Δεν είναι μόνο η αυταπόδεικτη λάμψη και το star quality που διαθέτει, αλλά και η ειλικρινής αμεσότητα που κάνει τη Ζέτα Μακρυπούλια τόσο αγαπητή. Διαθέτει όμως και δυο άλλα χαρακτηριστικά που δύσκολα συναντάς σε ανθρώπους του χώρου της: το χιούμορ και την αυτοκριτική διάθεση. Με το πρώτο αντιπαρέρχεται καταστάσεις, με τη δεύτερη τοποθετεί όσα την αφορούν στις σωστές διαστάσεις. Στην καλύτερη, ίσως, περίοδό της, με μια σχέση που τη γεμίζει, μια παράσταση που γεμίζει το θέατρο –και από μεθαύριο, Χριστούγεννα, θα την απολαμβάνουν οι Θεσσαλονικείς στο «Αριστοτέλειον»–, τηλεοπτική επιστροφή το «Κάτω Παρτάλι» και πρόταση για comeback ως παρουσιάστρια, μας μεταδίδει το δικό της μήνυμα για τα Χριστούγεννα.
Του Άρη Καβατζίκη
Τα Χριστούγεννα είναι αγαπημένη γιορτή για σένα;
Μάλλον όχι. Το Πάσχα μ’ αρέσει περισσότερο, γιατί τελειώνουν οι επαγγελματικές υποχρεώσεις στο θέατρο, οπότε μπορείς να περάσεις όπως όλος ο κόσμος. Τα Χριστούγεννα δε γίνεται αυτό. Εμείς ανήμερα έχουμε πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη, στο «Αριστοτέλειον», οπότε δεν μπορείς να είσαι στο πνεύμα των εορτών αν δουλεύεις. Από την άλλη, υπάρχει και ο παράγων ψυχισμός, που δεν είναι πάντα σύμμαχος με τις γιορτές.
Σου συνέβαινε κι όταν ήσουν μικρή;
Μου συνέβη στα 17-18. Μικρή λάτρευα τα Χριστούγεννα. Άλλωστε, νομίζω ότι οι γιορτές είναι για τα παιδιά. Το βλέπω και στη φίλη μου τη Ρούλα Ρέβη, η οποία δεν ήταν υπέρ του στολισμού. Μοιάζαμε. Τώρα, όμως, που ήρθαν τα παιδιά στη ζωή της, στόλισε νωρίς. Εγώ δεν έχω ακόμη αυτό το κίνητρο.
Τι συνέβη, λοιπόν, στα 17 σου;
Τίποτα σημαδιακό. Απλώς θυμάμαι πως από εκείνη την ηλικία και μετά συνέχεια κάτι συνέβαινε στις γιορτές. Είτε τσακωνόμουν με το ταίρι μου ή δεν περνούσα ωραία. Μου έχει τύχει να περάσω αρκετές γιορτές μόνη. Να περιμένω την αλλαγή του χρόνου με τους δικούς μου και να επιστρέφω σπίτι, κοιτάζοντας το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Κάπως έτσι «τελειώσαμε» τα Χριστούγεννα κι εγώ.
Ήταν θέμα κακής συγκυρίας;
Έχω την αίσθηση ότι αυτές τις ημέρες υπάρχει μια ψυχολογική πίεση, ότι πρέπει να υπάρχει χαρούμενο κλίμα, να ψωνίζεις, ν’ ανταλλάσσεις δώρα, να περνάς καλά. Δε συμβαίνει πάντα σε όλους. Επειδή ημερολογιακά αυτές οι δύο εβδομάδες είναι εβδομάδες χαράς, δε σημαίνει ότι όλος ο κόσμος πατάει ένα κουμπί και γίνεται χαρούμενος. Το πνεύμα των Χριστουγέννων το ασπάζομαι, όμως πρέπει να υπάρχει ροή.
Τώρα πλέον;
Τώρα δεν είμαι έτσι. Τα τελευταία πέντε χρόνια έχω περάσει πολύ ωραία Χριστούγεννα. Ίσως επειδή ο Μιχάλης (Χατζηγιάννης) δεν έτυχε να δουλεύει και περάσαμε όμορφα με φίλους.
