Ηθοποιός, σκηνοθέτης, καλλιτέχνης ως το πιο βαθύ του κύτταρο. Κωμικός μέγας. Δραματικός -και συναρπαστικός- Ουίλι Λόμαν, ως «Εμποράκος» τον χειμώνα, στο Εθνικό, ξεκαρδιστικός «Καρίων» φέτος το καλοκαίρι στον αριστοφανικό «Πλούτο». Και, ενδιάμεσα, κριτής σε τηλεοπτικό talent show. Ναι, σίγουρα, τα πρόσωπα, οι ρόλοι, οι δυνατότητες του Πέτρου Φιλιππίδη μοιάζουν με το ταλέντο του: δεν έχουν όρια…
Της Κάλλιας Καστάνη
Όλο το χειμώνα σκεφτόμουν πως θα ήθελα να έχω ένα καρεκλάκι στο πλατό του «Your Face Sounds Familiar», για να ακούω, στα διαλείμματα, τις ατάκες ανάμεσα σε σένα και τον Σταμάτη Φασουλή…
Ε, καλά, το χιούμορ του Σταμάτη το ξέρεις… Δεν μπορώ να σου πω τι έγινε και τι ειπώθηκε… (γέλια). Έπεσε πολύ γέλιο.
Για να είμαι ειλικρινής, πάντως, δεν θα ήσουν από τα πρώτα πρόσωπα που θα σκεφτόμουν, για την κριτική επιτροπή. Κοίτα, το «Your Face Sounds Familiar», εγώ το έβλεπα. Και διασκέδαζα πολύ, ως θεατής. Θεωρούσα πως ήταν ένα show πολύ αξιοπρεπές, πολύ αστείο, με ενδιαφέρον – κάποιες, μάλιστα, από τις μεταμφιέσεις των παιδιών στα παλαιότερα shows, όπως π.χ. αυτή του Κρατερού που υποδύθηκε τον Σαββόπουλο, ήταν εξαιρετικές. Γι’ αυτό, όταν μου πρότειναν να πάρω μέρος ως κριτής, δέχθηκα με μεγάλη χαρά.
Δεν είχες ενδοιασμούς;
Όχι, κανέναν. Μπορώ, μάλιστα, να πω τώρα που τελείωσε πως ήμασταν όλοι μας πολύ καλοί σε αυτό που κάναμε. Είχαμε γνώση, άποψη, κρατήσαμε ένα μέτρο στην κριτική μας και στις σχέσεις μας, χωρίς φωνές, ίντριγκες, περιττές εντάσεις.
Είναι εύκολο να κρίνεις δημόσια τους συναδέλφους σου; Ακόμα κι αν θεωρήσουμε πως κι εσύ είσαι καλοπροαίρετος και εκείνοι…
Θα σου πω. Σε ό,τι με αφορά είχα αποφασίσει να είμαι ειλικρινής και να κρίνω ό,τι βλέπω εκείνη την ώρα. Πρέπει, δε, να σου πω πως άλλο πράγμα βλέπαμε εμείς στο πλατό κι αλλιώς φαινόταν, το ίδιο πράγμα, στην τηλεόραση. Σε κάθε περίπτωση ήθελα ό,τι έλεγα να είναι όσο πιο κοντά γίνεται σε αυτό που πραγματικά σκεφτόμουν, διατυπωμένο όμως με ευγένεια και με τακτ.
Είχα την εντύπωση πάντως, πως μερικοί παίκτες ήταν αποκάλυψη ακόμα και για σένα.
Αλήθεια είναι αυτό. Η Ματθίλδη Μαγγίρα με εντυπωσίασε: ό,τι κι αν έκανε, ήταν εξαιρετικό. Επίσης, μου «αποκαλύφθηκε» ο Γιάννης ο Κρητικός: ένα νεαρό παιδί, με χιούμορ, με ταλέντο, με πάθος για ό,τι έκανε. Ήταν πραγματική αποκάλυψη.
