Με αφορμή τις εμφανίσεις της στην Κύπρο, μαζί με τον Αντώνη Ρέμο πριν από μερικές μέρες, το «Down Town» ξεδιπλώνει άγνωστες πτυχές της ζωής της και σπάνιες εικόνες από το φωτογραφικό άλμπουμ της μεγάλης ερμηνεύτριας.
Του Άρη Βασιλειάδη
Η Μαρινέλλα είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις καλλιτεχνών για τις οποίες ο θεός κάνει τα στραβά μάτια. Όχι, επειδή η ίδια ήθελε πολύ να πετύχει και όπως θα έλεγε ο Πάουλο Κοέλιο όλο το σύμπαν θα συνωμοτούσε έτσι και αλλιώς για να τα καταφέρει. Αλλά γιατί το ταλέντο της ήταν πολύ. Και δεν κρυβόταν με τίποτα. Όχι, πως δεν προσπάθησε η Μαρινέλλα να το κρύψει. Δέκα ολόκληρα χρόνια ήταν το σεκόντο του Στέλιου Καζαντζίδη. Δέκα χρόνια όλοι αναρωτιόντουσαν γιατί δεν παίρνει το μικρόφωνο μόνη της. Γιατί δεν ζητάει τραγούδια από τους σημαντικούς στιχουργούς και συνθέτες της εποχής. Ίσως γιατί από τότε ήξερε ότι το άστρο της ήταν μεγάλο. Και γι’ αυτό δεν χρειαζόταν να βιαστεί. Απόδειξη; Όσο περνάνε τα χρόνια λάμπει όλο και περισσότερο. Αν ήταν άλλη στη θέση της θα επαναπαύονταν στις δόξες του παρελθόντος ξεσκονίζοντας χρυσούς δίσκους και διακρίσεις. Η Μαρινέλλα, μετά από 60 χρόνια στη σκηνή, σε τρομάζει και μόνο με το πρόγραμμά της. Το περασμένο καλοκαίρι την απολαύσαμε στη μαγική παράσταση του Φεστιβάλ Αθηνών «Σονάτα του Σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου σε μουσική Σταύρου Ξαρχάκου. Ακολούθησε μια ντουζίνα συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, με πρόσφατη την εμφάνισή της στην Αυστραλία. Και εκεί που νόμιζες πως επιτέλους θα ξεκουραστεί παίζοντας με τα εγγόνια της και φροντίζοντας τον λαχανόκηπό της, ετοιμάζει μία από τις πιο εντυπωσιακές παραστάσεις της. Τραγουδώντας τις μεγαλύτερες επιτυχίες της, έχοντας μαζί της τη Φιλαρμονική «Ομόνοια» Γαστουρίου Κέρκυρας και τη μεικτή χορωδία Αχαράβης «Νικόλαος Πουλιάσης», θα μας υποδεχτεί την Παρασκευή 22 και το Σάββατο 23 Απριλίου στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, ενώ δέκα μέρες νωρίτερα θα παρουσιάσει το ίδιο πρόγραμμα στο Παλλάς στην Αθήνα.
