Ανήσυχος, αεικίνητος, αναλυτικός, αστείος. Κουβεντιάζοντας με τον Παναγιώτη Κυριάκου ανακαλύψαμε όλα όσα κρύβονται πίσω από την ανάλαφρη περσόνα του αγαπημένου συμπαρουσιαστή του Λούη Πατσδαλίδη!
Από τη Νατάσσα Γεωργίου
«Λούης Night Show» και «Η Φαμίλια», στον Alpha και «Ένας υπηρέτης, δύο αφεντικά», στο Σατιρικό Θέατρο. Αποτελεί πρόκληση να κινείσαι ανάμεσα σε τηλεόραση και θέατρο;
Πρόκληση, θαρρώ, είναι και τα δύο από μόνα τους. Το κάθε τι έχει τα εύκολα και τα δύσκολα. Τώρα, όσον αφορά το «μεταξύ τους», θεωρώ ότι όλα είναι θέμα διαχείρισης χρόνου και φαιάς ουσίας.
Σου προσφέρουν εντελώς διαφορετικά πράγματα. Τι αγαπάς περισσότερο στην τηλεόραση και τι στο θεάτρο;
Ακριβώς. Είναι κατά βάση πολύ διαφορετικά, αλλά στην πορεία συναντούν ομοιότητες. Στην τηλεόραση αγαπώ τον τρόπο που δουλεύει. Είναι σχεδόν μαγικό το πόσοι άνθρωποι, με τον τρόπο τους, προσφέρουν σε ένα αποτέλεσμα το οποίο κρατάει για μια στιγμή. Κάτι παρόμοιο, βέβαια, συμβαίνει στο θέατρο, με λίγο διαφορετικό τρόπο. Στο θέατρο αγαπώ την αλήθεια του. Το πόσο μοναδικό είναι αυτό που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή. Είναι ένα αποτέλεσμα επίμονης και επίπονης -αρκετές φορές- δουλειάς, που δεν σηκώνει διόρθωση.
Έχεις, όμως μια ιδιαίτερη αδυναμία στο σανίδι;
Ναι! Όπως σου είπα, εκείνη η στιγμή που δημιουργούνται τα πράγματα, είναι κάτι το απερίγραπτο. Και η όλη διαδικασία της πρόβας και της δοκιμής, είναι κάτι που σε «φορτίζει», με κάθε έννοια. Εκεί, ίσως, να κρύβεται και η αδυναμία που λες.
Ως άνθρωπος χαμηλών τόνων, που δεν αγαπά τις αντιπαραθέσεις, γιατί διάλεξες έναn χώρο που τρέφεται με ίντριγκες;
Δεν ήξερα και δεν ρώτησα… Κοίτα, νομίζω κάθε χώρος λίγο ή πολύ, έχει τις ίντριγκές του. Στους συγκεκριμένους χώρους που εργάζομαι, είναι όλα θέμα επιλογών. Αν θες να δώσεις σημασία στα «πηγαδάκια» και στις ίντριγκες, είναι δικαίωμά σου. Εγώ, θα προτιμούσα να μην.
Πώς αντιμετωπίζεις την αναγνωρισιμότητα;
Είναι όμορφο να ξέρεις ότι η δουλειά σου αναγνωρίζεται και εκτιμάται. Πόσο μάλλον όταν γίνεται σε ευρύτητα. Μου αρέσει, μπορώ να πω.
Παναγιώτης και χιούμορ είναι άρρηκτα δεμένα. Μορφή ευφυίας ή και άμυνα, λένε κάποιοι. Τι ισχύει στην περίπτωσή σου;
Η αλήθεια είναι ότι δεν νομίζω ότι ξέρω την απάντηση. Θα έλεγα ότι είναι απλά ο τρόπος που εκφράζομαι.
