Ο τουρκοκύπριος καλλιτέχνης μιλά για παραμύθια, ήρωες και πραγματικότητα.
Από τον Θανάση Φωτίου
Φωτο: Προσωπικό αρχείο Μ.B.
Στο profile σου δηλώνεις art teacher, αρχιτέκτονας, φωτογράφος… Ποιο απ’ όλα σε εκφράζει περισσότερο;
Προτιμώ να αποκαλώ τον εαυτό μου αρχιτέκτονα, εξαιτίας του πτυχίου μου. Η αρχιτεκτονική, ωστόσο, άνοιξε τους ορίζοντές μου στον τρόπο που κοιτάζω τα πράγματα και με έκανε να εξερευνήσω κι άλλα μέσα, όπως η φωτογραφία. Γι’ αυτό κι έκανα μεταπτυχιακά στη φωτογραφία, στο Λονδίνο. Αυτή τη στιγμή διδάσκω Τέχνη σε ιδιωτικό σχολείο και κάνω το διδακτορικό μου στην αρχιτεκτονική. Παρόλα αυτά, θα ήθελα να αποκαλώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη. Το μέσο είναι που αλλάζει, η τέχνη είναι σταθερή.
Πότε ξεκίνησες να κάνεις illustration;
Ξεκίνησα να ζωγραφίζω από παιδί. Ήταν πάντα ένας τρόπος να εκφράζω τον εαυτό μου και τη φαντασιακή πλευρά του χαρακτήρα μου. Εξακολουθώ να το χρησιμοποιώ μέχρι σήμερα ως εργαλείο για να ξεφύγω και να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα. Η εικονογράφηση με βοήθησε να δημιουργήσω το ονειρικό μου τοπίο, μαζί με τη φωτογραφία.
Πώς ακριβώς γεννιούνται οι ιδέες μέσα σου; Από πού εμπνέεσαι;
Θα έλεγα ότι μπορείτε να φανταστείτε τις εικονογραφήσεις μου ως εικόνα του συνειδητού αλλά και του ασυνείδητου της ψυχής μου. Εννοείται πως ο κινηματογράφος, η μόδα, η μουσική και άλλα μέσα τέχνης επηρεάζουν και ωθούν την έμπνευσή μου.
Τι εκφράζεις κυρίως με τα έργα σου; Τι θέλεις να πεις;
Η δουλειά μου έχει αναφορές σε ξεχωριστές καλλιτεχνικές εποχές όπως ο σουρεαλισμός, η pop art, ο ντανταϊσμός… Στόχος μου είναι να ωθήσω τους ανθρώπους να ανακτήσουν την επαφή με το παιδί που κρύβουν μέσα τους, στο εσωτερικό τους, μέσα από το σκοτεινό, σαρκαστικό και ακόμη και αστείο χιούμορ μου. Αλλά αυτό που θέλω να πω και να εκφράσω είναι σίγουρα μια εξελισσόμενη και συνεχώς μεταβαλλόμενη διαδικασία.
Οι πιο πολλές, όλες σχεδόν, οι εικόνες σου έχουν μια παραμυθένια και ποιητική διάσταση. Ταυτόχρονα ορισμένα έργα σου είναι… σκοτεινά. Συμφωνείς;
Σίγουρα συμφωνώ. Από παιδί μου αρέσει η αισθητική των παραμυθιών, των ταινιών τρόμου, της σκοτεινής τέχνης και των θρησκευτικών εικόνων. Ωστόσο, πρόσφατα άρχισα να χρησιμοποιώ πιο ζωντανά χρώματα στις εικονογραφήσεις μου. Είναι σκοτεινά αλλά πιο χαρούμενα πλέον.
