Στις 20 Ιουνίου η καταξιωμένη μουσικός και ερμηνεύτρια που μοιράζει τη ζωή της μεταξύ Λευκωσίας και Λος Άντζελες, συμφιλιωμένη πια από καιρό με το θεϊκό χάρισμά της και με την πολύ χαρακτηριστική συστολή της, εκείνην που ακολουθεί σαν πιστό σκυλί τους προικισμένους ανθρώπους, να κάνει ακατανίκητη τη σαγήνη της φωνής της, θα τραγουδήσει στην Τάφρο Κωστάντζα στη Λευκωσία με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα των Προσφύγων. Με τετραμελή ορχήστρα, σημαντικούς καλεσμένους και ένα ρεπερτόριο που θα περιλαμβάνει από αρμένικα και σεφαραδίτικα μέχρι αραβικά, σμυρναίικα και φυσικά κυπριακά τραγούδια η Αλέξια θα αποτίσει φόρο τιμής σε όλους εκείνους που καθημερινά εκτοπίζονται από τις εστίες τους, βλέπουν τη ζωή τους να ακρωτηριάζεται, πασχίζουν να βρουν έναν τόπο που θα αποκαλούν σπίτι. Και όχι μόνο θα το εννοούν, αλλά πρωτίστως θα τον νιώθουν ως τέτοιο.
Για την Αλέξια η προσφυγιά δεν είναι κάποια φευγαλέα τηλεοπτική εικόνα που εντυπώθηκε στο νου της ως σοκαριστικό στιγμιότυπο από δελτίο ειδήσεων, ούτε αφορμή για φλύαρο ανθρωπισμό ή κοινωνικό μέρισμα περισσεύματος φιλανθρωπίας. Αλλά βιωμένη παιδική ανάμνηση. Φτάνει να την ακούσει κανείς στις σπανιότατες τηλεοπτικές συνεντεύξεις της, όταν ανατρέχει στην ημέρα της τουρκικής εισβολής στην ιδιαίτερη πατρίδα της την Αμμόχωστο να μιμείται με ανατριχιαστική πιστότητα τον παραλυτικό ήχο των τουρκικών μαχητικών αεροπλάνων που βομβάρδιζαν ανελέητα τον τόπο της. Κι ύστερα να την παρακολουθήσει να αφηγείται ότι η ίδια, μόλις επτά ετών τότε, βρέθηκε στοιβαγμένη σε ένα αυτοκίνητο με γονείς, γείτονες, πρόσωπα οικεία αλλά και άγνωστα να αναζητά τη σωτηρία. Χωρίς βέβαιο παρόν και με ακόμα πιο αμφίβολο μέλλον. Η Αλέξια λέει πια ότι οφείλει κανείς να δράττει τη μέρα, να πραγματοποιεί στο παρόν και να μη μεταθέτει τις επιθυμίες και τα όνειρά του στις ελληνικές καλένδες. Ποιος μπορεί να αντιτάξει την καρτερία και τη στωικότητα, απέναντι στην ακόρεστη δίψα της για τη ζωή; Για αυτό που συμβαίνει ή καλύτερα που μπορεί να επιδιώξει κανείς να συμβεί τώρα.
