Ταινίες, γυναίκες, πάθη, έρωτες, δόξα, ανεξήγητοι θάνατοι και μπλεξίματα με τον υπόκοσμο – η ζωή του «μύθου του γαλλικού σινεμά» σχεδόν παραείναι κινηματογραφική. Τον κούρασε πολύ. Ωστόσο, πρόσφατα, ο «δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο» δήλωσε αποφασισμένος να επιστρέψει στον τόπο του «εγκλήματος». Για τελευταία φορά.
Της Κάλλιας Καστάνη
Στις 8 Νοεμβρίου 2016, ο Alain Delon, ο άγγελος, ο αλήτης, ο ζωντανός μύθος του γαλλικού σινεμά, έκλεισε τα 81. Πέρασε σχεδόν όλη του τη ζωή μπροστά στις κάμερες – όμως, τι ξέρουμε στ’ αλήθεια γι’ αυτόν; Λίγα πράγματα, σποραδικές συνεντεύξεις, πορτρέτα, μερικές αντιφατικές βιογραφίες. Καμία εγκεκριμένη. «Η ιστορία της ζωής μου είναι αδύνατο να γραφτεί», είχε πει κάποτε.
Τα τελευταία χρόνια, ζει απομονωμένος, στην έπαυλή του στο Ντουσί, λίγο έξω από το Παρίσι – αν μπορεί κανείς να αποκαλέσει «έπαυλη» αυτό το Xanadu των 550 στρεμμάτων με τα πάρκα, τις τρεις πισίνες, το παρεκκλήσι, τη λίμνη και τo ελικοδρόμιο, που περικλείεται από ψηλά τείχη. Ο Delon μένει εκεί με τα πέντε σκυλιά του. Μόνος, από επιλογή. Τα τελευταία χρόνια, εκποιεί συστηματικά την κινητή περιουσία του: όπλα, ρολόγια, έργα τέχνης, την περίφημη Ferrari Τestarossa του. Όταν πεθάνει, λέει προτιμά να αφήσει στα παιδιά του χρήματα. Δεν φοβάται τον θάνατο. Η ζωή του έδωσε περισσότερο πόνο από ό,τι σε άλλους.
Στα 81 του, από την κορυφή της αυτοκρατορίας που έχτισε για τον εαυτό του, ο Delon κατρακυλάει αργά στον ρόλο που λάτρεψε ίσως πιο πολύ απ’ όλους: του μοναχικού Σαμουράι. Η ζωή τον κουράζει, η πολιτική τον αηδιάζει. Φωτογραφίζεται μόνος, με ένα τζιν κι ένα T-shirt, ξυπόλητος, αγκαλιά με τα σκυλιά του και τη γάτα του («Τα ζώα ποτέ δεν με απογοήτευσαν»). Ποζάρει κοιμισμένος στον καναπέ, ανάμεσα σε βιβλία, φωτογραφίες, πίνακες, απουσίες. Η Μireille, η Νatalie, η Romy η «κουκλίτσα» του. Ο Visconti, ο Gabin, ο Ventura, ο Μelville ,o Rene Clement, ο Αntonioni, o Belmondo, o Lancaster, o Yves Montand, η Signoret. Οι γυναίκες, οι έρωτες, οι δάσκαλοι, οι φίλοι του. Όλοι απόντες. «Μόνο εγώ έμεινα…». Ώρες, ώρες, λέει, αισθάνεται σαν να ανήκει σε έναν άλλο κόσμο, σε μια άλλη εποχή. Σαν να επιστρέφει σπίτι του, μετά από μια μεγάλη οικογενειακή τραγωδία, της οποίας είναι ο μόνος επιζών.
TITΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥ
Πρόσφατα, ανακοίνωσε –γι’ άλλη μια φορά, το έχει ξανακάνει και στο παρελθόν- ότι σύντομα θα αποσυρθεί. «Έχω την ηλικία που έχω, έκανα την καριέρα που έκανα. Θα κλείσω τον κύκλο με μια υπέροχη ταινία και ένα υπέροχο θεατρικό έργο. Αυτό δεν σημαίνει αμέσως το τέλος μιας ζωής, αλλά το τέλος μιας καριέρας. Οργανώνοντας αγώνες πυγμαχίας, είδα ανθρώπους που λυπούνταν που έδωσαν μια παραπάνω μάχη, η οποία δεν χρειαζόταν. Εγώ, δεν θα το κάνω αυτό», είπε.
