Εμφανίστηκε στο ραντεβού μας με νέο, ρομαντικό look στα μαλλιά, μοιάζoντας το πολύ 20 ετών! Της το είπα και χαμογέλασε γλυκά, έβαλε λίγο νεράκι στο σκυλάκι της, τον Άμλετ, και αφέθηκε στη συζήτησή μας.
Από τη Μαρένα Καδιγιαννοπούλου
Ας ξεκινήσουμε με την αλλαγή στα μαλλιά σου. Μετά από πόσα χρόνια πήρες την απόφαση να θυσιάσεις τη μακριά κόμη σου;
Πολλά. Μπορεί και οκτώ χρόνια. Πραγματικό κίνητρο ήταν η πρωτοβουλία του «Άλματος Ζωής». Νομίζω πως δε θα το έκανα, αν δεν είχα σκοπό να τα δωρίσω. Το είχα σκεφτεί από τον Χειμώνα, αλλά περίμενα να τελειώσω τις θεατρικές μου υποχρεώσεις, ώστε να μην αλλάξω κατά τη διάρκεια της σεζόν. Μόλις, λοιπόν, ολοκληρώθηκαν οι παραστάσεις, ενημέρωσα τον σκηνοθέτη μου, Πέτρο Ζούλια, για την απόφασή μου και εκείνος, προς τιμήν του, μου είπε πως δεν είχε κανένα πρόβλημα, δεδομένου ότι η φετινή μας παράσταση, «Γυναίκες του Παπαδιαμάντη», θα συνεχιστεί και του χρόνου. Μάλιστα, έχει δωρίσει τα μαλλιά της και η κόρη του. Ήταν συνειδητή η απόφασή μου και χάρηκα πολύ, επειδή τα μαλλιά που δώρισα ήταν περίπου 30 εκατοστά, αρκετά για τις ανάγκες του σωματείου. Η στιγμή ήταν εξαιρετικά συγκινητική, γιατί προτίμησα να πάω η ίδια να τα παραδώσω κι έτσι γνώρισα τους ανθρώπους του «Άλματος Ζωής».
Πώς νιώθεις τώρα;
Μ’ αρέσει.
Δείχνεις ακόμα πιο νέα.
Αχ, ευχαριστώ! Εκείνη τη στιγμή δεν ένιωσα κάτι να με περιορίζει. Για να είμαι ειλικρινής, αν δεν υπήρχε αυτός ο σκοπός, ίσως να διαπραγματευόμουν το μήκος. Όμως, γνωρίζοντας τη διαδικασία και το ότι έπρεπε να πιαστούν κοτσίδα για να κοπούν, δεν το σκέφτηκα ούτε λεπτό. Είπα, πάμε! Και ξαναλέω ότι ήταν πολύ συγκινητικό, γιατί υπήρξε μεγάλη ανταπόκριση, καθώς πολλά κορίτσια δωρίζουν τα μαλλιά τους, μόνο που δεν πρέπει να έχουν φθορές, να είναι βαμμένα ή χημικά επεξεργασμένα.
Είσαι ενεργή σε παρόμοιες κινήσεις με φιλανθρωπικό σκοπό;
Θεωρώ ότι ο καθένας πρέπει να βοηθάει όπως μπορεί. Αυτό για μένα δεν ήταν τίποτα. Τα μαλλιά μου θα ξαναμακρύνουν. Σκέφτηκα όμως τη γυναίκα που μπορεί να περνάει μια δύσκολη στιγμή με την υγεία της και, κακά τα ψέματα, για όλες η εικόνα μας είναι σημαντική όταν μας συμβαίνει κάτι δυσάρεστο, δε θέλουμε να φθαρούν και άλλα κομμάτια του εαυτού μας. Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι μπορώ να χαρίσω ένα χαμόγελο σε μια γυναίκα. Να διευκρινίσω πως η συγκεκριμένη πρωτοβουλία δεν έχει να κάνει μόνο με τον καρκίνο του μαστού. Αφορά όλες τις γυναίκες οι οποίες πάσχουν από καρκίνο, οποιασδήποτε μορφής.
