Ο διάσημος φωτογράφος-δημιουργός, Βαγγέλης Κύρης, σε συνεργασία με τον δημιουργό Anatoli Georgiev -και με το curation, όπως πάντοτε, της Έρικας Βασιλείου- παρουσιάζουν στις 30 Νοεμβρίου στο Λεβέντειο Δημοτικό Μουσείο Λευκωσίας, το μεγάλο τους project, μια έκθεση φόρος τιμής στο παραδοσιακό ένδυμα.
Από τον Γιάννη Χατζηγεωργίου
Τι ήταν αυτό που σας εντυπωσίασε με τον Anatoli στο παραδοσιακό ένδυμα του 19ου αιώνα -κυρίως-, ώστε να ασχοληθείτε με αυτό καλλιτεχνικά, Βαγγέλη;
Μετά το «A Voyage Within», την προηγούμενή μας έκθεση για την οποία είχαμε μιλήσει και στο παρελθόν, στο Omikron, είχε ήδη δρομολογηθεί μια ιδέα του Anatoli Georgiev να κεντήσει στις φωτογραφίες μου και με την συμβολή και τον ενθουσιασμό της Έρικας Βασιλείου να αγκαλιάσει την ιδέα αυτή -και να την παρουσιάσει δυο φορές και στην Κύπρο τότε-, αντιληφθήκαμε πως αυτό συνέβαινε πρώτη φορά στην Τέχνη, παγκόσμια – ο συνδυασμός, δηλαδή, φωτογραφίας και κεντήματος. Πριν από τρία χρόνια, λοιπόν, θελήσαμε να δημιουργήσουμε κάτι που να αφορά τα διακόσια χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση. Όταν κάναμε το ραντεβού με το Εθνικό και Ιστορικό Μουσείο, όσο ήταν έκπληξη για εκείνους η δουλειά μας που μας παραχώρησαν, χωρίς δεύτερη σκέψη, το σπανιότατο αυτό υλικό -κάτι που δεν γίνεται πουθενά στον κόσμο, το να αγγίξουν χέρια τις φορεσιές-κειμήλια, πόσο μάλλον να φορεθούν κιόλας-, άλλη τόση έκπληξη είχαμε κι εμείς που για πρώτη φορά ήρθαμε σε επαφή με αυτές τις εκπληκτικές φορεσιές – από το Παλάτι -του Όθωνα και της Αμαλίας-, τη φορεσιά της κυρά Φροσύνης, μέχρι τις ενδυμασίες των υπασπιστών της Αυλής, και φορεσιές απλών και καθημερινών ανθρώπων από όλους τους τόπους της επικράτειας. Θυμάμαι πως όταν αυτές οι φορεσιές άρχισαν να ανοίγουν μπροστά μας, μείναμε έκπληκτοι! Όπως ξέρεις, δούλεψα τριάντα χρόνια στη μόδα, γνώριζα το χώρο, λάτρευα την υψηλή ραπτική, αλλά αυτό που είχαμε αντικρίσει με τις συγκεκριμένες φορεσιές ήταν ένας κόσμος πανύψηλης ραπτικής -αν μπορεί να ειπωθεί αυτό- με τεράστια ιστορία και μεγάλου ενεργειακού πεδίου. Δεν ήταν απλό το να παίρνεις την φορεσιά της κυρά Φροσύνης π.χ που είχαν να την αγγίξουν χέρια από το 1936, διακοσίων και πλέον χρόνων, ή του ίδιου το Κολοκοτρώνη, ή το να έρχεται στα χέρια μας η περικεφαλαία του Λόρδου Βύρωνα – δεν ήταν απλά «έμπνευση» για εμάς όλα αυτά, αλλά και μεγάλη ευθύνη, παράλληλα με την μεγάλη συναισθηματική φόρτιση που μας διακατείχε καθ’ όλη τη διάρκεια υλοποίησης αυτού του μεγάλου καλλιτεχνικού project. Απ’ την άλλη, δεν ήταν και εύκολο το να γίνουν αυτές οι φωτογραφίσεις – διήρκησαν γύρω στον ένα χρόνο και δυο μήνες και έπρεπε να γίνουν μέσα στο Μουσείο, διότι αυτές οι ανεκτίμητης αξίας φορεσιές δεν γινόταν να βγουν από αυτό. Όλο αυτό γινόταν πάντοτε με μεγάλο σεβασμό, με μεγάλη προσοχή, και ταυτόχρονα με μεγάλο φόβο μην γίνει τίποτα στα κειμήλια.
