Φαινόμενο της ελληνικής τηλεόρασης, μονοπωλεί το ενδιαφέρον του κοινού για δύο συνεχόμενες ώρες καθημερινά και, παρόλο που δε μιλάει συχνά, ενώ σπάνια φωτογραφίζεται, κάνει μια εξαίρεση αποκλειστικά για το Hello!
Του Άρη Καβατζίκη
Άθλος του Ηρακλή να καταφέρεις να εντοπίσεις και να συναντήσεις τον 34χρονο σήμερα Ανδρέα Γεωργίου. Με μια ζωή μοιρασμένη ανάμεσα στην Κύπρο, την Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο, η συνάντησή μας καθυστέρησε, αλλά τελικά υλοποιήθηκε. Σάββατο μεσημέρι στη ζεστή πρωτεύουσα, ο Ανδρέας, παρά τα ατέλειωτα ταξίδια και τα συνεχή γυρίσματα, μοιάζει ξεκούραστος. Πριν από το ραντεβού μας είχε βρεθεί στην εξόδιο ακολουθία του πατέρα καλής του φίλης και, πριν προλάβω να του εκφράσω τη λύπη μου, με πρόλαβε λέγοντας: «Μην ανησυχείς, έχω εξοικειωθεί με το θάνατο». Η απώλεια επανέρχεται στο κλείσιμο αυτής της κουβέντας, αλλά χωρίς μελοδραματισμούς και πικρία. Το αντίθετο. Για τον Ανδρέα τίποτε δε χάνεται. Ό,τι αγαπάμε, μας συντροφεύει για πάντα.
Δεν είναι εύκολο πράγμα η απώλεια.
Στη ζωή πρέπει να τα δεχόμαστε όλα. Εγώ έτσι έμαθα. Το ότι περνάνε κάποιοι άνθρωποί μας σε άλλη διάσταση, δε σημαίνει ότι τους χάνουμε, γιατί η ενέργειά τους είναι πάντα μαζί μας. Δεν το έχω ψάξει μέσα από θεωρίες ή αναλύσεις, έτσι αισθάνομαι. Ίσως είναι ο τρόπος μου ώστε να δέχομαι καλύτερα τα πράγματα. Κι όταν λέω καμιά φορά ότι στις κηδείες στέλνω χαιρετίσματα, το λέω σοβαρά, γιατί έχω πολύ κόσμο «απέναντι».
Ας αλλάξουμε θέμα, λοιπόν. Τρία χρόνια «Μπρούσκο» στον Αnt1. Πάτε για τον τέταρτο. Δεν έχεις κουραστεί;
Όχι, γιατί κάθε χρόνο αλλάζουν πολλά. Γινόμαστε καλύτεροι, υπάρχει η πρόκληση να κρατήσουμε ζωντανό το ενδιαφέρον του κοινού κι έπαιξε σημαντικό ρόλο η αλλαγή της ώρας προβολής, από τις 19:00 στις 21:00. Έπρεπε ν’ αντιμετωπίσουμε τη σειρά ως κάτι καινούργιο. Ήταν ένα στοίχημα που κερδίσαμε. Η prime time μας έκανε να υιοθετήσουμε φορμάτ γυρισμάτων εβδομαδιαίου και όχι καθημερινού σίριαλ, με περισσότερα εξωτερικά γυρίσματα και δράση. Εντάξαμε και τρίτο συνεργείο και τα καταφέραμε. Στην τέταρτη χρονιά, στόχος είναι ακόμα περισσότερη δράση και εξωτερικά γυρίσματα, αλλά και σεναριακά η Βάνα Δημητρίου έχει βρει πολύ ωραίες ιστορίες. Θα έχουμε ανατροπές, νέα πρόσωπα και θα είναι ακόμα καλύτερη η ερχόμενη σεζόν για το «Μπρούσκο».
Θα είναι και η τελευταία;
Ναι, αυτό σκεφτόμαστε. Θα τελείωνε φέτος, αλλά η τηλεθέαση είναι κάθε μέρα και καλύτερη, ο κόσμος ζητά να συνεχιστεί, επικοινωνώντας μαζί μας καθημερινά. Έτσι, προχωράμε σε ακόμα μια χρονιά, που θα είναι και η τελευταία. Γι’ αυτό θα τα δώσουμε όλα φέτος!
Δημιουργικά σε καλύπτει; Δε θα ήθελες να κάνεις κάτι άλλο;
Βρίσκω και άλλους τρόπους για να διοχετεύω τη δημιουργικότητά μου, όπως τα «Δίδυμα Φεγγάρια». Σχεδιάζουμε με την ομάδα μου τα επόμενα 2-3 χρόνια, καθώς προσπαθούμε να κλειδώσουμε κάποια πρότζεκτ. Αυτό με ανανεώνει, αν και όταν φεύγω για λίγο από το «Μπρούσκο», μου λείπει. Είναι εξάρτηση.