Είσαι γενικά υπέρ των αλλαγών;
Όχι και πολύ. Παρόλο που μ’ αρέσουν διάφορα πραγματάκια που με ανανεώνουν, δεν κάνω ιδιαίτερες αλλαγές.
Συνήθως τι κάνεις για να ανανεωθείς;
Μπορεί να είναι μια καινούργια εμπειρία ή ένα ταξίδι.
Στο σπίτι σου θα αλλάξεις χρώμα στον καναπέ επειδή τον βαρέθηκες;
Όχι, το πολύ ν’ αλλάξω τα μαξιλαράκια, μέχρι εκεί φτάνω.
Είσαι συντηρητική;
Δεν είμαι υπέρ των αλλαγών. Όμως, όταν έρχεται και με βρίσκει μια αλλαγή, τη δέχομαι. Για παράδειγμα, αυτό το καλοκαίρι δεν είχα σχεδιάσει να δουλέψω. Όταν, όμως, μου έγινε η πρόταση από την Κυριακή Σπανού, την καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεσσαλικού Θεάτρου, είπα μέσα μου: «Τι ωραία!». Θα ήταν όμορφο να πάω να μείνω για ένα διάστημα στη Λάρισα. Σ’ αυτή την αλλαγή, λοιπόν, ήμουν θετική. Αν μου δοθεί και άλλη ευκαιρία να κάνω δουλειά εκτός έδρας και πάλι θα είμαι θετική. Και όταν μου είχε γίνει η πρόταση για το «Νησί», είχα σκεφτεί ότι θα ήταν ωραίο να μείνω ένα χρόνο στην Κρήτη.
Δε σκέφτεσαι την ταλαιπωρία της περιοδείας;
Δεν τη σκέφτομαι ούτε με αγχώνει, γιατί έχω αρκετά χρόνια να κάνω περιοδεία. Θα δώσουμε περίπου 35 παραστάσεις, επομένως είναι κάπως ελεγχόμενο. Θα έχουμε τη δυνατότητα να ξεκουραστούμε λίγο το καλοκαίρι. Μ’ αρέσει η περιοδεία, γιατί πολλές φορές, όταν ζούμε και δουλεύουμε στην Αθήνα, ξεχνάμε ότι είναι ένας τρόπος επικοινωνίας με ανθρώπους οι οποίοι μένουν στην περιφέρεια. Επειδή έχω μεγαλώσει στην επαρχία, θυμάμαι ότι μ’ άρεσε όταν μπορούσα να δω παραστάσεις στην πόλη μου.
Θα μας πεις δυο λόγια για την παράσταση με την οποία θα περιοδεύσετε;
Με το Θεσσαλικό Θέατρο παρουσιάζουμε δύο μονόπρακτα του Φεϊντό, υπό τον ενιαίο τίτλο «Από τον Γάμο στο Διαζύγιο;». Την παράσταση σκηνοθετεί η Ρουμπίνη Μουσκοχωρίτη και είμαι ευτυχής που την έχω συναντήσει καλλιτεχνικά, γιατί ταιριάζουμε πάρα πολύ στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Είμαστε μαζί με τον Κώστα Αποστολάκη, τον Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο, την Ειρήνη Κουτρουμάνου και τον Δημήτρη Τσίκουρα. Είναι μια από τις λίγες φορές που μετέχω σε κωμωδία και μ’ αρέσει πάρα πολύ, καθώς νιώθω ότι έχω βουτήξει στα βαθιά και κολυμπάω. Ξεκινήσαμε την 1η Ιουλίου από το θέατρο «Αλκαζάρ» της Λάρισας.
Δεν έχεις κάνει ποτέ κωμωδία;
Έχω ξανακάνει, αλλά συνήθως με σκέφτονται σε δραματικούς ρόλους. Όταν, λοιπόν, μου το πρότεινε η Ρουμπίνη και μου είπε πώς είχε σκεφτεί την παράσταση, ένιωσα εμπιστοσύνη να προχωρήσουμε μαζί.
