Ο τελευταίος χρόνος, ένα έτος αποχής από τα τηλεοπτικά εγκόσμια, ήταν τελικά ένα major update για την Ελένη Μενεγάκη. Λίγες ημέρες πριν από την πολυαναμενόμενη επιστροφή της η παρουσιάστρια-θεσμός είχε πολλά και ενδιαφέροντα να πει στην απογευματινή σύναξη για δημοσιογράφους που οργάνωσε, εκεί όπου βρέθηκε (αποκλειστικά για την Κύπρο) και το «Down Town».
ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΜΠΟΥΡΟΥΣΗ
Στη «βασίλισσα» είθισται να κλίνει κανείς το γόνυ και να επιδίδει τα διαπιστευτήριά του. Στην πρώτη δημόσια επίσημη εμφάνιση της στερεοτυπικά επονομαζόμενης «βασίλισσας της ελληνικής τηλεόρασης» οι δημοσιογράφοι που συγκεντρώθηκαν για την προϋπαντήσουν υπέβαλλαν κατά ριπάς το αίτημα για μια selfie μαζί της. Κι η αλήθεια είναι πως η Ελένη Μενεγάκη ανταποκρίθηκε με προθυμία – ίσως και μια ιδέα στωικότητας. Πώς το λένε οι σοφοί; Κράτα τους φίλους σου κοντά και τους «εχθρούς» σου ακόμα κοντύτερα. Η αναμφίβολα πιο επιδραστική Ελληνίδα τηλεπαρουσιάστρια ήταν χάρμα ιδέσθαι, απροσποίητη και ευδιάθετη -μια πυρηνική κεφαλή θετικής ενέργειας- στην παρουσίαση της νέας εκπομπής της η οποία προγραμματίζεται να κάνει πρεμιέρα στις 8 Σεπτεμβρίου, από το Mega Ελλάδας αλλά και από τον Alpha Κύπρου. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι νέο. Η Ελένη ήθελε να μιλήσει. Και είχε πολλά να πει. Τουλάχιστον γι’ αυτούς που πήγαν για να ακούσουν και όχι απλώς «για το check in» στο πλάι της.
427 ημέρες μετά
«Ήταν μια χρονιά στα τυφλά. Μου έδωσε την ευκαιρία για πρώτη φορά να δω τηλεόραση κι εγώ απ’ έξω – όταν είσαι μέσα στην τηλεόραση και τους άλλους τους βλέπεις με διαφορετικό τρόπο. Είχα, λοιπόν, την ευκαιρία να κάνω ζάπινγκ χωρίς σκέψη και να δω, μέσα στη μέρα, πόσες φορές θα πιάσω το τηλεκοντρόλ. Ήταν και μια χρονιά που, λόγω της πανδημίας, δεν είχαμε και πολλά πράγματα να κάνουμε. Η τηλεόραση ήταν μια παρέα. Είμαι άνθρωπος που ανοίγει την τηλεόραση μόλις ανοίγει το μάτι μου, ό,τι ώρα κι αν είναι. Θέλω να ξέρω τι γίνεται. Η αμέσως επόμενη ώρα που κάθομαι και βλέπω είναι το βράδυ. Το πόσο θα μείνω ξύπνια είναι άλλη ιστορία. Εκείνη την ώρα είμαι σε χαλαρή διάθεση να κάνω ζάπινγκ. Το μεσημέρι και το απόγευμα είμαι στη δουλειά, μόλις γυρίσω σπίτι θα πάω να ανοίξω τηλεόραση; Δεν θα δω τα παιδιά μου, δεν θα μιλήσουμε; Μουγγή; Πάλι στην τηλεόραση θα επιστρέψω; Ήθελα πάντως να δω τηλεόραση. Και τους παλιούς παρουσιαστές και τους καινούργιους. Να ‘χω μια εικόνα».