Γεννήθηκες με αυτό ή προέκυψε στην πορεία;
Και πάλι, δεν έχω ιδέα! Ίσως να γεννήθηκα με την ανάγκη να προκύψει στην πορεία. Ξέρω ‘γω;
Είναι δύσκολο να έχεις εύστοχο χιούμορ;
Το χιούμορ είναι ευρεία και, συνεπώς, υποκειμενική ένοια. Κάτι που για μένα είναι αστείο, σε σένα μπορεί να προκαλεί απορία ή και θυμό. Γενικά, πιστεύω, έχει να κάνει με το σε ποιους και για τι απευθύνεσαι. Εκεί μάλλον έγκειται η δυσκολία.
Αντιμετωπίζεις ό,τι έρθει στη ζωή με χιούμορ; Βλέπεις τη θετική πλευρά των πραγμάτων;
Όχι! Εντάξει, πλάκα κάνω. Ως επί το πλείστον, ναι. Η αλήθεια είναι ότι χρησιμοποιώ το χιούμορ ως καταλύτη. Διακωμωδώ (στο μυαλό μου ευτυχώς) μονίμως τις καταστάσεις. Είτε μόνος, είτε με παρέα. Τώρα, σε σχέση με τη θετική πλευρά, εξαρτάται. Πάντα βρίσκω τη βάση των πραγμάτων και κινούμαι αναλόγως. Δυστυχώς, οι εποχές μας έχουν καταστάσεις που δύσκολα βρίσκεις θετική πλευρά.
Ο χαμός του πατέρα σου ως προς τι σε έκανε διαφορετικό;
Δεν νομίζω ότι με έκανε διαφορετικό σε κάτι. Είναι αυτό που είναι. Μπορεί να με «σκλήρυνε» λίγο.
Είσαι υπέρμαχος του «αφού το νιώθω, γιατί να μην το πω;»
Είμαι υπέρμαχος του «η ελευθερία μου σταματά εκεί που ξεκινά η δική σου». Σαφώς, αν κάτι με ενοχλεί θα το πω, αλλά πάντα με γνώμονα τον υγιή διάλογο και τον αλληλοσεβασμό. Είναι πολύ όμορφο και θεμιτό να αναγνωρίζεις τα λάθη σου και να ξεκινάς μια συζήτηση από εκεί.
Βρίσκω ότι έχεις αρκετές αντιφάσεις στον χαρακτήρα σου. Προγραμματισμένος και ταυτόχρονα ελεύθερο πνεύμα, δουλεύεις μπροστά από τις κάμερες αλλά είσαι ντροπαλός, εκφραστικός με τους δικούς σου και άνθρωπος που κλείνεται στον εαυτό του. Πώς βρίσκεις ισορροπία;
Η σωστή ερώτηση θα ήταν «πας καλά;» Όπως σου είπα και στην πρώτη ερώτηση, όλα είναι θέμα διαχείρησης της φαιάς ουσίας. Προγραμματισμένος, γιατί όλη η μέρα κινείται πάνω σε λεπτά και δευτερόλεπτα. Ειδικά όταν κάνεις πολλά ταυτόχρονα, από επιλογή. Ελεύθερο πνεύμα, γιατί κανείς δεν ανήκει σε κανένα. Το να δουλεύει κάποιος μπροστά από τις κάμερες δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να θεωρεί τον κόσμο δικό του. Και κυρίως, άλλο δουλειά κι άλλο ζωή. Εκφραστικός με τους δικούς μου γιατί αυτούς αφορώ. Άνθρωπος που κλείνεται στον εαυτό του, γιατί «σαν το σπίτι σου, δεν έχει».
Η προσωπική εξέλιξη είναι κάτι που σε ενδιαφέρει;
Μα αυτό είναι το ζητούμενο.
