Ο 30χρονος Κύπριος ηθοποιός, είναι η νέα sexy «ανακάλυψη» του Down Town.
Από τον Γιάννη Χατζηγεωργίου
Υπάρχουν πολλών ειδών φλερτ για να καταλάβει ένα αγόρι, όπως ο ωραίος -όπως προδίδουν, άλλωστε, οι αρετουσάριστές του φωτογραφίες φωτισμένες στις σωστές γωνίες του προσώπου του και βγαλμένες από μύθους για ψαράδες, σμέρνες και παραγάδια- Άλκης, πως του αρέσεις – όχι μακριά από τις πιο τυπικές και παιδαριώδεις ατάκες (κάποιες φορές ακόμη και έξω από τις νόρμες, τόσο ώστε να σοκάρουν ακόμη και τον ίδιο «που έχει δει τόσα και τόσα»), όχι πρωτότυπες, όχι με ευφυολογήματα, αν και με κορυφαία όλων εκείνο το «τι χρώμα είναι τα μάτια σου, όμορφε;». Έτσι όπως του έκανα κι εγώ αυτή την ερώτηση, κάπως ξαφνιάστηκε. Και γέλασε αυθόρμητα. Θα καταλάβαινα έπειτα από δευτερόλεπτα τον λόγο. «Αυτό μου το ρωτάνε συνήθως οι γυναίκες. Είναι το κλασικό. Κι άντρες μου το ‘χουν πει. Αν και δεν γουστάρω. Παρόλα αυτά δεν έρχομαι σε δύσκολη θέση, ούτε νιώθω αμήχανα. Αλλά, το θέμα “μάτια” παίζει πολύ για αρχή». Κάπως για να το δικαιολογήσω είπα πως είναι δημοσιογραφική απορία, «κάτι να γράψω για αρχή» – έκανε πως το πίστεψε κι επέμεινα: «Λοιπόν, όμορφε;». «Είναι πράσινα. Στο φως, βέβαια, μπορεί να αλλάξουν. Αλλά πράσινα είναι. Πρόσεξέ τα καλά. Δες!».
Πουκάμισο Tom Tailor και παντελόνι Pepe Jeans (shop&trade)
Το γοητευτικό βέβαια μ’ εκείνον είναι πως δεν πιστεύει πως είναι ωραίος με την κλασική έννοια, έτσι όπως διαμορφώθηκε ως αντίληψη (όχι, δεν μου ανέφερε την άρνησή του ως μπανανόφλουδα μήπως γλιστρήσω και υπερθεματίσω στο αυταπόδεικτο σαν αχρείαστη κολακεία – τι να την κάνει, άλλωστε, ο ωραίος Άλκης;). Αλλά, είχε επιχειρήματα. «Τι σημαίνει “ωραίος”, ρε φίλε; Εμένα, για να καταλάβεις, αν μου πεις “είσαι ο καλύτερος”, θα σου πω “όχι”, θα υποβιβάσω τον εαυτό μου για να φανεί ο άλλος. Πιο πολύ θα χαιρόμουν αν μου έλεγαν πως έχω μπέσα, πως είμαι τίμιος, πως είμαι εντάξει τύπος, πως αυτό που λέω στη ζωή μου, αυτό κάνω και στην πράξη. Έχω θέμα με την αλήθεια. Και με την αδικία. Από παιδί το είχα αυτό, από μαθητής. Πήγαν κάποιοι να πειράξουν ένα παιδί κάποτε, τους όρμηξα! Θα τρελαθώ αν δω κάποιον να αδικεί άλλον άνθρωπο. Θα βγω εκτός εαυτού! Τι να μου κάνει, ρε φίλε, ένα σκέτο “ωραίος”; Αυτά δεν είναι αντρίκια πράγματα, ούτε “πουλάω” εμφάνιση. “Ωραίοι” πολλοί. Να μου πουν για το ταλέντο μου; Να μου πουν για τον χαρακτήρα μου; Να χαρώ. Αλλά τι; Σάμπως είμαι μοντέλο;».
