Τα μοναχικά χρόνια στη Γαλλία, η «ταραχώδης» σχέση που είχε στο παρελθόν με τον πατέρα του και η επιτυχία στο Αυστραλιανό Όπεν – που ήταν πολύ μεγάλη, αλλά αυτός πολύ μικρός για να τη διαχειριστεί. Τα οικονομικά προβλήματα που εξαφανίστηκαν ξαφνικά, αλλά πήραν μαζί τούς στόχους που τον κρατούσαν στο «παιχνίδι» και η Καρολίνα, που του χάρισε την ευτυχία που καμιά νίκη και κανένα έπαθλο δεν κατάφερε να του δώσει μέχρι σήμερα.
Της Νταϊάνας Αζά
Όταν ήταν μικρός συνήθιζε να λέει πως μόλις κέρδιζε ένα Grand Slam, θα παρατούσε το τένις. Κι αυτό γιατί, για χρόνια ολόκληρα, ένιωθε ότι του προκαλούσε μόνο πόνο και δυστυχία, στερώντας του το δικαίωμα για μια φυσιολογική ζωή και μια ανέμελη παιδική ηλικία. Όλα αυτά, μέχρι που γνώρισε τη γυναίκα του. «Τότε άρχισα να αγαπώ το τένις. Γιατί μετά από τόσα χρόνια, έφερε στη ζωή μου κάτι θετικό: Την Καρολίνα!», μου λέει, καταρρίπτοντας σε μια μόνο στιγμή την εικόνα του παθιασμένου αθλητή, που θα παρέδιδε και την ψυχή του στο διάβολο για ένα ακόμη μετάλλιο και μια ψηλότερη θέση στην παγκόσμια κατάταξη…
Πόσο εύκολο ήταν για ένα 14χρονο αγόρι να ζει μόνο του σε μια ξένη χώρα;
Δεν ήταν εύκολο, αλλά φάνηκα τυχερός. Βρήκα μια οικογένεια στο Παρίσι που μου έδινε αγάπη, μια οικογένεια που δεν ήξερα καν, που δεν ήταν γονείς μου αλλά με πρόσεχαν σαν παιδί τους. Αυτό βέβαια δεν αναιρεί το γεγονός ότι ήμουν μακριά από τους δικούς μου, μόνος, ακούγοντας μια άγνωστη γλώσσα. Έμαθα από τα 14 μου να ξυπνώ η ώρα 6 το πρωί, να παίρνω το τρένο για την Ακαδημία και να περνώ μιάμιση ώρα στο δρόμο, μόνος. Είτε το θέλεις είτε ότι, έχεις κάποιες ευθύνες και πρέπει να ωριμάσεις. Και αυτό με βοήθησε να είμαι ο άνθρωπος που είμαι σήμερα. Δεν μπορώ να πω ότι μου βγήκε σε κακό, αλλά είναι κάτι που θα έχω μέσα μου για πάντα, για το υπόλοιπο της ζωής μου. Αν δεν ήταν όμως η Γαλλία, εξάλλου, θα ήταν η Αμερική – ο πατέρας μου όμως δεν υπήρχε περίπτωση να με αφήσει να μείνω στην Κύπρο. Με «έκτισε» από 5 χρονών και μου έδωσε το μήνυμα από νωρίς ότι στα 14-15 μου θα φύγω.
Έχεις σκεφτεί πώς θα ήσουν σήμερα, αν δεν έφευγες τότε;
Λιγότερο ώριμος, χωρίς αμφιβολία. Γιατί παρόλο που πέρασα δύσκολες στιγμές, έχω αλλάξει ως άνθρωπος. Μπορεί να μην πήγα σχολείο, αλλά κάτι κέρδισα. Αυτό που έχω μέσα μου θα με κάνει αύριο, αν συμβεί κάτι, να σηκωθώ ξανά και να περπατήσω. Και αυτό για εμένα είναι το πιο σημαντικό μάθημα ζωής. Ένα μάθημα που το σχολείο δεν μπορεί να σου δώσει. Και αυτό το κατάλαβα από μικρή ηλικία και γι’ αυτό είμαι εδώ που είμαι σήμερα.