Μόνη στο σπίτι
«Σε όλους φαινόταν περίεργο που ήμουν σπίτι. Τα παιδιά μου την πρώτη μέρα που πήγαν σχολείο και γύρισαν και με βρήκαν σπίτι, είχαν μείνει λίγο άφωνα. Ήταν λίγο μουδιασμένα για κάποιο διάστημα, γιατί αν και το ξέρανε πως δεν δουλεύω χρειάστηκαν χρόνο να το συνηθίσουν. Επέστρεφαν και με έβρισκαν να τα περιμένω στην κουζίνα του σπιτιού. Πού να πήγαινα κι εγώ; Όπως κορόιδευα κάποτε εγώ τη μαμά μου που καθόταν στην κουζίνα και μας περίμενε, έτσι κορόιδευαν και τα παιδιά μου εμένα. Πάντως ακόμα και η τόση ησυχία στο σπίτι, ήταν κάτι καινούργιο για μένα».
Η επιστροφή των Τζεντάι
«Όταν σταμάτησα να δουλεύω δεν είχα κάνει πρόγραμμα καθόλου -και το λέω ειλικρινέστατα- αν θα γυρίσω ή όχι. Δεν ήξερα πώς θα νιώσω, αν θα μου αρέσει, αν θα πάθουν τα νεύρα μου. Όταν γύρισα πάντως, εκείνο που ένιωσα ήταν σαν να μην έλειψα μια μέρα. Για μένα, γύρισα τη μέρα που έβαλα την υπογραφή μου και είπα “θα δουλέψω”. Αυτό έγινε τον Απρίλιο. Όταν, λοιπόν, μπήκε αυτό στο μυαλό μου και ξεκίνησα μετά από μια εβδομάδα να πηγαίνω στο γραφείο, ένιωσα σαν να ήταν Σεπτέμβρης».
Μεταγραφές αεροδρομίου
«Ήταν σα να μιλούσα με όλους, αλλά τελικά μιλούσα μόνη μου. Καταρχάς, δεν είχα συνεργάτες. Ήμουν εγώ και η αρχισυντάκτριά μου και κοιταζόμασταν. Λέγαμε “θα στήσουμε εκπομπή; Θα προλάβουμε; Είμαστε σίγουροι;”. Όλοι δούλευαν. Μόνο εμείς καθόμασταν. Τελικά όλα τα πράγματα έγιναν τη σωστή στιγμή. Όταν δεν τα πιέζεις, είναι σα να γίνονται με έναν τρόπο μόνα τους. […] Αυτή η παρέα με κάνει να είμαι εδώ τώρα πολύ δυνατή και χαρούμενη. Έχω το δικαίωμα να λέω ότι δίνω χώρο και χρόνο στους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι, να ξεδιπλώνονται, και χαίρομαι να δείχνουν αυτό που πραγματικά είναι. Έλεγα στην αρχισυντάκτριά μου, την Ελένη Γελαλή, το κορίτσι μου, ότι θέλω να φτιάξουμε μια παρέα που να παίζουμε στα ίσα, ότι δηλαδή αν μου συμβεί κάτι πάνε και μόνοι τους, ότι δε θα υπάρχει αγωνία αν ο ένας θα “καβαλήσει” τον άλλο, ότι θα έχουν όλη την πολύ έντονη διάθεση να περάσουμε καλά μαζί με τον κόσμο. Τα ονόματα που είχαμε, λοιπόν, στο μυαλό μας ήταν αυτά. Ούτε που ξέραμε ποιος είχε συμβόλαιο, ποιος δεν είχε. Είπαμε, “πάμε”».
