OMIKRONTommy Factory: Η τελευταία συλλογή της Tommy Hilfiger

Tommy Factory: Η τελευταία συλλογή της Tommy Hilfiger

Αντλώντας έμπνευση από το φημισμένο στούντιο του Andy Warhol στη Νέα Υόρκη, τέσσερις φωτεινές προσωπικότητες από τον χώρο της τέχνης και της δημιουργίας, φωτογραφίζονται για το «Tommy Factory» με την τελευταία συλλογή της Tommy Hilfiger και μας μιλούν για έναν κόσμο που αλλάζει.

ΚΡΙΣΤΙΑ ΑΝΔΡΕΟΥ

Ζωγράφος

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ζωγράφιζα, γιατί ένιωθα ότι εκεί άνηκα: Ανάμεσα στα χρώματα. Με τα χρόνια, μέσα από τη ζωγραφική και τη μελέτη, ανακάλυψα τις διάφορες πλευρές που μπορεί να έχει μια εικόνα, ένας άνθρωπος, μια κατάσταση, μια στιγμή. Και πως το νόμισμα δεν έχει μόνο δύο όψεις.

Αν και μέχρι στιγμής δεν έχω καταλήξει σε κάποιο συγκεκριμένο στυλ ή μοτίβο που με εκφράζει περισσότερο στο να το ακολουθήσω, μού αρέσει να δουλεύω με λαδομπογιά, με εκφράζουν τα χρώματα πολύ. Τα σχήματα, επίσης, είναι πολύ σημαντικά για μένα, καθώς και η μαγεία που συντελείται, όταν το φως και η σκιά κάνουν το σχήμα να χορεύει, αλλάζοντας όψη με το πέρασμα της ώρας.

Η ζωή για μένα είναι έμπνευση. Ως καλλιτέχνης επικεντρώνομαι στον άνθρωπο και στη ζωή γύρω του, στις στιγμές και στις αναμνήσεις. Αυτό κάνω και στην καινούρια μου συλλογή: Δεν αναπαράγω απλώς ό,τι βλέπω τυχαία γύρω μου, αλλά σκοπός μου είναι να τονίσω συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και να παραλείψω ορισμένα άλλα. Αυτό επιτρέπει στην προσοχή του θεατή να ακολουθήσει συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Εάν δεν ακολουθούσα τη ζωγραφική τέχνη, είμαι σίγουρη πως θα έβρισκα πολύ περισσότερο χρόνο να εκφράζομαι δημιουργικά μέσα από τον γραπτό λόγο.

Για εμένα το να είσαι δημιουργικός, σημαίνει να είσαι ελεύθερος. Ελεύθερος να υπακούσεις και να εκφράσεις την κάθε σου σκέψη. Είναι πολύ σημαντικό να ακούς και να αποδέχεσαι τον εαυτό σου όπως είναι, μόνο τότε είσαι πραγματικά ελεύθερος να δημιουργήσεις.

Αν μπορούσα να αλλάξω τον κόσμο σίγουρα θα ξεκινούσα από την παιδεία. Ο άνθρωπος χρειάζεται περισσότερες ευαισθησίες, ώστε να αγγίξει πλευρές του χαρακτήρα του που δεν ήξερε ότι υπάρχουν. Αυτό μπορεί να γίνει μέσα από την τέχνη, μέσα από τη μουσική, μέσα από τον χορό και γενικά από μέσα από κάθε τι που τρέφει την ψυχή και όχι τον υλικό κόσμο.

Kristia2

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ

Ηθοποιός

Η πρώτη επαφή μου με τις τέχνες, ήταν στα τέσσερά μου χρόνια, όταν ξεκίνησα να παρακολουθώ μαθήματα μπαλέτου. Στην πορεία συνέχισα με μαθήματα βιολιού, ενώ στα εφηβικά μου χρόνια γράφτηκα θέατρο σε εργαστήρι. Ήταν λες και το ένα έφερνε το άλλο στη ζωή μου.

Η πρώτη ανάμνηση που έρχεται στο μυαλό μου, κάθε φορά που ανατρέχω στην πρώτη μου φορά πάνω στη σκηνή, είναι η ταχυπαλμία που είχα, όχι από το άγχος αλλά από την ανυπομονησία, για εκείνο που θα παρουσιάζαμε. Σήμερα, κάθε φορά που νιώθω ότι ζορίζομαι ψυχολογικά λίγο πριν από κάθε πρεμιέρα, προσπαθώ να φέρνω στο μυαλό μου εκείνο το χαμόγελο που είχα, όταν ανέβηκα για πρώτη φορά στη σκηνή. Όταν το καταφέρνω, ως δια μαγείας το άγχος μετατρέπεται και πάλι σε ανυπομονησία!