Υπήρχαν δυσκολίες σε ό,τι αφορούσε στις φορεσιές;
Πρώτ’ απ’ όλα οι φορεσιές αυτές ήταν μικρού μεγέθους, οπότε οι άνθρωποι που θα τις φορούσαν για να φωτογραφηθούν μ’ αυτές θα έπρεπε να είναι μικρόσωμοι. Αυτό καθιστούσε στο έργο μία επιπλέον δυσκολία. Η αλήθεια, όμως, είναι πως σε ό,τι χρειαστήκαμε, μας βοήθησαν όλοι οι συνεργάτες, όλη η ομάδα του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου της Ελλάδας. Την «αγκαλιά» του Μουσείου μάς την άνοιξε η πρώην διευθύντρια, κυρία Ευθυμία Παπασπύρου, επί γενικής γραμματείας του αειμνήστου Μαζαράκη Αινιάν και ολοκληρώσαμε με την άψογη συνεργασία της τωρινής διευθυντρίας, κυρίας Μαρίας Παπαναστασίου, Διευθύντριας του Μουσείου, καθώς και του Γενικού Γραμματέα, κυρίου Θέμη Κοντογούρη. Η συνεργασία ενός χρόνου φωτογραφίσεων στο Μουσείο, με τις επιμελήτριες Αγγέλα Βιδάλη και Κωνσταντίνα Καλαϊντζή, ήταν παραπάνω από ιδανική. Δουλέψαμε με μεγάλη αγάπη γι’ αυτό που γινόταν, κι είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον για εμάς το όλο project – με το που είδα τις φορεσιές ήθελα να κάνω πορτρέτα ως πίνακες της Αναγέννησης, ήθελα να φανταστώ πώς θα ήταν αυτές οι φορεσιές αν δεν είχαμε Οθωμανική κατοχή και είχαμε κι εμείς Αναγέννηση, όπως τόσες άλλες χώρες εκείνη την ιστορική περίοδο. Αμέσως μετά τις φωτογραφίσεις, ξεκινούσε η δουλειά του Anatoli που έπρεπε να παραλάβει τις τυπωμένες και δουλεμένες από μένα φωτογραφίες, για να τις κεντήσει. Το μεγάλο ταλέντο του Anatoli δεν είναι ότι χρησιμοποίησε όλων των ειδών τις βελονιές και πολλές που δεν υπήρχαν καταγεγραμμένες πουθενά, αλλά επειδή έπρεπε να κεντήσει επάνω σε φωτογραφίες όπου υπήρχαν φωτοσκιάσεις – δεν ήταν ένα πανί για κέντημα. Στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, ο στόχος μας ήταν να φανεί αυτό το τρισδιάστατο. Γι’ αυτό και η έκθεση λέγεται «Ενδυμα ψυχής» – εμβαθύναμε στην ψυχή. εγώ μπήκα βαθιά μέσα στην ψυχή με τα βλέμματα κι ο Anatoli προσπάθησε να βγάλει προς τα έξω την ύλη, να το κάνει τρισδιάστατο, οπότε έχουμε μια ενδιαφέρουσα διαδρομή: Απ’ την ψυχή στην ύλη.
