Ο 36χρονος Κύπριος εφοπλιστής φωτογραφίζεται στο σπίτι του, στο Πανόραμα Βούλας, και δίνει αποκλειστικά στο «Omikron» την πρώτη του συνέντευξη.
Από τον Γιάννη Χατζηγεωργίου
Είναι μαγική η θέα από το συρόμενο ηλεκτρονικά τζάμι του σπιτιού του, στο οποίο μόλις είχε προλάβει να εισχωρήσει ένα πουλί (δείγμα μεγάλης τύχης) – «νομίζω πως είναι η ωραιότερη εικόνα της πόλης που έχω δει, όσα χρόνια ζω στην Αθήνα», του ανέφερα. Αποσβολωμένος τον κοιτούσα, τη θάλασσα απέναντι, ξανά εκείνον, τις πολυκατοικίες σαν σπιρτόκουτα, τα σκάφη, την Ακρόπολη στο βάθος, το Ελληνικό που θα μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο στο μέλλον – μεγαλεπήβολο και υποσχόμενο. «Είναι σαν όνειρο!», του είπα. Χαμογέλασε – σαν να μου το χρώσταγε «έπειτα από τόση ταλαιπωρία». Γιατί δεν ήταν καθόλου εύκολη η διαδικασία τού να γίνει αυτή η συνέντευξη, αν σκεφτεί κανείς πως η πρώτη προσέγγιση έγινε τον Οκτώβριο του 2016 – στην πορεία θα καταλάβαινα και θα δικαιολογούσα απόλυτα τις επιφυλάξεις του. Η ευγένεια, άλλωστε, είναι το πρώτο του χαρακτηριστικό, το εξονυχιστικό του βλέμμα που σε «μετράει» ενδοφλέβια το επόμενο, το οικείο του χαμόγελο αφότου αισθανθεί εμπιστοσύνη στον «ξένο» η κατάληξη. Η εγκαρδιότητά του, εκείνο που θα επικαλύψει στο τέλος, όλα όσα προηγήθηκαν – «χαλάλι η τόση προσπάθειά μου να σε πείσω και να εκτεθείς πρώτη φορά, Βασίλη!»
Παρακολουθώντας κάποιος τη ζωή σου θα πίστευε πως τα έχεις όλα, πως δεν σου λείπει τίποτα: νέος, ωραίος, πολύ επιτυχημένος επαγγελματικά, οικονομικά ευκατάστατος, σύζυγος της Χριστίνας Βακάκη, με μία κόρη σχεδόν πέντε μηνών, με πολλά ενδιαφέροντα, ταξίδια, φίλους… Αυτή είναι η αλήθειά σου;
Όλα στη ζωή είναι επιλογές. Και, επειδή είμαι τελειομανής και πολύ αυστηρός με τον εαυτό μου, μετράω την κάθε μου κίνηση. Είμαι ευτυχισμένος, χωρίς αυτό να με καθησυχάζει – όσο ψηλά και να φτάσεις, τα προβλήματα δεν σταματούν. Τα ξεχνάω, όμως, όλα, μόλις παίρνω στην αγκαλιά μου τις γυναίκες της ζωής μου: τη Χριστίνα και την Ίριδα. Η Χριστίνα έχει μία ήρεμη δύναμη που, σε συνδυασμό με την αφοσίωση και την αγάπη της, με έκανε να αναθεωρήσω πολλά πράγματα για τη ζωή. Είναι η ιδανική σύντροφος και επικοινωνούμε απόλυτα χωρίς να πιέζει ο ένας τον άλλον. Σε ό,τι αφορά δε στο θέμα της μητρότητας, είναι πρότυπο και την θαυμάζω σ’ αυτό.
Τυχερό μωρό η Ίριδα!
Είναι τυχερή, γιατί έχει δύο νέους γονείς, υγιείς και με διάθεση για ζωή. Ήδη ετοιμάζουμε και τη βάφτισή της, γύρω στα τέλη Μαΐου, με νονό τον επίσης Κύπριο επιχειρηματία και πολύ καλό μου φίλο, Γιώργο Θεοδότου και νονά τη Λυδία Οικονόμου.
