Το «Down Town» συνάντησε την Ελληνογερμανίδα ερμηνεύτρια σε μια «παραδεισένια» περιοχή, κοντά στο Μόναχο, στο Tegernsee της Βαυαρίας, εκεί όπου κατοικεί μόνιμα, και μας εξήγησε πώς μία παρότρυνση του Μίκη Θεοδωράκη που έφυγε πριν λίγες μέρες απ’ τη ζωή, έγινε η αφορμή για να κάνει τώρα το παιδικό της όνειρο πραγματικότητα.
Από τον Γιάννη Χατζηγεωργίου
Φωτογραφίες: Isabell Thoma
Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με το τραγούδι;
Από μικρή τραγουδούσα· στο σχολείο, θυμάμαι, ήμουνα πάντα η σολίστ στις χορωδίες, η «πρωταγωνίστρια». Είχα την τύχη δε, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μου να είναι μουσικοί, κι έτσι θυμάμαι ακόμη να είμαι μόλις δύο-τριών ετών και να ακούμε στο σπίτι με τους γονείς μου τις μουσικές του Θεοδωράκη, του Χατζιδάκι, του Λέο Λέανδρος, λαϊκά τραγούδια, και να τραγουδάμε όλοι μαζί – τα πάντα, ό,τι τους θύμιζε την Ελλάδα, τον τόπο καταγωγής τους. Ο πατέρας μου, επίσης, άκουγε μέσα στο σπίτι μας πολύ Μπετόβεν, Μότσαρτ, Στράους, κι έτσι μπορώ να πω πως έχω στο dna μου δύο μεγάλους μουσικούς «κόσμους». Οι γονείς μου είχαν έρθει μετανάστες από την Ελλάδα στη Γερμανία -όπως πολλοί Έλληνες, άλλωστε-, για μια πενταετία αρχικά, αλλά έμειναν στη χώρα μια ζωή σχεδόν· εγώ μεγάλωσα στη Γερμανία, αλλά πήγαινα και σε γερμανικό και σε ελληνικό σχολείο γιατί ήθελαν οι γονείς μου να αποκτήσω και τις δύο κουλτούρες, να μην αποκοπώ από την ελληνική που ήταν στο αίμα μου.
Από τότε το όνειρό σου ήταν η επαγγελματική ενασχόλησή σου με την μουσική;
Ναι, όσο ήμουνα μικρή. Στην εφηβεία μου, όμως, ήθελα να σπουδάσω μικροχειρουργική. Αλλά, στα 18 μου, τότε που έφυγαν οι γονείς μου από την Γερμανία για να επιστρέψουν στην Ελλάδα, εγώ δεν είχα την βοήθεια που επιθυμούσα ώστε να κάνω αυτά τα απαιτητικά επαγγελματικά βήματα της Ιατρικής στη ζωή μου. Παρόλ’ αυτά, μετά το σχολείο, έκανα σεμινάρια και κολεγιακές σπουδές Γενικής Ιατρικής, και έγινα assistant γιατρού· ένας τομέας όπου και εργάστηκα για αρκετά χρόνια. Όμως, πάντα μέσα μου είχα το «σαράκι» του τραγουδιού, και σκεφτόμουν: «Είναι κρίμα αυτό το ταλέντο που έχω να το χαραμίσω». Ήδη συμμετείχα σε κάποιες συναυλίες, σε κάποιες επετειακές εκδηλώσεις, σε κονσέρτα στη Γερμανία, αφού αυτό ήξεραν όλοι πως είναι το χόμπι μου. Δεν το έλεγα σε κανέναν, αλλά μέσα μου ήξερα πως, κάποια στιγμή, θα κάνω το παιδικό μου όνειρο πραγματικότητα: Θα ασχοληθώ επαγγελματικά με το τραγούδι και τη μουσική και θα αφοσιωθώ σ’ αυτά. Το χρωστάω, αν θες, στον αείμνηστο Μίκη Θεοδωράκη, στην κολώνα της ελληνικής μουσικής, που ήταν είναι και θα είναι η πηγή έμπνευσής μου.
