Νέα ηθοποιός, παθιασμένη με το θέατρο, τρελαμένη με την πόλη της τη Λεμεσό… Η Ήβη Νικολαΐδη, κόρη του νέου δημάρχου της Λεμεσού, φωτογραφίζεται για το Omikron στα αγαπημένα της σημεία στην πόλη και μιλά για τα όνειρά της στο σανίδι.
Της Τώνιας Σταυρινού
Styling: Shona Muir
Παραγγέλνω καφέ, παραγγέλνει φρέσκο χυμό και ρωτά τη σερβιτόρα αν μπορεί να της προσθέσει τζίντζερ… «Α, είσαι από κείνες» σχολιάζω πικρόχολα. «Όχι, με παρεξήγησες, απλά μ’ αρέσει το τζίντζερ κατά τ’ άλλα τρώω και McDonalds» απαντά με ύφος κατηγορούμενης στο εδώλιο. Η οικειότητα είναι σχεδόν αυτόματη μεταξύ μας. Η Ήβη είναι ένα πολύ cool παιδί χωρίς ίχνος επιτήδευσης. Πριν μπει στα βαθιά της υποκριτικής, πήρε πτυχίο Νομικής και τελείωσε την άσκησή της σε δικηγορικό γραφείο. «Τι γνώμη είχαν οι δικοί σου όταν αποφάσισες να βάλεις στο ψυγείο το πτυχίο της νομικής για να γίνεις ηθοποιός;» τη ρωτάω και πριν απαντήσει σκύβει στο μαγνητοφωνάκι και λέει «συγνώμη μπαμπά μου». Γελάμε ξανά. «Αυτό που φοβόντουσαν οι γονείς μου διαπιστώνω πως ήταν ένα γεγονός: δεν είναι μια σταθερή δουλειά, δεν έχει καμία ασφάλεια. Ξέρω ότι έχω δουλειά για τους επόμενους τρεις μήνες, αλλά για μετά δεν έχω ιδέα. Δεν είχαν άδικο δηλαδή στο θέμα της ανασφάλειας. Όμως με στήριξαν και με στηρίζουν».
Δουλεύεις και ως δικηγόρος;
Όχι το άφησα. Τελείωσα τις σπουδές μου στη Νομική στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Με το που τελείωσα την άσκησή μου αποφάσισα να δοκιμάσω πού θα με πάρει η υποκριτική. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς εύκολα να κάνεις και τα δύο. Από τη μέρα που είπα να το δοκιμάσω, είχα αρκετές προτάσεις οι οποίες με έφεραν ώς εδώ. Δεν έχω μείνει χωρίς δουλειά ως τώρα.
Και τι κάνεις τώρα;
Είμαι στο Σατιρικό στην «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» και είμαι βοηθός παραγωγού στο «Τέλειο Έγκλημα», ένα πολύ πρωτοποριακό έργο σε σκηνοθεσία Μάριου Κακουλή που ανεβαίνει στο θέατρο Σπούτνικ. Τηλεοπτικά, είμαι στα «Μαύρα Μάθκια» στον Alpha.
Με τη νομική δηλαδή θα χωρίσουν οριστικά οι δρόμοι σας;
Είναι λίγο νωρίς για να το πω αυτό… Μου αρέσει πάρα πολύ η νομική. Και παρόλο που την επέλεξα ως ένα «καλό πτυχίο», στην πορεία με κέρδισε και την αγάπησα πολύ. Στην άσκηση κατάλαβα πόσο ενδιαφέρον έχει.
Κι η υποκριτική πώς μπήκε στη ζωή σου;
Από παιδί μου άρεσε πάρα πολύ να παρακολουθώ θέατρο. Με μάγευε. Και κάποια στιγμή απλά ήθελα να δω πώς είναι να ανεβαίνεις πάνω στη σκηνή. Είχα την περιέργεια να δω αν μπορώ να το ζήσω. Έτσι αποφάσισα να δοκιμάσω. Ξεκίνησα λοιπόν μαθήματα και σε κάποια φάση έκανα τα δύο παράλληλα, νομική και υποκριτική.
