Στα θρυλικά Nostalgia Parties θα βρεις το πιο ποικιλόμορφο πλήθος της πόλης. Τα δερμάτινα σακάκια να τρίβονται ρυθμικά με τις γούνες και η disco να εναλλάσσεται με swing. Ο Νικόλας Τρύφων κρατάει πια τον τίτλο του ανθρώπου «που έκανε τη Λευκωσία να χορέψει ξανά».
Της Τώνιας Σταυρινού
Ντύνεσαι, στολίζεσαι και πας και στήνεσαι σαν κολόνα μπροστά στο μπαρ, κρατώντας ένα ποτό στο χέρι και με το μάτι να παίζει δεξιά κι αριστερά σαν περισκόπιο υποβρυχίου σε ειδική αποστολή. Με το που μπήκαν στη ζωή μας τα ορθάδικα και καταργήθηκε η έννοια του dance floor, ο χορός έφυγε πια εξόριστος από την πόλη. Μέχρι που ήρθαν τα Nostalgia Parties και κάτι άρχισε να κινείται ξανά… Την τελευταία πενταετία αυτά τα θρυλικά πια πάρτι εμφανίζονται σαν χορευτικά pop up events και διαδίδονται ταχύτατα μέσω των social media. Ο Νικόλας Τρύφωνος και ο Claudio Saghbini που βρίσκονται πίσω από τη διοργάνωση τους, θέλησαν να δημιουργήσουν μια ολοκληρωμένη εμπειρία για τους θαμώνες εξερευνώντας χώρους, μουσικές, φωτισμούς και εφέ με προβολές. Πότε στην Παλιά Ηλεκτρική, πότε στο Κοσμικό Κέντρο Αντωνάκης, αλλά και στο Forest Park στις Πλάτρες, στο Sousami στη Λεμεσό και στο Sirina Bay στον Πρωταρά, πότε με disco και πότε με swings, με θεματικές βραδιές όπως το «Africana Club Tribute», κατάφεραν να αλλάξουν τον τρόπο που διασκεδάζουμε.
Ποια είναι η φιλοσοφία πίσω από τα Nostalgia Parties;
Πιάναμε από πολύ κόσμο την ανάγκη για χορό σε ένα άνετο χώρο, όπου απλά θα μπορείς να είσαι ο εαυτός σου, χωρίς να υπάρχει αυτό το στημένο. Πρέπει να πω ότι ήταν και δική μας ανάγκη αυτό. Το πρώτο πάρτι έγινε στον κήπο της Παλιάς Ηλεκτρικής πριν από πέντε χρόνια και από την ενθουσιώδη ανταπόκριση, ξέραμε ότι έπρεπε να το συνεχίσουμε.
Πού οφείλεται η επιτυχία τους νομίζεις;
Δημιουργούν μια πολύ παρεΐστικη ατμόσφαιρα, σαν να πρόκειται για πάρτι στο σπίτι κάποιου φίλου. Δεν υπάρχουν κανόνες, δεν πρέπει να ανοίξεις μπουκάλα, να κάνεις κράτηση, ούτε να φορέσεις τα καλά σου. Δεν υπάρχει face control ούτε καμιά κριτική για το τι φοράς και ποιος είσαι. Υπάρχουν πολύ διαφορετικές παρέες, διαφορετικές ηλικίες… Ακόμη και αν δεν ξέρεις κανένα, νιώθεις άνετα να μιλήσεις στον διπλανό σου, να ελευθερωθείς.
Πόσο λεπτή είναι η γραμμή για ένα ρετρό πάρτι να θυμίζει… νεκρανάσταση;
Ναι, γίνεται πολύ μεγάλη προσπάθεια από μέρους μας για να το αποφύγουμε αυτό. Ναι μεν απευθύνεται σε μια ηλικία που έζησε τα 80s όμως γίνεται και για τα παιδιά που γεννήθηκαν στα 90s. Θέλουμε να τα αφορά εξίσου.
Πώς το πετυχαίνετε;
Καταρχάς έχουμε μια μαύρη λίστα με κομμάτια που δεν τα παίζουμε ποτέ. Μιλάω γι’ αυτά τα 80s κομμάτια που σου βγάζουν κάτι trash, αυτά που ακούς συνήθως σε γάμους. Το χειρότερο μου, ας πούμε, είναι το Coco Jumbo. Έχουμε έντονη άποψη πάνω σ’ αυτό. Φαίνεται απλό αλλά για κάθε event γίνεται ένας μήνας προετοιμασίας, ιδιαίτερα στη μουσική, η οποία έχει πάντα ένα concept.
Το φλερτ είναι ένα από τα βασικά συστατικά της νύχτας. Ωστόσο ακούμε πολύ συχνά ότι «δεν παίζει πια» στη ζωή μας. Το συμμερίζεσαι;
Νομίζω πως ναι ισχύει. Δεν είμαι ειδικός αλλά βλέπω ότι η τεχνολογία μας κρατάει σε απόσταση σε μεγάλο βαθμό. Ο καθένας είναι βυθισμένος στο κινητό του, όλη τη νύχτα.