Το σενάριο για την ταινία, έχει σχεδόν ολοκληρωθεί – τα γυρίσματα έχουν προγραμματιστεί για τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο. Σκηνοθέτης, θα είναι ο Patrice Leconte, που είναι και ο συγγραφέας του βιβλίου «Encyclopédie Delon». «Θα είναι μια πολύ ωραία ιστορία αγάπης. Ο τίτλος δεν έχει βρεθεί ακόμη, αλλά το πρόσωπο που υποδύομαι θα είναι λίγο ο εαυτός μου στην καθημερινή ζωή: ένας άνδρας της ηλικίας μου, ιδιότροπος και ευέξαπτος που όμως πριν φύγει… ανακαλύπτει τον έρωτα. Είναι μια ταινία που βάζει τους τίτλους τέλους σε μια καριέρα».
Η τελευταία φορά που εμφανίστηκε στο πανί, ήταν το 2008, στο φιλμ «Ο Αsterix στους Ολυμπιακούς Αγώνες», παίζοντας έναν κωμικά εγωμανή Ιούλιο Καίσαρα. Σε αυτό το φιλμ, που θα προβληθεί το 2018, συμπρωταγωνιστεί για πρώτη φορά με την Juliette Binoche. Ο Alain χαίρεται γι’ αυτό. Ονειρεύεται τις Κάννες. «Για την τελευταία μου ταινία, θα ήθελα να επιστρέψω στο φεστιβάλ και να πω αντίο».
Αυλαία, πάντως, σκοπεύει να ρίξει στο θέατρο. «Μετά την τελευταία αυτή ταινία, θα τελειώσω την καριέρα μου με ένα υπέροχο θεατρικό έργο γραμμένο για μένα, το “Le Crépuscule d’un fauve” (“Το λυκόφως ενός θηρίου”), της Jeanne Fontaine». Θα υποδυθεί έναν γηραλέο αστυνομικό διευθυντή, που τραυματίζεται από σφαίρα την ώρα του καθήκοντος και αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη δουλειά του. Στη δική του περίπτωση, η «σφαίρα» είναι ο χρόνος. Αυτός φταίει για όλα, αυτός τσαλάκωσε και «κατάπιε» την ομορφιά του, τον γέμισε απώλεια, γκρέμισε, ρούφηξε τη ζωτική του ενέργεια – αλλά όχι και την ακόρεστη δίψα του να κατακτά, να κερδίζει, να τον θαυμάζουν, να τον αγαπούν. Αυτό θέλει, αυτό ήθελε πάντα. Ή και όχι. Ποιος μπορεί να ξέρει στην περίπτωσή του; «Ο Delon», γράφει ο συγγραφέας Pascal Jardin «είναι καμωμένος από πάστα άλλων καιρών, εκείνη των αντρών που ο καρδινάλιος Ρισελιέ απαγχόνιζε ή τους απένειμε τίτλο ευγενείας. Στους ρηχούς καιρούς που ζούμε δεν γνωρίζω παρά μόνο τον Alain Delοn που σέρνει πίσω του τόση κίνηση, τόσα δράματα και σκάνδαλα. Πρόσωπο σαιξπηρικό που κατά λάθος βρέθηκε σε μια εποχή αστυνομικού μυθιστορήματος, περιφέρει πάνω στον κόσμο ένα βλέμμα ατσάλινο, όπου φαίνονται να λάμπουν δάκρυα, που έρχονται από την παιδική του ηλικία…».
O ΑLAIN TΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ
«Ο Alain Delon έχει τη συνήθεια να κρύβεται πίσω από ένα αιώνιο μπλε βλέμμα σαν το ατσάλι». H φράση αυτή ανήκει στον συγγραφέα Bernard Violet, τον συγγραφέα της πιο αποκαλυπτικής -φυσικά απαγορευμένης- βιογραφίας του. Το βιβλίο, που εκδόθηκε τελικά, το 2001 μετά από λυσσαλέες δικαστικές μάχες 10 χρόνων – επιχείρησε να «τρυπήσει» το ατσάλι, να διαρρήξει τα «σκοτεινά δωμάτια» του Delon. Τις σχέσεις του με την ακροδεξιά. Με τον Lepen. Με τον υπόκοσμο. Mε τα όπλα. Τους μυστηριώδεις θανάτους φίλων ή συνεργατών του, όπως π.χ., του σωματοφύλακα και φίλου του Stephan Markovic και το σκάνδαλο που παραλίγο να «βουλιάξει» τον σταρ, να τραβήξει την καριέρα του στον πάτο. Επέζησε απ’ όλα.