Προσωπικά, πώς σου «μίλησαν» αυτές οι φορεσιές;
Η συγκίνηση, η φόρτιση, το μεγαλείο της ψυχής του ανθρώπου που τα κατασκεύαζε τότε -από τους τερζήδες που έκαναν τα χρυσοκεντήματα μέχρι την απλή νοικοκυρά στα βουνά- δεν συγκρίνονται με τίποτα απ’ όσα ένιωσα μέχρι τότε – δεν μπορούσαμε να έχουμε μεγαλύτερη γκάμα εμπνεύσεως σε ό,τι αφορά στα ρούχα. Και εγώ, προσωπικά, δεν μπορούσα να έχω καλύτερη ευκαιρία για να ολοκληρώσω ένα παιδικό μου όραμα. Αυτό το project, μην ξεχνάς, επίσης, ότι έγινε μέσα σε μια πανδημία – αλλά αυτή η πανδημία μας ένωσε περισσότερο με το έργο, γιατί έτυχε να συμπέσει με την ολοκλήρωση των φωτογραφίσεων, και έτσι πήραμε με τον Anatoli στα χέρια μας όλο αυτό το υλικό, των 140 περίπου έργων, εν μέσω εκείνης της περιόδου, για να το δουλέψουμε. Είχαμε ένα «διάλογο» αυτά τα δύο χρόνια, «κλέβαμε» ματιές ο ένας απ’ τον άλλον, και ισορροπούσαμε σ’ αυτό, χωρίς να το καταλάβουμε εκείνη την εποχή πώς συνέβαινε. Αυτό πιστεύω πως το αισθάνθηκε και ο κόσμος που παρακολούθησε τις Εκθέσεις μας – αυτό νιώσαμε. Μέχρι στιγμής, η Έκθεση έχει παρουσιαστεί στην Ύδρα, στο Αρχοντικό Κουντουριώτη, που ανήκει στο Εθνικό και Ιστορικό Μουσείο, με πολύ μεγάλη επιτυχία, έχει παρουσιαστεί στην Καλαμάτα με την φροντίδα του Ιδρύματος Γεωργίου και Βικτωρίας Καρέλια -χάρις στη μεγάλη συμβολή του οποίου ετοιμάσαμε και το βιβλίο, πέραν των τριακοσίων σελίδων, «Ένδυμα ψυχής»- ενώ ο επόμενος μας σταθμός είναι η Κύπρος, το Λεβέντειο Δημοτικό Μουσείο Λευκωσίας.
Πώς προέκυψε η Κύπρος;
Ξαφνικά, εκεί που φωτογραφίζαμε, μας παρουσιάστηκε η πληροφορία πως υπήρχαν μέσα στο Μουσείο δώδεκα φορεσιές, οι οποίες είχαν έρθει για Έκθεση, το 1901, στην Αθήνα, στο Ζάππειο, από την Κύπρο, και αντί τελικά να επιστραφούν στην Κύπρο, δωρίστηκαν από τον Πατριωτικό Σύνδεσμο των Κυπρίων στο Εθνικό και Ιστορικό Μουσείο της Ελλάδος. Η δική μας σκέψη ήταν -μετά από εκατό είκοσι χρόνια-, αυτές οι φορεσιές να «επιστρέψουν», με τον δικό μας τρόπο, στην Κύπρο – και αυτό θα γίνει για πρώτη φορά, στο Λεβέντειο Δημοτικό Μουσείο Λευκωσίας, στα τέλη Νοεμβρίου, μαζί με αρκετές άλλες ελληνικές φορεσιές.
Τι διαφορές διαπιστώνεις να υπάρχουν μεταξύ των κυπριακών αυτών φορεσιών με εκείνες του ευρύτερου ελλαδικού χώρου;
Οι τεχνοτροπίες είναι μέσες άκρες οι ίδιες, αν και πρέπει να σου πω πως βρίσκουμε μεγάλες διαφορές μεταξύ των ίδιων των περιοχών της Ελλάδας – από την Κρήτη στην Πελοπόννησο, και από την Θράκη στο Ιόνιο, αν σκεφτούμε πως στα νησιά υπήρχε μεγαλύτερη ποικιλία και ανοιχτό πνεύμα ενώ οι βουνίσιες ήταν πιο «αυστηρές», πιο «σκληρές». Η Κύπρος δεν έχει αυτή την ποικιλία που έχει η Ελλάδα, αλλά έχει τα στοιχεία του παραδοσιακού από τη μία και του πιο αστικού από την άλλη. Ωστόσο, η Κύπρος μοιάζει, με αυτές τις φορεσιές, σα να είναι ένα ακόμη νησί της Ελλάδας – έχει κοινά χαρακτηριστικά, χωρίς, όμως, να έχει την ποικιλία μιας μεγάλης χώρας.