Οι ήρωες που χρησιμοποιείς, ποιοι είναι; Πως τους έχεις δημιουργήσει;
Είχα αρχίσει να ζωγραφίζω έναν χαρακτήρα ή αν προτιμάς έναν αντιήρωα με στέμμα, όταν ήμουν ακόμα στο στρατό. Εξακολουθώ να τον ζωγραφίζω έκτοτε, αλλά ο χαρακτήρας αυτός αλλάζει συνέχεια. Μου αρέσει να ζωγραφίζω τους χαρακτήρες μου ως αναπαράσταση της ψυχικής μου κατάστασης, επίσης απρόσιτες, εμβληματικές και δημοφιλείς φιγούρες σε μια ονειρική μοναρχία που δημιουργούν ένα παράξενο συναίσθημα στον θεατή.
Ποιες τεχνικές χρησιμοποιείς για τα έργα σου; Πώς διαμόρφωσες το στιλ σου;
Χρησιμοποιώ διαφορετικές τεχνικές όπως κολάζ, photoshop και διάφορα είδη βαφής. Ξεκινάω κυρίως με ένα σκίτσο και τα υπόλοιπα έρχονται φυσικά. Το στυλ μου σίγουρα αλλάζει κι αυτό συνέχεια.
Με τι παραμύθια μεγάλωσες εσύ ο ίδιος;
Θυμάμαι τον πατέρα μου να μου διαβάζει το «Ο Τζακ και η Φασολιά» όταν ήμουν παιδί, πριν πάω για ύπνο. Επίσης, το «Hansel & Gretel», «Η Μικρή Γοργόνα», η «Χιονάτη», η «Κοκκινοσκουφίτσα» και το «2000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα» είναι μερικές από τις αγαπημένες μου ιστορίες από τα παιδικά μου χρόνια. Ως παιδί της δεκαετίας του ‘80, μεγάλωσα παρακολουθώντας τους «He-man and the Masters of the Universe», «She-ra and the Pincesses of Power», «Scooby Doo», «Jetsons», «Flintstones», «Looney Tunes» και ούτω καθεξής. Οπότε είμαι σίγουρος ότι με τα γραφικά τους έχουν επηρεάσει τον τρόπο που σχεδιάζω.
Ποιες είναι οι πιο δυνατές εικόνες που έχεις από την παιδική σου ηλικία;
Θυμάμαι στο σπίτι της θείας μου το κάδρο του «Τhe crying boy» του Giovanni Bragolin, που ήταν μια εικόνα ευρέως διαδεδομένη τη δεκαετία του ’50. Μεγάλωσα βλέποντας τον πατέρα μου να ζωγραφίζει διάφορα, αλλά και παρατηρώντας όσα κρεμάνε οι άνθρωποι στους τοίχους τους. Θυμάμαι αόριστα ότι πήγαινα σε ένα τσίρκο στο Λονδίνο, κάτι που ήταν πολύ συναρπαστικό για μένα ως παιδί και εξακολουθεί να είναι. Είμαι επίσης μεγάλος θαυμαστής του Μίκυ Μάους ως εμβληματικού χαρακτήρα από την παιδική μου ηλικία.
Η αισθητική και το ταλέντο θεωρείς ότι είναι κληρονομικά;
Ο πατέρας μου είναι πολύ καλός στο σχέδιο. Άρα μπορεί να είναι κληρονομικό.
Πού παρουσιάζεις τη δουλειά σου;
Στο instagram και σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις. Πολύ σύντομα θα συμμετάσχω σε μια ομαδική έκθεση στη βόρεια πλευρά της Λευκωσίας. Και φυσικά θα ήθελα να δραστηριοποιηθώ και στο νότο.
Τι αγαπάς να κάνεις στον ελεύθερο σου χρόνο;
Ξοδεύω πολύ χρόνο ζωγραφίζοντας, παρακολουθώ ταινίες, διαβάζω βιβλία και προσπαθώ να γυμνάζομαι.
Πες μου ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τη λέξη:
Χρόνος… πολύ σύντομος.
Μουσική… έμπνευση.
Αγάπη… rollercoaster.
Ταξίδι… συναρπαστικό.
Φαντασία… ατέλειωτη.
Ελευθερία… δύσκολο να επιτευχθεί.
Κύπρος… ασφάλεια.
Περιοδικό “Omikron”, τεύχος 295.