Το εντυπωσιακό δεν είναι πως παραμένει στην πρώτη γραμμή των καλλιτεχνών, για τους οποίους το κοινό και μόνο στο άκουσμα της αναγγελίας των συναυλιών της εξαφανίζει τα εισιτήρια. Το μοναδικό με τη Μαρινέλλα είναι πως κερδίζει το καλλιτεχνικό της στοίχημα όλα αυτά τα χρόνια με τους δικούς της όρους. Με τα δικά της «όχι». Κυρίως με αυτά. Υπάρχει κάποιος που να πιστεύει ότι χωρίς τηλεόραση ένας καλλιτέχνης μπορεί τα καταφέρει; Ε, λοιπόν, η Μαρινέλλα τα κατάφερε. Δεν χρειάστηκε να πάει σε πρωινά, σε τοκ-σόου, σε βραδινά. Να πει τη γνώμη της σε απευθείας συνδέσεις σε εκπομπές καθημερινές και του σαββατοκύριακου. Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που η φράση «μιλάει το έργο μου» την αντιπροσωπεύει πλήρως. Υποστηρίζει κανείς ότι χωρίς κλίκες και παρεούλες δεν μπορείς να προχωρήσεις; Η Μαρινέλλα τούς έχει διαψεύσει όλους πανηγυρικά επανειλημμένως. Ως «αντάρτισσα και μοναχική», όπως αυτοχαρακτηρίζεται, τραγούδησε αυτά που ήθελε κι έτσι την αγάπησε ο κόσμος. Μακριά από κυκλώματα και παρεούλες. Αυτή η επιλογή της, βέβαια, είχε το κόστος της. Όλα τα τραγούδια της δεν ήταν χαρισματικά. Το αντίθετο. Δεν της στοίχισε όμως, καθόλου. Τους έδωσε η ίδια πνοή και χάρη και τραγουδιούνται με λαχτάρα ακόμα.
Ελπίδα, φτώχεια και φιλότιμο
«Βαλίτσα» και «καρμπόν» τη φώναζαν όταν ξεκινούσε την καριέρα της και όχι τυχαία. Βαλίτσα γιατί έτρεχε από περιοδεία σε περιοδεία και καρμπόν γιατί παρατηρούσε τους πάντες και ό,τι μάθαινε τα μετέφερε με μεγάλη άνεση στη σκηνή. Αν πιστεύετε ότι η Μαρινέλλα έμαθε την τέχνη της στα ωδεία και στα κεντρικά θέατρα γελιέστε. Έκανε τη θητεία της στο μεγάλο σχολείο των μπουλουκιών, των θιάσων που έδιναν παραστάσεις από καφενείο σε καφενείο σε όλη την Ελλάδα και κέρδισε έτσι πολλά σε γνώσεις και εμπειρία. Τριάντα μέρες στη Θεσσαλονίκη και οκτώ μήνες τουρνέ. Και σε συνθήκες άθλιες. Με χιόνια, κρύο, πείνα και γκαζιέρες για να ζεσταίνονται. Με σκηνές ανύπαρκτες, πάνω σε βαρέλια και σε αυτοσχέδιες κατασκευές. Έπαιζε όλους τους ρόλους. Μέχρι και τους αντρικούς αν ήταν ανάγκη. Με τον Κώστα Βουτσά, τη Μάρθα Καραγιάννη, τον Γιάννη Τζαννετάκο, τη Σόνια Δήμου και την Ντέπυ Φιλοσόφου, μια σπουδαία χορεύτρια με πανέμορφα χέρια και μαγικές κινήσεις. Η Μαρινέλλα καθόταν στην κουΐντα, την παρατηρούσε και τη χάζευε. Κι όταν πολύ αργότερα ήρθε ο καιρός και απελευθερώθηκε πάνω στη σκηνή μάγεψε με τη σειρά της τους θεατές με τη χορογραφία των χεριών της. Η αλήθεια είναι όμως, πως η Μαρινέλλα από την αρχή ήθελε να γίνει ηθοποιός. «Σοβαρή», του Εθνικού Θεάτρου. Γιατί οι άλλες δεν είχαν και την καλύτερη φήμη. Απόδειξη, το χαστούκι που έφαγε από τον πατέρα της, Γιώργη Παπαδόπουλο, έναν ευγενικό φούρναρη με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη που υπεραγαπούσε τα τέσσερα παιδιά του, όταν η Κυριακή -έτσι λεγόταν ακόμα τότε- του αποκάλυψε τα σχέδιά της για το θέατρο. Η Μαρινέλλα ακόμα θυμάται το περιστατικό. Το χαστούκι ήταν τόσο δυνατό που όπως καθόταν μπροστά από μια πόρτα, το κεφάλι της χτύπησε από τη μια μεριά στην άλλη. Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που αντιδρούσε ο πατέρας της με αυτόν τον τρόπο. Η πρώτη ήταν όταν έξι χρονών είχαν καθίσει όλοι στο τραπέζι και πήγε να φάει πρώτη. Τέλος πάντων, ο πατέρας της δεν ήθελε να τη στενοχωρήσει. Πιστεύοντας πως είναι κάτι παροδικό την άφησε να παίξει για μια βδομάδα μέχρι να την αντικαταστήσουν και να βρούνε άλλη. Αλλά από τότε όποιος την έβλεπε στη σκηνή αμέσως καταλάβαινε ότι άλλη σαν τη Μαρινέλλα δεν υπήρχε. Στην πορεία, βέβαια, τα σχέδιά της για την υποκριτική άλλαξαν. Ειδικά, όταν η τραγουδίστρια του θιάσου αρρώστησε και η Μαρινέλλα που την αντικατέστησε τους άφησε όλους με το στόμα ανοιχτό.