Ο Μιχάλης είναι χριστουγεννιάτικος τύπος;
Είμαστε ίδιοι σ’ αυτό. Αργήσαμε και φέτος να στολίσουμε.
Άρα, τα τελευταία πέντε χρόνια δεν ήταν μελαγχολικά.
Καμία σχέση, ξαναμπήκε το πνεύμα μέσα μας. Αλλά όχι κι ότι πετάω τη σκούφια μου για τα Χριστούγεννα.
Είναι συγκυριακό που εσύ κάνεις στις 25 Δεκεμβρίου πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη και ο Μιχάλης ξεκινάει live εμφανίσεις στο «Stage Live» με τον Μάνο Πυροβολάκη και τον Γιώργο Καραδήμο;
Ναι. Δεν είναι τέλειο; Το πνεύμα των Χριστουγέννων ξαφνικά είναι υπέρ μας! Θα περάσουμε μαζί τις γιορτές, γιατί θα μείνω σχεδόν ολόκληρη την εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη.
Θα είναι σαν ταξίδι μέλιτος.
Δεν είναι ακριβώς αυτό που ονειρεύομαι. (γέλια)
Τι συνέβη τελικά με τον Γρηγόρη Βαλτινό; Μιλάς σαν να σε απελευθέρωσε.
Με τον Γρηγόρη γνωριζόμασταν τυπικά. Μόλις συναντηθήκαμε, από τη δεύτερη μέρα νιώσαμε σαν να ήμασταν φίλοι χρόνια, κι αυτό δε συμβαίνει συχνά. Όταν πάω να συναντήσω ένα σκηνοθέτη σαν τον Σταμάτη Φασουλή, για παράδειγμα, τον αντιμετωπίζω με συστολή. Υπερτερεί ο σεβασμός που τρέφω για την ιστορία του. Οπότε, καθυστερώ ν’ ανοιχτώ. Με τον Γρηγόρη έγινε τόσο γρήγορα, που είναι σαν να μου έδωσε ένα λευκό πανί και να μου είπε: «Γράψε ό,τι θέλεις και κάνε ό,τι θέλεις». Μόλις ξεκινήσαμε πρόβες, είδα πως δουλεύει, παρατήρησα ότι μπορώ να προτείνω πράγματα κι εκείνος δεχόταν πολλά. Μέχρι ν’ ανέβει η παράσταση, έχτιζα το ρόλο μου λιθαράκι-λιθαράκι. Μου εξήγησε ότι δεν το κάνει με όλους, αλλά όταν υπάρχει πρόσφορο έδαφος, κάτι που με χαροποίησε περισσότερο. Ο Γρηγόρης μ’ έκανε να δω το θέατρο με άλλη ματιά κι αυτή η απελευθέρωση είναι το πιο χρήσιμο δώρο που μου έχει δοθεί από άνθρωπο στο θέατρο.
Ακόμη κι εκείνοι που σε έκριναν αρνητικά, μετά το «Ήρθες και θα Μείνεις» είπαν ότι η Ζέτα είναι ηθοποιός.
Ωραίο είναι αυτό.
Δε νιώθεις ότι είναι μια καταξίωση;
Έχω νιώσει υπέροχα πράγματα αυτά τα δύο χρόνια, αλλά δε θέλω να τα πω δημόσια.
Εξαιρετική ήσουν και ως «Σούγκαρ» στο μιούζικαλ. Ανεβαίνουν συνεχώς νέα, τα ζηλεύεις;
Με τη «Σούγκαρ» ενθουσιάστηκα και ήθελα να κάνω μόνο μιούζικαλ. Μου έγινε η πρόταση για την «Ωραία μου Κυρία» και ήμουν ενθουσιασμένη. Όταν το σχέδιο ναυάγησε, είπα ότι δε θα κάνω θέατρο. Μέχρι που ήρθε η πρόταση του Γρηγόρη. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως κάποια πράγματα γίνονται όντως για καλό. Δε ζηλεύω, πιστεύω πως θα μου ξαναγίνει τέτοια πρόταση. Τότε είχα παθιαστεί με το μιούζικαλ, τώρα δεν είμαι σ’ αυτή τη φάση. Αν τύχει, θα το σκεφτώ.
