Κι όμως! Ποτέ δεν φανταστήκαμε ότι αγαπημένα μας πρόσωπα, θα περνούσαν τέτοιου είδους Πρωτοχρονιές… Τι οποίες, σίγουρα, θα θυμούνται για πάντα!
Από τον Αλέξανδρο Πρίφτη και τη Νατάσσα Γεωργίου
Φαίη Σκορδά
«Θα θυμάμαι πάντα μία Πρωτοχρονιά που πέρασα στην Ιταλία. Ήμουν φοιτήτρια τότε και σπούδαζα στην Μπολόνια. Κάθε χρονιά, Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι, ερχόμουν στην Ελλάδα για να δω τους δικούς μου, στο Κιλκίς. Παραμονή Πρωτοχρονιάς ήταν, όταν έφτασα στο αεροδρόμιο, στην Ιταλία, για να πάρω την πτήση μου για κάπου στο εξωτερικό και την επόμενη μέρα για την Ελλάδα – δεν πήγαινε απ’ ευθείας το αεροπλάνο. Είχε, όμως, μεγάλη καθυστέρηση λόγω της σφοδρής κακοκαιρίας – ένα αεροδρόμιο γεμάτο φοιτητές, γνωστούς μου και μη, και όλοι περιμέναμε. Η πτήση ολοένα και καθυστερούσε και είχα πολύ άγχος για το αν θα προλάβω. Τελικά, ακυρώθηκε και δεν πετάξαμε ποτέ. Καταλήξαμε, λοιπόν, να κάνουμε αλλαγή του χρόνου στο αεροδρόμιο και δεν πήγαμε πουθενά! Ήμουν, θυμάμαι, όλη την ώρα στα τηλέφωνα με τους δικούς μου και δεν ήξερα τι να κάνω. Αυτό που μου έρχεται στο μυαλό, επίσης, ήταν το τσουχτερό κρύο που έκανε. Αλλά, ακόμα κι εκεί καλά πέρασα. Ήταν κι αυτή μία εμπειρία, όχι τραγική, αλλά ξεχωριστή. Πήγαν κάπως ανάποδα τα πράγματα, αλλά είχε και την πλάκα του… Η ευχή μου για το 2019 είναι, μέσα από την καρδιά μου, να είναι καλύτερο από το 2018, κι επειδή είμαι βαθιά αισιόδοξος άνθρωπος, επενδύω στα παιδικά χαμόγελα. Εύχομαι, λοιπόν, το 2019 να έχει περισσότερα παιδικά χαμόγελα κι έτσι θα είμαστε όλοι χαρούμενοι».
Κώστας Βουτσάς
«Νομίζω κάτι χειρότερο δεν έχει υπάρξει από την κατοχή: Πόλεμος, δυστυχία, μιζέρια, φτώχεια, εξαθλίωση. Ήμουν πολύ μικρός τότε. Δέκα ή δώδεκα ετών, στη Θεσσαλονίκη μέναμε. Το ‘42 ή το ‘43 πρέπει να ήταν, όταν δεν είχαμε και πολύ φαγητό. Με τι αλλάξαμε τον χρόνο; Με ψωμί, ελιές, άντε και καμιά κονσέρβα, λόγω εορτών. Πείνα και των γονέων, που λέμε… Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά, κατάλαβα μετά τον πόλεμο. Σταδιακά, με τα χρόνια. Μη μαυρίζουμε, όμως, τον κόσμο, μέρες που είναι. Αλλά, όποιος έζησε εκείνα τα χρόνια, ξέρει πώς ήταν. Ποια αλλαγή του χρόνου, ποια βασιλόπιτα; Δεν είχαμε να φάμε! Από το ‘40 μέχρι και το ‘44, μπορεί να ήμουν πολύ μικρός, αλλά ήταν πολύ δύσκολα. Δεν θέλω να τα θυμάμαι καν! Δεν ξεχώριζες τις γιορτές από τις άλλες μέρες. Σήμερα, δόξα τω Θεώ, τα έχουμε όλα».
Χάρης Ρώμας
«Πέρσι ήταν για μένα μία περίεργη χρονιά. Πιστεύω πως έφταιγε το γεγονός ότι δεν ξεκίνησε καλά το 2018. Ανήμερα της Πρωτοχρονιάς, ο γάτος μου, ο “Φρέντο”, αρρώστησε και τον έτρεχα στον κτηνίατρο. Στις 2 του μηνός έφυγε από τη ζωή. Αντιλαμβάνεστε το πώς ήμουν, από την Παραμονή κιόλας που τον έβλεπα να μην είναι και πολύ καλά. Είχα τρελαθεί. Όχι γιορτές δεν κατάλαβα, τίποτα! Ειδικά ανήμερα, αλλά και την επομένη που πέθανε, ήμουν σε άλλο σύμπαν. Δεν με άγγιξαν καθόλου οι περσινές γιορτές. Και, μπορώ να σας πω, ότι ούτε και φέτος μου κάνει ιδιαίτερη αίσθηση η Πρωτοχρονιά, δεδομένου ότι έχω μέσα μου ακόμη την ανάμνηση εκείνης της ημέρας».