Απολαμβάνεις την κωμωδία τώρα που τη ζεις και μάλιστα μέσα από το έργο ενός μετρ του είδους;
Έχω μεγάλη χαρά. Γελούσα στις πρόβες και μου έλεγε ο Κώστας ότι θα μου έκανε περισσότερα στην παράσταση! Το απολαμβάνω, είναι μια ευχάριστη παράσταση και περνάει ανάλαφρα τα μηνύματά της μέσα από το χιούμορ.
Σ’ αρέσει ο εαυτός σου στην κωμωδία;
Μ’ αρέσει! Θα ήθελα να μου ξανασυμβεί. Στην αρχή, δεν το κρύβω, φοβόμουν πολύ, και ακόμα φοβάμαι ότι δεν έχω κατακτήσει κάτι, με την έννοια ότι η κωμωδία είναι ένα είδος έξω από τα νερά μου.
Είναι καλό να βγαίνει ο ηθοποιός έξω από τα νερά του, από την ασφάλειά του;
Νομίζω πως ναι. Εμένα μ’ αρέσει, σε κάθε ρόλο που ερμηνεύω, να σκέφτομαι λίγο ανάποδα. Δηλαδή, πράγματα που δε μ’ έχουν απασχολήσει και δεν έχω σκεφτεί. Έτσι, σιγά-σιγά προσπαθείς να κατακτήσεις καινούργια εδάφη και να μην αποκτήσεις μανιέρα – με την κακή έννοια. Ένας τρόπος που προσεγγίζεις τα πράγματα πάντα υπάρχει, γιατί φιλτράρεται μέσα από την προσωπικότητά σου. Και είναι καλό μερικές φορές να έχεις στίγμα. Απλώς, θεωρώ ότι το να βάζεις εμπόδια στον εαυτό σου, σε εξελίσσει.
Ήταν μια σημαντική στιγμή της πορείας σου το ότι φέτος προτάθηκες για το Βραβείο «Μελίνα Μερκούρη»;
Ήταν πολύ ωραία και συγκινητική στιγμή. Ειδικά επειδή προτάθηκα για το ρόλο μου στην παράσταση «Στέλλα Βιολάντη: Έρως Εσταυρωμένος», μια δουλειά την οποία αγαπήσαμε και έγινε ομαδικά. Κανένας μεγάλος παραγωγός δεν είχε πιστέψει αρχικά σ’ αυτήν, με την υποψηφιότητά μου λοιπόν χαρήκαμε όλοι και το απολαύσαμε.
Είσαι ευχαριστημένη με όλα όσα έχεις κάνει και με την αναγνωρισιμότητα που έχεις κερδίσει;
Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη για τις συνεργασίες που έχω κάνει, για τους ρόλους που μου έχουν προταθεί και γι’ αυτούς που έχω γνωρίσει. Όμως, πάντα ονειρεύομαι να συνεργαστώ και με ανθρώπους που θαυμάζω.
Τελευταία σε έχουμε δει αρκετές φορές με τους γονείς και την αδερφή σου. Είστε πενταμελής οικογένεια, αν δεν κάνω λάθος.
Ναι. Έχω κι έναν αδερφό, ο οποίος δε ζει στην Αθήνα και έχει άστατο ωράριο στη δουλειά του. Γι’ αυτό μας βλέπεις περισσότερο με την Αμαλία, καθώς ζει στην Αθήνα.
Πώς ήταν οι σχέσεις σας ως αδέρφια;
Έχουμε διαφορετική σχέση με τα αδέρφια μου. Η αδερφή μου είναι και η «κολλητή» μου. Εννοώ ότι θα πούμε τα πάντα! Από το τι θα φορέσουμε μέχρι τα σημαντικά της ζωής μας. Διατηρούμε καθημερινή επαφή. Με τον αδερφό μου δεν έχουμε και τόσο συχνή επικοινωνία, αλλά έχουμε ουσιαστική σχέση και μεγάλη αγάπη. Έχω ευτυχισμένα χρόνια να θυμάμαι, με κυρίαρχα στοιχεία την αγάπη, τη συναισθηματική ασφάλεια από τους γονείς μου και το μέτρο. Το ότι είχα μέτρο ως παιδί, με έχει βοηθήσει να μην έχω παράλογες απαιτήσεις.