Σε δράμα θέλεις να παίξεις;
Θα το ήθελα κάποια στιγμή.
Νιώθεις έτοιμη;
Ναι, αλλά είναι και λίγο συγκυρία αυτό. Θα ήθελα να παίξω κι ένα κλασικό έργο.
Υπάρχει κάποια ηρωίδα στης οποίας στον ψυχισμό θα ήθελες να μπεις;
Υπάρχουν αρκετές αλλά είχα περάσει ένα στάδιο ευνουχισμού με τα κλασικά έργα. Και νομίζω ότι είναι καθαρά δικό μου λάθος, δε θέλω να ρίξω την ευθύνη σε άλλους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορώ να εκφράσω δημοσίως τις πιο βαθιές μου επιθυμίες σε ό,τι αφορά στο κλασικο ρεπερτόριο.
Γιατί άφησες τον εαυτό σου να επηρεαστεί;
Γιατί αυτός ο χώρος είναι σκληρός. Και υπάρχει μια ομάδα κλειστή, που δε σου επιτρέπει και πολλά. Θεωρούσα ότι πάντα θα τρώω πόρτα. Το είχα πιστέψει και είχα μηδενίσει τους στόχους μου.
Ήσουν πρωτοπόρος. Έχεις κάνει θέατρο, κινηματογράφο, τηλεόραση ως ηθοποιός και παρουσιάστρια. Σήμερα, πλέον, οι «ποιοτικοί» ηθοποιοί κάνουν σίριαλ στην Κύπρο. Άνθρωποι που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη θεατρική τους δεινότητα, όπως ο Σταμάτης Φασουλής, θα γίνουν κριτές στο «Your Face Sounds Familiar». Ποπ σταρ όπως ο Σάκης Ρουβάς παίζουν σε ταινίες που βραβεύονται. Τι έγινε;
Κι εγώ το βλέπω και χαίρομαι γι’ αυτό. Υπάρχει ένας σκληροπυρηνικός κόσμος στο θέατρο που πρέπει ν’ αρχίσει ν’ ανοίγει. Δεν καταλαβαίνω γιατί υπάρχει περιορισμός. Χαίρομαι που πλέον δε γίνονται διακρίσεις, παρόλο που προσωπκά έχω περάσει δύσκολα κι έχω δεχθεί κακή και σκληρή κριτική. Είναι ευχάριστο να υπάρχει ροή και οι ενέργειες ν’ αλλάζουν. Αλήθεια, υπάρχει κανείς που πιστεύει πως έχει να χάσει κάτι ο Σταμάτης Φασουλής αν γίνει κριτής στο «YFSF»;
Πριν από λίγες μέρες ο Χρήστος Λούλης παραδέχτηκε ότι έκανε λάθος όταν είπε ότι δεν είσαι ηθοποιός κι ότι δεν είστε συνάδελφοι. Πώς νιώθεις;
Θα συμφωνήσω σ’ αυτό που είπε ότι «Μ’ έναν τρόπο τα έχουμε βρει». Από εκεί και πέρα, νομίζω ότι τα υπόλοιπα δεν αφορούν τη δημοσιότητα. Μεταξύ μας θα τα βρούμε και μ’ έναν δεύτερο τρόπο κάποια στιγμή. Το εκτιμώ, πάντως, αυτό που έκανε δημοσίως.
Στην τηλεόραση θα επιστρέψεις;
Μου έγιναν κάποιες προτάσεις για σόου, τις οποίες σκεφτόμουν. Είχα, βέβαια, μια αμφιβολία, αν είναι η σωστή εποχή. Από την άλλη, η ψυχαγωγία είναι ψυχαγωγία και είναι καλό αν μπορεί ένα κανάλι να κάνει μια τέτοια παραγωγή. Ωστόσο, μόλις μου έγινε η πρόταση για το «Κάτω Παρτάλι» άλλαξαν όλα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Είπα αμέσως «ναι». Μέχρι τότε, στο μόνο που έδειχνα θετική και πήγαινα προς υπογραφή ήταν η πρόταση του Τζώνη Καλημέρη για τον Αnt1. Θα το ξανασυζητήσουμε αργότερα.
