Η ηθοποιός του θεατρικού αναλόγιου «Develop. Develop again. Develop better», μοιράζεται μαζί μας στιγμές από την καθημερινότητά της.
Από την Τάνια Νεοκλέους
Σε ποια περιοχή έχεις μεγαλώσει; Τι σου αρέσει πιο πολύ σε αυτήν;
Μεγάλωσα στην περιοχή Νάαφι της Λεμεσού. Είναι ένα μέρος, όπου η αίσθηση της «γειτονιάς» νομίζω θα με συντροφεύει για πάντα.
Ποιο σημείο του νησιού έχεις συνδέσει με τις πιο όμορφές σου αναμνήσεις;
Με την Πέτρα του Ρωμιού στην Πάφο.
Ποια είναι η αγαπημένη σου διαδρομή με τα πόδια και ποια με το αυτοκίνητο;
Με τα πόδια η διαδρομή από το σπίτι μου στη Λευκωσία μέχρι το πάρκο της Ακαδημίας. Με το αυτοκίνητο η διαδρομή κατά μήκος του Lady’s mile στη Λεμεσό.
Πού έβγαλες την πιο ωραία φωτογραφία;
Από το παράθυρο ενός αεροπλάνου με προορισμό την Κοπεγχάγη. Ο ουρανός ήταν λες και στοίβαξε χιόνι, το οποίο έμεινε απάτητο για αιώνες. Κατάλευκο και παχύρευστο σου προκαλούσε μια επιθυμία να το αγγίξεις, να το γευτείς κουρντίζοντας τις αισθήσεις σου. Τα σχήματα ήταν πολύμορφα και σου έδιναν την εντύπωση μιας καλοστημένης χορογραφίας. Ένιωθα την ασημαντότητά μου να είναι κομμάτι της αιωνιότητας.
Τι θυμάσαι πιο έντονα από εκείνο το μέρος;
Ότι κάποτε ήταν απλό να ταξιδεύουμε.
Ποιο ταξίδι έχει αποτυπωθεί στη μνήμη σου;
Το ταξίδι μου στην Ιαπωνία το 2019. Όταν έφτασα στο Tokyo Station, σ’ έναν από τους μεγαλύτερους σταθμούς του κόσμου, έμεινα για αρκετή ώρα ακίνητη, βλέποντας γύρω μου αποσβολωμένη. Ήταν η πρώτη φορά που αντίκρυζα τόσο κόσμο στη ζωή μου. Ένιωθα ότι ήμουν σε video game και ότι αυτό που ζούσα ήταν εικονικό. Το εντυπωσιακό στην Ιαπωνία είναι ο παράλογος συνδυασμός των εικόνων. Για παράδειγμα, άνθρωποι με μάσκες, πριν από το ξέσπασμα της πανδημίας, καμία οπτική επαφή γενικά, Νίντζα σε πανέμορφους ναούς να κάνουν εξάσκηση, ιεροτελεστίες τσαγιού, άνθρωποι στον δρόμο σκυμμένοι στα κινητά, άνθρωποι ντυμένοι παραδοσιακά, εκατοντάδες πόστα εργασίας από το κάποιος να σε καλωσορίζει και κάποιος άλλος να σε αποχαιρετά και άλλα πολλά.
Σε ποιο μέρος του πλανήτη θα ήθελες να βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή;
Χωρίς πανδημία θα ήθελα να βρεθώ στο Παρίσι.
Τι θα έκανες αν είχες την ευκαιρία να βρεθείς εκεί;
Θα πήγαινα σε ένα μπαρ.
Ποιο βιβλίο διαβάζεις; Ποιο είναι το αγαπημένο σου;
Αυτή την περίοδο διαβάζω το βιβλίο «Η σπηλιά», του Πορτογάλου Ζοζέ Σαραμάγκου. Το αγαπημένο μου είναι το «Κάιν», γραμμένο από τον ίδιο συγγραφέα.
Τι διδάχτηκες από αυτό;
«Φτιάξε μας έναν Θεό να μας καθοδηγήσει».
Ποιο είναι το επόμενο στη λίστα σου;
Το «Νορβηγικό δάσος», του Χαρούκι Μουρακάμι.
Ποια ταινία είδες τελευταία;
Το «Head-on», του σκηνοθέτη Fatih Akin.
Ποια είναι η αγαπημένη σου; Γιατί την ξεχωρίζεις;
«Spring, Summer, Fall, Winter…and Spring» του Kim Ki-duk. Την ξεχωρίζω, γιατί μεταφέρει τα κλισέ μέσα από τη λυρικότητα της φύσης, την πάροδο των εποχών και των χρόνων.
Η σειρά με την οποία έχεις κολλήσει;
Το «Ratched».
Ποιο τραγούδι ακούς πιο συχνά αυτές τις μέρες;
Το «Crazy in love», από Antony and the Johnsons.
Μίλησέ μας για μια καθημερινή σου συνήθεια/μερικές στιγμές από τη ρουτίνα σου.
Μου αρέσει πολύ να περνώ χρόνο με τους γάτους μου, να περπατώ, να μιλώ με φίλους και να πίνω τσάγια.
Πού απολαμβάνεις περισσότερο τον πρωινό καφέ σου;
Στο σαλόνι μου.
Ποια είναι η πιο όμορφη αυλή στην πόλη σου;
Του παππού μου.
Αν η ζωή σου αυτή την περίοδο ήταν κινηματογραφική ταινία (ή βιβλίο), ποιο τίτλο θα της έδινες;
«Η ζωή μου σαν αόρατη».