Ευτυχώς ο κόσμος στα Nostalgia δεν ασχολείται με το κινητό του, είναι πολύ απασχολημένοι να χορεύουν. Κι είναι ανάμεικτο το πλήθος των πάρτι, διαφορετικές ηλικίες, άτομα με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, οπότε υπάρχει ένα φλερτ από όλες τις πλευρές και προς όλες τις κατευθύνσεις.
Εσένα τι σε ελκύει σε ένα άτομο;
Εκτιμώ πολύ τους ανθρώπους που είναι αληθινοί. Είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους και αισθάνονται όμορφα γι’ αυτό που είναι. Νομίζω ότι οι αυθεντικοί άνθρωποι είναι οι πιο ελκυστικοί. Σίγουρα μου αρέσει πολύ να γελώ, άρα εκτιμώ ιδιαίτερα το χιούμορ.
Τι σε απωθεί;
Η αγένεια και η ασέβεια. Και το επιτηδευμένο. Ίσως επειδή είμαστε μια μικρή κλειστή κοινωνία που δεν επιτρέπει στους ανθρώπους να είναι ο εαυτός τους, συσσωρεύονται πολλά κόμπλεξ. Δυσκολευόμαστε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, κρυβόμαστε, γινόμαστε κάτι άλλο για να αρέσουμε.
Είσαι ένας άνθρωπος με έντονες κοινωνικές ευαισθησίες. Έχεις καθιερώσει τις εισφορές για τα καταφύγια ζώων, έχεις πρωτοστατήσει σε θέματα LGBTI δικαιωμάτων, ήσουν ενεργός στην εποχή των Παντοπωλείων…
Ναι έχουμε δουλέψει με πάρα πολλούς φορείς, με μη κυβερνητικούς οργανισμούς και οργανισμούς για να στηρίξουμε τις προσπάθειες τους. Ο κόσμος ευαισθητοποιήθηκε πολύ και ανταποκρίνεται πάταμε ενθουσιασμό όταν βάζουμε στο εισιτήριο μια εισφορά.
Πρόσφατα εκλέγηκες πρόεδρος της οργάνωσης ACCEPT-ΛΟΑΤ. Πώς αισθάνεσαι;
Ευγνώμων για την εμπιστοσύνη της οργάνωσης και έτοιμος για δουλειά.
Τι βρίσκεις πιο απωθητικό στην κοινωνία μας;
Τον ατομικισμό, τον άκρατο εγωισμό. Το βλέπεις στο πώς οδηγούμε, πώς φερόμαστε στα ζώα και στη φύση, πώς επιτιθέμεθα σε ανθρώπους που διαφέρουν από μας.
Εσύ πώς μεγάλωσες; Πώς ήταν η παιδική σου ηλικία;
Μεγάλωσα στην Κύπρο από πατέρα Κύπριο και μητέρα Καναδή. Η μητέρα μου ήρθε στην Κύπρο το 1968. Ήτανε κόρη στρατιωτικού κι ο πατέρας της ήρθε ως απεσταλμένος του καναδικού στρατού στην Κύπρο για έξι χρόνια. Η μητέρα μου ήτανε 21 χρονών τότε και δούλευε στο Τορόντο όταν μετακόμισαν εδώ οικογενειακώς. Γνώρισε τον πατέρα μου σε ένα πάρτι και αυτό ήταν. Σαν να ενώθηκαν δυο διαφορετικοί κόσμοι…
Είναι όντως δυο πολύ διαφορετικοί άνθρωποι. Η μητέρα μου μια ζωή άλλαζε διευθύνσεις, ως κόρη στρατιωτικού, ακολουθώντας τις μεταθέσεις του πατέρα της. Επομένως δεν έχει έντονο συναισθηματικό δέσιμο με σπίτια, αντικείμενα, τόπους, ακόμη και άτομα. Δεν είναι τόσο συναισθηματική όσο ο πατέρας μου. Απ’ την άλλη, είναι ένα πολύ δοτικός άνθρωπος, χωρίς καθόλου εγωισμό. Ο μπαμπάς μου αν ήταν δυνατό θα προτιμούσε να μας χτίσει από ένα σπίτι πάνω από το δικό του για να μας έχει δίπλα του. Κι οι δύο όμως στήριξαν πολύ τα όνειρα μας.
Τι ερεθίσματα σας έδωσε το σπίτι;
Είμαστε τρία αδέρφια κι έχουμε όλοι καλλιτεχνική κλίση. Η αδερφή μου είναι animator και ζει στον Καναδά, ο αδερφός μου είναι μουσικός παραγωγός κι εγώ σπούδασα αρχιτεκτονική. Αυτό που μας πρόσφεραν και ήταν πολύ σημαντικό ήταν τα ταξίδια. Αυτό μας άνοιξε τους ορίζοντες. Μέχρι και σήμερα, όλα μου τα χρήματα τα ξοδεύω για να γνωρίζω τον κόσμο. Δεν αγοράζω ρούχα, ούτε με ενδιαφέρει να έχω τέλειο σπίτι και αυτοκίνητο. Με ενδιαφέρει να έχω μόνο φίλους και τη δυνατότητα να ταξιδεύω, να δοκιμάζω νέες γεύσεις και να γνωρίζω ανθρώπους.