Οι σπουδές σου ήταν στην Κύπρο. Δεν έφυγες ποτέ από δω;
Χμ, είχα πάει για ενάμιση χρόνο στην Αγγλία, στο Σαουθάμπτον για να σπουδάσω νομική. Δεν μου άρεσε καθόλου. Επειδή γενικά επηρεάζομαι πάρα πολύ από το κλίμα στο οποίο ζω, δεν μου έκατσε η Αγγλία. Κι επέστρεψα στην Κύπρο για να δώσω προεισαγωγικές. Έχω να πω ότι η Νομική του Πανεπιστημίου Κύπρου έχει εξαιρετικούς καθηγητές,. Αν και δεν έχει πολλά χρόνια πίσω της και δεν έχει εδραιώσει το κύρος της ακόμη, όσο άλλες, είναι πάρα πολύ καλή.
Ποια είναι τα παιδικά σου βιώματα, πώς μεγάλωσες;
Μεγάλωσα σε μια παραδοσιακή κυπριακή οικογένεια, γεμάτη αγάπη, πολύ κοντά στους παππούδες και τις γιαγιάδες, με εκδρομές και εξορμήσεις τα Σαββατοκύριακα, μεσημεριανά κυριακάτικα τραπέζια, πολλή θάλασσα κάθε Σαββατοκύριακο με τον μπαμπά μου και τον αδελφό μου, βόλτες με τη μαμά μου να ταΐζουμε τα πουλάκια στον μόλο και αρκετές εμπειρίες στο χωριό με τους παππούδες και τις γιαγιάδες. Απλά και ουσιαστικά πράγματα που σου γεμίζουν την καρδιά. Κοντά στη φύση και με αγαπημένους ανθρώπους.
Με τους γονείς σου τι σχέση έχεις;
Τους έχω αδυναμία. Με τον μπαμπά μου είμαστε οι ίδιοι. Βλέπω κάποια πράγματα που κάνει και διαπιστώνω ότι τα κάνω κι εγώ. Η καημένη η μαμά μου…
Με τη μαμά τι σχέση έχεις;
Είναι πάντα η φίλη μου. Η μαμά μου είχε τη συνήθεια κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε να έρχεται στα κρεβάτια μας και να μας λέει «τώρα θα μιλήσουμε για τη μέρα μας». Μας άκουγε πάντα και τη θαυμάζω γι’ αυτό. Μετά, στην εφηβεία, είχε απέραντη υπομονή και ηρεμία. Σου εκπέμπει μια σιγουριά ότι όλα θα πάνε καλά. Και μας τη μετέδιδε πάντα, δίνοντάς μας ασφάλεια. Μακάρι να καταφέρω να γίνω σαν τη μαμά μου. Αν και είμαι ακριβώς το αντίθετο. Μια drama queen!
Ο πατέρας σου έλειπε πολύ από το σπίτι;
Όχι δεν μπορώ να πω ότι έλειπε πολλές ώρες. Με την πολιτική άργησε να ασχοληθεί γι’ αυτό δεν ήταν απών από το μεγάλωμά μας. Τώρα ναι, λείπει συνέχεια.
Εντάξει, τώρα είναι δήμαρχος της πόλης.
Ναι κι είμαι περήφανη γι’ αυτόν.
Με τους παππούδες και τις γιαγιάδες έχεις ιδιαίτερη σχέση;
Μεγάλωσα με τη γιαγιά μου την Ήβη, έναν άνθρωπο που με έμαθε την ανιδιοτελή αγάπη. Τα απογεύματα τα περνούσα στο μπακάλικο του παππού μου του Ροτή –από το Ηρόδοτος- επειδή ο πατέρας μου τον βοηθούσε και μας έπαιρνε κι εμάς μαζί. Στη γειτονιά του μπακάλικου ήταν κάμποσα παιδιά και έτσι περνούσαμε τη μέρα στη χωράφα εκεί κοντά. Βεβαίως και η ζωή του μπακάλικου είναι υπέροχη από μόνη της, θυμάμαι με τα χαρτοκιβώτια από τα εμπορεύματα φτιάχναμε σπιτάκια με την ξαδέλφη μου.
