Ο αεικίνητος front man των θρυλικών Olympians, μας ξεσηκώνει μέχρι σήμερα με τα τραγούδια του. Με αφορμή τις εμφανίσεις του στην Κύπρο και το νέο, διπλό άλμπουμ που μόλις κυκλοφόρησε, μιλά για όλα όσα συνέβησαν τα προηγούμενα 55 χρόνια καριέρας και αναρωτιέται πώς πέρασε τόσος καιρός.
Από τον Πιερή Παναγή
Διαβάζοντας το βιογραφικό σας μου έκανε εντύπωση ότι στις συναυλίες σας, τη δεκαετία του ’70 απαιτείτο παρουσία αστυνομίας.
Όντως έτσι ήταν! Χρειαζόμασταν την κρατική αστυνομία και όχι bodyguards ή κάποια ιδιωτική εταιρία. Για να πάμε από το ξενοδοχείο που μέναμε στο χώρο της συναυλίας έπρεπε να μας συνοδεύσουν αστυνομικοί.
Θυμάστε κάποιο ιδιαίτερο περιστατικό;
Πολλά και διάφορα! Ερχόταν τόσος πολύς κόσμος για να με αγγίξει, να πάρουν μια τρίχα μου, να ζητήσουν ένα αυτόγραφο. Γινόταν ποδοπάτημα και η αστυνομία ήταν επιβεβλημένο να παρέμβει. Θυμάμαι μια μέρα που πήγα να μπω στο αυτοκίνητό μου, το σήκωσαν στον αέρα με μένα μέσα. Δεν μπορούσα να κατέβω! Όλα αυτά γινόντουσαν από αγάπη, δεν είχαν σκοπό να μου κάνουν κακό. Αυτό ήταν και είναι κάτι που σέβομαι πολύ. Απ’ αυτή την αγάπη οδηγούμαι στη γενικότερη στάση μου απέναντι στον κόσμο που αγαπά τα τραγούδια μου. Πολλά πράγματα τα κάνω γι’ αυτό τον σκοπό. Για παράδειγμα είμαι σε μόνιμη δίαιτα!
Για να διατηρείτε την εικόνα σας;
Θέλω να είμαι αντάξιος των προσδοκιών του κόσμου. Κάποιοι ακούν τα τραγούδια και έχουν μια ανάμνηση από μένα. Θέλω έτσι να με βλέπουν, όπως τότε και να αισθάνονται ρίγος.
Πότε συνειδητοποιήσατε ότι τελικά δεν μπορείτε να πάτε για έναν καφέ με ένα φίλο σας; Ότι η δημοσιότητα τελικά έχει κάποια όρια στο τι κάνετε;
Το ένιωσα από πολύ νωρίς. Όταν το 1966, μαζί με το συγκρότημά μου τους Olympians κάναμε το πρώτο μας τραγούδι έγινε το μεγάλο σουξέ της εποχής. Γινόταν πανζουρλισμός με το «Ο Τρόπος» και έπειτα με το «Σχολείο». Ο κόσμος απ’ εκείνο το πρώτο τραγούδι με έβαλε στην καρδιά του. Ήταν μια επανάσταση στο τι ακούγαμε, στον τρόπο που συμπεριφερόμασταν, που χορεύαμε. Η μουσική ήταν πάνω απ’ όλα εξ ου και ό,τι συνέβαινε γινόταν σε μεγάλη ένταση. Παρότι τα ήθη ήταν πιο συγκρατημένα και ως παιδιά δεν ήμασταν ελεύθεροι να εκφράζουμε αυτό που νιώθαμε, με τη μουσική κάτι γινόταν. Η διαφορά της εποχής εκείνης με τη σημερινή είναι ότι αυτά που ζούσε ο κόσμος τότε καταγράφονταν πάρα πολύ ισχυρά. Σήμερα αυτό δεν γίνεται. Δεν καταγράφει η μνήμη τόσο βαθιά πια. Ίσως η πληροφόρηση είναι τόσο πολλή που δεν προλαβαίνεις να καταλάβεις τι γίνεται.
Αυτό νομίζετε είναι η διαφορά με τα δικά σας τραγούδια που είναι διαχρονικά;
Υπάρχουν και άλλοι λόγοι, αλλά το ότι η πληροφόρηση είναι καταιγιστική είναι απίστευτη. Δεν προλαβαίνεις να ακούσεις και να μάθεις. Τότε όταν ακούγαμε ένα τραγούδι που μας άρεσε, κάναμε οικονομία το χαρτζιλίκι μας να μαζέψουμε 25 δραχμές για να αγοράσουμε ένα μικρό δισκάκι. Ήταν συγκινητική αυτή η προσμονή. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το συναίσθημά μου όταν αγόρασα για πρώτη φορά δισκάκι. Ήταν το «Love me Do» των Beatles.
Ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή. Τι είναι αυτό που έκανε ένα νέο παιδί να ακολουθήσει αυτό το είδος μουσικής με τις ξένες επιρροές; Ήταν οι παρέες, η προβολή και το επίκεντρο, τα κορίτσια;
Ήταν η μόδα. Αλλά ήταν και όλα αυτά που λες. Δεν είναι αυτά τα ενδιαφέροντα κάθε νέου; Η ξένη μουσική που μας ερχόταν απ’ έξω ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Είχαμε και ωραία ελληνική μουσική αλλά η ξένη μουσική ήταν απίστευτη. Και ως μιμητικά όντα που είναι οι έφηβοι θέλαμε αυτό που γινόταν στην Αγγλία, στην Αμερική, στην Ιταλία.
Οι συνάδελφοί σας, που υπηρετούσαν άλλο είδος μουσικής, πώς σας έβλεπαν τότε;
Τα τραγούδια που ήταν επιτυχημένα τη δεκαετία του ’60 ήταν το λαϊκό με βασιλιά τον Καζαντζίδη, το ποπ που εκπροσωπούσα εγώ και οι Olympians και το Νέο Κύμα με τις μπουάτ και τις ήσυχες μπαλάντες. Υπήρξαν λοιπόν απαξιωτικές αντιδράσεις απ’ το χώρο της μουσικής. Δεν ήταν όμως γιατί δεν αξίζαμε αλλά γιατί αυτό που κάναμε έφερνε μια αναστάτωση.
Ίσως δεν καταλάβαιναν αυτή τη μουσική;
Μια χαρά την καταλάβαιναν! Εκείνη την εποχή που κάναμε επιτυχία, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος είχε ένα τεράστιο σουξέ και συνεργαζόταν με τον Μίμη Πλέσσα. Έγραψαν μαζί το «Άγαλμα» και τα υπέροχα τραγούδια του «Δρόμου». Αυτός ο στιχουργός λοιπόν μας άκουσε και ζήτησε να γράψει κάτι και για εμάς. Ήθελε να γράψει μουσική για τους Olympians, γι’ αυτούς τους τσογλαναράδες! Πράγματι μας έδωσε το «Ο Αλέξης» και το «Ιστορία». Τότε είπαμε ότι εδώ κάτι συμβαίνει… Απ’ όλα τα συγκροτήματα εκείνης της δεκαετίας εμείς αφήσαμε καταγεγραμμένα σε δίσκους 29 τραγούδια και απ’ αυτά τα 21 είναι γνωστά και τα υπόλοιπα είναι πολύ μεγάλες επιτυχίες μέχρι σήμερα.
Αλήθεια, για ποιο λόγο διαλύθηκαν οι Olympians;
Για έναν πολύ φυσικό λόγο. Εμείς αυτό που κάναμε, το κάναμε για την πλάκα μας και το κέφι μας. Όταν τελειώσαμε τις στρατιωτικές μας υποχρεώσεις και ξανασυναντηθήκαμε το 1971, είπαμε «Τώρα τι κάνουμε, θα γίνουμε μουσικοί; Αυτό θα είναι το επάγγελμά μας; Έτσι θα στήσουμε οικογένειες;». Αποφασίσαμε πως είναι προτιμότερο καθένας να τραβήξει το δρόμο του. Mας προβλημάτισε πολύ, δεν ήταν μια απόφαση που πάρθηκε έτσι απλά.
Τα άλλα μέλη τι κάνουν σήμερα;
Ο ντράμερ πήγε στην Ιταλία, γύρισε πολιτικός μηχανικός και είναι σήμερα πολύ επιτυχημένος, ο κιθαρίστας εργάστηκε στον ΟΤΕ και σήμερα είναι συνταξιούχος, ο πιανίστας άνοιξε κατάστημα μουσικών οργάνων και παίζει κατά καιρούς σε διάφορες εκδηλώσεις και ο σαξοφωνίστας παίζει μέχρι τώρα σαξόφωνο.
Έχετε επικοινωνία;
Πολύ συχνά μιλάμε ενώ όταν ανεβαίνω Θεσσαλονίκη τους μαζεύω και λέμε τα δικά μας.
Θα βλέπατε μια συναυλία reunion;
Όχι. Όσες φορές το επιχειρήσαμε καταλάβαμε ότι δεν είναι εφικτό, δεδομένου ότι από τότε που τα παράτησαν οι υπόλοιποι δεν ασχολήθηκαν τόσο με τη μουσική. Σήμερα ένα reunion Olympians σημαίνει ότι πρέπει να είναι με μια σημερινή εικόνα. Οι Eagles όταν έκαναν reunion και είπαν το Hotel California ήταν σαν να λένε ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι αλλά ταυτόχρονα και καινούριο. Νομίζω ότι δεν είναι εύκολο να γίνει με εμάς…
Το τωρινό CD σας, «Πασχάλης Live 2018: The party goes on» έχει αυτό τον φρέσκο ήχο που ζητάτε.
Ακριβώς. Είναι μια ανασκόπηση, μια καινούρια ερμηνεία χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν σέβομαι την ιστορία των τραγουδιών. Όλη η μπάντα μου κι εγώ παίζουμε με πολύ κέφι και αυτό θα κάνουμε και στις εμφανίσεις μας στην Κύπρο, στο Red στη Λευκωσία και το Πέραμα στη Λεμεσό. Με τα τραγούδια θα συνεπάρουμε το κοινό.