Ίδια αλλά άλλη;
«Πάντα έλεγα ότι αγαπώ να κάνω αυτό που κάνω. Και αυτό ήθελα να μάθω να κάνω καλύτερα και να εξελιχθώ σε αυτό. Δεν είμαι ο άνθρωπος που του αρέσει να κάνει πολλά πράγματα μαζί. Πόσο μάλλον σε ένα νέο ξεκίνημα. Και θεωρώ ότι και ο κόσμος κάτι τέτοιο περιμένει από μας. Θέλει χαμόγελο, καλή διάθεση, να βλέπει τα πράγματα λίγο πιο αισιόδοξα, όχι γκρινιάρικα, όχι μικρούτσικα. Τώρα αν θα αλλάξουν μικρά πράγματα, προφανώς και θα γίνει. […] Δε θυμάμαι ποτέ να μην ασχολιόμουν με την εκπομπή. Ακόμα και όταν ξεκινούσα μπορεί κυρίως να άκουγα τους άλλους, όμως έφευγα τελευταία από το γραφείο. Ρωτήστε παλιούς μου συνεργάτες, μπορώ να σας πω και ονόματα. Αν δεν έκλεινε το γραφείο, δεν έφευγα. Ήμουν “στρατιώτης”. Και πολύ καλά έκανα. Όσο μεγαλώνεις και έχεις πια την πείρα, μπορείς και οργανώνεις αλλιώς τη δουλειά. Τι θέλω να έχει η εκπομπή φέτος; Χαρά! Θέλω να λέει ο κόσμος “κάτσε να βάλω να δω τους φίλους μου”».
Win/Win
«Θεωρώ ότι η αποχή από την τηλεόραση -και σε μένα και στους τηλεθεατές, στους όποιους τηλεθεατές με βλέπανε-, έκανε καλό. Ωφέλησε και τις δύο πλευρές. Πολύ. Και πολύ καλά το έκανα. Μπορεί να έλεγαν ότι το είχα οργανώσει να φύγω -και το είχα οργανώσει-, αλλά δεν είχα κάνει τα σχέδια τι σημαίνει αυτό: Φεύγω και ξανάρχομαι; Φεύγω και έρχομαι σε ένα χρόνο; Φεύγω και δεν ξανάρχομαι ποτέ;».
Γιατί στο MEGA;
«Το πιο κρίσιμο κριτήριο για έναν άνθρωπο που έχει κάνει τη δική μου τηλεοπτική διαδρομή είναι η εμπιστοσύνη. Τι σημαίνει εμπιστοσύνη; Ότι σου αφήνω το χώρο και τους ανθρώπους που εσύ πιστεύεις και αυτό που εσύ νομίζεις ότι πρέπει να βγάλεις. Αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό. Και να σας έχουν περάσει από το μυαλό άλλα πράγματα πρέπει να τα βγάλετε. Καταλαβαίνετε ότι μπορώ να επιλέξω αν θέλω να κάνω κάτι ή όχι. Και πάνω απ’ όλα θέλω να είμαι καλά και χαρούμενη. Να αισθάνομαι ότι με εμπιστεύονται και με στηρίζουν. Δεν ζητάω κάτι παραπάνω από το “άφησέ μου το χώρο να κάνω αυτό που ξέρω να κάνω πάρα πολύ καλά”. Θέλω να κοιτιόμαστε στα μάτια και να είμαστε χαρούμενοι που είμαστε μαζί».
Το αύριο της ανήκει
«Απωθημένο δεν έχω. Ποτέ δε με περιόρισε κανείς τι θα κάνω στην εκπομπή. Ποτέ δε μου είπε κανείς να βάλω σε χαρτί τι εκπομπή είναι αυτή που κάνω, από πού θα ξεκινάει και πού θα τελειώνει. Δεν μπορώ να πω ότι ήθελα να κάνω κάτι και δεν το ‘κανα. Μπορεί να επιθυμούσα να δοκιμάσω πράγματα και να τα φοβήθηκα. Όχι όμως ότι με περιόρισε κανείς σε κάτι. Πάντα θέλω να μιλάω θετικά, γι’ αυτά που έρχονται, γι’ αυτά που θα γίνουν. Τι να κάνουμε; Να μιλάμε και να κλαίμε; Έχουμε μπροστά μας, την επόμενη τουλάχιστον τριετία που θα είμαι στο MEGA, για να κάνουμε κάποια πράγματα από αυτά. Ίσως».
