Αν υπάρχει κάποιος από όλους όσους αποθεώθηκαν μέσα από τα talent shows και τη μουσική, ο οποίος έφερε τη ζωή του τούμπα και έκανε μεγάλες ανατροπές, αυτός είναι ο «ροκ γιατρός Νίκος Μίχας»: Άφησε επαγγελματικά το τραγούδι και ασχολήθηκε με την ιατρική -στην οποία διαπρέπει- παντρεύτηκε πριν από λίγες μέρες και, σε λίγους μήνες, περιμένει το πρώτο του παιδί – γεγονότα για τα οποία επιλέγει να μιλήσει πρώτη φορά γι’ αυτά, στο «Down Town».
Από τον Αλέξανδρο Πρίφτη
Όταν μιλήσαμε πρώτη φορά για να κλείσουμε τη συνέντευξη και τη φωτογράφησή του, δεν ξέραμε τίποτα για τον επερχόμενο γάμο του – θέλαμε απλά να ακούσουμε την ενδιαφέρουσα ιστορία του που, από γνωστός τραγουδιστής, βρέθηκε ξαφνικά στην ιατρική. Δεν γνωρίζαμε καν ότι πρόκειται να γίνει σύντομα πατέρας! Το μάθαμε -όπως κι ο ίδιος θα ήθελε, αφού ήταν και παραμένει χαμηλών τόνων- ξαφνικά. «Καλό το timing, ε;», μου λέει ο Νίκος γελώντας, όταν με συναντά, κοιτώντας με, με το ίδιο φωτεινό, γαλάζιο του βλέμμα, 15 χρόνια μετά από τότε που μπήκε στη ζωή όλων μας.
Νίκο, μας ξάφνιασες! Παντρεύτηκες γρήγορα και μυστικά…
Μη προσχεδιασμένα θα έλεγα, και σίγουρα όχι μυστικά. Από την άλλη, δεν μου αρέσει να κοινοποιώ την προσωπική μου ζωή. Παρόλα αυτά, θα παραδεχτώ πως ήταν από τα ευτυχέστερα συμβάντα της ζωής μου και δεν σου κρύβω ότι την αγαπώ πολύ αυτή την αλλαγή -όπως και τη γυναίκα μου- και πως περιμένω με ανυπομονησία να έρθει το μωράκι μας στον κόσμο.
Γιατί αποφάσισες να παντρευτείς τώρα;
Δεν είμαι κι από τους πιο οργανωτικούς ανθρώπους στον κόσμο, ούτε θα μπορούσα να το «επεξεργάζομαι» και να το οργανώνω μήνες πριν. Το αποφασίσαμε με την Άννα, τη σύζυγό μου, το κάναμε, και τέλος. Τόσο απλά. Μου άρεσε που ήταν έτσι αυθόρμητο και είπαμε: «Πάμε να το κάνουμε!».
Πώς γνωριστήκατε με την Άννα;
Γνωριστήκαμε πριν από πέντε χρόνια, μέσω ενός κοινού μας φίλου και ταιριάξαμε.
Θες να μου πεις, πώς της έκανες πρόταση γάμου;
Η πρόταση γάμου ήρθε το περσινό καλοκαίρι, στα Αντικύθηρα. Ήμασταν στη θάλασσα και μαζεύαμε θαλασσινό αλάτι από τα βράχια. Της την έκανα εκεί!
Ανέκαθεν σε αφορούσε η πατρότητα;
Ανέκαθεν με αφορούσε, αλλά ποτέ δεν το πίεσα. Θεωρώ πως αυτά γίνονται κάπως πιο αυθόρμητα. Για μένα είναι μια πολύ όμορφη αλλαγή στη ζωή μου που με γεμίζει χαρά!
