες κάτι από τη ζωή σου;
Τίποτα. Θέλω να κρατήσω πάντα όλα όσα ήρθαν στη ζωή μου γιατί αυτά έχουν διαμορφώσει τον χαρακτήρα μου κι αυτό που είμαι σήμερα.
Μίλησε μου λίγο για σένα. Έχεις αδέλφια;
Έχω δύο μικρότερες αδελφές.
Ακολούθησαν το επάγγελμά σου;
Καμία σχέση.
Πώς είναι η σχέση σας;
Πολύ καλή.
Είναι περήφανοι οι γονείς σου για την εξέλιξη της επαγγελματικής σου πορείας;
Εννοείται. Χαίρονται όπως κάθε γονιός για το παιδί του.
Βέρος Λεμεσιανός;
Γέννημα, θρέμμα.
Παιδί της μαμάς ή του μπαμπά;
Και των δύο. Τουλάχιστον έτσι έδειξε το τεστ DNA.
Έκανες τεστ DNA;
Μα είσαι πελλός; Εν αστείο, χαλόου. (γέλια)
Με ψάρωσες.
Έτσι είμαι εγώ ψαρωτικός τύπος.
Και λιγομίλητος θα πρόσθετα.
Είμαι και αυτό.
Από άμυνα;
Δεν θα το έλεγα. Απλά έτσι είναι ο χαρακτήρας μου, έτσι γεννήθηκα, έτσι είμαι, δεν άλλαξε κάτι και δεν θα αλλάξει.
Επιλέγεις, δηλαδή, τον γραπτό από τον προφορικό λόγο για να εκφράζεσαι;
Και τα δυο.
Πώς ήταν τα δικά σου παιδικά χρόνια;
Πολύ όμορφα. Έζησα ωραίες εποχές. Ως παιδί ήμουν πολύ ανεξάρτητος. Δεν ήμουν ποτέ το χαϊδεμένο της μαμάς και του μπαμπά. Έφευγα το πρωί από το σπίτι και πήγαινα το βράδυ. Χωρίς να γνωρίζει κανείς που ήμουν.
Και τι έκανες;
Τα πάντα.
Δηλαδή; Ποτό, ναρκωτικά, φλερτ…
Τίποτα από όλα αυτά. Ήμουν της αλάνας, της πελλάρας, της καλής πελλάρας, της θάλασσας.
Υπάρχει καλή πελλάρα;
Όταν υπάρχει όριο σε αυτό που θέλεις να κάνεις, ναι, υπάρχει η καλή πελλάρα. Η κακή πελλάρα είναι όταν παρασύρεσαι γκρεμνώκαι ξεπερνάς τα όρια σου. Εγώ, ποτέ δεν παρασύρθηκα. Ήξερα τι έκανα.
Περιέγραψέ μου μια καλή σου πελλάρα.
Με τον εξάδελφό μου, για παράδειγμα, όταν ήμασταν 12 χρονών μέναμε μόνοι μας όλο το καλοκαίρι στο Βουνί. Εγώ κι εκείνος.
Και πως ζούσατε;
Δουλεύαμε.
Τι δουλειά έκανες για παράδειγμα;
Μαζεύαμε κουτρούβι και καππάρι από τα χωράφια και τα πουλούσαμε στο χωριό. Ό,τι δουλειά περνούσε από το χέρι μας την κάναμε. Αρκεί να βγάζαμε κάποια χρήματα να αγοράζαμε τα βασικά. Για μας ήταν μεγάλη ικανοποίηση. Το γουστάραμε. Έμαθα από πολύ μικρός να είμαι ανεξάρτητος. Κι αυτό με βοήθησε πολύ όταν ενηλικιώθηκα. Ήταν άλλες εποχές τότε. Τίποτα δεν ήταν παράξενο. Αν σήμερα έβλεπες δυο μωρά να πουλούν κουτρούβι και καππάρι σίγουρα θα καλούσες το Γραφείο Ευημερίας. (γέλια) Ήμασταν πιο ανεξάρτητοι τότε. Κι αυτό μας βοήθησε να πάθουμε και να μάθουμε.
Οι γονείς σας;
Οι γονείς μας έρχονταν τα Σαββατοκύριακα, γέμιζαν το ψυγείο με τρόφιμα, μας έπλεναν τα ρούχα, συμμάζευαν το σπίτι, τους δίναμε αναφορά για το πώς περνούσαμε την εβδομάδα μας και τι δουλειές κάναμε. Σέβονταν, όμως, την ανεμελιά που ζητούσαμε, ασχέτως εάν ήμασταν πελλοκοπελούθκια στην προ εφηβική τους ηλικία.
Τι άλλο θυμάσαι έντονα από τα παιδικά σου χρόνια;
Θυμάμαι, όταν ξεκινήσαμε περπατητοί μαζί με τον εξάδελφό μου από το Βουνί, μέσω των βουνών, των λαγκαδιών, των ποταμών, των σπηλιών, των χωραφιών και των γκρεμών και καταλήγαμε στη Λόφου. Έζησα έντονα την παιδική μου ηλικία.
Χωρίς απωθημένα;
Εννοείται. Δεν νομίζω μετά από όλες αυτές τις περιγραφές να έχω απωθημένα.
Πώς ήσουν ως μαθητής;
Δεν διάβαζα ποτέ αλλά ούτε κινδύνεψα να μείνω ανεξεταστέος. Φρόντιζα να μαθαίνω κάποια πράγματα από την τάξη που με βοήθησαν να βγάλω το σχολείο.
Ήσουν, αυτό το κλισέ που λέει, «καλός στην έκθεση στο σχολείο»;
Μου άρεσε πολύ η ιστορία, η έκθεση, το μάθημα των νέων ελληνικών. Στα φιλολογικά μαθήματα.