Αυτά λέει και στις γκόμενες – με φυσικό τρόπο, όπως μου τα ‘πε κι εμένα εκείνο το ζεστό απόγευμα στα Starbucks του The Mall of Cyprus, στη Λευκωσία. Λογικό, λοιπόν, να «κολλάνε». Λογικό, στα 30 του να μου λέει πως είναι χορτασμένος από όλα εκείνα που αποτελούν σημαντικά (και παρελκόμενα) στις σχέσεις του με τις γυναίκες. Λογικό, όμως, να χαίρεται πιο πολύ όταν του επισημαίνω πως «λίγοι ηθοποιοί της γενιάς σου καταφέρνουν να είναι ταυτόχρονα σε δύο σειρές στην τηλεόραση, σε δύο διαφορετικά κανάλια, στο ΡΙΚ και στον ΑΝΤ1, στο “Καμώματα τζι’ αρώματα”, στο “Εσύ… στον κόσμο σου”. Εμ, κάτι πρέπει να ‘χεις, μωρέ Άλκη…» – αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία για εκείνον. «Το προσπαθώ πολύ, να ξέρεις», θα μου πει. «Αγαπώ πολύ τη δουλειά μου! Και θέλω να εξελίσσομαι. Πολύ πριν μπω στη “Δραματική Σχολή του Βλαδίμηρου Καυκαρίδη” για να σπουδάσω ηθοποιός, πολύ πριν κάνω την πρώτη μου δουλειά στον ΘΟΚ, το 2011, πολύ πριν από το “Βαλς με 12 θεούς” που ήταν και η πρώτη μου τηλεοπτική δουλειά, πολύ πριν συνεργαστώ με τον Ανδρέα Γεωργίου στον οποίο χρωστώ πολλά από την πορεία μου και από το γεγονός ότι ήταν ο πρώτος που με πίστεψε σ’ αυτόν τον χώρο, εγώ ήθελα να αφοσιωθώ πολύ στο θέατρο διαβάζοντάς το. Ήθελα να το μελετήσω. Υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία, θυμάμαι, στο πεζικό, και πάντα είχα παραδίπλα ένα βιβλιαράκι με θεατρικά κείμενα που διάβαζα μανιωδώς, ό,τι κλασικό και μοντέρνο θα μου ήταν αργότερα όνειρο και στόχος. Ήθελα να είμαι καλός σ’ αυτό που κάνω! Μεγάλωσα σε χωριό. Στους Τρούλλους. Ο μεσαίος από τα τρία παιδιά, το “σάντουιτς” που λένε. Στα 7 μου, με τράβηξε μία δασκάλα στον χορό κι εκεί κάπως μου άρεσε, εκεί σφηνώθηκε στο μυαλό μου πως “κάτι γίνεται εδώ” – ήθελα να βλέπω παραστάσεις, ταινίες, με ενδιέφερε, μου άρεσε. Οι γονείς μου, μη φανταστείς, ήταν λαϊκοί καθημερινοί άνθρωποι. Με μεγάλωσαν, όμως, με γερές βάσεις κι είμαι περήφανος για ό,τι κατάφεραν – γι’ αυτό και δεν είχα ποτέ σχέσεις με ναρκωτικά, αλκοόλ, τζόγο κλπ. Μόνο με την ταχύτητα έχω πάθος». Θα μου μιλήσει και για ένα σοβαρό ατύχημα που είχε στις 21 Νοεμβρίου με το αυτοκίνητο, όταν κατέληξε στο νοσοκομείο. «Είχα χάσει τις αισθήσεις μου τότε. Το πρώτο σοβαρό ατύχημα το είχα το 2011. Αλλά σ’ αυτό, το τελευταίο, δεν θυμάμαι καθόλου τι έγινε – ήταν σαν να συνέβη ένα delete και έσβησε η μνήμη μου. Χανόμουν και επανερχόμουν, χανόμουν και επανερχόμουν… Αλλά, ας μην τα σκεφτόμαστε αυτά». Σωστά. Η μέρα ήταν, άλλωστε, ζεστή.
Προσπαθώντας να βρω κάποιο τρικ μήπως βουτήξουμε στα πιο βαθιά του, του έκανα τη δεύτερη ερώτηση-παγίδα στις αναμασημένες ατάκες – αυτές που λένε όλοι: «Τι ζώδιο είσαι, όμορφε;». «Αυτό είναι το αμέσως επόμενο που με ρωτάνε οι γυναίκες. Αλλά, επειδή με ρωτάς πάλι δημοσιογραφικά, θα σου πω πως ναι μεν είμαι Καρκίνος, αλλά καθόλου ευαίσθητος. Ή, τουλάχιστον, κρατώ ισορροπίες και δεν είμαι μέσα στα χαρτομάντηλα και στο κλάμα. Δεν κλαίω. Γενικά, θα σου έλεγα, είμαι πολύ αισιόδοξος άνθρωπος. Λατρεύω τη ζωή. Ακόμη και στα δύσκολα, εγώ πάντα κοίταγα μπροστά και προχωρούσα. Αλλά είμαι και εσωστρεφής. Κρατώ πολλά μέσα μου, ξέρω ότι δεν είναι καλό αυτό, αλλά θα το αλλάξω στο μέλλον. Ελπίζω. Αυτά. Σε κάλυψα δημοσιογραφικά;». Γέλασα. Γέλασε. Ναι. Είναι και έξυπνος ο άτιμος.