Δεν πρόκειται για απότοκο new age θεώρησης της ζωής ή όψιμης επιφοίτησης, έπειτα από overdose αναγνωρισιμότητας, φήμης και δόξας. Περισσότερο είναι ζήτημα απόφασης. Το 1994 η Αλέξια είχε ζήσει εμπειρίες κοσμογονικές. Συγκαταλεγόταν στην crème de la crème της – κατάφωρα παρεξηγημένης – ελληνικής ποπ σκηνής, τραγουδούσε στα καλύτερα νυχτερινά κέντρα των Αθηνών – ακόμα κι αν χρειαζόταν να υπομένει ετερόκλητες συνεργασίες, όπως λόγου χάρη εκείνη με τον Λευτέρη Πανταζή -, είχε ήδη δύο συμμετοχές στον διαγωνισμό της Eurovision, κυκλοφορούσε πολυπλατινένιους δίσκους, το τραγούδι της είχε γίνει σήμα κατατεθέν της πιο επιτυχημένης πρωινής τηλεοπτικής εκπομπής (βλ. “Πρωινός Καφές”) και απολάμβανε τιμές σταρ, αν υπολογίσει κανείς ότι ενσάρκωνε μέχρι και την πρέσβειρα γνωστού αναψυκτικού σε διαφημιστικό σποτ. Ήταν όμως αυτά στοιχεία ικανά για να την κάνουν να νιώθει πλήρης;
Την απάντηση την έδωσε η ίδια όταν τον Σεπτέμβριο του 1995 έφτασε τα “χρηστά καλλιτεχνικά ήθη” της εποχής στα όριά τους, ανοίγοντας τη θρυλική συναυλία για τα εβδομηντάχρονα του Μίκη Θεοδωράκη στο Καλλιμάρμαρο με την ερμηνεία της στην εμβληματική “Φαίδρα”. Η Αλέξια είχε πια αποφασίσει ότι θα έκλεινε τα αφτιά σε όλους εκείνους που μηρύκαζαν επικριτικά το ερώτημα αναφορικά με το τι γύρευε μια “αδέσποτη” ποπ σταρ στο θεοδωρακικό σύμπαν και θα ιχνηλατούσε πια στο μονοπάτι που η ίδια είχε συνειδητά επιλέξει για τον εαυτό της. Η γνωριμία της με τη μουσική του αλλά και με τον ίδιο τον συνθέτη ήταν καθοριστικής σημασίας για την εξέλιξή της – έχει παραδεχτεί ότι στην Ελλάδα του Μίκη ένιωσε αληθινά ασφαλής. Έπειτα από έξι μήνες συστηματικής μελέτης πάνω στο έργο του Θεοδωράκη, η οποία μάλιστα έλαβε χώρα στο σπίτι του δημιουργού, και μετά από σημαδιακές συζητήσεις μαζί του η Αλέξια ήταν πια έτοιμη να ενταχθεί στη Λαϊκή Ορχήστρα “Μίκης Θεοδωράκης” στην οποία καλλιέργησε και – κυρίως – ανέδειξε τον άλλο, αόρατο έως τότε εαυτό της. Είχε άλλωστε όλα τα εφόδια.
Σπουδαγμένη στο κορυφαίο Πανεπιστήμιο στον κόσμο για τη μουσική, στο Berklee της Βοστόνης, η Αλέξια δεν γνώρισε την τέχνη ως ένα μέσο για να ακονίσει τη φιλοδοξία της. Η μουσική ήταν μια γλώσσα την οποία ήθελε να μάθει να “μιλά” με έναν τρόπο εύληπτο για να επικοινωνήσει με ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κοινό. Δεν την ενδιέφερε να διασκεδάζει, αλλά να ψυχαγωγεί. Ακόμα και σήμερα συνηθίζει να λέει ότι ιδανικά θέλει οι άνθρωποι που την ακούν στα live της να μην καταναλώνουν αλκοόλ. Να ηρεμούν τόσο από τη φωνή, τον τρόπο και την ερμηνεία της, ώστε να μη χρειάζονται τίποτα περισσότερο από τη νηφαλιότητά τους κι ένα ποτήρι νερό. Κάτι περισσότερο θα ξέρει, αφού και τη φιλοσοφία των μπουζουκιών γνώρισε και τον – μάλλον χοντροκομμένο τρόπο – που η δισκογραφία στην Ελλάδα λειτουργούσε την εποχή της παντοκρατορίας της. Σίγουρα αταίριαστο για την έμφυτη κομψότητά της. “Δεν έβαζα ποτέ το χρήμα στις προτεραιότητές μου. Δεν ήταν ότι είχα δισεκατομμυριούχους γονείς, απλά το μόνο που μ’ ένοιαζε ήταν να τραγουδώ και να προσφέρω. Όταν με ρωτούσαν ”πόσα θέλεις;” στα μαγαζιά και στις δισκογραφικές δυσκολευόμουν ν’ απαντήσω. Ευτυχώς που όταν πήγα στην BMG έκανα ένα καλό συμβόλαιο και κέρδισα καλά λεφτά. Σκέφτομαι να διεκδικήσω τα αυτονόητα από την τότε Polygram, τα δεδουλευμένα μου δηλαδή, τα έσοδα από τριπλά και τετραπλά πλατινένιους δίσκους”, έλεγε πριν από τρία χρόνια σε συνέντευξή της. Χωρίς παράπονο, με αλήθεια.