Μπέττυ Μαγγίρα
«Δεν θυμάμαι κάποιο ιδιαίτερο περιστατικό που να με έχει στιγματίσει και να μου κατέστρεψε εντελώς τις γιορτές. Ίσως το μόνο ευτράπελο ήταν, πολύ πριν κάνω τα παιδιά μου, όταν δούλευα μία χρονιά, αρχές της δεκαετίας του 2000, και δεν πρόλαβα να κάνω αλλαγή του χρόνου. Κάναμε ένα show, αν θυμάμαι κάπου στο κέντρο. Είχα κολλήσει στην κίνηση και άλλαξα τον χρόνο μέσα σε ένα ταξί, μόνη μου, με τον ταξιτζή. Αυτό πιάνεται; (γελάει). Με περίμεναν στο σπίτι μου για την αλλαγή, αλλά πήγα δυο τρεις ώρες μετά. Δεν μου έχει συμβεί κάτι τρομερό όμως».
Μαριέλλα Σαββίδου
«Μια Παραμονή Πρωτοχρονιάς όταν ήμουν μικρή, αποφασίσαμε να πάμε οικογενειακώς σε ένα πάρτι σε άλλη πόλη, δύο ώρες απόσταση. Ντυθήκαμε, στολιστήκαμε –υπερπαραγωγές- και ξεκινήσαμε, σε ένα αυτοκίνητο πέντε γυναίκες: η μαμά μου, η αδερφή μου, οι θείες μου και εγώ. Στον αυτοκινητόδρομο, χάλασε το αμάξι. Τότε, δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα και έτσι δεν μπορούσαμε να πάρουμε την οδική βοήθεια. Προσπαθούσαμε να σταματήσουμε τα διερχόμενα αυτοκίνητα, μπας και βρεθεί κανένας άντρας να μας βοηθήσει, αλλά τίποτα. Στο τέλος, σταμάτησε ένα περιπολικό. Όπως αντιλαμβάνεστε, δεν καταφέραμε ποτέ να πάμε στο πάρτι και την αλλαγή του χρόνου την κάναμε στο περιπολικό που μας πήγαινε πίσω στο σπίτι!».
ΝΙΚΗ ΔΡΑΓΟΥΜΗ
«Όταν αποφασίζεις να επιστρέψεις σπίτι, αφού έχεις κάνει το λάθος να βγεις έξω Παραμονή Πρωτοχρονιάς και συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να φύγεις, γιατί κάποιος έχει παρκάρει πίσω σου και διασκεδάζει κάπου… Και μετά από ώρες, όταν καταφέρνεις επιτέλους να φύγεις, αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις αφήσει κάπου τα κλειδιά του σπιτιού. Αυτό θεωρείται γκαντεμιά, ε;»
Άντρη Θεοδότου
«Ήμουν 13 ετών όταν ζήτησα από τους γονείς μου να μου πάρουν δώρο ένα ποδήλατο, μάρκας BMX! Ήταν πολύ μουράτα τότε, θυμάμαι. Την Παραμονή, λοιπόν, την ώρα της αλλαγής του χρόνου, τρέχω κάτω από το δέντρο και τι να δω; Το ποδήλατό μου ήταν εκεί. Αλλά, ενώ ήταν BMX, ήταν πολύ πιο μικρό, από όσο μου ταίριαζε και χρώματος μπλε. Έπεσα κάτω, έβαλα τα κλάματα, δήθεν από τη χαρά μου, με το ζόρι μπόρεσα να ψελλίσω ένα “ευχαριστώ” κι έκλαιγα ασταμάτητα. Την επόμενη ημέρα, πήγα ποδηλατάδα με τους φίλους μου, στη γειτονιά μας, στη Λευκωσία. Πρέπει να σας πω ότι είχα το πιο μικρό ποδήλατο από όλους. Φαινόμουν σχεδόν αστεία επάνω του! Η χειρότερή μου Πρωτοχρονιά, ever! Δεν θέλω καν να τη θυμάμαι. Πολλά χρόνια μετά, είπα στους δικούς μου την απογοήτευσή μου, για το δώρο που μου έκαναν. Μέχρι τότε ντρεπόμουν».
Κωνσταντίνα Μιχαήλ
«Θα σας γυρίσω στην Πρωτοχρονιά του 2008. Ήταν μία από τις ελάχιστες φορές που η Αθήνα ήταν κατάλευκη από το χιόνι. Το είχε στρώσει παντού. Τότε ετοιμάζαμε, με τον σύντροφο που ήμουν, ένα ρεβεγιόν στο σπίτι. Αλλά, όταν δεν θέλει να πάει κάτι καλά, δεν πάει τίποτα. Ήρθαν τα φαγητά από το catering που είχα παραγγείλει και ήταν παγωμένα, τα ποτά ήταν ζεστά, οι μισοί καλεσμένοι ξεχάστηκαν και δεν ήρθαν. Παρεξηγηθήκαμε και ψιλοτσακωθήκαμε κιόλας. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο τότε καλός μου γλιστράει και σπάει το πόδι του! Εντάξει, τι άλλο να μου συμβεί; Ανήμερα της πρώτης ημέρας του χρόνου, μείναμε χωρίς καλεσμένους, χωρίς φαγητά και στο νοσοκομείο. Ήταν η χειρότερή μου Πρωτοχρονιά, μακράν».