Οι αναμνήσεις σου από την πόλη;
Την αγαπώ πάρα πολύ. Αν θα διάλεγα ένα αγαπημένο σημείο στην πόλη θα έλεγα το παρκάκι κοντά στο σπίτι μου, όπου πήγαινα ως παιδί με τον παππού μου τον Ανδρέα και μετά με τις φίλες μου. Ένιωθα ότι άμα πήγαινες και συζητούσες τα προβλήματά σου εκεί, λύνονταν όλα! Μ’ αρέσει πολύ η παλιά πόλη της Λεμεσού και η περιοχή όπου μεγάλωσα κοντά στην Πλατεία Ηρώων. Τι να πω, αγαπώ τα πάντα στην πόλη, τη θάλασσα, το καρναβάλι. Έχει μια μοναδική ενέργεια, μια γλυκιά μυρωδιά… Μήπως είμαι πολύ ρομαντική;
Έχει πάρει τα πάνω της τα τελευταία χρόνια…
Η ανάπτυξη είναι καλοδεχούμενη, όμως, προσωπικά θα προτιμούσα να διαφυλαχθεί περισσότερο ο χαρακτήρας της παλιάς πόλης. Μου αρέσει πάρα πολύ που βλέπω όλα αυτά τα γραφικά καφενεδάκια στη Σαριπόλου, που κρατάνε το στοιχείο του παλιού. Θα μου άρεσε να κρατηθεί αυτό. Θα μου άρεσε η Πλατεία Ηρώων να έχει την όψη μιας λαϊκής γειτονιάς, όπως οι πλατείες στην Αθήνα που σφύζουν από ζωή.
Οι φίλοι σου είναι οι ίδιοι οι παιδικοί;
Ναι οι καρδιακοί μου φίλοι, είναι οι παιδικοί. Αν και έχω αποκτήσει εξίσου καλούς φίλους τα τελευταία χρόνια μέσα από το θέατρο, κάτι που ομολογώ ότι δεν το περίμενα. Θεωρούσα πάντα ότι μεγαλώνοντας δυσκολεύεσαι να κάνεις φιλίες κι όμως γνώρισα ανθρώπους πρόσφατα που αισθάνομαι ότι τους ήξερα από πάντα. Κι έτσι ανακάλυψα ότι φίλους μπορείς να κάνεις σε κάθε ηλικία. Εντάξει, είμαι και λίγο δύσκολη στις σχέσεις μου, να ανοιχτώ, να εμπιστευτώ.
Δεν σου φαίνεται.
Ναι, είμαι πολύ δύσκολη με τους ανθρώπους. Άλλο οι γνωστοί και άλλο οι φίλοι. Πολύ λίγους ανθρώπους αφήνω να με δουν σε όλες τις φάσεις μου και όλες τις αποχρώσεις. Και η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει και η μοναξιά μου. Την επιδιώκω κάποιες φορές.
Τι συμβουλή θα ήθελες να σου πουν πριν μπεις σ’ αυτή τη δουλειά;
«Κάνε τη δουλειά σου και μη μιλάς πολύ». Αυτό. Είναι καλύτερα να αφήνεις τη δουλειά να μιλά για σένα. Ενδεχομένως αυτό να ισχύει για όλους τους χώρους, αλλά μιλώ γι’ αυτόν που γνωρίζω. Είναι μια δουλειά που παίζει πολύ με τα συναισθήματα και τον εσωτερικό σου κόσμο, μπαίνει μέσα σου, αναπόφευκτα ανοίγεσαι πάρα πολύ και είσαι πολύ εκτεθειμένη. Δεν είναι κακό αυτό, είναι ωραίο, αλλά πρέπει να μάθεις να προστατεύεσαι κιόλας.