Μέχρι τα τέλη Ιουλίου, τότε που γεννήθηκε η κόρη σου, η απόλυτη προτεραιότητά σου ήταν η δουλειά σου;
Δημιούργησα τη ζωή μου από το μηδέν. Σίγουρα η δουλειά μου πρωταγωνιστούσε. Εξάλλου, «παιδί» μου είναι κι αυτoί.
Θυμάσαι τη μέρα που ο πατέρας σου αγόρασε το πρώτο του δεξαμενόπλοιο;
Ναι, ήταν το 2006. Ήμουν μικρός, αλλά είχα -και έχω- μεγάλα σχέδια. Ο πατέρας μου, μας αγόρασε το δεξαμενόπλοιο και, μαζί με τον αδελφό μου, τον Γιώργο, ξεκινήσαμε τη δική μας εταιρεία, όπου με τη στρατηγική και την επίβλεψη του πατέρα μας, προχωρήσαμε. Κάναμε άμεσα αγορά 5 νεόκτιστων δεξαμενόπλοιων και μετά προχωρήσαμε σε αγορές second hand. Σήμερα η εταιρεία μας αριθμεί 14 δεξαμενόπλοια και συνεχίζουμε…
Θυμάμαι που, μία μέρα, σε ένα sms, μου έγραψες πως «έχω φτάσει στην τάδε χώρα για να αγοράσω ένα δεξαμενόπλοιο, να τα πούμε αργότερα» – μου το ανέφερες ως κάτι το φυσικό, το καθημερινό…
(χαμογελά) Στις αρχές υπήρχε πανικός σε αυτές τις διαδικασίες. Τώρα πλέον είναι μία κατάσταση που γνωρίζουμε, αλλά προσέχουμε πολύ.
Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
Δεν είχα δυσάρεστες εκπλήξεις στην παιδική μου ηλικία. Οφείλω να ομολογήσω ότι ήμουν ένα ζωηρό παιδί, με -ευτυχώς- αυστηρές αρχές από την οικογένειά μου. Είχα υψηλούς στόχους από μικρός και, σήμερα, αισθάνομαι υπερήφανος που είμαι αυτοδημιούργητος.
Από πού κατάγονται οι γονείς σου;
Ο πατέρας μου είναι από το κατεχόμενο Άρσος της επαρχίας Λάρνακας και η μητέρα μου από τους Τρούλλους. Έφυγαν μικροί από την Κύπρο, ήρθαν στην Ελλάδα για να σπουδάσουν και, από εκεί, όλα πήραν το δρόμο τους. Ο αδελφός μου, ο οποίος είναι τρία χρόνια μεγαλύτερος, γεννήθηκε στην Κύπρο, εγώ γεννήθηκα στην Αθήνα.
Πώς ήταν να μεγαλώνεις με έναν πατέρα ο οποίος βρισκόταν στο στάδιο τού να δημιουργήσει μία μεγάλη εταιρεία στον τόσο ανταγωνιστικό χώρο της Ναυτιλίας;
Ο πατέρας μου μπήκε στο χώρο από πολύ μικρός και ξεκίνησε μαζί με έναν άλλον μεγάλο Κύπριο εφοπλιστή, τον Λουκά Χατζηιωάννου. Δίπλα του, για πολλά χρόνια, έμαθε τα μυστικά της Ναυτιλίας. Και είχε τη διάθεση να γίνει πλοιοκτήτης. Μας έλειπε από το σπίτι… Γιατί εργαζόταν πολύ σκληρά και ταξίδευε συνέχεια. Όταν μεγαλώσαμε πια με τον αδελφό μου και του δόθηκε η ευκαιρία μάς βοήθησε, και σήμερα είμαστε όλοι στο χώρο. Υπάρχει μεγάλη πίεση. Η ευθύνη είναι τεράστια, γιατί καθημερινά μπορεί να συμβούν πολλά απρόοπτα. Και έχουν συμβεί. Εκεί καλείσαι να πάρεις αποφάσεις που θα κρίνουν το μέλλον σου. Τότε κατάλαβα τον πατέρα μου, τον εκτίμησα και τον θαύμασα! Αγαπώ τη δουλειά μου και προσπαθώ, κάθε μέρα να κάνω το σωστό. Γιατί, όταν κάνεις το σωστό, ανταμείβεσαι.