Είπατε πρόσφατα σε μια συνέντευξή σας πως στη δεκαετία του 1980 ήσασταν χαμένος, καλλιτεχνικά παραγκωνισμένος. Τι κάνατε για να αντιμετωπίσετε την καλλιτεχνική κάμψη;
Στην πολυετή καριέρα μου είχα πολλά σκαμπανεβάσματα. Ερχόμουν με μια μεγάλη επιτυχία και μετά ερχόταν η κάμψη. Μετά ξανά επιτυχία, ξανά κάμψη. Έτσι είναι η ζωή, δεν μπορείς να είσαι συνεχώς στην επικαιρότητα. Το σημαντικό είναι να καταφέρνεις να επανακάμπτεις.
Όλα αυτά τα χρόνια γιατί δεν θελήσατε να στραφείτε σε κάποιο άλλο είδος μουσικής;
Κάποια στιγμή δεν σου κρύβω πως προβληματίστηκα αλλά ένιωσα ότι δεν έχω το δικαίωμα να κάνω κάτι άλλο, απ’ τη στιγμή που είμαι ο πατέρας της ελληνικής ποπ μουσικής. Μέχρι σήμερα η μετέπειτα ποπ και ροκ μουσική πάτησε στην πρόταση των στίχων που έκανα εγώ με τους Olympians. Πρέπει μάλιστα να σου ομολογήσω πως η ενασχόλησή μου με τον ελληνικό στίχο και πώς θα ακούγεται ήταν πρωταρχικός σκοπός. Έκανα έντεχνο στίχο διότι όταν προσέχεις να μην είναι παροξύτονος, όταν προσπαθείς να έχεις το σωστό φωνήεν σε μια κορώνα και όχι κάτι κακόηχο, όταν θες να έχεις ένα ωραίο, διαχρονικό νόημα χρειάζεται προσπάθεια, μια διατριβή μέσα στα χρόνια. Αυτό είναι τέχνη. Δεν είναι όπως μας έρχεται στο μυαλό, το βάζουμε κάτι και το τραγουδάμε. Τα λέω αυτά γιατί μετά από 55 χρόνια δουλειάς βλέπω πολλούς να κοκορεύονται για την έντεχνη μουσική αλλά δεν ξέρουν ότι και ο χώρος της ποπ θέλει επίσης κόπο πολύ και ταλέντο.
Νιώσατε εγκλωβισμένος ποτέ στην εικόνα σας;
Κάθε άλλο! Ποτέ δεν ένιωσα εγκλωβισμένος, μόνο περήφανος. Στις εμφανίσεις μου, αν θέλω να πω και κάτι άλλο, θα το πω. Στο διπλό live cd έχω βάλει τραγούδια που έχω αγαπήσει από παιδί όπως το «Άγαλμα», το «Σταλιά-Σταλιά», το «Ξημερώνει Κυριακή» και άλλα πολλά.
Έχετε κάνει καριέρα, έχετε βγάλει χρήματα, έχετε δημιουργήσει οικογένεια. Υπάρχει κάτι που σας χρωστά η ζωή;
Νομίζω πως ό,τι έχει να μου δώσει η ζωή από δω και πέρα είναι υγεία και να μπορώ να επικοινωνώ με το κοινό έτσι όπως επικοινωνώ τώρα. Ξέρω ότι δεν μπορώ να τραγουδώ άλλα 53 χρόνια αλλά δεν θέλω να κάνω παζάρια. Ό,τι μου δώσει θα το πάρω.
Βγάζετε πάντως μια παιδικότητα για 72 ετών άνθρωπος. Δεν νομίζω να υπάρχει καλύτερος τρόπος να σας χαρακτηρίσει κάποιος απ’ το αιώνιος έφηβος.
Αυτό τον τίτλο τον αποδέχομαι με χαρά και ευχαρίστηση. Δεν είμαι έφηβος αλλά το χαίρομαι πολύ. Θέλω να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο. Έχω θετική στάση απέναντι στη ζωή και μια ζωντάνια.
Όταν είστε στα κάτω σας πώς είστε;
Ο καλλιτέχνης άμα δεν έχει τις κάτω στιγμές του, δεν είναι καλλιτέχνης. Δεν μπορεί να αισθανθεί το μεγαλείο της τέχνης του. Ευτυχώς, όπως βλέπετε όλοι σας, τις ξεπερνάω. Υπάρχουν όμως. Μια στιγμή αρνητικής ψυχικής φόρτισης μπορεί να σε οδηγήσει να γράψεις αριστουργήματα. Ένα τραγούδι που οδηγήθηκε απ’ το συναίσθημα είναι το «Πατέρας και Γιος» όπως και η «Τρομπέτα».
* Ο Πασχάλης και η μπάντα του θα εμφανιστούν στις 15/11 στη Μουσική Σκηνή RED, στις 21:30 (99059257, 96245929, www.tickethour.com.cy) και στις 16/11 στις 22:30 Στο Πέραμα (25373763).
