Λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Artos Foundation για να ερμηνεύσει τον μονόλογο «1η φορά χιόνι», η Μαρίνα Κατσαρή μοιράζεται μαζί μας στιγμές από την καθημερινότητά της.
Από την Τάνια Νεοκλέους
Σε ποια περιοχή έχεις μεγαλώσει; Τι σου αρέσει πιο πολύ σε αυτήν;
Έζησα τα πρώτα μου δύο χρόνια στο Ομάν της Αραβικής Χερσονήσου. Από τότε ζω στη Λευκωσία. Μου αρέσει ό,τι με γεμίζει με την ευθύνη να μην ξεχνώ την ευθύνη μου απέναντι στην ειρήνη, στην ανεκτικότητα, στην αγάπη.
Ποιο σημείο του νησιού έχεις συνδέσει με τις πιο όμορφές σου αναμνήσεις;
Με τον Πρόδρομο και τη Δρούσεια, όπου πέρασα τα παιδικά μου καλοκαίρια. Οι αναμνήσεις αυτές είναι πατρίδα. Και η σκέψη της πατρίδας σε ηρεμεί.
Ποια είναι η αγαπημένη σου διαδρομή με τα πόδια και ποια με το αυτοκίνητο;
Με τα πόδια, απολαμβάνω να γυρίζω το πάρκο της Ακαδημίας, που βρίσκεται δίπλα από το σπίτι μου. Εκεί ο κόσμος ξεχνάει τα αυτοκίνητα, καβαλάει ποδήλατα, τρέχει, παίζει με τα παιδιά του, εκπαιδεύει τα σκυλιά του. Με το αυτοκίνητο, αγαπώ τη διαδρομή του παραλιακού μετώπου της Μόρφου. Ίσως το γεγονός ότι η μαμά μου είναι από εκεί, να με σπρώχνει να αναβιώνω μέσα μου και τις δικές της παιδικές μνήμες.
Πού έβγαλες την πιο ωραία φωτογραφία;
Σε μια φωτογράφιση για το project κοσμημάτων Diodora Jewellery της αδελφής μου, Ρεβέκκας. Ο φίλος μας, Χάρης Παναγιώτου, μου ζήτησε να σταθώ με ένα εντυπωσιακό περιδέραιο μπροστά από μια γαλάζια πόρτα και μου είπε «χαλάρωσε».
Τι θυμάσαι πιο έντονα από εκείνο το μέρος;
Το αίσθημα της συνδημιουργίας και της αλληλεγγύης. Πόση περισσότερη αγάπη προς τον άλλον; Ασχέτως αν τύχαινε να είναι η αδερφή μου. Την οικογένεια, άλλωστε, την επιλέγεις.
Ποιο ταξίδι έχει αποτυπωθεί στη μνήμη σου;
Roadtrip στην Ανδαλουσία. Χιλιάδες χιλιόμετρα, ημιερημικά τοπία, σπαρμένα χωράφια, απόκρημνα βουνά, αετοί, σπηλιές με flamenco, vino tinto de verano, Λόρκα.
Σε ποιο μέρος του πλανήτη θα ήθελες να βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή;
Όχι πολύ μακριά. Ελλάδα. Πελοπόννησο. Ορίζοντας, βουνό και θάλασσα. Ακόμα κι αυτό έχει γίνει ευχή!
Τι θα έκανες αν είχες την ευκαιρία να βρεθείς εκεί;
Παραλία, βιβλίο και βόλτες με τη μηχανή, που έχει η οικογένειά μου.
Ποιο βιβλίο διαβάζεις; Ποιο είναι το αγαπημένο σου;
Διαβάζω παραμύθια του Χιλιανού Λουίς Σεπούλβεδα, που χάθηκε από τον κορωνοϊό. Ένα από τα αγαπημένα μου είναι «Η Μόμο» του Μίχαελ Έντε.
Τι διδάχτηκες από αυτό;
Ότι δεν έχουμε χρόνο. Κι όσον έχουμε, τον πετάμε κυρίως στα σκουπίδια.
Ποιο είναι το επόμενο στη λίστα σου;
«Το διπλό βιβλίο» του Δημήτρη Χατζή.
Ποια ταινία είδες τελευταία;
Τη «Sami Blood». Καταπιάνεται με μια μειονότητα στη Σουηδία στις αρχές του 20ου αιώνα που υφίστατο απίστευτη πολιτισμική καταπίεση από τους εθνικιστές της εποχής, λόγω της διαφορετικής, παραδοσιακής της ζωής. Μια άγνωστη πτυχή του ευρωπαϊκού φασισμού μιας «πολιτισμένης» χώρας.
Ποια είναι η αγαπημένη σου; Γιατί την ξεχωρίζεις;
Μία από τις αγαπημένες μου είναι η ρωσική «Ο ηλίθιος». Σε αυτήν, ένας υδραυλικός σε μια πόλη στη μέση του πουθενά αντιλαμβάνεται ότι ένα κτίριο με χιλιάδες ενοίκους πρόκειται να καταρρεύσει. Μέσα σε μια νύχτα προσπαθεί να πείσει το διεφθαρμένο κατεστημένο της πόλης (δήμαρχος, εκκλησία, υπηρεσίες) για την εκτίμησή του. Μόνο που τα συμφέροντα προέχουν της ζωής των ενοίκων.
Η σειρά με την οποία έχεις κολλήσει;
Η «El Chapo». Καταπιάνεται με τη βία των μεξικανικών καρτέλ, την απίστευτη διαπλοκή σε όλο το κρατικό φάσμα αλλά και με το πού μπορεί να φτάσει ένας αδίστακτος πολιτικός με την υποστήριξη του λαού. Με άλλα λόγια, με την πραγματικότητα του φρικτού κόσμου όπου ζούμε.
Ποιο τραγούδι ακούς πιο συχνά αυτές τις μέρες;
«Τα ήσυχα βράδια» της Αρλέτας. Το προβάρω για τον μονόλογο «1η φορά χιόνι» που ετοιμαζόμαστε να ανεβάσουμε.
Μίλησέ όπως για μια καθημερινή σου συνήθεια/ μερικές στιγμές από τη ρουτίνα σου.
Τα πράγματα στη δουλειά μου έχουν αλλάξει άρδην, λόγω της πανδημίας. Ψάχνω τα νέα μου πατήματα, με πρόβες και καινούρια projects αλλά και μια δυναμική χριστουγεννιάτικη παράσταση για παιδιά που θα ανακοινωθεί σύντομα.
Πού απολαμβάνεις περισσότερο τον πρωινό καφέ σου;
Στο μπαλκόνι μου κοιτάζοντας τα φυτά μου. Κυρίως μυρίζοντας τον βασιλικό μου.
Ποια είναι η πιο όμορφη αυλή στην πόλη σου;
By far αυτή του Καφενείο 11 στην παλιά Λευκωσία. Είναι ένα μέρος, όπου έχω παίξει πολλές φορές. Όαση.
Αν η ζωή σου αυτή την περίοδο ήταν κινηματογραφική ταινία (ή βιβλίο), ποιο τίτλο θα της έδινες;
«Ατέλειωτες Μέρες Δίπλα στον Παναγιώτη Λάρκου»!
Περιοδικό “Go”, τεύχος 134.