Ήθελες ποτέ να ασχοληθείς με κάτι άλλο στην επαγγελματική σου ζωή;
Μου αρέσει να είμαι δημιουργός και όχι επενδυτής. Σχεδιάζω αρχιτεκτονικά, μηχανολογικά και χτίζω από την αρχή τα κτήρια μου – σπίτια και γραφεία. Όμως, η μεγάλη μου αγάπη είναι η Ναυτιλία.
Σου αρέσουν πολύ και τα ταξίδια, ε;
Πάρα πολύ! Με γεμίζουν εικόνες και με κάνουν να μαθαίνω τις κουλτούρες άλλων λαών. Αγαπημένος μου προορισμός είναι το Λος Άντζελες – αυτό είναι ένα μέρος όπου θα μπορούσα να ζήσω μαζί με την οικογένειά μου. Πηγαίνω συχνά εκεί για επαγγελματικούς λόγους, αλλά μου αρέσει τόσο που το επαγγελματικό ταξίδι εκεί γίνεται αναψυχής.
Ως παιδί πώς ήσουν;
Ατίθασος (χαμογελά). Δεν δεχόμουν ποτέ προσβολές για μένα ή για τους φίλους μου. Αγαπούσα, επίσης, από μικρός, τη μουσική και τον αθλητισμό. Σ’ ό,τι αφορά στη μουσική, μαζί με τον φίλο μου και συνοδοιπόρο μου, Γιώργο Περούλια, έχουμε το συγκρότημα «The Gatsbies», όπου πάλι δημιουργούμε – γράφουμε στίχους και μουσική από τα βιώματά μας. Στο κομμάτι του αθλητισμού, δίνω από μικρός ενέργεια και ξεκουράζω το νου μου: αγαπώ το μποξ, την κολύμβηση, το τρέξιμο, την ιππασία και τη σκοποβολή.
Μεγάλωσες μέσα σε ένα συγκεκριμένο σχολικό περιβάλλον, με συγκεκριμένες παρέες και συγκεκριμένες δραστηριότητες;
Θα ξαναπώ ότι ήμουν ατίθασος (γελά). Δεν σήκωνα μύγα στο σπαθί μου. Πέρασα από δημόσια και ιδιωτικά σχολεία. Γνώρισα πολύ κόσμο, από διαφορετικές «τάξεις» και έκανα παρέα με «καλά» και «κακά» παιδιά.
Γιατί πήγες σε δημόσιο σχολείο;
Όταν είχαν έρθει οι γονείς μου από την Κύπρο, αρχικά έμεναν στον Πειραιά και, στη συνέχεια, στη Νέα Σμύρνη. Η παρέα μου ήταν παιδιά της γειτονιάς μου κι έτσι, στη Β’ Δημοτικού, είπα στους γονείς μου να με πάνε σε δημόσιο σχολείο στη γειτονιά μας. Ο πατέρας μου είπε «άμα θέλει να πάει, ας πάει» και η μητέρα μου δέχτηκε. Το ίδιο θα ήθελα να περάσω κι εγώ στην κόρη μου: να μπορεί να επιλέγει και να γνωρίζει και την άλλη πλευρά των πραγμάτων.
Αισθάνθηκες ποτέ πιεσμένος νιώθοντας πως οι άλλοι περιμένουν πολλά από σένα;
Μου αρέσει το ρητό που λέει ότι στη ζωή μας χρειαζόμαστε τρία χόμπι: ένα χόμπι για να μας κάνει δημιουργικούς, ένα χόμπι για να μας κρατά σε φόρμα και ένα για να βγάζουμε χρήματα. Αυτό πράττω. Ασχολούμαι με ό,τι αγαπώ και δεν πιέζομαι ποτέ από κανέναν.