Αυτό που ανακάλυψα για τον εαυτό μου μέσα από το επάγγελμα του ηθοποιού είναι τα αποθέματα υπομονής που διαθέτω ως άνθρωπος. Όπως και άλλα επαγγέλματα που ανήκουν στην οικογένεια των τεχνών, έτσι και το θέατρο είναι ένας δύσκολος χώρος για τους επαγγελματίες, λόγω των –μεγάλων πολλές φορές- κενών διαστημάτων από την ολοκλήρωση μιας δουλειάς, μέχρι το ξεκίνημα της επόμενης ή ακόμα και λόγω του ξαφνικού τερματισμού μιας δουλειάς! Μέσα από αυτές τις δυσκολίες, έμαθα να έχω υπομονή και να επιμένω ακόμα περισσότερο σε αυτό που κάνω.

Εάν δεν ακολουθούσα την υποκριτική, θα διοχέτευα τη δημιουργικότητά μου στην κίνηση. Η κινησιολογία για μένα είναι τρόπος έκφρασης και σίγουρα τρόπος ελευθερίας. Ένα σώμα γεμάτο ενέργεια, ένα πρόσωπο με λαμπερά μάτια και χαμόγελο.

Είσαι δημιουργικός, σημαίνει είσαι ελεύθερος, με ό,τι αυτό περιλαμβάνει. Σημαίνει να μην σκέφτεσαι τα πρέπει και τα μη, που «δημιούργησαν» κάποιοι. Να έχεις ελευθερία λόγου, έκφρασης, ύπαρξης. Η λέξη «δημιουργία» βρίσκεται μέσα μας και μάλιστα πολύ βαθιά! Το θέατρο δεν είναι επιφανειακό, θέλει και απαιτεί τη δίκη σου αλήθεια.

Πώς θα άλλαζα τον κόσμο; Θα πατούσα το πλήκτρο του format και θα τον ξεκινούσα από την αρχή. Θα τον έφτιαχνα με αγάπη του ενός για τον άλλο, με ισότητα, χωρίς άγχος, χωρίς εξουσίες, χωρίς καταπίεση, χωρίς συμβιβασμούς. Θα ήταν ένας κόσμος, που ακόμα και αν τον έβλεπες από μακριά με κιάλια, θα ήταν γεμάτος χρώματα, αισιοδοξία και ελευθερία. Το πλήκτρο αυτό, θα έγραφε πάνω «επανάσταση»!

Vasiliki

ΧΑΡΙΤΙΝΗ ΗΛΙΑΔΟΥ

Καλλιτέχνης

Όπως σε όλους μας, η τέχνη στη ζωή μου ήρθε σε πολύ μικρή ηλικία. Αυτό που κυρίως θυμάμαι είναι την πηγαία αγάπη που είχα για τη ζωγραφική, το θέατρο, τη χειροτεχνία, η οποία κάποιες φορές σταματούσε, γιατί πάντοτε υπήρχε κάποιος καλύτερος από εμένα ή γιατί το εκπαιδευτικό σύστημα στην επαρχιακή πόλη, όπου μεγάλωσα, ήταν περιφραστικά το: «Ωραία προσπάθεια, αλλά δεν είναι αρκετή». Έπειτα από αρκετά χρόνια που κουβαλούσα την ταμπέλα του «Εγώ δεν μπορώ να ζωγραφίσω ούτε τα βασικά», άρχισα να πειραματίζομαι, μέχρι να βρω το δικό μου ύφος, τα όριά μου, τα χρώματα που με εκφράζουν και έγινε κάπως έτσι το αγαπημένο μου χόμπι, από το οποίο στη συνέχεια άρχισα να βιοπορίζομαι.

Είτε πρόκειται για έναν ρόλο είτε για έναν πίνακα είτε για οποιαδήποτε μορφή τέχνης ή ανάγκης, που προκύπτει στη ζωή μου, το βαθύτερο κίνητρο είναι η ανακάλυψη του εαυτού μου. Η βαθιά-εσωτερική, πολλές φορές ψυχολογικής φύσεως, εξερεύνηση, η οποία άλλοτε περιορίζεται στο προσωπικό και άλλοτε εξωτερικεύεται. Όπως και να έχει, είναι και στις δύο των περιπτώσεων λυτρωτική η ενασχόλησή μου με την τέχνη.

Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της τέχνης για εμένα είναι η αποτύπωση του υποσυνείδητου. Έχω προσπαθήσει να αναλύσω πολλά από τα έργα μου και κάθε φορά καταλήγω σε ένα διαφορετικό συμπέρασμα, που μέχρι στιγμής δεν είχα ιδέα ότι θα μπορούσε να με απασχολεί.

