Ο «ωραίος Alain», το «ιερό τέρας», ο Σκοτεινός Άγγελος του γαλλικού σινεμά είναι καταδικασμένος να προκαλεί με ό,τι κάνει. «Ο Delon», γράφει ένας βιογράφος του «είναι καμωμένος από την πάστα των αντρών που ο καρδινάλιος Ρισελιέ απαγχόνιζε ή τους απένειμε τίτλο ευγενείας». Στις Κάννες, φέτος, παραλίγο να συμβούν και τα δύο.
Από την Κάλλια Καστάνη
Eίναι παράξενο να βλέπεις τον Alain Delon να κλαίει – σπάνια επιτρέπει να εμφανιστούν ρωγμές σ’ αυτόν τον κρύο, γκρίζο «τοίχο» μοναξιάς και τερατώδους μεγαλείου που τον κυκλώνει, τον σφίγγει, και, εν τέλει, τον περικλείει. Αλλά, αυτή τη φορά, ο Delon έκλαψε. Ή μάλλον δάκρυσε, παραλαμβάνοντας τον τιμητικό Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Καννών, για την προσφορά του στον κινηματογράφο, μέσα σε μια κατάμεστη αίθουσα που τον χειροκροτούσε όρθια. «Ποτέ δεν έχω ξανακλάψει μπροστά σε τόσο πολλούς ανθρώπους», απολογήθηκε.
Ο Delon παρέλαβε το βραβείο του, από τα χέρια της κόρης του, Anouchka – μια κίνηση, με ιδιαίτερo βάρος και σημειολογία, δεδομένου ότι η ανακοίνωση της επικείμενης βράβευσής του, τον έφερε στο επίκεντρο μιας σφοδρής πολεμικής, όταν οι γυναικείες οργανώσεις, επικεφαλής του κινήματος #ΜeToo, τον κατήγγειλαν ως «βίαιο, ρατσιστή, μισογύνη, ακροδεξιό». Παρά τις επικρίσεις και τη συγκέντρωση υπογραφών ώστε να «μπλοκαριστεί» η απονομή του βραβείου, ο διευθυντής του Φεστιβάλ Thierry Frémaux, στάθηκε στο πλευρό του θρύλου του γαλλικού σινεμά, διακηρύσσοντας πως «o κ. Delon τιμάται για την καριέρα του».
«Ο Alain Delon επιτρέπεται να έχει όποια άποψη θέλει. (…) Είναι άτοπο να κρίνουμε κάποιον με τα σημερινά δεδομένα και να κρίνουμε τα πράγματα που ειπώθηκαν και έγιναν χρόνια πριν. Δεν του απονέμουμε το Νόμπελ Ειρήνης», δήλωσε ο Frémaux στο AFP. Kαι ο Delon, με τη σειρά του, φρόντισε, παραλαμβάνοντας τον Χρυσό του Φοίνικα να είναι ξεκάθαρος: «Υπάρχει ένα πράγμα στον κόσμο για το οποίο είμαι σίγουρος και περήφανος: η καριέρα μου. Αυτό το βραβείο μού προσφέρθηκε για την καριέρα μου και για τίποτε άλλο. Και γι’ αυτό είμαι ευτυχισμένος, χαρούμενος και ικανοποιημένος».
Η συνέχεια ήταν συγκινητική – ακόμα και για τους επικριτές του: «Για μένα αυτό δεν είναι μόνο το τέλος μιας καριέρας – είναι λίγο και το τέλος μιας ζωής. Όταν ξεκινούσα αυτή τη δουλειά, μου είπαν πως υπάρχουν πράγματα εύκολα και πράγματα δύσκολα. Το πιο δύσκολο απ’ όλα είναι να διαρκέσεις. Τα κατάφερα, “άντεξα” 62 χρόνια. Τώρα, ξέρω πως το πιο δύσκολο απ’ όλα είναι να φύγεις. Κι εγώ φεύγω. Αλλά, δεν θα φύγω χωρίς να σας πω πρώτα ένα “ευχαριστώ” (…). Έκανα αυτή τη δουλειά όλη μου τη ζωή, την έκανα όσο καλύτερα μπορούσα, με σκηνοθέτησαν οι καλύτεροι, οι πιο σπουδαίοι. Και φαίνεται πως… είμαι σταρ. Αλλά, αν είμαι σταρ -και γι’ αυτό σας ευχαριστώ- το οφείλω στο κοινό και σε κανέναν άλλο…».
ΚΑΚΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ Ή ΚΑΚΟΣ DELON;
Αλλά αυτό, μάλλον, δεν είναι αλήθεια. Σε συνέντευξή του, στο γαλλικό περιοδικό «Gala», λίγες μέρες πριν από τη βράβευσή του, το «ιερό τέρας» του γαλλικού σινεμά, ήταν πιο πληθωρικός στις εκφράσεις της ευγνωμοσύνης του. Αναφέρθηκε στους σκηνοθέτες, τους «σπουδαίους και μεγάλους» με τους οποίους συνεργάστηκε, τον René Clément, τον Jacques Deray, τον Joseph Losey, τον Luchino Visconti («Έχουν φύγει όλοι τους από τη ζωή. Κι αυτό μ’ εξοργίζει, με κάνει δυστυχισμένο»). Και στις γυναίκες του, τη Nathalie Delon, τη Mireille Darc, τη Romy Schneider, όλες αυτές που αγάπησε, που τον λάτρεψαν. «Τους χρωστάω τα πάντα. Αυτές έφτιαξαν την καριέρα μου. Αυτές μου έδωσαν τα πάντα. Οι γυναίκες – με αγάπησαν πολύ, με πόθησαν, με φλέρταραν, με ενέπνευσαν. Χωρίς αυτές θα ήμουν νεκρός».
Είναι δυνατόν αυτός ο Delon να κατηγορείται ως μισογύνης; Κι όμως -πάνε χρόνια που «βαραίνει» πάνω από το κεφάλι του η δήλωση-κατηγορία του μικρότερου γιου του Alain Fabien-Delon, πως ο ηθοποιός ήταν βίαιος με τη μητέρα του, Rosalie Van Breemen. Πως δύο φορές της είχε σπάσει τη μύτη της κι άλλη μια φορά οκτώ πλευρά – κάτι που, όπως είπε, η μητέρα του «το άξιζε για την κακία της». (σ.σ. Στην πορεία, φυσικά, ο μικρός Delon αρνήθηκε ή ανασκεύασε πολλές φορές αυτή τη δήλωση). Φυσικά, ο Alain Delon δεν παραδέχτηκε ποτέ, τίποτα. Όποτε ερωτάται απαντά, απλά, «αν ένα χαστούκι σε κάνει macho, τότε είμαι μάτσο. Αλλά, έχω δεχτεί κι εγώ χαστούκια – ακόμα και από γυναίκες!». Δηλώνει «δεξιός, τελεία», λέει πως δεν είναι αντίθετος με τον γάμο μεταξύ των gay -«ωστόσο, είμαι αντίθετος στο θέμα της υιοθεσίας μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου». Στις δε κατηγορίες για βία και ξυλοδαρμούς, αντιδρά με θλίψη και παγερή περιφρόνηση. «Όλα αυτά είναι τρέλες. Ο γιος μου είναι χαμένος, δίνει εντυπωσιακές συνεντεύξεις για να βγάζει λεφτά. Δεν είμαι άνθρωπος που χτυπάει τα παιδιά του…».
Κάννες 1989.