Δεν ακυρώνεται όμως η συνεργασία σας;
Απλώς, μεταφέρονται οι συζητήσεις μας.
Μάλλον δεν είσαι στη φάση που δίνεις σημασία στα χρήματα.
Σημασία δεν έδινα ποτέ στα χρήματα. Μπορεί να έχω κάνει δουλειές με εύκολα χρήματα, αλλά δεν έκρυβαν σημαντικά ποσά πίσω τους. Εννοείται ότι δουλεύω για να ζω, αλλά δε θα έμπαινα στη διαδικασία να κάνω κάτι που δε μ’ αρέσει μόνο για τα λεφτά.
Δε βρέθηκε κάποιος να σου πει «Που πας ξυπόλητη στ’ αγκάθια με το “Κάτω Παρτάλι”; Δεν ακούς τι γίνεται με τα σίριαλ; Δεν πληρώνονται».
Σ’ αυτή τη δουλειά έρχονται κάποια πράγματα που θα ήθελες να κάνεις με οποιοδήποτε κόστος. Αυτό θα απαντούσα, χωρίς να σημαίνει ότι είμαι εξασφαλισμένη οικονομικά.
Τι ρόλο θα κάνεις;
Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως θα είμαι η σύζυγος του Λεωνίδα Καλφαγιάννη, την οποία δεν έχει αναφέρει ποτέ, και είναι Αθηναία.
Με τον Αnt1 τι συζητάτε;
Ο Τζώνη ήρθε με μια ανοικτή αγκαλιά να μου προτείνει διάφορα πράγματα. Θα δούμε.
Σε μια παλαιότερη συνέντευξή μας για το «Life&Style» μου είχες πει –παρόλο που τελικά δε δημοσιεύτηκε– πως «Εάν κάποια στιγμή παντρευτώ, το γάμο μου θα τον κάνω σαν ένα beach party για τους φίλους μου, θα φοράω ένα απλό λευκό φόρεμα και θα χορεύω ξυπόλητη».
Αν και δεν το θυμάμαι, ισχύει. Δεν μπορώ να με φανταστώ σε στημένα πράγματα.
Γιατί δεν το κάνετε με το Μιχάλη αυτό το πάρτι μετά από πεντέμισι χρόνια σχέσης;
Κάνουμε πάρτι, απλώς δεν είναι γαμήλια.
Βιώνεις τρελό έρωτα για τον υιό Τότσικα και τον αποκαλείς «αρραβωνιαστικό» σου. Ούτε αυτό σ’ έχει βάλει στο κλίμα να γίνεις μαμά;
Μ’ έχει βάλει, αλλά είναι διαφορετικό να βλέπεις τα μωρά για τρεις-τέσσερις ώρες. Τρελαίνομαι με τα παιδιά της Ρούλας Ρέβη, αλλά αυτό απέχει από το να είμαι εγώ η μαμά τους.
Την ευθύνη φοβάσαι;
Πράγματι, αλλά δεν είμαι τόσο κλειστή. Θα γίνω μητέρα κάποια στιγμή.
Πολλές προβεβλημένες γυναίκες παραδέχονται πως προσπαθούν ν’ αποκτήσουν παιδιά με εξωσωματική. Έχεις σκεφτεί πως αν η φύση δε σταθεί γενναιόδωρη μαζί σου, ίσως χρειαστεί να καταφύγεις σε άλλες μεθόδους;
Δε θέλω να το σκέφτομαι. Πάντα υπάρχει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αλλά θα ήθελα να κυλήσουν τα πράγματα ομαλά και να μη θέτω στον εαυτό μου τέτοιους προβληματισμούς.
Για να μη λέμε μόνο τα θετικά, ποιο είναι το πιο αρνητικό στοιχείο του Μιχάλη;
Ότι πολλές φορές κλείνεται στον εαυτό του κι αν του συμβεί κάτι, μπορεί να «μαυρίσει» παραπάνω απ’ όσο χρειάζεται. Αγχώνεται.