Η αρχιτεκτονική πώς σου προέκυψε;
Από μικρός, αντί να κάνω τα μαθήματα μου σχεδίαζα φανταστικά κτίρια. Η αρχιτεκτονική όμως είναι ένα εφαλτήριο για να κάνεις πολλά δημιουργικά πράγματα στη ζωή σου. Δεν χτίζω πια σπίτια αλλά δημιουργώ περιβάλλοντα. Η αρχιτεκτονική είναι μεσα στο φαγητό, τη μουσική, είναι ένα περιβάλλον το οποίο δημιουργείς για να ζήσουν οι άλλοι μια εμπειρία. Επομένως, με αυτή την έννοια κάνω αυτό που σπούδασα.
Έκανες και ένα πέρασμα από το Χόλυγουντ, σωστά;.
Ναι για δυο χρόνια. Δούλεψα ως σκηνογράφος και set designer. Η τελευταία ταινία στην οποία δούλεψα, ήταν η πρώτη ταινία του Χάρη Ζαμπαρλούκου. Από εκεί μου προσφέρθηκε μια ευκαιρία για μια ταινία αμερικανικής παραγωγής που θα γυριζόταν στην Αθήνα. Μετακόμισα στην Κύπρο περιμένοντας να ξεκινήσουν τα γυρίσματα, όμως, το project ακυρώθηκε κι έτσι αποφάσισα να επανέλθω στην αρχιτεκτονική. Είχα την τύχη να συμμετάσχω σε κάποια μεγάλα έργα όπως το αεροδρόμιο των Σπάτων, το Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, η ανακαίνιση της Βουλής.
Μετάνιωσες που έφυγες από τον κινηματογράφο;
Τον πεθυμώ αλλά νιώθω ότι βρήκα πια τρόπους να τον εντάξω στη ζωή μου σήμερα με τα είδη των projects που ασχολούμαι. Η μουσική, τα ειδικά εφέ, οι φωτισμοί που χρησιμοποιούμε στα πάρτι δημιουργούν εμπειρίες. Κι αυτό είναι που αγαπώ στη δουλειά μου. Πάντως επέστρεψα μετά στην Αμερική και συγκεκριμένα στην Ουάσιγκτον όπου είχα την ευκαιρία να σχεδιάσω μια πόλη.
Τι εννοείς μια πόλη;
Ήταν μια έκταση 4-5 τετραγωνικά χιλιόμετρα όπου σχεδίασα μία πόλη με 3000 σπίτια, διαμερίσματα, πάρκα, σχολεία, βιβλιοθήκες. Ήταν ένα συναρπαστικό project αλλά δυστυχώς μας πρόλαβε η κρίση των ακινήτων στις ΗΠΑ που το ανέβαλε για πέντε χρόνια. Αναγκαστικά επέστρεψα, εργάστηκα για λίγο ως αρχιτέκτονας και τελικά μεταπήδησα στο χώρο της εστίασης. Ο αδερφός μου με τον συνέταιρό του άνοιξαν το Get Fresh και μου ζήτησαν να μπω στην ομάδα τους, με την οποία συνεργάζομαι μέχρι σήμερα.
Δεν θέλησες ν’ ανοίξεις κάτι δικό σου;
Η αλήθεια ήταν ότι δεν ήθελα ποτέ να είμαι το αφεντικό. Μου αρέσει πολύ η ομαδικότητα και θεωρώ ότι σε μια ομάδα ο καθένας έχει κάτι να προσφέρει και ενδυναμώνει το έργο. Θεωρώ ότι οι συνεργασίες είναι το παν.
Την έχεις πατήσει με συνεργάτες;
Πιστεύω πολύ στους ανθρώπους και είμαι πολύ ανοικτός, εμπιστεύομαι εύκολα και παρόλο που ναι, την έχω πατήσει κάποιες φορές, θεωρώ ότι δεν μπορεί να υπάρξει άλλος τρόπος επικοινωνίας. Δεν θέλω να γίνω καχύποπτος, δεν θέλω να αλλάξω. Θέλω να πιστεύω ότι αν εγώ είμαι εντάξει και είμαι ανοικτός απέναντι σου, θα είσαι και εσύ. Δεν θέλω να αρχίσω να αμύνομαι. Θα ήταν μια προσωπική ήττα για μένα να αλλάξω απέναντι στους ανθρώπους.
Η ευτυχία είναι επιλογή ή θέμα τύχης;
Δεν είναι θέμα τύχης. Ούτε θέμα χρημάτων. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα γύρω μας που το επιβεβαιώνουν. Η ευτυχία είναι μια στάση ζωής. Είναι θέμα προτεραιοτήτων και μια συνειδητής απόφασης να ασχολείσαι με την ουσία, με τα σημαντικά. Όποια κι αν είναι αυτά για σένα. Το να μην φοβάσαι να είσαι ο εαυτός σου, να είσαι αληθινός και να μην καταπατείς τα δικαιώματα των άλλων. Αυτές νομίζω είναι οι συντεταγμένες της ευτυχίας.
Styling: Shona Muir