Τις κριτικές τις φοβήθηκες; Θυμάμαι, συγκεκριμένα, πως ο Γιάννης Ζουγανέλης, όταν έμαθε πως εσύ και ο Σταμάτης θα είστε στην κριτική επιτροπή του «Your Face Sounds Familiar», είπε «καλά να πάθουν»…
Δεν φοβήθηκα τίποτα, ούτε με ενδιαφέρουν οι κριτικές. Δεν ξέρουμε τώρα τι ακριβώς ρωτήθηκε ο Γιάννης και τι απάντησε, αλλά ό,τι και να είπε δεν πειράζει. Δεν μετράνε αυτά για μένα. Αυτό που μετράει είναι πως πριν από την πρεμιέρα του «Πλούτου» στην Επίδαυρο, ο Γιάννης μού έστειλε την αγάπη του και τις ευχές του.
Το να συμμετέχεις πάντως, σε ένα «λαϊκό» -με την έννοια της μαζικότητας- show και την ίδια στιγμή να πρωταγωνιστείς στον «Θάνατο του εμποράκου», στο Εθνικό Θέατρο, φάνηκε, σε κάποιους, ασύμβατο…
Γιατί; Δεν πρέπει να υπάρχουν τέτοια στεγανά στην Τέχνη. Θες να σου πω παραδείγματα συναδέλφων που κάνουν επίσης και το ένα και το άλλο και χαίρουν πολύ μεγάλης εκτίμησης, πολλές φορές και άδικα; Εντάξει τώρα… Πόσοι δεν σκηνοθετούν στο Εθνικό και πάνε μετά και στήνουν shows στα μπουζούκια; Εγώ, μπορώ να μετρήσω, τουλάχιστον τρεις.
Εσένα, δηλαδή, δεν σε απασχόλησε η «απόκλιση» περιεχομένου στο θέατρο και την τηλεόραση;
Καθόλου. Μάλιστα, παρατηρούσα, από περιέργεια, τις αντιδράσεις των θεατών του θεάτρου τις Τετάρτες -ακριβώς επειδή ερχόμουν από την κυριακάτικη εμφάνιση, στο «Your Face Sounds Familiar»- και ξέρεις τι έβλεπα; Πως ο κόσμος χειροκροτούσε όρθιος! Ο κόσμος, λοιπόν, δεν ασχολείται με τα θέματα που «σκανδαλίζουν» το «συνάφι» μας. Αυτά απασχολούν καμιά 300 ανθρώπους όλους κι όλους.
Θα ξαναπάς στο «Your Face Sounds Familiar» του χρόνου – αν φυσικά, σου προταθεί;
Δεν το ξέρω. Δεν ξέρω καν αν θα ξαναγίνει «Your Face Sounds Familiar» φέτος κι αν γίνει αν το κανάλι θα ξανακάνει πρόταση σε μας. Αυτή τη στιγμή, δεν έχω καμία πρόταση. Αν μου προταθεί και εφόσον το πρόγραμμα του θεάτρου το επιτρέπει, ναι, θα το ξανακάνω.
Δουλειές μυθοπλασίας, σίριαλ καινούρια θα δούμε φέτος; Συζητάς για κάτι άλλο;
Πάντα κάτι συζητάω, αλλά δεν είναι ακόμα τίποτα σίγουρο. Μερικές φορές, έχεις την αίσθηση πως δεν γίνεται τίποτα στην τηλεόραση, χωρίς να είναι αλήθεια. Τα πράγματα προχωράνε αλλά προχωράνε με τους ρυθμούς της εποχής. Αργά και χωρίς πολλά χρήματα.
Στο θέατρο, τι θα κάνεις το χειμώνα;
Το καλοκαίρι θα είμαι στο «Μουσούρη», μαζί με τη Λυδία Κονιόρδου, παίζοντας το «Και τώρα οι δυο μας», του Alexander Gelman – ο Γιώργος Κιμούλης έχει κάνει την απόδοση του έργου και το σκηνοθετεί. Από το Φλεβάρη, θα ανεβάσουμε με τον Γιάννη Μπέζο και τον Ορφέα Αυγουστίδη, ένα άλλο, επίσης πολύ σημαντικό, κλασικό έργο του σύγχρονου ρεπερτορίου: τον «Αμερικάνικο Βούβαλο» του David Mamet.