Όταν η Άννα σού ανακοίνωσε πως θα γίνετε γονείς, ποια ήταν η πρώτη σου αντίδραση;
Ένιωσα μεγάλη χαρά! Η χαρά ήταν το πρώτο και το κύριο πράγμα που αισθάνθηκα. Μετά ήρθαν όλα τα επόμενα… (γελάμε). Έπειτα ήρθε το άγχος – ήταν πολύ ξαφνικό και φυσιολογικό το να αγχωθώ και να έχω φοβίες.
Τι είδους φοβίες έχεις;
Τις κλασικές, τις «ωραίες φοβίες», που έχει ο κάθε άνθρωπος, όταν είναι να γίνει γονιός. Τις λέω, όμως, «ωραίες φοβίες» επειδή σε ενεργοποιούν, σε κάνουν να σκέφτεσαι πώς θα αποφύγεις διάφορα πράγματα. Δεν έχω άλλο παιδί για να ξέρω τι θα κάνω και πώς θα το κάνω. Όμως, θα κάνω το καλύτερο που μπορώ για το παιδί μου. Σε όλους τους τομείς!
Πλέον, η βάση σου είναι η Αθήνα;
Ναι, τώρα πια είμαι στην Αθήνα κι εργάζομαι σε μεγάλο νοσοκομείο στο κέντρο της πόλης ως Γενικός Ιατρός.
Για δύο χρόνια ήσουν εκτός Αθήνας, ως γιατρός στα Κύθηρα και στα Αντικύθηρα, έτσι;
Ναι. Έκανα το «αγροτικό» μου εκεί. Είχα τη χαρά να διαλέξω ένα μέρος, όχι κεντρικό, στην ελληνική περιφέρεια. Τα Αντικύθηρα είναι το νησί της γιαγιάς μου. Δεν είχα πάει, όμως, ποτέ πριν από την θητεία μου. Ήταν το θέλημά της να με δει γιατρό στο νησί της, αλλά δεν πρόλαβε. Φαντάζομαι, με βλέπει από εκεί ψηλά και ξέρω πως είναι υπερήφανη για μένα.
Εξήγησέ μου, ωστόσο: Γιατί θέλησες να απομακρυνθείς από την πόλη, τα φώτα και τη δημοσιότητα;
Επέλεξα να ζήσω για ένα χρονικό διάστημα σε ένα μικρό νησί, να γνωρίσω έναν διαφορετικό τρόπο ζωής προσφέροντας παράλληλα τις υπηρεσίες μου σαν αγροτικός ιατρός σε έναν τόπο που το είχε πραγματικά ανάγκη. Επιπλέον, ήταν και ένας τρόπος να τεστάρω τον εαυτό μου σε έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής.
Και, τελικά, τι έδειξε το «τεστ»;
(γελάμε) Εντάξει, τα κατάφερα. Κοίτα, εγώ πήγα σε μία περιοχή, με ελάχιστους κατοίκους, πιο απομονωμένη, γνωρίζοντας το πώς περίπου θα είναι. Δεν με ξένισε το περιβάλλον λόγω του ότι γνώριζα πού πάω. Από την πρώτη στιγμή, η χαρά μου ήταν μεγάλη γιατί γνώριζα πως εκεί που πάω θα έχω την τιμή να προσφέρω και να βοηθήσω. Σίγουρα, για κάποιους, δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα, αλλά για μένα ήταν από την πρώτη στιγμή μια πρόκληση και μια καινούρια εμπειρία που ίσως και να την επαναλάβω.
Θα ζούσες, δηλαδή, μόνιμα, με την οικογένειά σου, σε μία απομακρυσμένη περιοχή;
Ναι, φυσικά, γιατί όχι; Θεωρώ πως είναι ένα πολύ ωραίο περιβάλλον -και κυρίως ασφαλές- για να μεγαλώσει ένα παιδί. Να είναι μέσα στη φύση, τον καθαρό αέρα.
Τι είναι για σένα η οικογένεια;
Για μένα η οικογένεια είναι κάτι που μπορεί να σε αγκαλιάσει, να σου δώσει δύναμη και να σε εμπνεύσει.