Υπάρχει κάποια από αυτές τις φορεσιές που να την αισθάνεσαι πιο κοντά σου – για προσωπικούς σου, ίσως, λόγους;
Είναι τόσες πολλές οι φορεσιές που ένιωσα κοντά μου…Κάθε φορά που έβγαινε μία φορεσιά για την φωτογραφίσουμε, ζούσα μια μεγάλη έκπληξη, κυρίως από την ποικιλία που είχε κάθε φορεσιά, σα να είχε εμπνευστεί η Ελλάδα από όλη τη γη και όλη η γη από την Ελλάδα – παρατηρούσα π.χ. στοιχεία Μαροκινά σε μια Χιώτικη φορεσιά, ή σε κάποιες φορεσιές της Βόρειας Ελλάδας, στοιχεία των Ίνκας, χωρίς να υπήρχε τότε το αλισβερίσι των λαών παίρνοντας ιδέες. Ήταν σα να υπήρχε ένα αόρατο νήμα μεταξύ λαών και πολιτισμών, πολύ διαφορετικών μεταξύ τους. Επειδή τότε δεν παρήγαν οι Έλληνες Τέχνη, λόγω της Τουρκοκρατίας που ήταν μια σκοτεινή εποχή, ιδίως στα πρώτα διακόσια χρόνια, ήταν σαν όλη την Τέχνη τους οι Έλληνες να την έβαζαν στα ρούχα – πράγμα που θεωρώ εκπληκτικό. Επίσης, μην ξεχνάς πως εγώ δεν ήμουνα ποτέ ένας άνθρωπος που είχε ασχοληθεί με την ελληνική παράδοση, οπότε όλα αυτά ήτανε ένας καινούργιος κόσμος για μένα – ενθουσιάστηκα, έμαθα, έχω γίνει γνώστης πραγμάτων που ούτε ποτέ τα είχα φανταστεί. Για να απαντήσω, όμως, και στην ερώτησή σου, έχω μια αγάπη στις χρυποίκιλτες ενδυμασίες της αυλής του Όθωνα, καθώς και μια αγάπη στις νησιώτικες, κυρίως της Αστυπάλαιας και της Νισύρου.
Σε άλλαξε και ως άνθρωπο αυτό το project, Βαγγέλη;
Με άλλαξε, ναι. Νιώθω ότι γινόμαστε με τον Anatoli ένα νήμα από το παρελθόν στο μέλλον. Μας δίνεται η ευκαιρία να δούμε και να δείξουμε στον κόσμο κάτι που το συνήθισε αλλιώς και που θα μπορούσε να υπάρξει και αλλιώς. Αυτό το project και η αποδοχή του μάς έδωσαν μια καινούργια ζωή. Ήδη, μετά την Κύπρο, έχουμε προτάσεις για να παρουσιάσουμε την Έκθεση στη Σεούλ, στη Νέα Υόρκη, στη Φλόριντα, στην Αυστραλία, στην Βουλγαρία και στην Βενετία…Ξαφνικά μάς συμβαίνουν πράγματα στη ζωή μας που άλλαξαν την καθημερινότητα μας ολοκληρωτικά.
Anatoli Georgiev
Πώς δούλεψες για αυτό το project; Ποιες δυσκολίες υπήρχαν σε ό,τι αφορούσε στο κέντημα;
Πρώτα απ’ όλα χρειάστηκε τεράστια υπομονή και επιμονή – και, φυσικά, χρόνος. Η δυσκολία του έργου ήταν ότι δεν μου δόθηκε ένα λευκό πανί για να κεντήσω, αλλά μια φωτογραφία με όλες τις φωτοσκιάσεις και τα high lights.
Από πού αντλούσες την έμπνευσή σου;
Την έμπνευσή μου την αντλούσα από τις ίδιες τις φορεσιές και, κάθε φορά, ήταν διαφορετική μιας και κάθε φορεσιά δεν έμοιαζε με την προηγουμένη.
Αν και ξένος στην Ελλάδα, με καταγωγή από την Βουλγαρία, πόσο «κοντά σου» αισθάνθηκες αυτές τις φορεσιές;
Δεν νιώθω ξένος στην Ελλάδα, αφού παραπάνω από το μισό της ζωής μου έχω ζήσει σ’ αυτήν. Ούτως ή αλλιώς, όμως, τις ένιωσα πολύ οικείες αυτές τις φορεσιές, γιατί έχουν πολλά κοινά στοιχεία – κυρίως αυτές της βορείας Ελλάδας και οι θρακιώτικες.
Θυμάσαι ποια ήταν η πρώτη φωτογραφία αυτού του project που πήρες στα χέρια σου από τον Βαγγέλη, για να την κεντήσεις;
Η πρώτη φωτογραφία ήταν η ενδυμασία του βασιλιά Όθωνα – ένιωσα μεγάλη συγκίνηση και ευθύνη, γιατί ήταν η αυθεντική ενδυμασία και έπρεπε να κάνω για πρώτη φορά ένα τόσο δύσκολο χρυσοκέντημα.
