Κάθε βδομάδα ο «Τροχός της τύχης» βρίσκεται ανάμεσα στις κορυφαίες σε τηλεθέαση εκπομπές της κυπριακής τηλεόρασης. Και ο Πέτρος κατάφερε να γίνει ένας από τους πιο συμπαθείς παρουσιαστές. Στη συνέντευξή μας, μάς συστήνεται και μιλάει για τα παιδιά του, την τηλεόραση, το διαζύγιό του, τη νέα του σχέση και την τραγική απώλεια της αδελφής του που τον σημάδεψε.
Του Αλέξανδρου Πρίφτη
Βρισκόμαστε στη Μαρίνα Ζέας, στον Πειραιά. Η θερμοκρασία είναι στο κόκκινο και ο υδράργυρος φλερτάρει με τους 40 βαθμούς. Ο Πέτρος έρχεται χαμογελαστός. «Μη με βλέπεις έτσι κοινωνικό με όλους. Πάντα είμαι ευγενής, αλλά είμαι και στον κόσμο μου», μου λέει. «Είμαι ο καλύτερος φίλος, αλλά δύσκολος άνθρωπος. Δύσκολος ως σύντροφος. Εκεί που μπορεί η κοπέλα μου να μου πει κάτι και να της πως “ναι, οκ”, μετά μπορεί να το ξεχάσω εντελώς». Και λογικό. Έχει καταπιαστεί με τόσα πράγματα, από τηλεπαιχνίδι, μέχρι talent show. Πώς πέρασε, όμως, φέτος στην Κύπρο; «Φέτος η εμπειρία μου από την Κύπρο ήταν το κάτι άλλο. Πέραν του “Like a star”, είμαι πολύ χαρούμενος που μου δόθηκε η ευκαιρία να πάω σε αυτό το ένδοξο νησί. Ήταν η πρώτη μου φορά που πάτησα το πόδι μου στην Κύπρο», μου λέει και συμπληρώνει: «ακόμα και μέσα από τον “Τροχό της τύχης”, όταν έλεγα “την καλησπέρα μου στην Κύπρο”, δεν το ένιωθα απόλυτα, γιατί δεν είχα καμία επαφή με το μέρος αυτό. Φέτος, όμως, που πήγα μαγεύτηκα. Με τους ανθρώπους, την κουλτούρα, την παιδεία, με όλα. Τους αγάπησα πολύ όλους στην Κύπρο! Κι εκείνοι φυσικά, αγάπησαν πρώτοι από όλους τον “Τροχό της τύχης”».
Πού αποδίδεις την επιτυχία της εκπομπής;
Στο εκπληκτικό format που έχει. Αυτή η εκπομπή υπάρχει παγκοσμίως πάνω από 44 χρόνια και παίζεται παντού με τεράστια επιτυχία. Δεν είμαι εγώ ή κάποιος άλλος παρουσιαστής που κάνει το παιχνίδι καλό και αγαπησιάρικο στον κόσμο. Είναι η δομή του τέτοια. Πραγματικά το λέω, είμαι πάρα πολύ τυχερός που το παρουσιάζω εγώ. Δώρο θεού!
Αλήθεια, εσύ ασχολείσαι καθόλου με τυχερά παιχνίδια;
Όχι, ούτε χαρτιά δεν πιάνω στα χέρια μου την Πρωτοχρονιά! Να φανταστείς, το μόνο που παίζω είναι επιτραπέζια με τα παιδιά μου. Ως εκεί φτάνω. Δεν μου αρέσουν τα τυχερά παιχνίδια. Ούτε λαχείο έχω πάρει ποτέ. Επίσης, κάνω 20 χρόνια αθλητικό ρεπορτάζ. Αν σου πω ότι δεν έχω παίξει ούτε μία φορά «Πάμε στοίχημα!», τι θα μου πεις; Κανείς δεν με πιστεύει, αλλά είναι η αλήθεια. Δεν κυνηγάω την τύχη μου.
Εκείνη σε κυνηγάει;
Ίσως! Θεωρώ ότι έχω υπάρξει πολύ τυχερός στη ζωή μου. Όχι τόσο επαγγελματικά, όσο προσωπικά. Έχω δύο πανέμορφα και υγιή παιδιά. Με την πρώην γυναίκα μου έχουμε άριστη σχέση και με τη νυν σύντροφό μου είμαι υπέροχα. Καλύτερα δεν γίνεται! Οπότε τα έχω όλα. Δουλεύω από πιτσιρικάς, δεν έμεινα ποτέ χωρίς δουλειά, είμαι 20 χρόνια δημοσιογράφος και, στην καρδιά της κρίσης, βρέθηκε μπροστά μου ο «Τροχός της τύχης». Μπορεί να είναι αλλιώτικο σε σχέση με αυτά που έχω κάνει μέχρι σήμερα, όμως είμαι ευγνώμων που το κάνω. Το διασκεδάζω πολύ, το παιχνίδι σκίζει και είμαι στα καλύτερά μου και επαγγελματικά πιστεύω.