Σε τρόμαξε ποτέ η δημοσιότητα που είχες αποκτήσει από το «Fame Story»;
Η δημοσιότητα όχι ιδιαίτερα. Το ίδιο το show με τρόμαξε πιο πολύ. Ήταν πολύ σοκαριστικό για έναν 20χρονο αυτό που γινόταν τότε! Το παιχνίδι είχε μεγάλη επιτυχία, αλλά δεν φανταζόμασταν το μέγεθος της ανταπόκρισης του κόσμου, το οποίο ήταν τεράστιο. Ήταν μια πολύ δυνατή εμπειρία και μόνο «ευχαριστώ» μπορώ να πω στον κόσμο που μου έδωσε αγάπη και αποδοχή. Ουσιαστικά έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα.
Μετά από τρεις προσωπικούς δίσκους, αμέτρητες εμφανίσεις, τόσες συνεργασίες, βραβεία κλπ, το ερώτημα παραμένει: Γιατί σταμάτησες το τραγούδι;
Ποτέ δεν σταμάτησα το τραγούδι! Δεν γίνεται να πάψω να ασχολούμαι με τη μουσική, έτσι κι αλλιώς. Η μουσική είναι μέσα μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και θα είναι για πάντα εδώ να με ταξιδεύει, να με εκφράζει και να με δυναμώνει. Θέλω η σχέση μου με τη μουσική να είναι για πάντα μια σχέση πάθους και απόλυτης ελευθερίας. Θέλω να την ονειρεύομαι!
Τα όνειρά μας πρέπει να τα κυνηγάμε… Έτσι δεν λένε;
Ναι, μα γι’ αυτό και μπήκα τότε στο παιχνίδι. Και δεν πιστεύω ότι έκανα λάθος που δεν το κυνήγησα απεγνωσμένα, εκτός παιχνιδιού. Θεωρώ πως έκανα αυτό που ένιωθα – και αυτό έχει την απόλυτη σημασία για μένα. Από ό,τι έδειξε η ζωή μου και η πορεία μου, δεν έκανα λάθος. Ό,τι έγινε, έπρεπε να γίνει. Από την άλλη, δεν είχα μόνο ένα όνειρο. Από μικρός, έχω πολλά όνειρα. Ένα από αυτά ήταν η ιατρική, την οποία ασκώ με σεβασμό και ειλικρίνεια. Έκανα την επιλογή μου και η ζωή συνεχίζεται…
Εκείνη την εποχή της μεγάλης δημοσιότητας, θυμάσαι να έζησες ακρότητες με θαυμαστές;
Εννοείται! Τότε γινόταν χαμός. Καλά, όχι μόνο εγώ, όλοι τα ζήσαμε. Όλο αυτό ήταν πολύ huge. Κάτι το τεράστιο και μη διαχειρίσιμο εύκολα. Θυμάμαι παιδιά να μας περιμένουν ώρες ατελείωτες στο ξενοδοχείο για να τους υπογράψουμε ένα αυτόγραφο, να μιλήσουν λίγο μαζί μας… Αυτά ήταν στη ρουτίνα μας τότε…
Έχεις πικρία για τον τρόπο που αντιμετωπιστήκατε, όλοι εσείς οι πρώτοι παίκτες ενός προβεβλημένου talent show, από τους ήδη καταξιωμένους καλλιτέχνες;
Πικρία; Όχι, δεν έχω. Ποτέ δεν είχα! Ποτέ δεν ασχολήθηκα, εξάλλου, ιδιαίτερα με τη γνώμη των άλλων. Είμαι σίγουρος ότι δεν φάνηκε πολύ φυσιολογικό το να μπαίνουν κάποιοι άνθρωποι σε ένα τηλεοπτικό show, να τους βλέπει όλη η Ελλάδα και την επόμενη μέρα να έχουν τέτοια αποδοχή. Συμμερίζομαι την άποψή τους και τους δικαιολογώ, αν τους φάνηκε παράξενο. Κι εμένα ίσως να μου φαινόταν. Δεν ήταν φυσιολογικό όλο αυτό με το «Fame story». Έκανε εντύπωση τότε, όπως είχε κάνει και το «Να, η ευκαιρία» κάποτε, πριν από 40 χρόνια, που βγήκε ο Θέμης Αδαμαντίδης κι άλλοι σπουδαίοι καλλιτέχνες.