Υπήρχε κάποια φωτογραφία που να έβαλε σε μεγάλη σκέψη την έμπνευσή σου, στο πώς θα ήταν καλύτερα να την παρουσιάσεις, που να σε «βασάνισε» δηλαδή καλλιτεχνικά σε ό,τι αφορούσε στο κέντημα;
Όχι, όλες τις φωτογραφίες τις επεξεργάζομαι από πριν σε σχέση με την φωτογραφία και ανάλογα κρίνω αν θα πρέπει να είναι «γεμάτη» η εικόνα από κέντημα ή να έχει το ελάχιστο.
Είναι κάτι που ρώτησα και τον Βαγγέλη: Σε άλλαξε, ως άνθρωπο το «Ένδυμα ψυχής»;
Σαν άνθρωπο όχι, αλλά άλλαξε την καθημερινότητα μου. Επίσης, έχω πλουτίσει συναισθηματικά και νιώθω μεγαλύτερη ευθύνη για το επόμενο project.
Έρικα Βασιλείου
Θυμάσαι την πρώτη φορά που σου μίλησαν ο Βαγγέλης και ο Anatoli γι’ αυτό το project;
Με τον Βαγγέλη και τον Anatoli η συνάντησή μας ήταν καρμική, σε ό,τι αφορά στη συνεργασία μας. Γνωριστήκαμε τις ημέρες που είχαν ετοιμάσει τις πρώτες δοκιμές τυπώματος φωτογραφίας επάνω σε ύφασμα, το οποίο στη συνέχεια είχαν κεντήσει – ήταν οι μέρες που γεννήθηκε για μένα μία μορφή Τέχνης, η στιγμή που ξεκίνησαν όλα. Μαζί με την έμπνευση, ήρθε και η σχέση μας. Είχα πάει να τους επισκεφθώ -στο σπίτι τους πάντα δουλεύουν-, ο Anatoli εκείνη την ώρα έκανε κάποιες βελονιές επάνω στον καμβά…Αυθόρμητα, αλλά με απόλυτη σιγουριά, τους είπα: «Παιδιά, σε τρεις μήνες θα κάνουμε έκθεση». Πράγματι, η πρώτη έκθεση έγινε στο «The Gym», κάναμε άλλη μία την επόμενη χρονιά, ήρθε η μεγάλη επιτυχία της έκθεσης «A Voyage Within» στο κτήριο «Αμαλίας 36» και μετά από αυτό το project για το οποίο μιλάμε τώρα: Η συλλογή του Εθνικού και Ιστορικού Μουσείου. Συνεπώς, το ένα έφερε με οργανικό τρόπο το άλλο, σε μία σχέση που έχει ξεκινήσει χρόνια.
Εσύ, να υποθέσω, είσαι το «πρακτικό μυαλό» μεταξύ δύο καλλιτεχνών;
Όταν γνωριστήκαμε οι τρεις μας ήταν αυτό που λένε love at first sight – τόσο με το ταλέντο και τις ιδέες, όσο και με τους ίδιους τους ανθρώπους. Δεν θεωρώ «δουλειά» αυτό που κάνω με τον Βαγγέλη και τον Anatoli – σίγουρα κάνω όλα τα πρακτικά που χρειάζονται προκειμένου να δημιουργήσουν όσο το δυνατόν απερίσπαστοι, καλύπτω ό,τι χρειάζεται το project και ο καθένας μας ξεχωριστά, αλλά μοιραζόμαστε το όραμα από την πρώτη στιγμή. Έχουμε και οι τρεις το ίδιο πάθος, την ίδια τρέλα και την ίδια επιμονή και πίστη σε αυτό που κάνουμε. Ο Βαγγέλης είπε κάτι πολύ όμορφο πρόσφατα: «Εμείς δεν είμαστε ομάδα, είμαστε συμμορία». Και οι τρεις μαζί σε όλα, για όλα.