Έχεις πάθει για να μάθεις;
Ναι, μου έχει τύχει στο πλαίσιο της αφέλειας να αφήσω σκέψεις και συναισθήματα να βγουν προς τα έξω και ο άλλος μετά να τα χρησιμοποιήσει. Η αλήθεια είναι ότι είναι ένα πολύ ανταγωνιστικό επάγγελμα. Και πάλι, όμως, μπορώ να το καταλάβω. Οι ρόλοι είναι λίγοι, οι καλές ευκαιρίες πολύ περιορισμένες, επομένως, είναι αναμενόμενο να προσπαθούν να υπερισχύσουν.
Ποιοι είναι οι ήρωες σου;
Οι παππούδες κι οι γιαγιάδες μου. Ξεκίνησαν κυριολεκτικά από το μηδέν. Ο Ροτής ήρθε από μικρός στη Λεμεσό από την Πάφο και πουλούσε καραμέλες στο σινεμά για να μαζέψει σιγά σιγά λεφτά να ανοίξει το μπακάλικό του. Εκεί ήταν το «βασίλειο» του, ήταν πολύ αγαπητός άνθρωπος. Ο άλλος παππούς έραψε ένα κοστούμι και έφυγε από το χωριό του για να πάει να σπουδάσει στην Αγγλία. Αυτοί οι άνθρωποι μου έδωσαν ένα πολύ σπουδαίο μάθημα. Ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο. Φτάνει να το θες. Να το θέλεις πάρα πολύ.
Η δική μας γενιά, σήμερα, δεν είναι λίγο καλομαθημένη;
Είμαστε λίγο αδικημένοι θα έλεγα. Ναι μεν, ζούμε την εποχή της ευκολίας, όλα είναι δίπλα μας, έχουμε το ίντερνετ, τα έχουμε λίγο έτοιμα, δεν στερηθήκαμε. Αλλά την ίδια ώρα έχουμε άλλα τέρατα να αντιμετωπίσουμε. Βλέπω ότι οι άνθρωποι κοινωνικά, ψυχολογικά, επικοινωνιακά είναι σε πιο δύσκολη κατάσταση. Έχουμε άλλους δαίμονες να μας κατατρέχουν. Μπορεί να μην είναι η φτώχεια αλλά έχουμε την αποξένωση, για παράδειγμα. Κάθε γενιά έχει τους δικούς της αγώνες.
Ζούμε μια πολύ δύσκολη συγκυρία, όντως, με ακραίες ιδεολογίες να αναβιώνουν… Φαίνεται πως οι άνθρωποι δεν μαθαίνουν.
Η ιστορία κάνει κύκλους. Και ξαναφτάνουμε στο ίδιο σημείο. Και φαίνεται πως είναι σαν αρρώστια που αναβιώνει κάθε φορά που βρισκόμαστε σε μια δύσκολη καμπή.
Το θέατρο τι ρόλο έχει να διαδραματίσει σ’ αυτό;
Θεωρώ ότι μια καλή παράσταση μπορεί να επηρεάσει, να βάλει τους ανθρώπους να σκεφτούν, τους θεατές. Θα μου πεις άμα φύγεις από εκεί τελειώνει, ξεχνάς. Θεωρώ ότι πάντα κάτι μένει. Αν αγγίξει κάποιες χορδές, αυτές θα χτυπήσουν ξανά εκεί που πρέπει να αντιδράσεις, να μιλήσεις, να υπερασπιστείς το δίκαιο.
Μας κάνει δηλαδή λιγότερο παθητικούς;
Ναι σίγουρα και αυτό το έχω βιώσει κι η ίδια ως θεατής. Πέρα από αυτό, το θέατρο είναι και ένας μαγικός τρόπος ψυχαγωγίας. Το να γελάσεις στο θέατρο, μπροστά από τους ηθοποιούς, θα σου δώσει την κάθαρση. Και η συγκίνηση από ένα δραματικό έργο, πάλι θα σου αφήσει άλλα πράγματα πολύ σημαντικά. Το θέατρο είναι ένα είδος ψυχανάλυσης που την έχουμε ανάγκη.