Αυτό είναι που σε κάνει να «σηκώνεσαι» και να ολοκληρώνεις έναν αγώνα, ακόμα κι όταν έχεις τραυματιστεί;
Ναι, γιατί, παρόλο που δεν θυμάμαι τα πάντα από εκείνη την περίοδο, αυτή την πίστη και τη θέληση την έχω από τότε μέσα μου. Σπάνια θα τα βάλω κάτω, σπάνια θα τα παρατήσω. Είναι η θέληση αυτό που με κάνει να σταθώ ξανά στα πόδια μου. Ξέρεις από πού ήρθες, ξέρεις τι πέρασες για να φτάσεις μέχρι εδώ και αυτό σε βοηθά να προχωράς.
Σκέφτηκες ποτέ να τα παρατήσεις;
Πολλές φορές. Όποιον προπονητή κι αν ρωτήσεις, θα σου επιβεβαιώσει ότι έλεγα πάντα πως θα παίξω τένις, θα πάρω ένα Grand Slam και θα τα παρατήσω στα 24 μου. Γιατί δεν ήταν κάτι που ήθελα εγώ να κάνω. Το να παίξω τένις ή να φύγω στα 14 μου για τη Γαλλία. Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το άθλημα, όταν έφυγα όμως, το μίσησα. Το μισούσα, δεν μου άρεσε, ήταν κάτι που με έκανε να χάσω την οικογένειά μου, να χάσω τη ζωή μου, την παιδική μου ηλικία. Τώρα θα μου πεις, σε βοήθησε να βγάλεις λεφτά. Ναι, αλλά αυτό που ήξερα εγώ είναι ότι μου είχε καταστρέψει την παιδική μου ηλικία.
Πιστεύεις ότι ο πατέρας σου έκανε λάθος; Του ρίχνεις ευθύνες;
Δεν είπα ότι έκανε λάθος. Και δεν έκανε, επειδή ήμουν τυχερός. Ήταν σωστός, επειδή τελικά αποδείχτηκε ότι είχα ταλέντο. Αν ήμουν άτυχος, όμως, τι θα γινόταν; Αν τελικά αποδεικνυόταν ότι δεν είχα ταλέντο; Δεν είναι ένα αστείο που κάνεις κι αν δεν πετύχει επιστρέφεις πίσω. Παίζεις με τη ζωή ενός παιδιού, ρισκάρεις. Ο καθένας παίρνει τις αποφάσεις του. Οι γονείς μου ήταν δυνατοί και πήραν αυτό το ρίσκο. Και το σέβομαι, σέβομαι την απόφασή τους. Εγώ, όμως, δεν θα το έκανα, όχι. Δεν υπάρχει περίπτωση, δεν θα μπορούσα. Θα ήταν δύσκολο για εμένα, για τη γυναίκα μου και για το ίδιο το παιδί.
Μήπως προσπαθούσε να ικανοποιήσει δικά του ανεκπλήρωτα όνειρα;
Ίσως. Γι’ αυτό και αν ρωτήσετε τι θα κάνω με το παιδί μου, θα σας πω ότι θέλω να κάνει αυτό που επιθυμεί το ίδιο. Πολλοί γονείς, το όνειρο που έχουν για τον εαυτό τους, το μεταφέρουν στα παιδιά τους. Θέλουν να το δουν να εκπληρώνεται μέσα από αυτά. Δεν πρέπει όμως να είναι έτσι τα πράγματα.
Η μητέρα σου πώς το αντιμετώπισε τότε;
Η μάνα μου πέρασε πολύ δύσκολα, άφηνε το παιδί της. Θυμάμαι ότι δεν μιλούσαμε καν στο τηλέφωνο, γιατί δεν μπορούσε κανείς από τους δυο μας να το αντέξει. Ήμουν 15 χρονών και έκανα μέχρι και 10 μήνες να δω τη μητέρα μου! Μπορεί και ο πατέρας μου να πέρασε δύσκολα, δεν το έδειχνε, όμως.
