Η ηθοποιός της παράστασης «Περπατώντας στις Όχθες του Πεδιαίου Ποταμού», πατάει για λίγο pause στις πρόβες της και μοιράζεται μαζί μας στιγμές από την καθημερινότητά της.
Από την Τάνια Νεοκλέους
Σε ποια περιοχή έχεις μεγαλώσει; Τι σου αρέσει πιο πολύ σε αυτήν;
Τους χειμώνες μεγάλωνα στον Χλώρακα, τα καλοκαίρια στα Κελοκέδαρα. Χωριά της Πάφου. Αυτό που αγαπώ περισσότερο εκεί είναι την αίσθηση της θάλασσας δίπλα από το πατρικό μου. Τις βόλτες με τα πόδια μες τις ήσυχες γειτονιές και την παιδική παρέα που σήκωνε τα βράδια το χωριό. Τη δυνατότητα να έχω επαφή με τη φύση, πράγμα κάπως δύσκολο στη Λευκωσία.
Ποιο σημείο του νησιού έχεις συνδέσει με τις πιο όμορφές σου αναμνήσεις;
Στον Ακάμα έχω όμορφες αναμνήσεις. Και στην Καρπασία. Έζησα έντονα. Αυτές οι δύο άκρες αποτελούν για μένα την πιο όμορφη Κύπρο. Είναι μέρη που, κάθε φορά, μου αποκαλύπτουν καινούρια μυστικά.
Ποια είναι η αγαπημένη σου διαδρομή με τα πόδια και ποια με το αυτοκίνητο;
Με το αυτοκίνητο χάνομαι συχνά μες στα βουνά. Και εκεί περπατώ. Στην Κακοπετριά, στα Βρέτσια, στον Μουτουλά πρόσφατα. Μου αρέσει να ανακαλύπτω τα χωριά ιστορικά.
Πού έβγαλες την πιο ωραία φωτογραφία;
Την πιο ωραία; Δεν ξέρω. Έβγαλα αρκετές στον Πωμό τελευταία. Βρεθήκαμε εκεί για τα γυρίσματα μιας ταινίας.
Τι θυμάσαι πιο έντονα από εκείνο το μέρος;
Θυμάμαι να παρατηρώ πόσο διαφορετικά ζουν οι άνθρωποι, που μένουν σε πιο απομονωμένες περιοχές. Αυτή τη γείωση που έχουν. Και πόσο πιο ανθρώπινοι είναι μεταξύ τους. Εντάξει, το μέρος, έτσι κι αλλιώς, είναι μαγικό όπως και γενικά η εμπειρία της ταινίας αυτής είναι κάτι που θα κουβαλώ μέσα μου για αρκετά χρόνια.
Ποιο ταξίδι έχει αποτυπωθεί στη μνήμη σου;
Ένα ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη που έκανα πριν από δέκα χρόνια. Αυτή η πόλη με συγκλόνισε, με συγκίνησε.
Σε ποιο μέρος του πλανήτη θα ήθελες να βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή;
Θα ήθελα να βρίσκομαι ξαπλωμένη σε κάποιο βράχο, κάτω από τον ήλιο, δίπλα από το νερό. Ή στην αγκαλιά που με ηρεμεί.
Τι θα έκανες αν είχες την ευκαιρία να βρεθείς εκεί;
Θα σιωπούσα. Θα άκουγα τους φυσικούς ήχους. Θα ησύχαζα τις σκέψεις μου.
Ποιο βιβλίο διαβάζεις; Ποιο είναι το αγαπημένο σου;
Δεν διαβάζω αυτήν την περίοδο. Επειδή πλησιάζουν θεατρικές πρεμιέρες, τώρα ασχολούμαι μόνο με τα κείμενα των παραστάσεων. Το τελευταίο που άφησα στη μέση και το σκέφτομαι συχνά, είναι το «Γεννήθηκα έναν Απρίλη» της Ελένης Ξένου. Είναι ένα βιβλίο για προσωπικές, δύσκολες αλήθειες. Σε γδέρνει. Σοκαρίστηκα που είδα δύσβατα κομμάτια του εαυτού μου γραμμένα στις σελίδες.