Πάντως, είναι αξιοπρόσεκτο το ότι μέσω των δύο σίριαλ («Μπρούσκο» και «Δίδυμα Φεγγάρια»), στα οποία είσαι και παραγωγός, μονοπωλείς το ενδιαφέρον για δύο συνεχόμενες ώρες. Πώς το εισπράττεις αυτό;
Στο παρελθόν έχει συμβεί να παίζονται δύο δικά μας σίριαλ την ίδια ώρα, σε απέναντι κανάλια. Είχα τρελαθεί, γιατί παρακολουθούσα πώς μοιράζονταν τα νούμερα. Τώρα, ευτυχώς, είναι στο ίδιο κανάλι. Αρχικά ήταν περίεργο, με την καλή έννοια. Αν μου το έλεγαν πριν από μερικά χρόνια, θα σκεφτόμουν «Αποκλείεται να συμβεί». Το χαιρόμαστε όλοι μαζί ως ομάδα. Με τον Κούλη Νικολάου, που έχουμε μαζί την εταιρεία παραγωγής, το καταφέραμε αυτό με πολύ κόπο.
Είσαι υπερήφανος;
Περισσότερο νιώθω ευθύνη, παρά υπερηφάνεια. Αν και, ναι, νιώθω υπερήφανος για την εξέλιξη των ανθρώπων με τους οποίους δουλεύω χρόνια μαζί.
Τα αδέλφια σου δουλεύουν επίσης μαζί σου.
Ναι, ο Χρήστος παίζει στο «Μπρούσκο», ενώ ο μικρότερος αδελφός μας, Ραφαέλος, έχει σπουδάσει διεύθυνση φωτογραφίας στο Λονδίνο και τώρα είναι ένας από τους βασικούς διευθυντές φωτογραφίας και για τα δύο σίριαλ. Γι’ αυτό λέω ότι το περιβάλλον είναι οικογενειακό και όποιος δεν είναι συγγενής εξ αίματος, γίνεται μέσα από τη δουλειά.
Αποδοχή από τον κόσμο για την ποιότητα της δουλειάς σου έχεις εισπράξει;
Είμαι υπερήφανος για την ποιότητα της δουλειάς, γιατί αναλογικά με το διαθέσιμο χρόνο και το μπάτζετ, το αποτέλεσμα είναι το καλύτερο δυνατό, καθώς είναι καθημερινό σίριαλ. Γυρίζονται 30 σκηνές κάθε μέρα. Είναι μεγάλο στοίχημα.
Έμαθα κάτι που ομολογώ ότι δε γνώριζα. Αληθεύει ότι το «Μπρούσκο» προβάλλεται σε πολλές χώρες;
Ναι, προβάλλεται σε 53 χώρες, μαζί με την Ελλάδα και την Κύπρο. Αυτό συνέβη τα τελευταία δύο χρόνια. Άρχισε από τα Βαλκάνια, πήγε σε όλη τη Μέση Ανατολή και τώρα ξεκίνησε στη Λατινική Αμερική. «Μιλάμε» πολλές γλώσσες μέσω των μεταγλωττίσεων. Τα βλέπω στο youtube και το διασκεδάζω. Σε αρκετές χώρες πάει πολύ καλά. Το έζησα στο Ντουμπάι, όπου είχα πάει για κάποιες συνεντεύξεις σε εκπομπές, και διαπίστωσα το ενδιαφέρον του κόσμου. Στα social media παίρνω μηνύματα από τη Λατινική Αμερική και μου κάνει τρομερή εντύπωση.
Για τον εαυτό σου τι κάνεις;
Τέλειωσα τα γυρίσματα και ξεκουράζομαι. Θα κάνω διακοπές.
Υπάρχει χρόνος για προσωπική ζωή;
Πιστεύω ότι μπορεί να συνδυαστεί, αλλά είναι δύσκολο. Δεν έχω βρει τον άνθρωπο που μπορεί να με ανεχτεί. Τώρα, όμως, που είμαι ελεύθερος από δουλειά, μπορώ να κάνω ό,τι θέλω. Ο ελεύθερος χρόνος μου ήταν μεταμεσονύκτιος. Παλαιότερα ήταν ακόμη χειρότερα. Τώρα πια μοιράζω αρμοδιότητες και αρχίζω να έχω ελεύθερο χρόνο.