Και ύστερα ήρθε ο έρωτας
Τι είναι ο έρωτας για τη Μαρινέλλα; Κάτι σαν αεροπλάνο. Είναι το άγγιγμα που περνάει όλους τους πόρους τους δέρματός σου και σε ανατριχιάζει και λες «Θεέ μου, τι είναι αυτό!». Και μπορεί να το είπε έτσι ακριβώς την πρώτη βραδιά που είδε τον Στέλιο Καζαντζίδη όταν τον είδε στο «Πανόραμα» στο μαγαζί που τραγουδούσε εκείνη, το παραδέχθηκε όμως, κάθε κύτταρό της το επόμενο πρωινό όταν πήγαν για ψάρεμα. Ουσιαστικά ήταν ο πρώτος της έρωτας, η «πρώτη αγάπη σου είμαι εγώ» όπως έλεγε το τραγούδι του Μητσάκη που τραγούδησε σεκόντο πλάι του το 1957. Πέρασαν μαζί εννιά χρόνια μέχρι το 1966. Με φτώχεια, δυσκολίες, γέλια και πολλή αγάπη. Μόνο ένα μικρό διάστημα το 1962 χώρισαν. Παντρεύτηκαν στις 7 Μαΐου του 1964 με κουμπάρους την Πόλυ Πάνου και τον Στέλιο Πελαγίδη. Ο γάμος τους κράτησε δεκατρείς μήνες. Αλλά και μετά τον χωρισμό τους βλέπονταν και παρέμειναν φιλαράκια μέχρι το τέλος του. Ο Καζαντζίδης για τη Μαρινέλλα ήταν μοναδικός στη σκηνή. Ένα θείο λαρύγγι, που έχει τραγουδήσει ειδικά την ξενιτιά μοναδικά. Τον θυμάται να τραγουδάει και να ανατριχιάζει και ο ίδιος από τη φωνή του. Τραγούδησαν παντού. Από το «Λουξεμβούργο», το παραθαλάσσιο κέντρο της Θεσσαλονίκης μέχρι το «Κάρνεγκι Χολ» της Νέας Υόρκης.
Η αλήθεια όμως, είναι πως ο χωρισμός τους ήταν ένα σοκ. Όχι μόνο γιατί έμεινε συναισθηματικά μετέωρη, αλλά γιατί κανείς δεν της έδινε τραγούδια. Όχι γιατί ήθελαν να την αποκλείσουν, αλλά γιατί είχαν συνηθίσει να τη βλέπουν δίπλα στον Στέλιο Καζαντζίδη. Ευτυχώς, αυτό δεν κράτησε πολύ. Ο πρώτος που την πλησίασε ήταν ο Γιώργος Κατσαρός που της έδωσε τραγούδια όπως το «Απόψε χάνω μια ψυχή» ή το «Οι άντρες δεν κλαίνε». Η συνέχεια είναι ιστορία. Εξήντα χρόνια στη σκηνή, εξήντα χρόνια πρώτη. Δεν υποτάχτηκε ποτέ. Ούτε στη σκηνή, ούτε και στη ζωή. Και πάντα της άρεσαν οι ωραιότεροι. Το 1973 στο απώγειο της καριέρας της με δεκάδες χρυσούς δίσκους, πετυχημένες ταινίες, σπουδαίες εμφανίσεις και μεγάλες περιοδείες έφερε τα πάνω κάτω στην ελληνική συντηρητική κοινωνία όταν έγινε ανύπαντρη μητέρα φέρνοντας στον κόσμο την αγαπημένη της Τζωρτζίνα. Το παιδί που έκανε με τον Φρέντυ Σερπιέρη, τον πρωταθλητή ιππασίας με τον οποίο κράτησε μυστική τη σχέση της για αρκετό καιρό. Μάλιστα, στις 10 Νοεμβρίου του 1973 παντρεύτηκε τον Τόλη Βοσκόπουλο. Ο γάμος τους κράτησε μέχρι το 1981. Και έγινε πρωτοσέλιδο πολλές φορές.
