Η Κύπρια συγγραφέας μοιράζεται μαζί μας στιγμές απ’ την καθημερινότητά της.
Από την Νταϊάνα Αζά
Φωτο: Στέλιος Καλλινίκου
Σε ποια περιοχή έχεις μεγαλώσει; Τι σου αρέσει πιο πολύ σε αυτήν;
Στον Άγιο Ιωάννη Λεμεσού. Μου αρέσει η θέα των γερανών στο λιμάνι, από μακριά μοιάζουν με καμηλοπαρδάλεις και το βράδυ, έτσι όπως φωτίζονται, μου θυμίζουν εξωγήινη μορφή ζωής. Αυτή η θέα (και η περιοχή, γενικότερα) με γειώνει. Νιώθω πιο πολύ άνθρωπος, πιο κοντά στις αντιθέσεις της ζωής, και μια μοναξιά γλυκόπικρη.
Ποιο σημείο του νησιού έχεις συνδέσει με τις πιο όμορφές σου αναμνήσεις;
Το Lady’s Mile όταν ήμουν μικρή (θυμάμαι έντονα τη γεύση καρπουζιού και θάλασσας στον ουρανίσκο). Τον Πωμό, αργότερα (τον ήχο των κυμάτων πάνω στις πέτρες, είναι ένας ήχος που απορροφά οτιδήποτε περιττό).
Πού έβγαλες την πιο ωραία φωτογραφία;
Νομίζω τις πιο ωραίες φωτογραφίες που θα μπορούσα να βγάλω δεν τις έβγαλα ποτέ. Ζούσα τη στιγμή; Ίσως.
Ποιο ταξίδι έχει αποτυπωθεί στη μνήμη σου;
Η δεύτερη φορά που επισκέφθηκα το Βερολίνο. Κάτι έχει το Βερολίνο, κάτι σαν μαγνητικό πεδίο, τεκτονικές πλάκες, δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Θα το πω στα κυπριακά, κάτι ταράσσει μέσα σου. Δεν επιστρέφεις ποτέ ο ίδιος, ή, καλύτερα, δεν επιστρέφεις ποτέ σε αυτό που ήσουν πριν.
Σε ποιο μέρος του πλανήτη θα ήθελες να βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή;
Πάντα ήθελα να πάω Ιαπωνία. Είχα γίνει δεκτή σε ένα συνέδριο στο Τόκιο πέρσι. Μας πρόλαβε ο τυφώνας Hagibis, ο δυνατότερος τυφώνας των τελευταίων 60 χρόνων. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, όμως, και το χωριό μου είναι μια χαρά. Αν στο Βερολίνο κάτι ταράσσει μέσα σου, στο χωριό μου, τα Μέσανα, πάντα κάτι γιατρεύκεται.
Μίλησέ μας για μια καθημερινή σου συνήθεια/ μερικές στιγμές από τη ρουτίνα σου.
Καφές. Συγγραφή. Δουλειά. Οικογένεια. Φίλοι. Παλιά πόλη. Τανγκό. Συγγνώμη, λάθος. Το ξαναγράφω. Καφές. Συγγραφή. Δουλειά. Οικογένεια. Φίλοι. Παλιά πόλη. Δύσκολο το τανγκό με τον Κορωνοϊό…
Ποιο βιβλίο διαβάζεις;
Αυτή την περίοδο διαβάζω το μυθιστόρημα «Η ναυτία» του Ζαν-Πολ Σαρτρ. Όταν διαβάζει κανείς το συγκεκριμένο βιβλίο νιώθει στ’ αλήθεια μια ναυτία, μια ναυτία υπαρξιακή θα έλεγα. Παρά τη μελαγχολική του διάθεση, ανοίγει δρόμους, δρόμους που δεν περιμένει ο αναγνώστης ότι θα ανοίξουν, εκτιμώ πολύ τους συγγραφείς και τα βιβλία που το κάνουν αυτό.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου;
Έχω πολλά αγαπημένα βιβλία. Αν και δεν είμαι βιβλιοφάγος, έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα πως είμαι κάτι σαν επιλεκτικός βιβλιολάγνος. Τα πρώτα που μου έρχονται στο μυαλό, αυτά που διάβασα σε κομβικά σημεία της ζωής μου και με επηρέασαν τόσο συναισθηματικά όσο και συγγραφικά, είναι τα βιβλία «Ανθολογία κυπριακού διηγήματος» (1969), «Η Κασσάνδρα κι ο λύκος» της Μαργαρίτας Καραπάνου, «Hotel Cosmos» της Άλι Σμιθ και «Η μεταμόρφωση» του Φραντς Κάφκα.
Ποιο είναι το επόμενο στη λίστα σου;
Κι άλλα βιβλία της Γιόκο Ογκάουα. Τον τελευταίο καιρό με συναρπάζει η Γιαπωνέζικη λογοτεχνία. Θέλω επίσης να ξαναδιαβάσω τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη, τη διάβασα όταν ήμουν ακόμη σχολείο και νομίζω πως έφτασε η στιγμή να ξανασυναντηθούμε. Νομίζω θα χάσω το μυαλό μου (με την καλή έννοια).
Πού απολαμβάνεις περισσότερο τον πρωινό καφέ σου;
Σε ένα συγκεκριμένο είδος φλιτζανιού. Μάλιστα το τελευταίο που είχα έσπασε πριν λίγες μέρες.
Ποια είναι η πιο όμορφη αυλή στην πόλη σου;
Η δική μου, που εύχομαι να αποκτήσω κάποια στιγμή.
Αν η ζωή σου αυτή την περίοδο ήταν κινηματογραφική ταινία (ή βιβλίο), τι τίτλο θα της έδινες;
Russian salad, with a twist. Αν ήταν κυπριακή ταινία θα την ονόμαζα «Η κκελλέ που πάει τζι έρκεται». Αν ήταν βιβλίο νομίζω θα έβαζα και υπότιτλο, αλλά δεν τον έχω σκεφτεί ακόμα. Πάντως θα ήταν μια ταινία (ή βιβλίο) με χιούμορ. Νιώθω ότι χρειαζόμαστε λίγο χιούμορ, και στη ζωή και στη λογοτεχνία. Ναι, το χιούμορ είναι πλέον ζήτημα ζωής και θανάτου.
Περιοδικό “Go”, τεύχος 120.