Άλλωστε, πάντα τραβούσε τις φασαρίες, σαν μαγνήτης. Από τότε που γεννήθηκε, στις 8 Νοεμβρίου 1935, στο Sceaux, στα προάστια του Παρισιού δεν ήταν παρά ένας «αξεπέραστος αλητάκος», που «τα έκανε όλα άνω κάτω». Οι γονείς του, η όμορφη Εdith, που τον λάτρευε και τον κακομάθαινε και ο νεαρός, μποέμ καλλιτέχνης Fabien Delon, χώρισαν όταν ήταν τεσσάρων ετών. Μετά, η Edith ξαναπαντρεύτηκε τον Paul Boulogne, έναν αλλαντοποιό, κι εμπιστεύτηκε το παιδί σε παραμάνες. Ο άντρας της παραμάνας του Αlain δούλευε στη φυλακή της Μπουρ-λα-Ρεν. Ο ηθοποιός θυμάται πως μεγάλωσε στο προαύλιό της, παίζοντας με τα παιδιά των δεσμοφυλάκων. Έγκλειστος, μόνος, χαμένος σε μια απόρριψη που δεν καταλάβαινε. Από τα οκτώ ως τα 14 του, άλλαξε έξι οικοτροφεία. Μέτριος μαθητής, ατίθασος έφηβος -ένας αληθινός «διάβολος», σύμφωνα με τις μαρτυρίες των δασκάλων του- κατάφερε να αποβληθεί από όλα, καθώς και από τα περισσότερα δημόσια σχολεία της περιοχής. Πριν καν συμπληρώσει τα 18, κατετάγη εθελοντής στο Πολεμικό Ναυτικό και ξεμπάρκαρε ως ασυρματιστής στη Σαϊγκόν, στην καρδιά της φλεγόμενης Ινδοκίνας. Κι εκεί, όμως, αντί να διακριθεί στο μέτωπο, όπως ήλπιζε η μητέρα του, εξέτισε ένα μέρος της θητείας του στο κρατητήριο, μπλεγμένος σε ένα σωρό μικροαλητείες. Στο τέλος, διωγμένος και από τον στρατό, βρέθηκε στο Παρίσι, άφραγκος, κάνοντας ό,τι δουλειά μπορούσε να βρει, ζώντας παρέα με τα κλεφτρόνια και τις πόρνες της πλατείας Pigale που τον τάιζαν, τον φρόντιζαν, του αγόραζαν ρούχα.
Οι γυναίκες, όλες οι γυναίκες, στάθηκαν μοιραίες για τη ζωή του. Η μητέρα του πρώτα απ’ όλα. Ύστερα, οι πόρνες, οι πιτσιρίκες, οι γραμματείς και οι πωλήτριες, όλες οι γυναίκες που έπεφταν στα πόδια του, ξετρελαμένες από την ομορφιά του, σαν παραζαλισμένες μέλισσες. «Ο Alain Delon -θα πει για κείνον η Brigitte Bardot– είναι ένα υπέροχο θηρίο, ένα από αυτά που βρίσκονται υπό εξαφάνιση. Το χαμόγελό του σαρκοβόρο και γήινο, όπως και το διαπεραστικό μπλε του βλέμματός του, μαγεύει και σαγηνεύει». Mια γυναίκα, η ηθοποιός Brigitte Auber, τον πήρε μαζί της στις Κάννες, του άνοιξε την πόρτα του σινεμά. Άλλη μια γυναίκα, η Romy Schneider, τον επέβαλε ως συμπρωταγωνιστή, δίπλα της, στην ταινία «Christine», κάνοντας casting μέσα από μια… φωτογραφία. Έζησαν ένα πολυδιαφημισμένο ρομάντζο, αρραβωνιάστηκαν, έμειναν μαζί πέντε χρόνια. Στο τέλος, ο Alain την παράτησε με ένα ραβασάκι, με το οποίο την ενημέρωνε πως έφευγε για το Μεξικό, με μια άλλη γυναίκα, την Nathalie Barthelemy. Η Romy δεν τον ξεπέρασε ποτέ.