Ήσουν ο τύπος έξω καρδιά με τους συμμαθητές σου;
Ώρες-ώρες. Υπήρχαν στιγμές που κλεινόμουν στον εαυτό μου και δεν μιλούσα σε κανένα, αλλά κι εκείνες οι στιγμές που ήμουν η ψυχή της παρέας.
Τώρα πώς είσαι με τους φίλους σου;
Διασκεδαστικός, περνώ ωραία.
Με τους ξένους;
Επιφυλακτικός. Δεν μπορώ να είμαι με όλους χαχαχού χαχαχί.
Με τον Λώρη;
Με τον Λώρη είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Προσπαθώ να τα βάλω όλα σε μία τάξη, ώστε να ικανοποιώ τα πάντα και τους πάντες.
Τα προλαβαίνεις;
Μεγαλώνω τη μέρα για να γίνουν όλα.
Πώς γίνεται αυτό;
Κοιμάμαι λιγότερο, θυσιάζω τον προσωπικό μου χρόνο, τη διασκέδασή μου, τις διακοπές μου, τη χαλάρωσή μου. Μικραίνω τη νύχτα ώστε να έχω περισσότερες ώρες στη διάθεσή μου για τη δουλειά και την οικογένειά μου. Όλα αυτά όμως μέχρι ένα βαθμό γίνονται. Είπα ότι πλέον τα πάντα πάπαλα.
Αυτό θυμάμαι το είπες και σε προηγούμενη συνέντευξή μας.
Τώρα πήρα την απόφαση και κατευθύνω κάθε είδος εργασίας μου σε εκείνο το σημείο. Πλέον ό,τι σειρά θα κάνω, θέλω να γίνει σωστά, με πολύ καλή προετοιμασία και λίγα επεισόδια.
Με το οποιοδήποτε ρίσκο;
Ποιο είναι το ρίσκο;
Να μείνεις εκτός τηλεόρασης.
Αν γίνει κάτι τέτοιο τότε θα αποφασίσω εκείνη τη στιγμή το τι θα κάνω και πώς θα κινηθώ.
Δεν υπάρχει σχέδιο β’ στο μυαλό σου;
Έχω πολλά σχέδια. Και α’ και β’ και γ’ και δ’… Δεν θα μείνω χωρίς δουλειά. Αυτό είναι το σίγουρο. Δεν με παίρνει να πειραματίζομαι. Γέρασα, πια…!
Έτσι αισθάνεσαι; Γέρος;
Είμαι 43 χρονών!
Δεν είναι πολύ νωρίς να λες ότι έχεις γεράσει;
Τώρα είναι άλλα τα δεδομένα. Δεν έχω τις ίδιες αντοχές που είχα στην «Αίγια Fuxia». Τότε, ήμουν 30 χρονών. Τώρα έχω τρία μωρά, είναι άλλες οι προτεραιότητές μου, οι υποχρεώσεις μου, οι ευθύνες μου, έχω άλλες καλλιτεχνικές ανησυχίες. Δεν είναι το ίδιο.
Είναι διαφορετικός για σένα κάθε χρόνος που περνά;
Βλέπεις πια τι αξίζει και τι όχι στη ζωή, τι πρέπει να κάνεις, τι πρέπει να απολαύσεις, γιατί πρέπει να ζήσεις κιόλας. Είναι ωραίο να δουλεύεις αλλά κάποια στιγμή πρέπει να ζήσεις κιόλας.
Υπήρξαν στιγμές που ένιωσες ότι δεν ζεις;
Ναι, αρκετές φορές.
Τι έκανες γι’ αυτό;
Ό,τι δεν έκανα τότε το κάνω τώρα. Πήρα δηλαδή την απόφαση να αλλάξω όλα τα δεδομένα μου. Θεωρώ ότι πλέον κάνω ένα μεγάλο και σωστό βήμα για μένα.
Τι είναι αυτό που θεωρείς ότι στέρησες από τον εαυτό σου;
Τα Σαββατοκύριακα μου, τις εξόδους μου, την ξεκούρασή μου, να ταξιδέψω να γνωρίσω καινούρια πράγματα, παιχνίδι με τα μωρά μου, ώρες περισσότερες με τον γιο μου, τη γυναίκα μου. Τώρα ήρθε η στιγμή που πρέπει να τα κάνω όλα αυτά. Κι αν κάνω κάτι από όλα αυτά το κάνω πολύ στα πεταχτά.
Θα αναθεωρούσες το παρελθόν σου για ένα καλύτερο αύριο;
Δεν θα άλλαζα τίποτα. Ήρθαν πολύ ωραία πράγματα στη ζωή μου που με βοήθησαν και έκτισαν αυτό που είμαι σήμερα.
Τι θα έλεγες ότι σου δίδαξε η ζωή όλα αυτά τα χρόνια;
Κάποιος θα πει ότι «μια μέρα θα πεθάνεις κι όλα θα μείνουν εκεί». Αυτό ισχύει σε μεγάλο βαθμό. Αλλά όχι στη δική μου δουλειά. Στην υποκριτική αφήνεις το έργο σου. Όλοι βοηθήσαμε να εξελιχθεί η τηλεόραση, με την πένα μας, την καλλιτεχνική μας σταγόνα. Αισθάνομαι μέρος αυτής της εξέλιξης.
Αυτό θα ήθελες να σε θυμάται ο κόσμος; Για το έργο σου;
Δεν ξέρω πώς θέλω να με θυμάται. Εκείνο που βλέπω τώρα είναι ότι η τηλεόραση αλλάζει κι αυτό με χαροποιεί. Θα ήθελα, όμως, να αισθάνομαι ένα μικρό λιθαράκι σε αυτή την εξέλιξη.