Η Αλέξια δεν υπήρξε ποτέ μίζερη με τις επιλογές της, ενοχική για το ποπ παρελθόν της ή μεμψίμοιρη για όσα της επιφύλασσε η ζωή – στα προσωπικά ή στα επαγγελματικά της. Ειδικά για τα τελευταία θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει το magnum opus της – έως σήμερα –, δηλαδή το τριπλό άλμπουμ “Re-bE” του 2010 ως το ορόσημο της πολύ προσωπικής ειρήνευσης ανάμεσα στο τότε και στο τώρα, στους άλλους και την εσωτερική φωνή της, στους πολλαπλούς ερμηνευτικούς εαυτούς της που κινούνται όμως γύρω από έναν στιβαρό και αδιαπραγμάτευτο άξονα: την τέχνη. Η Αλέξια η οποία το 2013 βρέθηκε σχεδόν αθόρυβα να φιγουράρει στις υποψηφιότητες των βραβείων Grammy νιώθει ευτυχής, πλήρης και ικανοποιημένη με τον εαυτό της. Όχι απλώς επειδή θεωρείται μια σπουδαία ερμηνεύτρια που δουλεύει μεθοδικά, εργωδώς και ακατάβλητη πάνω στο αντικείμενό της κι έχει κερδίσει πρώτα απ’ όλα το σεβασμό αλλά και τη συνεργασία σπουδαίων μορφών του παγκόσμιου μουσικού γίγνεσθαι, όπως ο Chick Corea, η Chaca Khan και ο Stevie Wonder, αλλά κυρίως γιατί γνωρίζει πια να υποστηρίζει με πάθος και ζέση την αυθεντική φύση της. Ή αλλιώς αυτό που κάποιοι ονομάζουν πεπρωμένο.
* Αλέξια – Live, στις 20/06 στην Τάφρο Κωστάντζα, στις 20.30, είσοδος ελεύθερη
ΒΟΧ
Στις 20 Ιουνίου η Αλέξια θα τραγουδήσει στην Τάφρο Κωστάντζα, στη Λευκωσία, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα των Προσφύγων. Με τετραμελή ορχήστρα, σημαντικούς καλεσμένους και ένα ρεπερτόριο που θα περιλαμβάνει από αρμένικα και σεφαραδίτικα μέχρι αραβικά, σμυρναίικα και φυσικά κυπριακά τραγούδια. Μουσικοί: Ερμής Μιχαήλ, Ανδρέας Παντελή, Ρόδος Παναγιώτου, Ανδρέας Ροδοσθένους, χορωδία Amalgamation υπό τη διεύθυνση της Βίκυς Αναστασίου, μαζί με άλλους εκλεκτούς μουσικούς. Στη συναυλία θα λάβουν ακόμα μέρος ταλαντούχα παιδιά και έφηβοι τόσο Κύπριοι όσο και πρόσφυγες στην Κύπρο.
Η συναυλία θα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων, οπτικογραφημένα μηνύματα από διακεκριμένα πρόσωπα του Λος Άντζελες, της Νέας Υόρκης, του Λονδίνου και της Κύπρου. Παρουσιαστής: Λούης Πατσαλίδης. Έναρξη 20.30. Είσοδος Ελεύθερη.
Φιλgood, τεύχος 228.