Με τον Μίκη Θεοδωράκη πώς γνωρίστηκες;
Ήμουνα μικρή. Είχε έρθει στη Γερμανία και έκανε κάποιες συζητήσεις με τους γονείς μου, ιδιαίτερα με τον πατέρα μου ο οποίος ήταν αναμεμειγμένος στην πολιτική και φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου, και μια μέρα με άκουσε στο σπίτι μας να τραγουδώ επειδή του είχε πει ο πατέρας μου πως «η κόρη μου λέει δικά σας τραγούδια». Κάθισε προσεκτικά, εγώ ξεκίνησα να του λέω τραγούδια του -ένα από αυτά ήταν το «Άρνηση», το «Περιγιάλι το κρυφό»- με άκουσε -εγώ, φυσικά, δεν συνειδητοποιούσα σε ποιον τραγουδούσα, αλλιώς ίσως και να μου «κόβονταν» τα πόδια- και θυμάμαι που έμεινε λίγο σκεπτικός και μετά μου είπε: «Συνέχισέ το, κόρη μου, σε παρακαλώ. Θα σου δώσω τραγούδια, εδώ είσαι η φωνή της Ελλάδος!». Το λέω τώρα, μετά το θάνατό του, και συγκινούμαι…
Δεν είναι αργά τώρα να κάνεις το όνειρό σου πραγματικότητα;
Ποιος το λέει αυτό; Οι μητέρες, οι σύζυγοι, θα με καταλάβουν. Για πολλά χρόνια τρέχουμε για τα παιδιά μας, για τις υποχρεώσεις του σπιτιού, για το ρόλο μας ως γυναίκες και εργαζόμενες σε μια δύσκολη αγορά εργασίας, και κάπου ξεχνάμε τα δικά μας όνειρα, τις δικές μας φιλοδοξίες. Τώρα που τα παιδιά μου είναι ενήλικα πια, τόλμησα να πω «τώρα είναι η στιγμή που θα ασχοληθώ με μένα!». Και, γιατί όχι, η ζωή ξεκινά μετά τα 40 – μετά τα 40 κάνω restart στη ζωή μου! Άλλωστε, η μουσική δεν έχει ηλικία. Πρέπει να σου πω, ωστόσο, πως είχα και μία πολύ δύσκολη περίοδο στη ζωή μου, πριν από κάποια χρόνια, η οποία με πήγε πολύ πίσω: Ο γιος μου είχε ένα φοβερό αυτοκινητικό ατύχημα στη Γερμανία, κάτι που, εκτός από τις νοσοκομειακές και δικαστικές περιπέτειες που είχαμε που απαιτούσαν μεγάλη αφοσίωση και χρόνο από εμένα, με έκανε να αναθεωρήσω πολλά από την μέχρι τότε καθημερινότητά μου, με έκανε να δω τη ζωή αλλιώς. Έκανα επανεκκίνηση.
Έτσι προέκυψε και το πρώτο σου cd;
Ακριβώς. Είναι ένα cd με δώδεκα τραγούδια, με ελληνικούς και γερμανικούς στίχους, που υπογράφει η Kristina Bach, που είναι διάσημη στη Γερμανία, από συνεργασίες της με καλλιτέχνες, όπως η Jeanette Biedermann, η Helene Fischer κ.α., με τις οποίες έκανε εκατοντάδες χιλιάδες πωλήσεις δίσκων. Η ίδια με προσέγγισε και μου είπε: «Επειδή υπάρχει ένα “κενό” στη Γερμανία, μετά τη Νάνα Μούσχουρη και τη Βίκυ Λέανδρος, θεωρώ πως με κάποια τραγούδια που θα παραπέμπουν και στην Ελλάδα, στο ελληνικό “χρώμα”, θα κάνεις επιτυχία σε όλα τα γερμανικά κράτη, καταρχήν. Λείπει το ελληνικό στοιχείο από εδώ». Ήδη οπτικοποιήσαμε το πρώτο τραγούδι του δίσκου, το «καληνύχτα», σε ένα γύρισμα μίας ολόκληρης μέρας που έγινε στην Κέρκυρα, δείχνοντας τις ομορφιές του νησιού, ενώ θα ακολουθήσουν και άλλα.