Με τη Νathalie παντρεύτηκαν – μετά τον πρώτο χρόνο ο Alain είχε κιόλας βαρεθεί, στον τρίτο υποβάλλει αίτηση διαζυγίου. Δηλώνει πως όσο κι αν σέβεται τις γυναίκες, δεν μπορεί να τους ανήκει ποτέ. Τρελαίνεται να τις γοητεύει, διασκεδάζει να τις εγκαταλείπει. Με τη Mireille Darc, που συναντά το πλατό της ταινίας Jeff, θα έχει μια έντονη, παθιασμένη, on and off σχέση που θα κρατήσει 15 χρόνια – εν τω μεταξύ, από τη ζωή του παρελαύνουν πολλές, γνωστές, άγνωστες, σταρ και κομπάρσες. Η Anne Parillaud. H Μarianne Faithfull. H Dalida. H Jane Fonda. H σεξουαλική του όρεξη είναι τεράστια και εναλλάσσεται με εκρήξεις αναίτιας βίας. Το 1987, στο πλατό για το γύρισμα ενός βιντεοκλίπ του γνωρίζει μια όμορφη Ολλανδέζα, το μοντέλο Rosalie van Breemen, μερικές δεκαετίες μικρότερή του. Tην ερωτεύεται παράφορα, παντρεύονται κάνουν δυο παιδιά. Χωρίζουν τον Οκτώβριο του 2002 – είναι η πρώτη φορά που μια γυναίκα τον αφήνει. Δεν θα ξαναπροφέρει το όνομά της δημόσια.
Εν τω μεταξύ είναι ήδη ένας σταρ. Έχει λάμψει, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Lucino Visconti, στο «Ο Ρόκκο και τα αδελφια του», όπως και στον «Γατόπαρδο». Έχει συγκλονίσει στην «Έκλειψη» του εστέτ διανοούμενο Antonioni. Υποδυόμενος ένας απατεώνα με αγγελικό πρόσωπο, που μένει ατιμώρητος στο «Γυμνοί στον ήλιο», του Rene Clement, έχει δείξει σπάνιες υποκριτικές αρετές – οι κριτικοί παραληρούν γι’ αυτόν τον γόη που στο πρόσωπό του «ενσαρκώνονται με μοναδικό τρόπο το καλό και το κακό, η ομορφιά αλλά και η σκληρότητα ενός μοναχικού λύκου». Οι επικριτές του, πάλι υποστηρίζουν ότι από τα 70’s και μετά μεταφέρει από ταινία σε ταινία τον ίδιο απόμακρο τύπο του γκάνγκστερ, του καθάρματος ή του μονόχνοτου «μπάτσου». Στο τέλος της ημέρας, ωστόσο, ο Delon καταφέρνει να επιδείξει αξιοζήλευτες δάφνες: σχεδόν 90 ταινίες -μερικά αριστουργήματα της 7ης τέχνη- συνεργασίες με τους πιο σημαντικούς και απαιτητικούς σκηνοθέτες, με σημαντικούς καλλιτέχνες, κάποια «ιερά τέρατα» του σινεμά: τον Jean Gabin, τη Simon Signoret, τον Βelmondo, τον Βurt Lancaster, τον Richard Burton.
«ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΛΥΚΟΣ» ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ
Ο Delon είναι πια μόνος, οι ταινίες τέλειωσαν, οι γυναίκες ήρθαν κι έφυγαν – όλες εκτός από την κόρη του, την Annouchka. Όσο για τους τρεις γιους του, βρίσκεται σε πόλεμο μαζί τους.
Ο πρώτος απ’ αυτούς, ο Christian Aaron ή Ari, που γεννήθηκε το 1962 είναι φωτογράφος και ηθοποιός -καρπός μιας σύντομης σχέσης του με την τραγουδίστρια Nico των Velvet Underground- υπήρξε, στα νιάτα του μια πιο brutal εκδοχή του όμορφου πατέρα του. Ο Delon, ωστόσο, αρνήθηκε να τον αναγνωρίσει. Από μωρό, ο μικρός ζούσε παρατημένος στην τύχη του, υποσιτισμένος και μόνος σε καμαρίνια συναυλιών και άθλια ξενοδοχεία. Ύστερα, μια μέρα, η μητέρα του Delon, η Edith, έτυχε να δει μια φωτογραφία του μικρού σε μια γαλλική εφημερίδα . Στο πρόσωπό του εγγονού της, «είδε» καθαρά τον γιο της. Τον πήρε κοντά της και -παρά τις διαμαρτυρίες του Alain- τον υιοθέτησε και του έδωσε το επίθετό της: Boulogne. Δυστυχώς, ο Ari μεγαλώνοντας, αναζήτησε πάλι τη Nico, μυήθηκε από κείνη στα ναρκωτικά και πέρασε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του σε κλινικές αποτοξίνωσης και ψυχιατρεία. Σήμερα στα 55 του, είναι ένα τρομακτικό ναυάγιο – η θλιβερή εικόνα του, είναι το ένοχο μυστικό του διάσημου πατέρα του, με τον οποίο δεν έχει ανταλλάξει ποτέ, ούτε μια λέξη.