Αυτό το μέτρο σε βοήθησε να μην «καβαλήσεις το καλάμι» μετά την επιτυχία που είχες με το «Νησί»;
Όταν είχα κάνει το πρώτο μου σίριαλ, «Τα Κρυφά Μονοπάτια» του Μανούσου Μανουσάκη, είχα βρεθεί για μικρό διάστημα στη Λαμία. Μια μέρα περπατούσα στο δρόμο με τη μητέρα μου και ο κόσμος που με γνώριζε από πριν και με έβλεπε στη σειρά με χαιρετούσε. Μου είπε, λοιπόν, τότε η μητέρα μου: «Μη νιώσεις ότι έχει αλλάξει κάτι επειδή σου μιλάει κάποιος στο δρόμο, το έχεις χάσει». Και ήταν πάρα πολύ σωστό.
Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
Πολύ καλά. Εγώ τότε πίστευα ότι όλος ο κόσμος στο σπίτι του διάβαζε, επειδή οι γονείς μου, ως φιλόλογοι, αγαπούσαν τη γνώση και ήταν συνεχώς μ’ ένα βιβλίο στο χέρι. Επομένως, ήταν μονόδρομος για εμάς να είμαστε καλοί μαθητές. Είχα το σύνδρομο του καλού παιδιού και μερικές φορές το έχω ακόμα. Διάβαζα πολύ και ήθελα να είμαι καλή σε όλα.
Δεν είχες ξεσπάσματα; Ούτε στην εφηβεία;
Δεν πέρασα δύσκολη εφηβεία και φοβόμουν πάντα. Έλεγα, «Πότε θα ξεσπάσει πια η εφηβεία!».
Γιατί νιώθεις συστολή όταν έρχεται η συζήτηση στην προσωπική σου ζωή;
Νιώθω άβολα. Είναι ένα κομμάτι που θέλω να το μοιράζομαι με συγκεκριμένα άτομα. Νιώθω πως αν ανοίξεις ένα πορτάκι, μπορεί ξαφνικά να μπει πολύς αέρας μέσα και να σε τρομάξει. Είναι κάτι που πραγματικά με φέρνει σε δύσκολη θέση και πολλές φορές αισθάνομαι πως ό,τι και να κάνεις θα συζητηθεί και ο καθένας θα έχει μια άποψη. Θέλω η προσωπική μου ζωή να βρίσκεται στη σκιά.
Είναι σεβαστό αυτό που λες, όμως δεν κρύβεις ότι είσαι ζευγάρι με τον Άλκι Κούρκουλο;
Δε θα κάνω κάτι για να το κρύψω, αλλά δε θέλω και να το προβάλλω. Δε θα νιώσω βολικά αν δω κάτι γραμμένο ή ακούσω κάτι που αφορά τη σχέση μου.
Ήσουν πάντα κλειστή στις σχέσεις σου;
Με τους κοντινούς μου ανθρώπους και με τους φίλους μου ζω φυσιολογικά. Πάντα νιώθω πολύ καλύτερα σε οικείο περιβάλλον, και για να είναι οικείο για μένα, πρέπει να είναι πιο μικρό και πιο κλειστό.
Επιμέλεια: Χρήστος Αλεξανδρόπουλος
Μακιγιάζ-χτένισμα: Κερασία Κούη
Συνεργασία: Δήμητρα Σπυροπούλου
Ευχαριστούμε το ξενοδοχείο «Hilton Athens», Λ. Βασιλίσης Σοφίας 46, Αθήνα, τηλ. 210 7281000, www.hiltonathens.gr, για την ευγενική φιλοξενία.