Τι διδάχτηκες από αυτό;
Κρατώ ότι το μόνο που έχει σημασία είναι αυτό που νιώθεις. Που αισθάνεσαι. Η αλήθεια σου. Αυτός ο δρόμος, να παραδεχτείς, να αποδεχτείς τον εαυτό σου, να τον γνωρίσεις και να τον καταλάβεις. Και αυτό θέλει πολλή δύναμη. Η αναζήτηση του ποιος είσαι και ποιος θέλεις να είσαι τελικά, παρατηρώντας όλα γύρω.
Ποιο είναι το επόμενο στη λίστα σου;
Αυτό που θα με διαλέξει. Γιατί και το προηγούμενο, καθόλου τυχαία δεν βρέθηκε στον δρόμο μου.
Ποια ταινία είδες τελευταία;
Το «Endless poetry», στην καραντίνα. Τον τελευταίο καιρό, λόγω της έρευνας για την παράσταση, βλέπω ντοκιμαντέρ που έχουν να κάνουν με την Κύπρο, την ιστορία, τους τόσους κατακτητές. Βλέπω ανθρώπους να αφηγούνται…τα μη ειπωμένα, πια.
Ποια είναι η αγαπημένη σου; Γιατί την ξεχωρίζεις;
Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που ένιωσα όταν είδα το «La Vita è Bella». Δεν ξέρω γιατί την ξεχωρίζω. Μπορεί να έχει να κάνει με τη σχέση του πατέρα και του παιδιού. Και το «Μίλα μου» του Πέδρο Αλμοδοβάρ.
Η σειρά με την οποία έχεις κολλήσει;
Με το Netflix γενικότερα. Είχα κολλήσει με το «The last dance». Μετά, «Into the world’s toughest prisons» και το «I am a killer».
Ποιο τραγούδι ακούς πιο συχνά αυτές τις μέρες;
Το «Εφτά ποτάμια», από τους Χαΐνηδες. Και το «Ερωτικό», πάλι Χαΐνηδες.
Μίλησέ μας για μια καθημερινή σου συνήθεια/ μερικές στιγμές από τη ρουτίνα σου.
Πρωινό ξύπνημα. Απαραίτητος καφές. Πρόβα έξι ώρες. Πολύ τραγούδι. Αν είμαι τυχερή, μεσημεριανό με καλή παρέα. Δεύτερος καφές. Άλλη εξάωρη πρόβα ή γύρισμα. Βράδυ. Βεράντα. Αεράκι. Διάβασμα. Μεσάνυχτα. Κουβέντα για αποφόρτιση. Μιάμιση ώρα στο μπάνιο να καθαρίσει η μέρα από πάνω μου. Μουσική. Ανταλλαγή αγάπης με σκύλο. Οι φίλοι παρόντες καθημερινά. Βαρέθηκες ήδη, σωστά; Δεν είναι πάντα έτσι.
Πού απολαμβάνεις περισσότερο τον πρωινό καφέ σου;
Είτε σπίτι είτε σε ένα αγαπημένο καφέ. Τις περισσότερες μέρες, όμως, απολαμβάνω τον καφέ μου στο αυτοκίνητο. Δεν παραπονιέμαι. Φτάνει που τον έχω.
Ποια είναι η πιο όμορφη αυλή στην πόλη σου;
Η αυλή του Αντρέα. Η αυλή του Αλέξη. Οι αυλές, που τα πιο ανέμελα βράδια ενώνεται η παρέα και χάνεται, ξεχνιέται μες στα γέλια. Κάνει διάλειμμα από την υπόλοιπη πραγματικότητα.
Αν η ζωή σου αυτή την περίοδο ήταν κινηματογραφική ταινία (ή βιβλίο), ποιο τίτλο θα της έδινες;
«Χτίζω και χαλώ. Σηκώνομαι και συνεχίζω».
NFO: Η παράσταση «Περπατώντας στις όχθες του Πεδιαίου ποταμού», ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Βαλεντίνου Κόκκινου και κάνει πρεμιέρα στις 15 Σεπτεμβρίου, στο Καφενείο Χαράτσι στη Λευκωσία. τηλ.: 99887569.
Φωτογραφία: Δημήτρης Λούτσιος
Περιοδικό “Go”, τεύχος 129.