Σε κάθε περίπτωση, οι σχέσεις του Delon με τους γιους του παραμένουν εξαιρετικά περίπλοκες. Ο Anthony (για τον οποίο πρόσφατα, ένα βιογραφικό ντοκιμαντέρ αποκάλυψε πως, όταν ήταν μικρός ο Delon τον έκλεινε στο κλουβί με τα άγρια σκυλιά του, «για να τον σκληραγωγήσει»), του στέλνει πικρά μηνύματα στο Instagram. Kαι ο Αlain-Fabien που του μοιάζει υπερβολικά πολύ, συμπεριφέρεται αμφίθυμα: πότε τον κατηγορεί και γίνεται επιθετικός, πότε μιλάει για τη φριχτή μοναξιά που βίωσε ως παιδί. Είναι σχεδόν σαν να θέλει να εκβιάσει την προσοχή του. Πρόσφατα, δήλωσε στο ελληνικό Gala: «Ο πατέρας μου μπορεί να είναι λίγο άγριος, λίγο κτηνώδης όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα θέλει. Μεταφορικά, είναι σαν έναν βασιλιά με τους αυλικούς του. Και ο ίδιος βλέπει τον εαυτό του έτσι». Και αλλού: «Είναι το ίδιο του το όνομα, ο Alain Delon που μου έκλεψε τον πατέρα. Αυτός ο χαρακτήρας, ο ρόλος του Αlain Delon, μου στέρησε τον πατέρα. Μπορεί να είναι ο πατέρας μου. Μπορεί να είναι ο Alain Delon. O Alain Delon δεν είναι ο πατέρας μου. Σαν να υποδύεται τον ρόλο του Delon, μια ζωή».
Ο ίδιος ο Delon, φαίνεται να δυσκολεύεται να κάνει τη διάκριση – άλλωστε και ο ίδιος μεγάλωσε βαθιά, απόλυτα μόνος. «Νιώθω ότι ήμουν καλός πατέρας», απαντάει. «Αυστηρός, σίγουρα, αλλά σωστός. Δεν ήταν πάντα εύκολο να είσαι “ο γιος του Alain Delon”. Ξέρετε τι λέω συχνά και στον γιο μου Alain Fabien; “Αν ήξερα ότι θα ήσουν τόσο δυστυχισμένος, θα παρέμενα κρεοπώλης” και μου αρέσει και με στενοχωρεί που μου μοιάζει τόσο εμφανισιακά ο Alain Fabien, επειδή θα είναι δύσκολο γι’ αυτόν να πετύχει στο σινεμά…».
Κάννες 2019. Ο Αlain Delon λυγίζει στον ώμο της κόρης του, που του παρέδωσε το βραβείο.
Παραδέχεται, ωστόσο, πως με την κόρη του, Anouchka, η επικοινωνία είναι πιο εύκολη. Αυτή θα είναι άλλωστε και η μοναδική εκτελέστρια της διαθήκης του. «Το γνωρίζει, ακόμα κι αν δεν της αρέσει να μιλάει γι’ αυτό». Δεν φοβάται τάχα έναν «πόλεμο» των επιγόνων του; «Όχι, γιατί κάνω τα πάντα για να μη συμβεί αυτό. Δεν θα ήθελα τα παιδιά μου, να “κατασπαράξουν” το ένα το άλλο, όπως έγινε με τα παιδιά του Hallyday. Όχι, όλα θα διευθετηθούν πριν τον θάνατό μου, είτε αυτό τους αρέσει, είτε όχι».
Κι αν είναι αργά -όπως λέει- για να ονειρεύεται «μια οικογένεια ενωμένη», ο 83χρονος Γάλλος σταρ δεν παραιτείται ακόμα από το όνειρο μιας γυναίκας, που θα τον συντροφέψει, ως το τέλος της ζωής του. «Δεν θα υπάρξουν άλλες μετά απ’ αυτή. Πρέπει να πω, όμως, πως δεν είναι εύκολο να τη βρω. Είμαι αρκετά απαιτητικός. (…). Θα μου άρεσε, ωστόσο, να ερωτευτώ. Και να της πω πως την αγαπώ…».