Δημιουργικότητα είναι η συνεχής διαδικασία ενασχόλησης με οτιδήποτε εμφανίζεται μπροστά σου, την ίδια τη στιγμή. Όσον αφορά τα έργα μου, το πιο σημαντικό για εμένα είναι η επικοινωνία της μη επικοινωνίας. Θεωρώ μαγεία το ότι δέκα ή είκοσι άτομα που κοιτάζουν ένα πίνακα, μπορούν να νιώσουν δέκα ή είκοσι εντελώς διαφορετικά συναισθήματα και να σκεφτούν ακόμη περισσότερα διαφορετικά πράγματα ο ένας από τον άλλο.

Όση τέχνη και αν κάνουμε, όσο και αν προσπαθούμε να βρούμε ορισμούς για τον κόσμο ή τον εαυτό μας, η ρίζα της αλλαγής βρίσκεται καθαρά και μόνο στην παιδεία. Αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, θα πρέπει να επενδύσουμε στα παιδιά μας και αυτά να επενδύσουν με τη σειρά τους στα δικά τους παιδιά και στη συνέχεια τα παιδιά των παιδιών μας στα παιδιά τους. Και αν τελικά οι άνθρωποι δεν είμαστε πάντοτε, σε όλες τις εποχές οι ίδιοι, τότε ο κόσμος μας μπορεί να γίνει καλύτερος.

Xaritini

ΧΑΡΗΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ

Φωτογράφος

Η σχέση μου με τη φωτογραφία ξεκίνησε πολύ νωρίς, στην ηλικία των 14 ετών. Για καλή μου τύχη, ο νονός μου, ο Σωκράτης Περικλέους, αναγνώρισε το ταλέντο και το πάθος μου για το συγκεκριμένο αντικείμενο και με βοήθησε από τα πρώτα μου βήματα.

Ως φωτογράφος, η δημιουργικότητα είναι τα πάντα για μένα. Είναι πάνω από όλα και είναι η απόλυτη έκφραση για μένα ως καλλιτέχνη. Όλη η διαδικασία της παραγωγής μίας φωτογράφησης, από την αρχή μέχρι το τέλος, με εξιτάρει και μου δίνει ζωή.

Πάντα μέσα από τις εικόνες μου θέλω να ταξιδεύω πρώτα εγώ και μετά ο θεατής. Τις περισσότερες φορές στη δουλειά μου θα παρατηρήσεις μία δόση σουρεαλισμού, φαντασίας και τεχνική αρτιότητας.

Μεγαλύτερη αδυναμία έχω στη φωτογραφία μόδας, μέσα από την οποία νιώθω ότι μού δίνεται ο χώρος να συνθέσω ένα σκηνικό, που αποτελείται από μοντέλα, ρούχα και λάμψη. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε κάθε μία από αυτές τις φωτογραφίες τον έχει το μοντέλο, το οποίο θα αναδείξει τα ρούχα και τα αξεσουάρ αλλά και θα αντιληφθεί τη σύλληψη του θέματος.

Είναι πολλές οι φωτογραφίες που αγαπώ και από τις οποίες εμπνέομαι, εξαιτίας του γεγονότος ότι συνδυάζουν στοιχεία όπως το φως με τον χώρο ή και εξαιτίας της γενικότερης αισθητικής που αποπνέουν. Υπάρχουν φωτογραφίες που θεωρώ μοναδικές, αφότου η προεργασία που έχει γίνει για την παραγωγή τους, προϋποθέτει μια ιστορία.

Το να στέκομαι ο ίδιος μπροστά από τον φακό, δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο για μένα και μπορώ να πω ότι κάθε φορά που το κάνω, το νιώθω σαν μια καινούρια εμπειρία και σαν μια καινούρια διαδικασία, που απολαμβάνω απόλυτα. Ο Δημήτρης Βαττής είναι ένας φωτογράφος που θαυμάζω, που σέβομαι και εκτιμώ πάρα πολύ, οπότε τον εμπιστεύομαι απόλυτα.

Δεν πιστεύω ότι κάποιος μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, αλλά ότι μπορεί να εμπνεύσει με το παράδειγμά του τον οποιονδήποτε. Πιάνω τον εαυτό μου να εμπνέομαι από άλλους καλλιτέχνες με κίνητρο τη δημιουργία. Αυτό, λοιπόν, θα ήθελα να κάνω και εγώ για τις νεότερες γενιές.

Xaris

Φωτογραφίες: Δημήτρης Βαττής

Styling: Shona Muir

Μακιγιάζ: Μαίρη Μυριανθοπούλου και Aliona Argyrou (Ilona Make up team by Inglot)

Μαλλιά: Nelia Campinho (Kevin Murphy Cyprus)

Ευχαριστίες στην Isnotgallery και τον Άντρο Ευσταθίου για την ευγενή φιλοξενία.

ΣΧΕΤΙΚΑ

LIKE NEWS