Με τον καιρό, αυτή η απόσταση σας απομάκρυνε;
Πέρασα μια φάση που σκεφτόμουν ότι ούτε αυτοί με ήξεραν και ούτε εγώ τους ήξερα. Επειδή άλλαξα, επειδή άλλαξαν κι αυτοί. Σκεφτόμασταν με διαφορετικό τρόπο, δεν υπήρχε επικοινωνία, χρειάζονταν χρόνο να με καταλάβουν και εγώ να τους καταλάβω. Πριν από 3-4 χρόνια, όμως, αποκτήσαμε ξανά μια φυσιολογική σχέση, κάτι που για εμένα είναι πολύ σημαντικό, καθώς αυτό θέλω να έχω με τους γονείς μου. Αυτή τη σχέση, τη φιλία. Αυτό ήθελα να βρω και νομίζω ότι τα καταφέραμε το τελευταίο διάστημα.
Ποια είναι η ιστορία πίσω από την τεράστια επιτυχία στο αυστραλιανό Όπεν; Πώς το βίωσες εσύ όλο αυτό;
Μόλις κέρδισα εκείνο το παιχνίδι του ημιτελικού απέναντι στον Nalbandian ένιωσα όλο το άγχος να φεύγει, να εξαφανίζεται. Εκείνη τη στιγμή έφυγαν όλα. Ήμουν σε έναν τελικό, σε ένα Grand Slam. Δεν είχα βάρος πάνω μου, ένιωσα ανάλαφρος, ότι πετούσα. Η αλήθεια είναι ότι το συναίσθημα που ήταν πιο έντονο τότε ήταν η ανακούφιση, γιατί όλα αυτά τα χρόνια δουλειάς, δυσκολίας, προβλημάτων, οικονομικής στενότητας, έφυγαν όλα. Εξαφανίστηκαν μέσα σε μια μέρα! Λύθηκαν αυτομάτως όλα τα οικονομικά προβλήματα της οικογένειάς μου, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν ότι έφτασα κάπου, ότι όλα αυτά που πέρασα έγιναν για κάποιο λόγο. Δεν σκεφτόμουν τίποτα, δεν με ένοιαζε τίποτα. Ήμουν αλλού, στον κόσμο μου…
Ένιωσες χαμένος;
Ένιωσα ότι αν το επιθυμούσα, θα μπορούσα να σταματήσω. Μετά από αυτή την επιτυχία δεν είχα στόχους. Πήγα στον τελικό της Αυστραλίας και τα κατάφερα, οι γονείς μου είχαν οικονομικά προβλήματα και τους βοήθησα. Και έμεινα εκεί, χωρίς να ξέρω τι θέλω να κάνω. Τεμπέλιασα λίγο… Όταν ένας άνθρωπος δεν έχει στόχους, δεν είναι απαραίτητο ότι θα σταματήσει, αλλά δεν συνεχίζει να το κάνει με την ίδια θέληση που το έκανε πριν.
Δεν ήταν αρκετά ισχυρό κίνητρο το ότι έκανες ολόκληρη την Κύπρο να ξενυχτά μπροστά από μια οθόνη για να δει έναν αγώνα σου;
Ευχαριστώ τον κόσμο για αυτό και θα νιώθω ευγνωμοσύνη για την αγάπη που μου έδειξαν σε ολόκληρη τη ζωή μου. Ωστόσο, αυτό το πράγμα που συνέβη ήταν πολύ μεγάλο για εμένα, ώστε να μπορέσω να το διαχειριστώ και έγιναν πάρα πολλά λάθη. Ήμουν 20 χρονών! Επέστρεψα στην Κύπρο και με έκαναν Θεό! Κάτι που δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω μόνος. Ούτε η οικογένειά μου δεν είχε ιδέα πώς να διαχειριστεί την κατάσταση, ούτε η ακαδημία, αφού ήταν και αυτή καινούρια σ’ αυτό το πράγμα. Δεν είχα κάποιον να με βοηθήσει, να με προσγειώσει στο έδαφος.