Πώς ήταν η εμπειρία σου από το «Like a star» στην Κύπρο;
Υπέροχη! Μου άρεσε γιατί ήταν ένα πολύ ευχάριστο διάλειμμα στη δουλειά μου. Μια ανάσα δροσιάς, ενώ μου δόθηκε η ευκαιρία να κατέβω στην Κύπρο. Όπως, επίσης, υπέροχο ήταν το να κάνεις παρέες με τον Λάμπη Λιβιεράτο, τη Σάννυ Μπαλτζή, να γνωρίσω τους παίκτες από κοντά και να δεθούμε. Πολλοί έλεγαν ότι ήμουν αυστηρός, ενώ δεν θα έπρεπε γιατί «σιγά μωρέ, τι ξέρει αυτός από μουσική;». Ήταν κάτι που αγάπησα πάρα πολύ στην πορεία μου ως τώρα.
Θα το ξανάκανες;
Αναλόγως τη φάση και τη στιγμή. Αν μπορούσα και δεν ήμουν πνιγμένος ως το λαιμό με υποχρεώσεις, ναι, φυσικά. Ήταν εξαιρετική εμπειρία.
Η Κατερίνα Γκαγκάκη, πώς σου φάνηκε ως παρουσιάστρια;
Η Κατερίνα ξεχώρισε για μένα γιατί είναι μία όμορφη γυναίκα, μορφωμένη, έχει λόγο, άποψη, στιλ και πνεύμα. Άλλο ρόλο είχε πριν και άλλο σήμερα. Έχει ταλέντο για μένα και στην παρουσίαση. Δεν είναι από τις παρουσιάστριες που κάνουν «πάσα-βίντεο» και ως εκεί. Όχι. Είναι παρεμβατική και αυτό είναι πολύ καλό. Έχει άποψη. Προσωπικά, αυτό είναι το στιλ των παρουσιαστών που προτιμώ.
Πολλοί πάντως συγκρίνουν εσένα με τον Χρήστο Φερεντίνο και τον Γρηγόρη Αρναούτογλου. Τι απαντάς;
Ναι, τα ακούω αυτά. Ακόμα και με τον Γιώργο Πολυχρονίου με παρομοιάζουν, αφού έκανε πρώτος εκείνος τον «Τροχό». Πολύ κολακευτικά τα ακούω όλα αυτά, τιμή μου! Ξέρεις, ντρέπομαι με αυτούς τους χαρακτηρισμούς, γιατί αυτοί οι άνθρωποι έχουν τεράστια καριέρα. Εγώ ακόμα, ούτε στο μικρό τους δαχτυλάκι. Κάτσε να υπάρχω στον χώρο τα επόμενα 10 χρόνια και μετά έλα να τα πούμε (γελάει). Ο κόσμος είναι ενθουσιώδης και μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι υφίσταται κιόλας. Αγαπώ πολύ αυτούς τους παρουσιαστές και τους σέβομαι. Από εκεί και πέρα, ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει στο μέλλον. Όταν παρουσίαζα αθλητικό ρεπορτάζ κι έτρεχα στα γήπεδα, ανάμεσα σε κροτίδες, χούλιγκαν, καθίσματα στον αέρα, ούτε που σκέφτηκα ποτέ ότι θα υπάρξει η μέρα που ο κόσμος θα με σταματά στο δρόμο και θα μου μιλούν για το παιχνίδι. Και σου μιλάω για ηλικίες από 8 μέχρι 95 ετών παππού, που με έπιασε χθες στο δρόμο και μου μιλούσε… Ε, λοιπόν, τι άλλο να ζητήσω από τη ζωή;
Αλήθεια, μιας που το ανέφερες, όταν κάλυπτες αθλητικό ρεπορτάζ στο γήπεδο, κινδύνευσε ποτέ η σωματική σου ακεραιότητα;
Εμ, τι σου λέω! Ξέρεις πόσα ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού, έχω καλύψει; Στα 20 χρόνια, αμέτρητα. Φωτοβολίδες, μπουκάλια, καθίσματα, περνούσαν από πάνω μας. Και, ξέρεις, ο δημοσιογράφος εύκολα στοχοποιείται γιατί θεωρούν ότι υποστηρίζουν κάποια ομάδα. Μου έχουν έρθει στο κεφάλι πολλά πράγματα και με έχουν κυνηγήσει χούλιγκαν. Έχω γυρίσει σπίτι μου με ράμματα και με μώλωπες πάρα πολλές φορές.