Σκέφτεσαι πώς να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, πρωτίστως για σένα;
Όλοι μας από μικροί, θέλαμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Όλα ξεκινούν από κάπου. Κι αν εμείς οι ίδιοι δεν γινόμαστε καλύτεροι, με ποιο δικαίωμα να έχουμε απαιτήσεις από τον κόσμο γύρω μας;
Αυτό συνεπάγεται να ακούμε και να μαθαίνουμε από τους άλλους;
Σαφέστατα. Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, έχουν κάτι να μας δώσουν. Θετικά και αρνητικά. Βλέπεις, αντιλαμβάνεσαι, φιλτράρεις, υιοθετείς, πορεύεσαι.
Κάνεις εύκολα φιλίες;
Πάρα πολύ δύσκολα και με κόπο εκατέρωθεν.
Το ένστικτο σου το ακούς ή κάνει παρεμβολές το υπεραναλυτικό σου μυαλό;
Εδώ πέτυχες υπέροχο συνδυασμό! Ενώ υπεραναλύω μονίμως, υπάρχει πάντα εκείνο το μικρό Παναγιωτάκι που είναι εκεί, πετάγεται μια-δυο φορές και λέει τη γνώμη του. Και στην τελική, όταν κάτι πάρει τον δρόμο του, το Παναγιωτάκι έχει 8/10 δίκαιο – το 8/10 μπήκε για να μη νομίζει ότι είναι και τέλειο. Να έχει περιθώριο βελτίωσης, να μη χαλαρώνει.
Να υποθέσω ότι το φλερτ το έχεις ακουστά και μόνο;
Πώς; Φλερτ δεν είναι εκείνο που βάζουμε στην ντουλάπα για να μη μυρίζει; Σε ποιον δεν αρέσει το φλερτ; Απλώς, δεν με λες και μύστη του συγκεκριμένου σπορ.
Τι σου κάνει κλικ σε μια γυναίκα;
Το μυαλό της.
Είσαι ρομαντικός;
Λατρεύω τον Μπετόβεν και τον Στράους! Πέρα από την πλάκα, έβλεπα μια συνέντευξη τις προάλλες του Ρένου Χαραλαμπίδη, που μιλούσε για τα 20χρονα της ταινίας «Φτηνά Τσιγάρα», η οποία τυγχαίνει να είναι από τις αγαπημένες μου ταινίες. Εκεί, λοιπόν, ο Ρ. Χ. είπε το εξής όμορφο: «Ο ρομαντισμός, για να είναι ρομαντισμός, δεν πρέπει να είναι αποδοτικός. Δεν πρέπει να έχει επιτυχία». Με βρίσκει σύμφωνο. Δεν είμαι υπέρ του ολοκληρώματος. Είμαι υπέρ της αλήθειας που γεννιέται τη στιγμή που θέλεις να αφεθείς. Τώρα αν μιλάμε πιο γενικά, θα με έλεγα ρομαντικό ουτοπιστή.
«Τα πάντα ρει». Το αποδέχεσαι πραγματικά; Ακόμα και στον έρωτα;
Σαφώς. Όλα είναι εκεί, ρευστά. Εσύ διαλέγεις που θέλεις να πας και τι θέλεις να κάνεις. Και στον έρωτα. Και αφού το πάμε στον Ηράκλειτο, θα προσέθετα ότι «Ήθος ανθρώπω δαίμων» – ο χαρακτήρας του ανθρώπου, είναι το πεπρωμένο του.
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις και το τελευταίο πριν κοιμηθείς;
Τι έχω να κάνω σήμερα, άρα πόση ώρα έχω να ετοιμάσω πρωινό. Τι έχω να κάνω αύριο, άρα πόση ώρα έχω να κοιμηθώ.
Νιώθεις τυχερός;
Επίσης, κάτι υποκειμενικό. Θα έλεγα πως ναι. Αλλά υποθέτω ότι ο παράγοντας τύχη, ξεκινάει και σταματάει στις στιγμές που εμφανίζεται μια ευκαιρία. Από ‘κει και πέρα, εμείς καθορίζουμε το πόσο γρήγοροι θα είμαστε στο να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ STYLING: ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