Μετανιώνεις για πράγματα του παρελθόντος;
Όχι. Ήταν επιλογές μου και τις έχω ευχαριστηθεί σε όλα τα επίπεδα – επαγγελματικά και συναισθηματικά. Έχω κάνει πολλά λάθη που έγιναν μαθήματα και, σήμερα, είμαι αυτός που είμαι.
Έχεις δεύτερες σκέψεις πια για ανθρώπους που μπορεί να σε προσεγγίζουν, ως προς τον λόγο που μπορεί να σε πλησιάζουν;
Ναι, δυστυχώς έχω. Είμαι πολύ επιφυλακτικός σ’ αυτό το κομμάτι. Και εσύ έκανες άθλο που με έπεισες να μπεις στο σπίτι μου, να φωτογραφηθώ και να σου δώσω συνέντευξη. Μερικές φορές είμαι σνομπ και απόμακρος αλλά, για όποιον με ξέρει, είμαι ο «V» -ο Βασίλης, δηλαδή- που είναι πρόθυμος να βοηθήσει όποιον χρειαστεί κάτι.
Ήσουνα πιο εξωστρεφής στο παρελθόν;
Όχι. Ήμουνα πάντα ένα δύσκολο παιδί αλλά, αν το κέρδιζες, γινόσουν τότε ένας καλός φίλος.
Γιατί θες να κρατάς ένα τόσο χαμηλό προφίλ;
Γιατί δεν ξεχνάω από πού ξεκίνησα αλλά, πιο πολύ, επειδή ξέρω πού θέλω να φτάσω. Ακόμη δεν έχετε δει τίποτα…
Τι είναι «αποτυχία» στη δουλειά σου;
Αποτυχία στη δουλειά μου είναι το να μην προσπαθήσω.
Κι αποτυχία στη ζωή;
Το να είσαι μόνος, χωρίς οικογένεια και φίλους. Το να μην παίρνεις και να μην δίνεις αγάπη.
Έχεις ένα σημάδι στο μέτωπο. Τι είναι; Από τραυματισμό;
Το συγκεκριμένο σημάδι είναι από έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό σε σκάφος. Έχω πολλά τέτοια σημάδια επάνω μου – ευτυχώς, ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. Μικρό με είχε πατήσει αυτοκίνητο, σε άλλο τραυματισμό νόμιζαν ότι πέθανα… Ευτυχώς ζω – για κάποιο λόγο…
Όταν σε ρωτάνε κάποιοι που δεν σε γνωρίζουν «τι δουλειά κάνεις;», τι απαντάς;
Δεν αναφέρω ποτέ τη λέξη «εφοπλιστής». Λέω «επιχειρηματίας» ή ότι είμαι στο χώρο της Ναυτιλίας.
Τι πιστεύεις, τελικά, Βασίλη; Τα λεφτά φέρνουν την ευτυχία;
Οι μεγαλύτερες απολαύσεις της ζωής είναι δωρεάν. Τα χρήματα είναι σίγουρα ένα βοήθημα, αλλά δεν μπορείς να αγοράσεις αγάπη, υγεία, αγκαλιά, φιλίες… Το να φας σε ένα ακριβό εστιατόριο, δεν σημαίνει ότι θα περάσεις καλύτερα απ’ το να φας ένα σουβλάκι στη γειτονιά σου. Το ίδιο ισχύει σε όλους τους τομείς. Το θέμα είναι να ζεις και να χαίρεσαι! Υπάρχει κόσμος με πολλά χρήματα, πιο πολλά από μένα, που δεν ξέρει να ζήσει, που δεν ξέρει να χαρεί.
Επιμέλεια: Πωλίνα Λαμπόγλου
Grooming: Κατερίνα Μητροπούλου