Σε φοβίζει η σύγκριση, που ενδεχομένως να κάνουν κάποιοι, με σένα και την Βίκυ Λέανδρος π.χ.;
Ίσα ίσα! Θα ‘ναι τιμή μου αν με συγκρίνουν με μεγάλες προσωπικότητες της μουσικής. Ήδη είχα την τιμή να μιλήσω με τον Λέο Λέανδρος, συζητήσαμε κάποια πράγματα, και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα στο μέλλον να συνεργαστούμε. Θα ‘ναι ένα μεγάλο «δώρο» αυτό για μένα.
Το «Μασάδη» είναι το Γερμανικό σου επώνυμο;
Όχι. Είναι ελληνικότατο. Το «Μασάδη» προέρχεται από την οικογένεια Μασάδη, από τους προ-προπάππους μου, με καταβολές από την Καστοριά, όμως επειδή είχε πεθάνει ο μικρός γιος, ο Χρήστος, κάποιοι συγγενείς μας -μεταξύ αυτών και ο πατέρας μου- άλλαξαν το επώνυμό τους σε «Χρηστίδης», για να τον τιμήσουν. Παρόλ’ αυτά εγώ θέλησα να διατηρήσω την ιστορία του γενεαλογικού μας δέντρου, των προγόνων μας, και έτσι κράτησα το «Μασάδη». Είναι σα να παίρνω δύναμη από την ιστορία του τόπου μου, απ’ την Ελλάδα. Στην Γερμανική μου ταυτότητα, για να καταλάβεις, υπάρχει και το «Μασάδη», αν και ο πατέρας μου λέγεται «Χρηστίδης».
Τι άνθρωπος είσαι, Μαριάννα;
Είμαι μία δυνατή αιγοκερίνα αλλά έχω και την ευαισθησία και τη διαίσθηση του καρκίνου, που είναι ο ωροσκόπος μου. Δεν μπορώ καθόλου την κακία, θέλω να υπάρχει σεβασμός και εκτίμηση στις μεταξύ μου σχέσεις, ξέρω τι θέλω και τι δεν θέλω από τη ζωή μου, δεν είμαι άνθρωπος που δημιουργεί προβλήματα, είμαι πολύ ήρεμη, αλλά αν κάτι με πειράξει θα το πω – παλιά, ίσως να συγκρατιόμουνα, αλλά κατάλαβα πως αυτό δεν κάνει καλό στο μέσα μου. Επίσης, μου αρέσει η τάξη και η οργάνωση – να, έχω και το «γερμανικό στοιχείο» στον χαρακτήρα μου (γελάει).
Τι κάνεις στην καθημερινότητά σου;
Γράφω στίχους, ακούω πολλή μουσική, κάνω μαθήματα ερμηνείας, συνεργάζομαι με τον σύζυγό μου, Ralf, τον φύλακα άγγελο μου, σε κάποιες από τις δουλειές του ως στέλεχος επιχειρήσεων που είναι, κάνω μπαλέτο, γυμνάζομαι – γενικά, η καθημερινότητά μου είναι «γεμάτη». Όσα κι αν πέρασα, όσες δυσκολίες κι αν βίωσα -ειδικά τότε, με το θέμα του παιδιού μου-, όλα μου έμαθαν κάτι πολύ σημαντικό: Να μην χάνω την πίστη μου στη ζωή. Είμαι ευτυχισμένη! Κάνω τώρα το όνειρό μου πραγματικότητα, ζω σε ένα μαγικό μέρος της Γερμανίας, είμαι ήρεμη μέσα μου, τα δύο παιδιά μου είναι καλά, ο σύζυγός μου είναι καλά, κάθε μέρα λέμε «σ’ αγαπώ» και το εννοούμε – τι άλλο να ζητήσω;
Info: Η φωτογράφιση της κ. Μασάδη έγινε στην Κέρκυρα. Ευχαριστούμε θερμά τον Γιάννη Βίτσα για την πραγματοποίηση του ταξιδιού στη Γερμανία, για τις ανάγκες της συνέντευξης.
Περιοδικό “Down Town”, τεύχος 763.