Ο γόης Anthony Delon, ο γιος που απέκτησε ο Αlain με τη Natalie, έγινε κι αυτός πολλές φορές πρωτοσέλιδο, λόγω του ατίθασου χαρακτήρα του – μάλιστα, το 1983, σε ηλικία μόλις 18 ετών, μπήκε και στο αναμορφωτήριο επειδή είχε κλέψει μια ΒΜW. Αργότερα, την εποχή που είχε δεσμό με τη Stephanie του Μονακό, έμεινε πάλι ένα μήνα στη φυλακή επειδή πυροβόλησε, έξω από το σχολείο της. Μέτριος ηθοποιός, δεν κατάφερε ποτέ να κάνει σπουδαία πράγματα στο σινεμά.
Με τον μικρότερο γιο του, τον 22χρονο Alain-Fabien, που απέκτησε με το μοντέλο Rosalie van Breemen, ο Delon ζει πάλι ένα δυσάρεστο déjà vu – άλλο ένα παιδί δύσκολο, προβληματικό, με παραβατική συμπεριφορά. O Alain Fabien είναι ο μόνος που μοιάζει τόσο πολύ στον πατέρα του – όχι μόνο στην εμφάνιση, αλλά και στο χαρακτήρα. Είναι το ίδιο ριψοκίνδυνος, το ίδιο αυτοκαταστροφικός, ένα αγρίμι, πληγωμένο από τον βίαιο χωρισμό των γονιών του. Ο ίδιος, δηλώνει στις συνεντεύξεις του, ότι η οικογένειά του ήταν μια κόλαση .«Ο Αlain Delon, λέει, είναι πλέον 80 χρονών, δεν έχει χρόνο για να κάτσει να σκεφτεί. Θα ήθελα να του πω ότι τον αγαπώ και ελπίζω να μου πει κι αυτός ότι μ’ αγαπάει και ότι είναι περήφανος για μένα. Αλλά δεν πρόκειται να μου το πει. Και δεν θα του το πω κι εγώ. Έχω σταματήσει να ελπίζω ότι θα έχω, κάποτε κάποια σχέση με τον πατέρα μου».
Όπως ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο Alain Fabien, έχει καταδικαστεί σε πέντε μήνες ποινή φυλάκισης με αναστολή για τον τραυματισμό μιας κοπέλας. Αν και κερδίζει αρκετά ως μοντέλο, ποζάροντας για τις καμπάνιες των οίκων Dior και Gucci, o νεαρός φαίνεται πως είναι άφραγκος. Χαλάει όλο του το εισόδημα σε ρούχα, αλκοόλ και drugs. Τα γαλλικά Μέσα Ενημέρωσης, λένε πως δεν έχει να πληρώσει ούτε το ενοίκιό του. Πρόσφατα, συνελήφθη στο Παρίσι να οδηγεί το σκούτερ του μεθυσμένος – ένα επεισόδιο που έβγαλε τον μύθο του γαλλικού σινεμά από την απομόνωσή του, αφού έσπευσε να τηλεφωνήσει στους αστυνομικούς και να τους ευχαριστήσει. Γιατί έσωσαν τη ζωή του γιου του, αλλά και για την καλή μεταχείριση που του επιφύλαξαν. «Ξέρω -εξομολογήθηκε- πως έχω αποτύχει ως πατέρας».
Στο λυκόφως του, το «θηρίο» Delon, επιστρέφει στη μοναξιά του. Την παλιά, την ποτισμένη με δάκρυα, την έγκλειστη στον περίβολο μιας γαλλικής φυλακής. Ποτέ δεν έφυγε από κει. Δεν ανήκε ποτέ σε κανέναν -γυναίκα, έρωτα, οικογένεια ή «παρέα» του σινεμά- διέσχισε οκτώ δεκαετίες οχυρωμένος πίσω από ένα αδιαπέραστο μπλε, κυνηγώντας χίμαιρες. Έτσι κι αλλιώς, δηλώνει, η ευτυχία δεν υπάρχει ή κι αν υπάρχει, εκείνος δεν ήταν «προγραμματισμένος» γι αυτήν. « Ήμουν φτιαγμένος για την επιτυχία».