Φανέλα Calvin Klein (attica)
Παντελόνι Scorch & Soda (collective stores)
Γυμνάζεται καθημερινά (φαίνεται), του αρέσει να παίζει futsal, θέλει να αφιερώνει χρόνο στους φίλους του -στους οποίους έχει πολύ μεγάλη αδυναμία- δεν έχει σχέση αυτή την περίοδο, αλλά μια χαρά περνάει και μόνος του – ίσως και καλύτερα ως «διαθέσιμος». «Και μόνος και με παρέα και σε σχέση περνάω καλά. Είμαι ok!», μου λέει.
Υπήρξες ποτέ με κάποια που σήμερα να αντιλαμβάνεσαι πως αυτή ήταν η γυναίκα της ζωής σου, αλλά τότε δεν το καταλάβαινες;
Ναι. Ναι. Συνειδητοποίησα, εδώ και λίγο καιρό, πως εκείνο το άτομο δεν το σεβάστηκα, δεν έδινα σημασία, το μυαλό μου δεν ήταν μέσα στο κεφάλι μου και το έχασα. Δεν μετανιώνω εύκολα. Αλλά, μεγαλώνοντας, αντιλαμβάνομαι διάφορες βλακείες μου. Ωριμάζω, μάλλον.
Η ωριμότητά του διαφαίνεται και από κάτι, επίσης, πολύ σημαντικό για τη ζωή του, που μου το κράτησε για το τέλος – αισθανόταν πια αρκετά άνετα, έπειτα από μία ώρα κουβέντα. «Μέχρι τα 18 μου είχα πολύ τυπικές σχέσεις με τους γονείς μου, αλλά και με τον μεγαλύτερό μου αδελφό. Δεν ήμασταν συνδεδεμένοι. Μετά τον στρατό άλλαξαν όλα. Αν δεν με πάρει πια τηλέφωνο ο αδελφός μου τουλάχιστον δυο φορές τη μέρα, δεν θα νιώθω καλά. Δεν αξίζει τίποτα στον κόσμο πιο πολύ από αυτή τη σχέση! Ακόμη και ένα “είσαι καλά, ρε;” να πούμε, έχει αξία. Το ίδιο αισθάνομαι και για τους γονείς μου. Ίσως να το καταλαβαίνω σήμερα καλύτερα και λόγω των ατυχημάτων που είχα. Σήμερα ζούμε. Αύριο;». Κάπως συγκινήθηκε αυθόρμητα μ’ αυτό το τελευταίο, έτσι όπως έπινε την τελευταία του γουλιά από το γλυκό του φρέντο, κάπως τα πράσινά του μάτια πρώτη φορά φαινόταν να παίρνουν μία άλλη ανοιχτόχρωμη απόχρωση στο δυνατό φως της μέρας. Κι ήταν σαν να μου έδινε πάσα: «Είδες το Καρκινάκι πόσο ωραία υπάρχει μέσα σου, όμορφε Άλκη;», είπα. Γέλασε. Γέλασα. Ξαναγέλασε: «Ok! Τώρα μου την έκανες γυριστή, φίλε!».
Info: Η σειρά «Καμώματα τζι’ αρώματα» μεταδίδεται σε επανάληψη καθημερινά στις 18.30 από το ΡΙΚ1. Η σειρά «Εσύ, στον κόσμο σου» μεταδίδεται από Δευτέρα έως Πέμπτη στις 21.20 από τον ΑΝΤ1.
Κεντρική φωτο: Μαγιό yamamay (yamamay.com)
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ STYLING: ΠΩΛΙΝΑ ΛΑΜΠΟΓΛΟΥ
GROOMING: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
*ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΤΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΕΙΟ «JIMMY AND THE FISH» (ΑΚΤΗ ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΟΥ 46, ΜΙΚΡΟΛΙΜΑΝΟ, ΠΕΙΡΑΙΑΣ, ΤΗΛ: 0030-2104124417).