Σήμερα, θα πήγαινες ξανά σε κάτι αντίστοιχο;
Ως γιατρός ή ως 20χρονος rocker; (γελάει). Γιατί ως 20χρονος, πήγα. Κοίτα, σήμερα δεν ξέρω αν θα έπαιρνα μέρος σε κάποιο διαγωνισμό ταλέντων. Άλλωστε, έχουν αλλάξει οι καιροί και τα δεδομένα. Αν ήμουν, όμως, σήμερα 20 ετών, όπως τότε, ήμουν αποφασισμένος να πετύχω στη μουσική, δεν είχα τον τρόπο να προβάλω τη μουσική μου, δεν υπήρχε το internet στην έκταση που υπάρχει σήμερα και η τηλεόραση είχε τη δύναμη που είχε τότε, ναι, μάλλον θα ξαναπήγαινα.
Παρακολουθείς τα σημερινά talent shows;
Όχι πολύ. Δεν έχω, άλλωστε, τον χρόνο να τα παρακολουθήσω. Τα παρακολουθώ τόσο όσο. Νιώθω απόλυτα την αγωνία των παιδιών. Ξέρω τι περνάνε και τι άγχος έχουν. Θαυμάζω το θάρρος τους.
Κρατάς επαφή σήμερα, με κάποιον από τους πρώην συμπαίκτες σου απ’ το «Fame Story»;
Ναι, κρατάω επαφή, αλλά εξ’ αποστάσεως. Έλειπα κιόλας. Ειδικά μέσω social, τους βλέπω και τους παρακολουθώ όλους. Απλά, δεν κάνουμε κολλητή παρέα πια, γιατί ο καθένας έχει πλέον τη δική του ζωή. Τους έχω μεγάλη αγάπη! Αν με ρωτάς, τους θεωρώ όλους πολύ καλούς μου φίλους.
Με ποιον μιλάς από όλους, πιο συχνά;
Με τον Κωνσταντίνο Θαλασσοχώρη, τον Γιώργο Χρήστου, τον Κώστα Καραφώτη. Αλλά τους παρακολουθώ όλους. Ήμασταν ωραία παρέα τότε. Θα ήθελα πολύ κάποια στιγμή να βρισκόμασταν όλοι μαζί. Κάτι σαν reunion…
Πραγματικά, όμως! Πόσο πολύ έχεις αλλάξει από τότε, Νίκο;
(γελάει) Ως προσωπικότητα, καθόλου! Ίδιος έμεινα, ίσως μόνο να εξελίχθηκα. Σίγουρα προχώρησα μπροστά, αλλά δεν άλλαξα προσωπικότητα και χαρακτήρα. Είμαι ακόμα παιδί μέσα μου. Είμαι ένα ώριμο-ανώριμο «παιδί» (χαμογελάει). Δεν θέλω, όμως, να χάσω την παιδικότητά μου! Ακόμα παίζω μπάσκετ, ακόμα ασχολούμαι με τα τηλεκατευθυνόμενά μου, ακόμα εξερευνώ τη φύση, όπως έκανα τότε που ήμουν παιδί. Κάποτε πήγαινα βόλτα στο βουνό – το κάνω και σήμερα. Όπως και ποδήλατο, που είναι μία μεγάλη παιδική συνήθεια, την οποία δεν έχω εγκαταλείψει μέχρι και σήμερα.