Πώς αντέδρασες όταν είδες υλοποιημένο το πρώτο έργο – και ποιο ήταν;
Παρακολουθώντας την πορεία του έργου είναι ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω βιώσει. Αρχικά, είδα τις φωτογραφίες της συλλογής και συγκινήθηκα βαθύτατα. Ο Βαγγέλης είχε πιάσει λεπτές και ιδιαίτερες χορδές, με καθήλωσε η ματιά του. Αμέσως μετά, όταν μπήκαν οι βελονιές του Anatoli, συνειδητοποίησα το βάθος που κρυβόταν σε κάθε εικόνα. Είχε ξεπεράσει τον εαυτό του – όχι ότι περίμενα κάτι λιγότερο βέβαια…Για μένα, αυτοί οι δύο είναι καλλιτέχνες με ψυχή, που τη χαρίζουν ολόκληρη σε αυτό που κάνουν κι εμπνέουν κι εμένα με τη σειρά μου να τα δώσω όλα. Το curating που κάνω έρχεται από μόνο του, αβίαστα και φυσικά, από την ψυχή μου. Δεν προβληματίζομαι ποτέ, ούτε στήνω κάτι στο μυαλό μου, δεν είναι «λογική» η διεργασία που ακολουθώ. Ταυτιζόμαστε από την πρώτη στιγμή, είμαστε aligned, ξέρω τι πρέπει να κάνω χωρίς καν να το σκεφτώ.
Έχεις δικό σου αγαπημένο έργο, από όλες αυτές τις φορεσιές – ποιο και για ποιο λόγο;
Δεν μπορώ να πω ότι έχω «αγαπημένο». Το καθένα έχει δική του ψυχή, μού μιλάει μέσα από ένα βλέμμα, ένα χέρι αφημένο πάνω στο ένδυμα που διψούσε για ανθρώπινο άγγιγμα τόσα χρόνια, ένα λοξό καπελάκι αφημένο ατίθασα, μία βελονιά εκεί που δεν την περιμένεις. Κανένα έργο δεν είναι ίδιο με τα άλλα – όχι μόνο σε θέμα, αλλά και σε προσέγγιση. Είναι σα να έχει αφιερωθεί σε κάθε εικόνα ένα ολοδικό της σύμπαν. Γίνεται να συγκριθούν;
Ήταν, επίσης, ιδιαίτερη στιγμή για σένα όταν έπειτα από τόσες ελλαδικές φορεσιές, ξαφνικά αντίκρυσες και κάποιες κυπριακές;
Σίγουρα, τόσες πολλές διαφορετικές κυπριακές φορεσιές μαζεμένες τις είδα για πρώτη φορά στο Εθνικό και Ιστορικό Μουσείο. Ήταν πολύ μεγάλη η χαρά μου να βλέπω τις δώδεκα αυτές φορεσιές σαν αναπόσπαστο κομμάτι της συλλογής, και ακόμα μεγαλύτερη η συγκίνησή μου για το γεγονός ότι μετά από 120 χρόνια «επιστρέφουν» στην πατρίδα τους, έστω και για λίγο, μέσα από το φίλτρο των δύο αυτών καλλιτεχνών, και την αγάπη τους. Παράλληλα, όμως, συνειδητοποίησα και κάτι πολύ σημαντικό: Ότι οι φορεσιές αυτές είναι αναπόσπαστο κομμάτι ολόκληρης της συλλογής, καθώς μιλάμε για ένα κοινό συλλογικό ασυνείδητο, μία κοινή παράδοση, μία δυνατή κληρονομιά που μας ενώνει.
Ποια θα είναι η συνέχεια αυτού του project, αλλά και της ευρύτερης συνεργασίας σου με τον Βαγγέλη και τον Anatoli;
Είναι σα να αναρωτιέται κάποιος ποια θα είναι η συνέχεια σε μία σχέσης ζωής, τι θα γίνει αμέσως μετά σε μία ιστορία αγάπης. Πηγαίνουμε φυσικά, και με οδηγό το ένστικτο και το πάθος μας, εκεί που μας χρειάζεται το project και η έμπνευσή μας. Δεν θα μπορούσα πριν από τρία χρόνια να σου πω ότι σήμερα θα είμαστε εδώ που είμαστε, καθώς δεν υπάρχει κάποια ατζέντα, κάποιο πλάνο ή στρατηγική. Συνεχίζουμε με αγάπη και όρεξη, και με τη γνώση ότι η συμμορία μας έχει πολλά ακόμα να δώσει – αλλά κυρίως να μοιραστεί!
INFO:
Η έκθεση «Ένδυμα Ψυχής» παρουσιάζεται στην Αίθουσα Προσωρινών Εκθέσεων του Λεβέντειου Δημοτικού Μουσείου Λευκωσίας, από τις 30 Νοεμβρίου 2021 μέχρι τις 3 Απριλίου 2022.
Ιπποκράτους 15-17, Λαϊκή Γειτονιά, Λευκωσία. leventismuseum.org.cy
Περιοδικό “Omikron”, τεύχος 293.