Μέχρι σήμερα, είχαμε δει εσένα με τον Γιάννη Μπέζο, εσένα με τον Γιώργο Κιμούλη, τον Κιμούλη να σκηνοθετεί τον Μπέζο. Tον συνδυασμό και των τριών σας, επί σκηνής, στον «Πλούτο» δεν θυμάμαι να τον έχουμε ξαναδεί…
Πρώτη φορά το επιχειρήσαμε φέτος. Και για μένα, αυτό είναι το ζητούμενο πια – το λέω και το ξαναλέω πως το πιο σημαντικό πράγμα στο θέατρο, πέρα από τα έργα και τους ρόλους, είναι οι συναντήσεις.
Ποιος έριξε την ιδέα γι’ αυτή η συνάντηση;
Εγώ, καταρχάς, αν και η επιθυμία, να συνεργαστούμε ήταν κοινή –με τον Γιώργο, έτσι κι αλλιώς, ήμασταν μαζί όλο τον χειμώνα, στο «Μουσούρη», με τις «Δάφνες και Πικροδάφνες», ενώ με τον Γιάννη πάντα ψάχνουμε μια ευκαιρία να «ξαναβρεθούμε», στο θέατρο. Σκεφτήκαμε τον «Πλούτο» γιατί είναι ένα σπουδαίο έργο, αλλά και γιατί θα μπορούσε να γίνει ένας ωραίος και μεγάλος θίασος, με τη σύμπραξη και των τριών μας.
Φιλιππίδης-Μπέζος-Κιμούλης σε έργο του Αριστοφάνη – θα έλεγε κανείς πως είναι η απόλυτη συνταγή επιτυχίας, για sold out παραστάσεις. Άκοπα και αβασάνιστα…
Δεν είναι καθόλου έτσι. Προσπαθούμε πολύ, προσπαθούμε κάθε μέρα να κερδίζουμε το κοινό – άλλωστε, ούτε κανένα φοβερό budget έχουμε για διαφήμιση, ούτε τις πλάτες κανενός. Η δουλειά και μόνο η δουλειά -και το καλό αποτέλεσμα φυσικά- είναι συνταγή επιτυχίας. Αυτή είναι η μοναδική διαφήμιση.
Είστε τρεις πολύ επιτυχημένοι, ώριμοι, πολύ ταλαντούχοι, πρωταγωνιστές. Ήταν δύσκολο να συνεργαστείτε;
Καθόλου. Το αντίθετο. Ήταν πολύ εύκολο.
Ο κόσμος πιστεύει πως όπου περισσεύει το ταλέντο, μοιραία, υπάρχουν υπερμεγέθη «εγώ» με ισχυρή άποψη. Στη δική σας περίπτωση ήταν ξεκάθαρο το ποιος είναι το πρώτο, δεύτερο κλπ. «βιολί της ορχήστρας»;
Δεν χρειάστηκε, γιατί υπήρξε απόλυτη ισοτιμία, πράγμα που οφείλεται στη σπουδαία διασκευή που έχει κάνει ο Γιώργος ο Κιμούλης. Εκείνος επεδίωξε και φρόντισε να υπάρχει απόλυτα ισότιμη συμμετοχή και των τριών μας, πάνω στη σκηνή. Δεν υπολείπεται κανείς, κανενός, είμαστε όλοι το ίδιο σημαντικοί, δεν υπάρχει πρώτος, δεύτερος και τρίτος. Είμαστε τρεις άνθρωποι, εκ των οποίων ο καθένας έχει την πορεία και την ιστορία του και -το σημαντικότερο- τρέφουμε όλοι βαθιά εκτίμηση και αγάπη, ο ένας προς τον άλλο. Έτσι έγινε αυτή η δουλειά.
Σε κάποιες περιπτώσεις, ωστόσο, τις αποφάσεις πρέπει να τις πάρει ένας. Ποιος;
Ο Γιώργος Κιμούλης, ξεκάθαρα. Αυτός έκανε τη διασκευή, αυτός είναι ο σκηνοθέτης. Απλώς ο Γιώργος είχε την ευγένεια και τη διακριτικότητα, να συζητάει μαζί μας τα μεγάλα «ζητήματα» της παράστασης. Εξαρχής, άλλωστε, είχαμε μια κοινή γραμμή για το πού θέλαμε να πάει το πράγμα. Και ξέρεις κάτι; Είμαστε, όλοι μας, πολύ περήφανοι γι’ αυτή την παράσταση. Κι αυτό, τελικά, φαίνεται εκεί που πρέπει να φανεί: στη σκηνή. Εκεί πάνω, δεν μπορείς να κρύψεις τίποτα.