Τα παιδιά σου τι σου έλεγαν;
Αν θυμάμαι καλά, αυτά γινόντουσαν πριν έρθουν στον κόσμο. Όμως και πάλι νιώθω τυχερός που δεν κάνω σήμερα αθλητικό ρεπορτάζ, γιατί η κατάσταση έχει ξεφύγει επικίνδυνα πια. Οι χούλιγκαν έχουν φτάσει στο απροχώρητο και η κατάσταση στα γήπεδα δεν παλεύεται πια. Τα βλέπουμε καθημερινά. Τι να λέμε τώρα… Νομίζω έφυγα την πιο σωστή περίοδο. Δεν το προγραμμάτισα, μου έτυχε.
Πριν μου είπες ότι είσαι χωρισμένος. Τα παιδιά σου, σού λείπουν, που δεν τα έχεις πια ενεργά στην καθημερινότητά σου;
Κοίτα, πρέπει να σου πω ότι, παρόλο που χώρισα και τα παιδιά δεν μένουν μαζί μου, πλέον τα βλέπω πιο συχνά απ’ όταν ήμασταν όλοι μαζί. Τότε δούλευα αμέτρητες ώρες, με αποτέλεσμα, όταν γυρνούσα σπίτι, τα παιδιά μου να κοιμούνται. Τώρα, τα βλέπω σχεδόν καθημερινά, περνάμε πολύ χρόνο και εποικοδομητικό μαζί, κάνουμε πολλά πράγματα. Το θέμα είναι να υπάρχει ουσιαστική σχέση. Από τη στιγμή που έχουμε δομήσει μία ειλικρινή και σταθερή σχέση, όλα είναι σούπερ.
Γιατί πιστεύεις ότι οι σχέσεις γκρεμίζονται έτσι απλά σήμερα, σε σύγκριση με την εποχή των παππούδων μας;
Μπορεί να σου ακουστεί κάπως παλιομοδίτικο, αλλά είναι τέτοια η φάση πια και η κοινωνία, που ωθεί τις γυναίκες από νωρίς στην αγορά εργασίας. Οι γυναίκες έχουν το ιερό καθήκον να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί και να το μεγαλώσουν. Σήμερα, όταν οι μισθοί είναι στον πάτο, αναγκάζονται και οι δύο να εργαστούν πολλές ώρες. Με αποτέλεσμα φυσικά, τα παιδιά να μεγαλώνουν με τη γιαγιά και τον παππού. Κι από εκεί που η οικογένεια μεγαλώνει, το σπίτι μένει άδειο επειδή όλοι λείπουν στη δουλειά. Ε, αν με ρωτάς, όταν αδειάζει ένα σπίτι, αδειάζει και από συναισθήματα. Αυτό συνέβη και στη δική μου περίπτωση. Αυτό που συμφωνήσαμε με την πρώην γυναίκα μου τότε, ήταν το εξής: να βάλουμε πάνω απ’ όλους και απ’ όλα τα παιδιά μας. Δεν θέλαμε σε καμία περίπτωση να μας δουν να είμαστε μεταξύ μας «κάπως»… Γι’ αυτό αποφασίσαμε να χωρίσουμε.
Σήμερα, με τη νυν σύντροφό σου, σκέφτεσαι το γάμο;
Όχι, δεν είναι όμως ότι είμαι κατά. Αλλά σήμερα που σου μιλάω, σου λέω ότι αν το κάνω ποτέ ξανά αυτό, θα το έχω σκεφτεί πια δύο φορές.
Τρίτο παιδί;
Δεν είναι ανάγκη δική μου.
Ποια ήταν η στιγμή που σε καθόρισε, μέχρι σήμερα; Ίσως η πιο δύσκολη;
Όταν έχασα την αδελφή μου, πριν από 2,5 χρόνια περίπου. H αδερφή μου έπασχε υπογαμμασφαιριναιμία, πολλά, πάρα πολλά χρόνια. Παιδευόταν με γιατρούς και νοσοκομεία. Σήμερα που μιλάμε, η ασθένεια αυτή θεραπεύεται. Όμως η αδερφή μου δεν ήταν τόσο τυχερή κι επειδή μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία, ταλαιπωρήθηκε με άλλες ασθένειες και μικρόβια που κόλλησε εκεί. Όταν έχεις αυτή την ασθένεια είναι πολύ εύκολο να κολλήσεις κι άλλες πέντε, έξι, έτσι για πλάκα.
Τι θυμάσαι από την αδελφή σου;
Το κακαριστό της το γέλιο. Λέγαμε διάφορες βλακείες και γελούσαμε μαζί με τις ώρες. Κι ευτυχώς αυτό το γέλιο το έχει πάρει και η κόρη μου και ο γιος μου. Περνούσαμε τόσο ανέμελες στιγμές μαζί… Έτσι ήμασταν πάντα, οι γονείς μας αυτό μας είχαν διδάξει: ακόμα και στις κακουχίες να είμαστε με το χαμόγελο στα χείλη. Γι’ αυτό μ’ ακούς τόσο χαρούμενο. Η αδερφή μου με βλέπει τώρα από εκεί ψηλά και, είμαι σίγουρος, ότι με θαυμάζει και χαίρεται για εμένα.