Όταν «μαυρίζει», πώς αντιδράς;
Μη νομίζεις ότι κι εγώ διαφέρω πολύ, γι’ αυτό τον καταλαβαίνω. Αν αισθανθώ ότι θέλει χρόνο, τον αφήνω, αν θέλει να το συζητήσουμε, το συζητάμε. Μέχρι να το καταλάβω και να διαπιστώσω ότι τα ίδια κάνω κι εγώ, είχα το άγχος να μάθω τι έχει. Τώρα θεωρώ ότι κάποιες φορές ταλαιπωρεί τον εαυτό του.
Στη συμβίωσή σας τι αρνητικό έχει;
Μου παίρνει τα hands-free και φεύγει!
Εσύ τι του κάνεις;
Δεν ξέρω αν τον καταπιέζω με την τάξη. Δεν είναι ότι γκρινιάζω. Επίσης, έχω επιτρέψει –κι αυτό για μένα είναι μεγάλο βήμα– να ζει το σκυλί μέσα στο σπίτι. Φροντίζω ακόμη τη διατροφή του, γιατί ο Μιχάλης ξυπνάει το πρωί, πίνει καφέ και μέχρι το απόγευμα είναι ικανός να μη φάει τίποτε. Προσπαθώ να του εξηγήσω ότι αυτό δεν είναι καλό, αλλά δεν το καταλαβαίνει.
Αυτός ο άνθρωπος που είναι πάντα πράος, μονίμως χαμογελαστός, εκνευρίζεται ποτέ;
Ναι, αλλά σπάνια.
Έχετε τσακωθεί στο αυτοκίνητο;
Ίσως στην αρχή να υπήρχε ένταση. Στο ξεκίνημα, όταν ερωτεύεσαι, είσαι στον αέρα, μπορείς να τσακωθείς για το τίποτα.
Υπήρξε περίοδος στη σχέση σας που απομακρυνθήκατε έστω και για λίγο;
Υπήρξε, αλλά όχι τόσο δύσκολη ώστε να εγκαταλείψουμε τη σχέση.
Άρα, περάσατε την κρίση σας.
Πάντως, αυτή η περίοδος, που δε θα σου πω πότε ήταν, δεν είχε σχέση χρονικά μ’ εκείνες που τα δημοσιεύματα μας ήθελαν χωρισμένους.
Παλαίψατε εξίσου και οι δύο;
Φυσικά, και το εννοώ.
Συνέντευξη στις μέρες μας χωρίς αναφορά στο σύμφωνο συμβίωσης δε νοείται. Η δική σου άποψη;
Είμαι υπέρ της διεύρυνσης του συμφώνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια. Η ομοφοβία κάνει κακό, οι ομοφυλόφιλοι είναι ανάμεσά μας. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να το παραδεχτούμε. Κατανοώ το συντηρητισμό. Τις προάλλες άκουσα ότι οι γυναίκες στη Σαουδική Αραβία ψήφισαν για πρώτη φορά, ενώ ακόμη δεν επιτρέπεται να οδηγούν. Δεν είμαστε όμως Σαουδική Αραβία. Έχουμε κάνει βήματα, εξελιχθήκαμε, υπάρχει το σύμφωνο συμβίωσης για ετερόφυλα ζευγάρια. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί σε μια χώρα με 25% ανεργία, 23% μείωση εισοδήματος, ασταθές πολιτικό σκηνικό, έχουμε σκαλώσει σε κάτι τόσο απλό;
Θεωρείς ότι παιδιά μπορούν να υιοθετούν και να μεγαλώνουν και τα ομόφυλα ζευγάρια;
Αυτό είναι ευαίσθητο θέμα, που χρήζει μεγάλης ανάλυσης. Υπάρχουν συγκεκριμένοι ψυχικοί λόγοι που ένα παιδί καλό θα ήταν να μεγαλώσει με το αρσενικό και το θηλυκό πρότυπο. Παρόλα αυτά, η μέγιστη ανάγκη ενός παιδιού είναι η αγάπη. Κι αυτή μπορεί σίγουρα να τη λάβει εξίσου από ένα ομόφυλο ζευγάρι. Νομίζω, πάντως, πως οι ομοφυλόφιλοι αυτό που θέλουν δεν είναι τόσο να υιοθετήσουν παιδιά –είναι λίγοι αυτοί– όσο να έχουν ίσα δικαιώματα σε βασικά πράγματα και, ναι, οφείλουμε να τους τα δώσουμε.