Είχες, δηλαδή, παρασυρθεί από την επιτυχία;
Απλώς χάθηκα μόνος μου σε αυτό το πράγμα…
Και πότε απέκτησες ξανά, νέους στόχους;
Όταν γνώρισα την Καρολίνα! Η Καρολίνα με βοήθησε να βρω ξανά το κίνητρο για το τένις και, τελικά, να το αγαπήσω. Γιατί τώρα άρχισα να αγαπώ το τένις. Επειδή μετά από τόσα χρόνια, μου έφερε και κάτι θετικό, τη γυναίκα μου! Γι’ αυτό το αγαπώ. Παλιά, μου έφερνε μόνο πόνο και δυστυχία, με απομάκρυνε από τους γονείς μου… Χωρίς αυτήν, σήμερα, δεν μπορώ να σκεφτώ τη ζωή μου. Είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου. Δεν θα έκανα αυτό που κάνω σήμερα χωρίς την Καρολίνα, όχι με την ίδια θέληση.
Άλλαξες από τότε που ήρθε στον κόσμο η Zahara;
Η ζωή μου άλλαξε από τότε που έμεινε έγκυος η Καρολίνα. Δεν είναι ακριβώς η ζωή μου, δηλαδή, που άλλαξε, αλλά ο τρόπος που σκέφτομαι, οι προτεραιότητές μου. Μέχρι και ο τρόπος που οδηγώ είναι διαφορετικός. Λίγο να κουνηθεί το αεροπλάνο και φοβάμαι, γιατί σκέφτομαι το παιδί μου.
Φανταζόσουν όταν πανηγύριζες τις νίκες σου ότι θα ζούσες κάτι τόσο ανώτερο;
Η μέρα που ήρθε στον κόσμο η κόρη μου και ο γάμος μου με την Καρολίνα, ήταν οι δύο πιο ευτυχισμένες μέρες στη ζωή μου. Ευτυχία που ξεπερνά κάθε νίκη, μετάλλιο ή διάκριση… Η αλήθεια είναι ότι πάντα ήθελα να παντρευτώ και να κάνω παιδιά, πάντα σκεφτόμουν το μέλλον μου. Δεν σκεφτόμουν μόνο το παρόν, με απασχολούσε το τι θα κάνω μετά. Ήταν ένα όνειρο για μένα να φτιάξω οικογένεια και αυτό το όνειρο προσπαθώ να ζήσω τώρα.
Πώς γνωριστήκατε;
Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στο Sidney, το 2010, όταν έπαιζε ακόμα τένις – ήταν το νούμερο 17 στον κόσμο! Στην αρχή, επειδή είχα μόλις βγει από μια σχέση, ήταν πολύ χαλαρά τα πράγματα, ήταν «just for fun». Μετά από εφτά μήνες άρχισε το πράγμα να γίνεται πιο σοβαρό.
Τι ένιωσες μόλις είδες την κόρη σου στο μαιευτήριο;
Την ημέρα που γέννησε η Καρολίνα, εγώ ήμουν στη Στοκχόλμη, έπαιζα στα ημιτελικά. Θα γεννούσε μια μέρα αργότερα. Μέχρι να βγω από το γήπεδο, χτύπησε το τηλέφωνό μου και ήταν η αδερφή μου, η οποία μου είπε «Είσαι πατέρας!». Δεν πρόλαβα να το συνειδητοποιήσω, να καταλάβω τι έχει γίνει. Αυτό ήταν! Ξεκίνησα για το αεροδρόμιο, έχασα την πρώτη πτήση, όμως, και δεν κατάφερα να την πετύχω στο μαιευτήριο. Έφυγα την άλλη μέρα το πρωί μέσω του Μονάχου. Μόλις την είδα, ήμουν σοκαρισμένος. Ειλικρινά, είχα πανικοβληθεί! Είδα αυτό το μικρό πλασματάκι και σκέφτηκα «είναι δικό μου; Κάτι δεν πάει καλά!». Φοβόμουν πολύ να το πιάσω στην αγκαλιά μου, μπορεί να πέρασαν 1-2 μέρες για να το τολμήσω. Ήταν τόσο μικροσκοπικό που φοβόμουν να μη γλιστρήσει, να μην πέσει.
Τι όνειρα κάνεις γι’ αυτό το παιδί;
Να κάνει ό,τι θέλει. Αυτό είναι το όνειρό μου. Και θα βοηθήσω ως πατέρας να κάνει αυτό που ακριβώς που επιθυμεί, φτάνει να είναι προς τη σωστή κατεύθυνση…
Φωτογράφος: Παναγιώτης Μηνά
Styling: Αντρέας Ζένιος