Η σκηνή είναι το οξυγόνο της
Πολλοί αναρωτιούνται πώς έγινε η Μαρινέλλα σταρ πρώτου μεγέθους προσπαθώντας να εξηγήσουν την επιτυχία της. Τα πράγματα είναι απλά. Τόλμησε. Είχε, βέβαια, τεράστιο ταλέντο. Αλλά επέβαλε το στιλ της από την πρώτη στιγμή που στάθηκε μόνη της στη σκηνή. Πριν από εκείνη οι γυναίκες τραγουδούσαν όλη τη βραδιά καθιστές. Εκείνη πέταξε τις καρέκλες. Έκοψε κοντά τα μαλλιά της. Φόρεσε παντελόνια. Έγινε ξανθιά. Και προκάλεσε μια ολόκληρη επανάσταση στην πίστα. Συνεργάστηκε με τους καλύτερους μαέστρους, σκηνοθέτες και φωτιστές. Έβαλε θεατρικούς προβολείς. Αντικατέστησε το σπάσιμο των πιάτων με γαρδένιες. Πρόσθεσε χρώμα, χορό και συναίσθημα. Μετάλλαξε τις εμφανίσεις σε μουσική παράσταση. Και δεν έμεινε μόνο στα μαγαζιά. Αποθεώθηκε στο Ηρώδειο, στο Μέγαρο Μουσικής, στο Καλλιμάρμαρο, στο Παλλάς και το θέατρο Badminton. Καταχειροκροτήθηκε στο «Γυναικών Πάθη», με μελοποιημένα χορικά από τις τραγωδίες του Ευριπίδη, πρωταγωνίστησε στη μοναδική τηλεοπτική σειρά «Ύστερα ήρθαν οι μέλισσες» του Κώστα Κουτσομύτη, σε μιούζικαλ για τη ζωή της αλλά και για την αγαπημένη της Σοφία Βέμπο. Εκείνο όμως, που πάντα θα την κάνει να ξεχωρίζει είναι ότι όταν ανεβαίνει στη σκηνή μοιάζει σαν να είναι η πρώτη της φορά. Δεν έχει σημασία αν θα τραγουδήσει λαϊκά, ρεμπέτικα, παραδοσιακά, τσιγγάνικα ή τζαζ. Πιάνει το μικρόφωνο και ανασαίνει για λίγα δευτερόλεπτα με την ίδια «άγια» ταραχή της πρώτης βραδιάς. Της πρώτης στιγμής που αντίκριζε τον κόσμο από τη σκηνή και της φαινόταν απέραντος. Αλλά, ήξερε βαθιά μέσα της πως θα τον κατακτήσει.
Ευχαριστούμε θερμά τον Φρέντυ Πυτιλάκη που μοιράστηκε μαζί μας άγνωστες πληροφορίες από τη ζωή της Μαρινέλλας, καθώς και ανέκδοτες φωτογραφίες της από το τεράστιο υλικό που ο ίδιος έχει συγκεντρώσει και ξεπερνάει τις 160.000 φωτογραφίες. Ο κύριος Πυτιλάκης θα δημιουργήσει κέντρο έρευνας, τέχνης και πολιτισμού αφιερωμένο στη ζωή και την καριέρα της Μαρινέλλας.