Δεν ήρθε η στιγμή ν’ αρχίσεις να επενδύεις στην προσωπική σου ζωή;
Ναι, ήρθε. Καταλαβαίνω ότι εφόσον δεν υπάρχει δουλειά, δεν έχω τίποτε άλλο να κάνω. Οπότε, άρχισε να μπαίνει στο μυαλό μου ότι είμαι έτοιμος.
Όταν τέλειωνε η δουλειά και επέστρεφες σπίτι, δεν ένιωθες μόνος;
Φροντίζω να έχω φίλους γύρω μου, το σπίτι μου δεν είναι ποτέ άδειο. Είμαι μονίμως με κόσμο.
Οι φίλοι μπορούν να υποκαταστήσουν μια σχέση;
Πιστεύω πως ναι, αν και δεν είναι το ίδιο. Βέβαια, όταν γύρω σου συμβαίνει ένας πανικός δουλειάς και κοιμάσαι ελάχιστα, δεν έχεις χρόνο να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι μόνος. Τώρα νιώθω έτοιμος για μια σχέση.
Οικογένεια θέλεις να κάνεις;
Ναι, αλλά όχι αυτή τη στιγμή. Θέλω το σωστό timing, ώστε να μπορώ να προσφέρω τα πάντα στην οικογένειά μου. Επιθυμώ να είμαι εκεί στο μεγάλωμα των παιδιών μου.
Ήθελες να κάνεις οικογένεια στα 18 σου;
Στα 16 μου, ως κλασικός Κύπριος. Όταν όμως κατάλαβα πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη, το έβγαλα από το μυαλό μου. Ό,τι πατρικό είχα να δώσω, το έδωσα στο μικρό μου αδελφό, με τον οποίο έχουμε δέκα χρόνια διαφορά.
Δεν έχω καταλάβει από τις συνεντεύξεις σου αν είσαι ευαίσθητος ή σκληρός.
Δεν αισθάνομαι σκληρός, αλλά δυνατός. Όταν πρέπει να πάρω μια απόφαση και να δείξω σκληρός, θα είμαι. Αλλά πρέπει να πιέσω τον εαυτό μου.
Επαγγελματικά εννοείς;
Ναι. Στην προσωπική μου ζωή δεν είμαι σκληρός. Δίνω και δεύτερες και τρίτες και δέκα ευκαιρίες. Αυτό είναι το πρόβλημά μου.
Οι δυσκολίες και οι απώλειες που έχεις βιώσει σε θωράκισαν ή έχουν αφήσει μέσα σου μεγάλες ευαισθησίες;
Όσο μεγαλώνω και αντλώ εμπειρίες από τις σχέσεις μου, μαθαίνω. Ακόμη μαθαίνω, δεν έχω ζήσει τα πάντα. Και, δυστυχώς, το μάθημα που πρέπει να πάρω στα προσωπικά μου είναι να γίνω λίγο πιο σκληρός.
Δακρύζεις εύκολα; Είσαι ευσυγκίνητος;
Όχι, δε δακρύζω εύκολα. Αυτό είναι ένα άλλο κομμάτι του εαυτού μου που δούλεψα πολύ, γιατί δεν μπορώ να κλάψω εύκολα. Στενοχωριέμαι πολύ, αλλά καταπιέζομαι ταυτόχρονα, προσπαθώντας να δω τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Αυτό, λοιπόν, με είχε μπλοκάρει συναισθηματικά. Το δούλεψα αρκετά τα τελευταία χρόνια. Από τη στιγμή που έχασα τον πατέρα μου, νομίζω ότι είμαι σε καλύτερη φάση σε ό,τι αφορά αυτή τη συναισθηματική εμπλοκή. Μπορώ και να δακρύσω πια. Ο πόνος μου ήταν κρυμμένος μέσα μου. Δεν εκδηλωνόταν. Από τη στιγμή που έφυγε ο πατέρας μου, άρχισαν πλέον η θλίψη και ο πόνος να εκτονώνονται.
Όταν έχεις τις «μαύρες» σου, προτιμάς να είσαι μόνος ή με κόσμο;
Με κόσμο. Έτσι ξεχνιέμαι. Αν είμαι μόνος, μελαγχολώ. Έχω μεγάλο πρόβλημα. Μπορεί να γυρίσω σπίτι και να πάρω δέκα τηλέφωνα για να το γεμίσω με κόσμο.
Το έχεις ψάξει αυτό; Ίσως με ψυχανάλυση;
Όχι, δεν το έχω ψάξει. Δε θέλω να λέω ψέμματα. Θέλω συνέχεια γύρω μου δράση και κόσμο, να μιλάμε, να γελάμε, να ανταλλάσσουμε ιδέες. Μπορεί να κοιμηθώ στον καναπέ και ν’ ακούω γύρω μου να γίνεται φασαρία.