Είστε πολύ διαφορετικοί άνθρωποι. Έντονοι και διαφορετικοί. Τι άλλο σας ενώνει εκτός από την τρέλα για το θέατρο και -φυσικά- το ταλέντο;
Οι διαφορές μας (γέλια). Αυτές νομίζω, ενώνουν πιο πολύ τους ανθρώπους. Περισσότερο από τις ομοιότητές τους.
Εκτός δουλειάς, σε μια φιλική κουβέντα, συμφωνείτε ποτέ;
Βεβαίως. Καταρχήν συμφωνούμε ότι διαφωνούμε. Πέρα από τ’ αστεία, όμως, συμφωνούμε σε πάρα πολλά πράγματα. Κάνουμε ωραίες κουβέντες. Καταπληκτική παρέα. Με τον Γιάννη, άλλωστε, είμαστε 25 χρόνια φίλοι, αδέλφια πια. Ο Γιώργος είναι «νεότερος» φίλος, αλλά φίλος με ουσία και ένταση.
Πλάκες κάνετε καθόλου;
Κατά τη διάρκεια της παράστασης ποτέ. Πριν και μετά, στα παρασκήνια, φοβερές. Γκρίνιες, καυγάδες, έχετε; Φυσικά. Και γκρινιάζουμε και καυγαδίζουμε, αλλά έχουμε κάτι καλό: μιλάμε ανοιχτά, ο ένας στον άλλο, λέμε αλήθειες. Δεν κρυβόμαστε, δεν κάνουμε πόλεμο νεύρων πίσω από κλειστές πόρτες. Κι έτσι τα βρίσκουμε και προχωράμε παρακάτω μαζί.
Ποιος στίχος του «Πλούτου» «κλέβει» το μεγαλύτερο χειροκρότημα;
Υπάρχουν πολλά ωραία σημεία στην παράσταση, και αστεία και συγκινητικά. Ο κόσμος χειροκροτεί ακούγοντας δύο πράγματα που λέει ο Γιώργος στην Παράβαση, το «στο μαζί είναι η χαρά, όχι στο χώρια» και «το θέμα δεν είναι στο χρήμα, αλλά είναι στο ποίημα». Συγκινείται με το «εγώ έχω χώρα που μιλά, δεν έχω χώρα που μετρά» -αυτό το λέει ο Γιάννης, ως Χρεμύλος- και γελάει με τον Καρίωνα, που υποδύομαι εγώ, όταν λέω στον Πλούτο «και πάνω απ’ όλα ρε, αν δεν ήσουν εσύ στραβός, θα τρέχαμε εμείς για περιοδεία όλο το καλοκαίρι»;
Τι είναι πλούτος για σένα Πέτρο; Πλούτος προσωπικός, αληθινός ;
Όχι ό,τι φαντάζεσαι. Μεγαλώνοντας, ξέρεις, αρχίζει κανείς να ανακαλύπτει πως πλούτος δεν είναι ό,τι έχει κερδίσει ή σωρεύσει μέχρι τότε, σπίτια, λεφτά, αυτοκίνητα. Καταλαβαίνει πως η αξία η αληθινή είναι αλλού: στους ανθρώπους, στην επαφή, στην αγάπη, στη γαλήνη, στην προσωπική ειρήνη, στην ευεξία.
Δεν το πίστευες αυτό παλαιότερα;
Όχι με την ίδια ένταση. Στο παρελθόν έλεγα -περισσότερο για να το πιστέψω εγώ ο ίδιος- πως «όλοι τον ίδιο ουρανό κοιτάμε». Με τα χρόνια κατάλαβα τη σημασία αυτής της φράσης: ναι, όλοι τον ίδιο ουρανό κοιτάμε, το ίδιο χώμα πατάμε, στην ίδια θάλασσα μπαίνουμε. Και, τελικά, όλοι την ίδια παράσταση βλέπουμε – είτε τη βλέπουμε από την πρώτη θέση, είτε από την τελευταία. Σημασία έχει να νιώσουμε και να καταλάβουμε τι βλέπουμε.