Μιχάλης Μαρίνος
«Δεν τρελαίνομαι, γενικά, για τα γιορτινές μέρες. Ίσως φταίει το γεγονός ότι έπαψα να πιστεύω στον Άγιο Βασίλη, απ’ όταν ήμουν πολύ-πολύ μικρός. Ήμουν 6 ετών όταν τον περίμενα το πρωί για να μου φέρει τα δώρα μου. Είχα κρυφτεί στο σαλόνι, ούτε οι γονείς μου δεν με είχαν πάρει χαμπάρι, και περίμενα να δω τον κύριο με την κόκκινη στολή, να κατεβαίνει από το τζάκι. Τον μόνο, όμως, που είδα ήταν τον πατέρα μου να αφήνει κάποια κουτιά κάτω από το δέντρο. Έφαγα τρελή απογοήτευση! Φωνές, κακό, κλάματα… Όσο κι αν προσπάθησαν να μου πουν, να μου εξηγήσουν, εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα… Μου είχε κοστίσει τότε και το θυμάμαι σαν σήμερα (γελάει)».
Νάντια Μπουλέ
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ την Πρωτοχρονιά του 2000. Όλοι ήμασταν και περιμέναμε το millenium. Στην αρχή της βραδιάς, είχαμε κάνει ένα ρεβεγιόν. Φάγαμε, ήπιαμε και ως εκεί ήταν όλα καλά. Αρκετή ώρα πριν την αλλαγή, κι ενώ βρισκόμασταν σε ένα σπίτι φιλικό, είπαμε να πάμε σε ένα μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας. Φεύγουμε με το αυτοκίνητο και, καθώς διασχίζουμε την Κηφισίας, τι να δω; Από ένα σημείο και μετά η απόλυτη ακινησία και μία ουρά χιλιομέτρων! Το αποτέλεσμα; Εγκλωβιστήκαμε στην ουρά, μέσα στην κίνηση και αλλάξαμε τον χρόνο παρέα με τους άλλους οδηγούς – κάποιοι έβριζαν, κάποιοι φώναζαν, αλλά τι να κάνουμε; Είχαμε παγιδευτεί μέσα στον χαμό! Έτσι μπήκε η νέα χρονιά. Στον δρόμο. Καμία διασκέδαση, παρά μόνο ταλαιπωρία. Είχε και λίγη πλάκα όλο αυτό, αλλά καλύτερα να μην το θυμάμαι».
Ευρυδίκη Βαλαβάνη
«Ήταν στην αλλαγή του 2013, λίγη ώρα πριν υποδεχτούμε το 2014, εγώ είχα μαγειρέψει, ετοίμαζα ένα ρεβεγιόν στο σπίτι, είχε έρθει ο κόσμος και έπαθα ένα ατύχημα. Ήμουν στον νεροχύτη κι έπλενα μία πιατέλα. Μου γλίστρησε, έπεσε, έσπασε, κι όπως πήγα να μαζέψω τα γυαλιά έκοψα το δάχτυλό μου. Δεν ήταν επιπόλαιο τραύμα, γιατί κόντεψα να χάσω το δάχτυλο. Το αποτέλεσμα ήταν να με τρέχουν στα νοσοκομεία -εκεί έκανα την αλλαγή του νέου έτους- και την επόμενη ημέρα, ανήμερα της Πρωτοχρονιάς, μπήκα κι έκανα χειρουργείο, το οποίο κράτησε τέσσερις ώρες. Ήταν σοβαρό. Τελικά, τέλος καλό, όλα καλά».
Χριστόδουλος Μαρτάς
«Θα μπορούσα να πω ότι μια γκαντέμικη Πρωτοχρονιά ήταν όταν ήμουν στο Ρότερνταμ, από όπου θα έφευγα με τρένο. Αγόρασα το εισιτήριό μου και ξαφνικά ακούω το όνομά μου από τα μεγάφωνα του σταθμού, ζητώντας μου να πάω στο ταμείο. Εκεί, με περίμεναν 5 αστυνομικοί, οι οποίοι μου ανακοίνωσαν ότι, για πρώτη φόρα, έγινε λάθος στον υπολογιστή του σταθμού και δεν καταγράφηκε το εισιτήριό μου! Χρειάστηκε να μου γράψει ο διευθυντής του σταθμού χειρόγραφη επιστολή και με τη συνοδεία αστυνομίας, να πάμε στον οδηγό του τρένου, για να του εξηγήσουν ότι δικαιούμαι να ταξιδέψω. Η ιστορία της ζωής μου!».