Βαριέσαι εύκολα;
Ναι. Κι αυτό δεν είναι καθόλου καλό για τις σχέσεις μου. Δε σημαίνει ότι έχω απαιτήσεις. Το μόνο που ζητάω είναι η ελευθερία. Δεν αντέχω τον περιορισμό και την γκρίνια. Δε θέλω ασφυκτικό περιβάλλον. Και, ξέρεις, όσο πιο ελεύθερος νιώθω, τόσο πιο κοντά έρχομαι στον άλλον. Τη στιγμή που θα μου βάλεις τη θηλιά στο λαιμό, με έχεις χάσει.
Αυτό ακούγεται οξύμωρο.
Κι όμως. Αν με αφήσεις ελεύθερο, δε θα φύγω ποτέ.
Πόσο κράτησε η μεγαλύτερη σχέση σου;
Πέντε χρόνια, αλλά με διαλείμματα. Σχέση μου στέρεη, χωρίς κανένα διάλειμμα, κράτησε δυόμιση χρόνια.
Ονειρεύεσαι;
Πάντα. Δεν μπορώ να λειτουργήσω χωρίς όνειρα. Με φαντάζομαι πάντα αγχωμένο, με πολλά πράγματα στο μυαλό μου, αλλά τώρα άρχισα να ονειρεύομαι και τη δημιουργία οικογένειας. Εγώ έτσι θέλω να πεθάνω, με δουλειά… Ίσως γιατί δεν το βλέπω ως δουλειά.
Ποιοι είναι οι ήρωες της ζωής σου;
Καταρχήν, η γιαγιά μου. Μου στάθηκε πολύ και με έμαθε να διεκδικώ αυτό που μου αξίζει με σκληρή δουλειά. Δε θα σταθώ στα στερεοτυπικά πρότυπα, που είναι οι γονείς μας. Ηρωίδα για μένα είναι και η Βάνα Δημητρίου, η σεναριογράφος. Με έχει βοηθήσει πολύ σε προσωπικό επίπεδο. Μπορεί να μην έχω πάει σε επαγγελματία ψυχαναλυτή, αλλά με τη Βάνα έχω κάνει πολύ ψυχοθεραπεία. Μέσα από την τριβή και τις συζητήσεις μας, μου έχει προσφέρει πολλά σε πνευματικό επίπεδο. Τα τελευταία έξι χρόνια η ζωή μου άλλαξε άρδην κι αυτό το οφείλω στη Βάνα. Ίσως να γνωριζόμαστε από προηγούμενες ζωές. Τέλος, ο Κούλης Νικολάου είναι το στήριγμά μου, και στα επαγγελματικά και στα προσωπικά μου.
Οι γονείς σου δεν ήταν οι ήρωές σου;
Φυσικά. Έχω και μια θεωρία για τους γονείς μου. Έπρεπε να «θυσιαστούν» για να γίνουμε εγώ και τα αδέλφια μου οι άνθρωποι που είμαστε σήμερα. Εάν δεν έφευγαν από τη ζωή, και μάλιστα έτσι όπως έφυγαν, δεν ξέρω αν θα ήμουν ο ίδιος άνθρωπος. Αγαπώ τον εαυτό μου έτσι όπως εξελίσσεται και με αυτά που έχω βιώσει. Είμαι υπερήφανος.
Παρακολουθώντας μια συνέντευξή σου στον Γρηγόρη Αρναούτογλου, σε άκουσα να λες: «Καταρχήν, πρωταγωνίστρια της ζωής μου ήταν… είναι η μητέρα μου». Διόρθωσες το χρόνο. Γιατί;
Ήταν δυνατό πρότυπο. Είχε μια τρέλα που δε θα ξεχάσω ποτέ. Είχε πολλή αγάπη για τους γύρω της. Μ’ έμαθε πολλά, μου πέρασε βασικές αρχές, που ακόμη και σήμερα, όταν πρέπει ν’ αντιμετωπίσω μια σοβαρή ή σημαντική κατάσταση, ανατρέχω στο παρελθόν. Πάω πίσω σ’ εκείνα τα βασικά πράγματα που μου έμαθε. Τη νιώθω παρούσα, είναι εδώ. Θυμήσου τι σου είπα στο ξεκίνημα της κουβέντας μας. Η ενέργεια των ανθρώπων μένει μαζί μας και το πιστεύω ακράδαντα αυτό.
Επιμέλεια: Χρήστος Αλεξανδρόπουλος
Grooming: Πάνος Καλλίτσης
Βοηθός φωτογράφου: Κώστας Σατλάνης
